เราเป็นคนนึง ที่สิงอยู่ในพันทิพอยู่นานพอสมควร ได้อ่านเรื่องราวต่างๆในหลายๆด้าน ประสบการณ์จากใครหลายๆที่นำมาเล่า ที่ผ่านจุดๆนั้นหรือเหตุการณ์นั้นๆมาแล้ว แต่สำหรับเราเหตุการณ์นี้มันเคยเกิดขึ้น และกำลังเกิดขึ้น...
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวของเรา เกิดขึ้นจริงๆกับแม่เรา บางทีเราก็คิดว่า ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ แต่ตอนนี้เรามองไม่เห็นหนทาง หรือบางทีทางของเรามันอาจจะยังไม่ดีพอ เราก็อยากรับฟังความเห็นจากหลายๆด้าน เพื่อที่จะใช้ในการตัดสินใจ หรือทำอะไรให้มันดีขึ้น
พ่อกับแม่เราแต่งงานกันมา 20กว่าปีแล้ว ครอบครัวเรามี4คน มีพ่อ แม่ เรา แล้วก็น้องชาย ดูเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ มีความสุขในทุกๆวัน แต่เมื่อในทุกๆวันเราโตขึ้น เราก็ได้รู้อะไรมากขึ้น และเราก็รู้ว่าโลกของความจริงมันไม่ได้สวยงามเหมือนตอนเราเป็นเด็กเลย ครอบครัวที่เราคิดว่าสุขสันต์กลับไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไป ตอนประถมพ่อเราจะเป็นคนไปส่งเราทุกเช้าที่โรงเรียนก่อนจะไปทำงาน แม่เราก็ไปทำงานอีกที่ ส่วนน้องชายนั่งรถรับส่งไปโรงเรียน(ตอนนี้น้องชายอยู่อนุบาล) ทำให้เราสนิทกับพ่อ คุยกับพ่อในทุกเรื่อง พ่อเหมือนคนที่เราสามารถไว้ใจ เชื่อใจได้ทุกอย่าง เวลาเราเสียใจร้องไห้ที่โดนแม่ดุหรือตีพ่อก็จะเป็นคนปลอบเราเสมอ
แล้ววันนึง พ่อก็ไม่กลับบ้าน เราก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติเพราะพ่อต้องไปทำงานนอกบ้าน แต่วันนั้นเราได้เห็นน้ำตาของแม่ครั้งแรก ตอนนั้นเรางง เราสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แม่ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรแม่ เราได้แต่นั่งข้างๆแม่แล้วถามว่าแม่เป็นอะไร แม่ได้แต่ยิ้มแล้วก็บอกว่าแม่ไม่เป็นอะไร ส่วนพ่อหายไปหลายวันเราก็ยังคิดเหมือนเดิมว่าพ่อคงไปทำงาน คงออกต่างจังหวัด จนวันนึงแม่ก็ไปทำงานทำงานตามปกติ แม่เราให้เราเริ่มไปโรงเรียนเองกับเพื่อนที่อยู่แถวบ้าน เราก็ไม่ได้คิดอะไรรู้สึกสนุกเพราะว่าได้ไปโรงเรียนเองกับเพื่อนครั้งแรก ตอนเย็นเรากลับจากโรงเรียน เห็นพ่ออยู่ในบ้านเราก็ถามว่าพ่อไปไหนมา พ่อก็ไม่ได้พูดอะไร จนแม่กลับมาแม่เห็นพ่อ แม่เดินเข้ามาตบพ่อแล้วร้องไห้ เราก็ตกใจสงสัยว่าแม่ทำพ่อทำไม พ่อกับแม่เริ่มทะเลาะกัน เราก็พยายามเข้าไปแทรกๆว่าพ่อกับแม่อย่าทะเลาะกันเลยนะ แต่เหมือนพ่อกับแม่ไม่ฟัง เหมือนแม่โมโหมากเลยพยายามทำร้ายพ่อ เราเลยพาน้องไปแอบไกลๆ พ่อไม่ขัดขืนหรืออะไรได้แต่นั่งเฉยๆ จนสุดท้ายแม่ก็นั่งพูดกับพ่อไปร้องไห้ไป ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ทำให้เรารู้แล้วว่าครอบครัวเรากำลังจะเปลี่ยนไป พ่อที่เราคิดว่าแสนดี พ่อที่เราเชื่อใจและไว้ใจจริงๆแล้วไม่เป็นแบบนั้น พ่อเป็นคนที่ทำให้แม่ร้องไห้ พ่อมีผู้หญิงอีกคนนอกจากแม่ พ่อมีเมียน้อย และที่พ่อหายไปหลายวันพ่อไปกับผู้หญิงคนนั้น เราก็คิดว่าทำไมพ่อทำแบบนี้เราไม่เข้าใจ สุดท้ายก็เหมือนเรื่องจบ พ่อกับแม่คุยกันทำความเข้าใจกัน พ่อขอโทษแม่ และแม่ก็ให้อภัยพ่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เรารับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นภายในครอบครัว
หลังจากนั้นครอบครัวเราก็ดูสุขสันต์เหมือนเดิม แม่เราดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในบ้าน จัดสรรทุกอย่าง พ่อก็เอาใจใส่แม่ เอาใจใส่ลูกๆดูแลคนในครอบครัว ไปเที่ยวกันพ่อ แม่ ลูก กลับบ้านกินข้าวเย็นพร้อมกัน ตื่นเช้าพ่อกับแม่ก็ออกไปทำงานปกติ ส่วนเรากับน้องก็ไปโรงเรียนด้วยกัน(น้องเราเข้าประถมก็ย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกับเรา) จากเหตุการณ์วันนั้นผ่านมาจะ4ปี เราคิดว่ามันคงไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก ครอบครัวเรามีความสุขเหมือนเดิม อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทุกๆวัน แค่นี้เราก็พอ และเราก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรจะทำให้ครอบครัวเราเปลี่ยนไป แต่แล้ววันนึงแม่ก็ได้รู้อะไรบางอย่างว่าครอบครัวเรากำลังจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง...
เดี๋ยวมาต่อค่ะ ออกไปทำธุระด้านนอก
* ใช้คำผิด ไม่ถูกต้องหรือไม่เหมาะสมยังไงขออภัยด้วยนะคะ
** ถ้าแท็กผิดก็ขออภัยอีกครั้งค่ะ
แบบนี้หรือ... คือความรัก การแสดงความรักของคนที่เราเรียกว่า "พ่อ"
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวของเรา เกิดขึ้นจริงๆกับแม่เรา บางทีเราก็คิดว่า ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ แต่ตอนนี้เรามองไม่เห็นหนทาง หรือบางทีทางของเรามันอาจจะยังไม่ดีพอ เราก็อยากรับฟังความเห็นจากหลายๆด้าน เพื่อที่จะใช้ในการตัดสินใจ หรือทำอะไรให้มันดีขึ้น
พ่อกับแม่เราแต่งงานกันมา 20กว่าปีแล้ว ครอบครัวเรามี4คน มีพ่อ แม่ เรา แล้วก็น้องชาย ดูเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ มีความสุขในทุกๆวัน แต่เมื่อในทุกๆวันเราโตขึ้น เราก็ได้รู้อะไรมากขึ้น และเราก็รู้ว่าโลกของความจริงมันไม่ได้สวยงามเหมือนตอนเราเป็นเด็กเลย ครอบครัวที่เราคิดว่าสุขสันต์กลับไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไป ตอนประถมพ่อเราจะเป็นคนไปส่งเราทุกเช้าที่โรงเรียนก่อนจะไปทำงาน แม่เราก็ไปทำงานอีกที่ ส่วนน้องชายนั่งรถรับส่งไปโรงเรียน(ตอนนี้น้องชายอยู่อนุบาล) ทำให้เราสนิทกับพ่อ คุยกับพ่อในทุกเรื่อง พ่อเหมือนคนที่เราสามารถไว้ใจ เชื่อใจได้ทุกอย่าง เวลาเราเสียใจร้องไห้ที่โดนแม่ดุหรือตีพ่อก็จะเป็นคนปลอบเราเสมอ
แล้ววันนึง พ่อก็ไม่กลับบ้าน เราก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติเพราะพ่อต้องไปทำงานนอกบ้าน แต่วันนั้นเราได้เห็นน้ำตาของแม่ครั้งแรก ตอนนั้นเรางง เราสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แม่ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรแม่ เราได้แต่นั่งข้างๆแม่แล้วถามว่าแม่เป็นอะไร แม่ได้แต่ยิ้มแล้วก็บอกว่าแม่ไม่เป็นอะไร ส่วนพ่อหายไปหลายวันเราก็ยังคิดเหมือนเดิมว่าพ่อคงไปทำงาน คงออกต่างจังหวัด จนวันนึงแม่ก็ไปทำงานทำงานตามปกติ แม่เราให้เราเริ่มไปโรงเรียนเองกับเพื่อนที่อยู่แถวบ้าน เราก็ไม่ได้คิดอะไรรู้สึกสนุกเพราะว่าได้ไปโรงเรียนเองกับเพื่อนครั้งแรก ตอนเย็นเรากลับจากโรงเรียน เห็นพ่ออยู่ในบ้านเราก็ถามว่าพ่อไปไหนมา พ่อก็ไม่ได้พูดอะไร จนแม่กลับมาแม่เห็นพ่อ แม่เดินเข้ามาตบพ่อแล้วร้องไห้ เราก็ตกใจสงสัยว่าแม่ทำพ่อทำไม พ่อกับแม่เริ่มทะเลาะกัน เราก็พยายามเข้าไปแทรกๆว่าพ่อกับแม่อย่าทะเลาะกันเลยนะ แต่เหมือนพ่อกับแม่ไม่ฟัง เหมือนแม่โมโหมากเลยพยายามทำร้ายพ่อ เราเลยพาน้องไปแอบไกลๆ พ่อไม่ขัดขืนหรืออะไรได้แต่นั่งเฉยๆ จนสุดท้ายแม่ก็นั่งพูดกับพ่อไปร้องไห้ไป ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ทำให้เรารู้แล้วว่าครอบครัวเรากำลังจะเปลี่ยนไป พ่อที่เราคิดว่าแสนดี พ่อที่เราเชื่อใจและไว้ใจจริงๆแล้วไม่เป็นแบบนั้น พ่อเป็นคนที่ทำให้แม่ร้องไห้ พ่อมีผู้หญิงอีกคนนอกจากแม่ พ่อมีเมียน้อย และที่พ่อหายไปหลายวันพ่อไปกับผู้หญิงคนนั้น เราก็คิดว่าทำไมพ่อทำแบบนี้เราไม่เข้าใจ สุดท้ายก็เหมือนเรื่องจบ พ่อกับแม่คุยกันทำความเข้าใจกัน พ่อขอโทษแม่ และแม่ก็ให้อภัยพ่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เรารับรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นภายในครอบครัว
หลังจากนั้นครอบครัวเราก็ดูสุขสันต์เหมือนเดิม แม่เราดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างภายในบ้าน จัดสรรทุกอย่าง พ่อก็เอาใจใส่แม่ เอาใจใส่ลูกๆดูแลคนในครอบครัว ไปเที่ยวกันพ่อ แม่ ลูก กลับบ้านกินข้าวเย็นพร้อมกัน ตื่นเช้าพ่อกับแม่ก็ออกไปทำงานปกติ ส่วนเรากับน้องก็ไปโรงเรียนด้วยกัน(น้องเราเข้าประถมก็ย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกับเรา) จากเหตุการณ์วันนั้นผ่านมาจะ4ปี เราคิดว่ามันคงไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก ครอบครัวเรามีความสุขเหมือนเดิม อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทุกๆวัน แค่นี้เราก็พอ และเราก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรจะทำให้ครอบครัวเราเปลี่ยนไป แต่แล้ววันนึงแม่ก็ได้รู้อะไรบางอย่างว่าครอบครัวเรากำลังจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง...
เดี๋ยวมาต่อค่ะ ออกไปทำธุระด้านนอก
* ใช้คำผิด ไม่ถูกต้องหรือไม่เหมาะสมยังไงขออภัยด้วยนะคะ
** ถ้าแท็กผิดก็ขออภัยอีกครั้งค่ะ