สวัสดีครับ ขอบคุณนะครับที่ให้เวลามาอ่านเรื่องของผม ^^ (อ่านเเล้วช่วยเเชร์ด้วยนะครับ)
เรื่องนี้มันเกิดขึ้นจริงครับ ผมอยู่ ม.6 ครับในภาคกลางเนี้ยละ ผมก็เป็นนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งที่มีชีวิตในการเตรียมสอบ เข้ามหาลัยเหมือนคนทั่วไปเเต่เเละเเล้ว มันก็เปลี่ยนไปผมได้เจอกับครูฝึกสอนคนหนึ่ง เขาสอนวิชาคณิตครับเขาก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆเนี้ยเเหละ เเต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมครับผมถึงชอบเขา เวลาเจอหัวใจมันก็เต้นเร็ว อยากที่จะพบเจอบ่อยๆ อยากที่จะเข้าไปพูดคุย นี้หรือปล่าวครับที่เรียกว่าความรัก เเล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อคือผมได้ไปเจอเขาใน FaceBook
ในตอนนั้นละครับหัวใจมันก็สั่งให้กด เเอด ไป ทำให้ผมได้พูดคุยกับเขาตอนนั้นละครับ นานไปกัยคุยยิ่งมากขึ้น จะการคุยเเบบสนุกๆ กลับกลายเป็นคำว่า ห่วงใย เเละ เป็นห่วงกัน คุณเชื่อไหมครับว่า ไม่ว่าผมจะทำการบ้านดึกเเค่ไหน เขาก็รอ จนผมทำเสร็จในบางครั้งผมต้องจำใจเพื่อโกหก เพราะที่ผมทำไปนั้นเพื่อให้เขาได้พักผ่อง ทำให้ผมเข้าใจเลยว่า คำว่า"ครู"มันยิ่งใหญ่ เเละเหนื่อยจริงๆ ถ้าเป็นไปได้นะครับในทุกๆคืนผมอยากไปอยู่ข้างๆกายเขา ช่วยทำเเผนการสอน หรือไปเป็นกำลังใจให้ข้างๆก็ยิ่งดี ส่วนการใช้ชีวิตระหว่างผมกับเขา ในโรงเรียนมันเป็นอะไรที่อึดอัดมากเพราะ มันมีคำว่า "จรรยาบรรณครู" อยู่ซึ่งทำให้เราไม่สามารถที่จะเเสดงความรู้สึกออกมาได้ ผมยอมรับนะครับว่าอึดอัด เเล้วถ้าเรื่องนี้รู้ถึง หัวหน้าหมวดคณิตไม่ใช่เเค่เขานะครับที่จะไม่จบครูเเต่เพื่อนเขาอีกครับที่มาฝึกสอนก็จะไม่จบ... เเละเเล้วมันก็มาถึงโค้งสุดท้ายครับ คือทางครอบครัวเขาครับ ทางเขาไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาคบกับคนที่มีอายุน้อยกว่า เพราะเขาเป็นลูกสาวคนโตของบ้าน สุดท้ายสิ่งต่างๆที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็น ความห่วงใย ความรัก ก็ต้องจบลง
เเต่ไม่ว่าจะยังไงนะครับ เรื่องที่ผ่านมาผมไม่เคยที่จะจำใส่ สมองเลย !
เพราะ เดียวก็ลืม
เเต่ผมจะเก็บ พี่ไว้ในใจ นะ เพราะให้ตายยังไงผมก็ไม่ลืม !
้(ถ้าตอนนี้พี่ได้อ่านกระทู้ผม ผมอยากบอกพี่ว่า ถึงผมจะเจ้าชู้ เเต่ผมก็ไม่เคยรักใครหรือคนอื่นที่มากกว่าพี่
ผมยอมรับเลยว่า ขอหยุดที่พี่จริงๆ ถึงเเม้เราจะไม่ได้รักกัน เเต่พี่จะยู่ในใจผมตลอดไปนะ By เบเบ้)
ผมขอร้องนะครับอ่านเเล้วช่วยเเชร์หน่อย ผมอยากให้เขาได้อ่าน เพื่อเขาจะได้พบเจอ เเล้วได้อ่านเเค่นี้ผมก็สุขใจเเล้ว ^^
นักเรียน กับ ครูฝึกสอน จะรักกันไม่ได้หรอ......
เรื่องนี้มันเกิดขึ้นจริงครับ ผมอยู่ ม.6 ครับในภาคกลางเนี้ยละ ผมก็เป็นนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งที่มีชีวิตในการเตรียมสอบ เข้ามหาลัยเหมือนคนทั่วไปเเต่เเละเเล้ว มันก็เปลี่ยนไปผมได้เจอกับครูฝึกสอนคนหนึ่ง เขาสอนวิชาคณิตครับเขาก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆเนี้ยเเหละ เเต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมครับผมถึงชอบเขา เวลาเจอหัวใจมันก็เต้นเร็ว อยากที่จะพบเจอบ่อยๆ อยากที่จะเข้าไปพูดคุย นี้หรือปล่าวครับที่เรียกว่าความรัก เเล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อคือผมได้ไปเจอเขาใน FaceBook
ในตอนนั้นละครับหัวใจมันก็สั่งให้กด เเอด ไป ทำให้ผมได้พูดคุยกับเขาตอนนั้นละครับ นานไปกัยคุยยิ่งมากขึ้น จะการคุยเเบบสนุกๆ กลับกลายเป็นคำว่า ห่วงใย เเละ เป็นห่วงกัน คุณเชื่อไหมครับว่า ไม่ว่าผมจะทำการบ้านดึกเเค่ไหน เขาก็รอ จนผมทำเสร็จในบางครั้งผมต้องจำใจเพื่อโกหก เพราะที่ผมทำไปนั้นเพื่อให้เขาได้พักผ่อง ทำให้ผมเข้าใจเลยว่า คำว่า"ครู"มันยิ่งใหญ่ เเละเหนื่อยจริงๆ ถ้าเป็นไปได้นะครับในทุกๆคืนผมอยากไปอยู่ข้างๆกายเขา ช่วยทำเเผนการสอน หรือไปเป็นกำลังใจให้ข้างๆก็ยิ่งดี ส่วนการใช้ชีวิตระหว่างผมกับเขา ในโรงเรียนมันเป็นอะไรที่อึดอัดมากเพราะ มันมีคำว่า "จรรยาบรรณครู" อยู่ซึ่งทำให้เราไม่สามารถที่จะเเสดงความรู้สึกออกมาได้ ผมยอมรับนะครับว่าอึดอัด เเล้วถ้าเรื่องนี้รู้ถึง หัวหน้าหมวดคณิตไม่ใช่เเค่เขานะครับที่จะไม่จบครูเเต่เพื่อนเขาอีกครับที่มาฝึกสอนก็จะไม่จบ... เเละเเล้วมันก็มาถึงโค้งสุดท้ายครับ คือทางครอบครัวเขาครับ ทางเขาไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาคบกับคนที่มีอายุน้อยกว่า เพราะเขาเป็นลูกสาวคนโตของบ้าน สุดท้ายสิ่งต่างๆที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็น ความห่วงใย ความรัก ก็ต้องจบลง
เเต่ไม่ว่าจะยังไงนะครับ เรื่องที่ผ่านมาผมไม่เคยที่จะจำใส่ สมองเลย !
เพราะ เดียวก็ลืม
เเต่ผมจะเก็บ พี่ไว้ในใจ นะ เพราะให้ตายยังไงผมก็ไม่ลืม !
้(ถ้าตอนนี้พี่ได้อ่านกระทู้ผม ผมอยากบอกพี่ว่า ถึงผมจะเจ้าชู้ เเต่ผมก็ไม่เคยรักใครหรือคนอื่นที่มากกว่าพี่
ผมยอมรับเลยว่า ขอหยุดที่พี่จริงๆ ถึงเเม้เราจะไม่ได้รักกัน เเต่พี่จะยู่ในใจผมตลอดไปนะ By เบเบ้)
ผมขอร้องนะครับอ่านเเล้วช่วยเเชร์หน่อย ผมอยากให้เขาได้อ่าน เพื่อเขาจะได้พบเจอ เเล้วได้อ่านเเค่นี้ผมก็สุขใจเเล้ว ^^