เมื่อประมาณหลายเดือนก่อน พี่เราบอกว่าจะพาแฟนมาเจอกับครอบครัวค่ะ พี่เราก็เล่าให้ฟังคร่าวๆว่าแฟนพี่เค้าเรียนอยู่ม.เดียวกัน เรียนคณะวิศวะฯ(พี่เราเรียนเภสัชฯ) เป็นคนนิ่ง ไม่ค่อยพูด แต่ที่นิ่งนี่ไม่ได้หยิ่งน่ะ พี่เค้าเป็นคนขี้อาย พี่เราก็เล่าให้เรากับคนครัวฟังเรื่องอื่นด้วย พ่อกับแม่นี่ออกแนวปลื้มมากๆ
และก็ถึงวันที่พี่เราพาแฟนมาเราแบบช็อกมากค่ะที่พี่เรามีแฟนเป็นเพศเดียวกัน เราไม่ได้รังเกียจน่ะค่ะ เพราะสมัยนี้ก็มีแบบพี่ชายเราออกจะเยอะ เราคิดว่าแฟนพี่เราก็น่ารักดี น่าหวานๆ ตัวเล็กๆ แต่เรารู้สึกว่าพ่อแม่เรารับไม่ได้อย่างแรงค่ะ เพราะพอพ่อเห็นหน้าแฟนพี่เราน่ะ พ่อก็เดินออกไปเลยค่ะ แม่ก็มองพี่เราด้วยแววตาผิดหวัง แล้วก็เดินออกไปเหมือนกัน แล้วตั้งแต่วันนั้นพี่เรากับพ่อแม่ก็ไม่เคยพูดกันอีกเลย ทั้งๆที่บางครั้งพี่เราก็พูดด้วยแล้ว แต่พ่อกับแม่ก็เงียบๆ พี่เราถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ ไม่ค่อยจะพูดถึงพี่เราด้วย ทั้งๆที่เมื่อก่อน พ่อกับแม่จะพูดกับพี่แซวพี่เรื่องโน่นนี่ออกบ่อย แล้วครอบครัวเราก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนสุดท้ายพี่ก็ตัดสินใจย้ายไปอยู่คอนโดที่เคยซื้อไว้ แล้วไม่ค่อยกลับมาบ้านเลย เดือนล่ะครั้งหรือสองเดือนครั้งก็ว่าได้
เรารู้สึกอึดอัดกับสถานะการณ์แบบนี้อ่ะ อยากรู้ว่าเราพอจะทำอะไรได้บ้างมั้ย เราอยากให้ครอบครัวเราเป็นเหมือนเดิมอ่า
ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
และก็ถึงวันที่พี่เราพาแฟนมาเราแบบช็อกมากค่ะที่พี่เรามีแฟนเป็นเพศเดียวกัน เราไม่ได้รังเกียจน่ะค่ะ เพราะสมัยนี้ก็มีแบบพี่ชายเราออกจะเยอะ เราคิดว่าแฟนพี่เราก็น่ารักดี น่าหวานๆ ตัวเล็กๆ แต่เรารู้สึกว่าพ่อแม่เรารับไม่ได้อย่างแรงค่ะ เพราะพอพ่อเห็นหน้าแฟนพี่เราน่ะ พ่อก็เดินออกไปเลยค่ะ แม่ก็มองพี่เราด้วยแววตาผิดหวัง แล้วก็เดินออกไปเหมือนกัน แล้วตั้งแต่วันนั้นพี่เรากับพ่อแม่ก็ไม่เคยพูดกันอีกเลย ทั้งๆที่บางครั้งพี่เราก็พูดด้วยแล้ว แต่พ่อกับแม่ก็เงียบๆ พี่เราถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ ไม่ค่อยจะพูดถึงพี่เราด้วย ทั้งๆที่เมื่อก่อน พ่อกับแม่จะพูดกับพี่แซวพี่เรื่องโน่นนี่ออกบ่อย แล้วครอบครัวเราก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนสุดท้ายพี่ก็ตัดสินใจย้ายไปอยู่คอนโดที่เคยซื้อไว้ แล้วไม่ค่อยกลับมาบ้านเลย เดือนล่ะครั้งหรือสองเดือนครั้งก็ว่าได้
เรารู้สึกอึดอัดกับสถานะการณ์แบบนี้อ่ะ อยากรู้ว่าเราพอจะทำอะไรได้บ้างมั้ย เราอยากให้ครอบครัวเราเป็นเหมือนเดิมอ่า