สิ่งที่ทำมันถูกหรือมันผิด !!

เรื่องมันมีอยู่ว่า เราอ่ะคบกับแฟนมาได้สักระยะหนึ่ง ทางฝั่งครอบครัวของแฟนรับรู้ว่าเราคบกัน แต่ทางเรากลับยังไม่เคยบอกครอบครัว แต่พอมาวันนึงเราตัดสินใจที่จะบอกครอบครัวว่าเราคบกันกับคนนี้นะ คือเราคิดว่า เราตัดสินใจบอกมันน่าจะดี เพราะเวลาที่เราไปไหนมาไหนกะเขาก็จะได้สบายใจ เผื่อมีอะไรที่เกิดขึ้นครอบครัววเราก็จะได้รับรู้ แต่มันกลับผิดจากความเป็นจริง พอเราบอกพ่อแม่ของเรา พ่อแม่เรายิ่งกลับจุกจิกจู๋จี้กับเราเยอะขึ้น ออกไปไหนมาไหนก็ไปลำบาก พ่อแม่จะต้องคอยโทรเซ็คตลอดเวลาว่ากลับบ้านยัง อยู่ไหน ทำอะไร ไปกับใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย คือมันมากเกินไปจนเรารับไม่ไหว จนวันนึงเราได้ไปสอบสัมภาษณ์งานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ปกติพ่อแม่เราจะพาเราไปตลอด ไปสอบนั่นสอบนี่ แต่ครั้งนี้พ่อแม่ปล่อยให้เราไปคนเดียว และกะย้ำนักย้ำนานว่าต้องไปคนเดียว แต่เราไม่ฟังคำที่พ่อแม่บอกเราโทรบอกแฟนให้ไปเป็นเพื่อน เพราะเราไม่มีเพื่อนไปแล้วเราก็ไม่ค่อยรู้จักเส้นทางเท่าไหร่ แฟนเราก็ดีอ่ะค่ะ พาเราไปสอบสัมภาษณ์ แล้วเราก็สอบผ่าน แฟนเราดีใจมาก ดีใจมากกว่าเราด้วยซ้ำ เราเลยบอกแฟนว่าเราจะทำงานที่นี่ไปก่อนดีไม่ดียังไงค่อยว่ากับทีหลัง ให้มันเปงประสบการณ์การทำงานไปก่อนล่ะกัน ซึ่งทางบริษัทให้เริ่มทำงานในอาทิตย์ถัดมา  พอถึงวันที่ต้องไปทำงานเราก็เก็บของ ขนของไปหาหออยู่ คือเราตั้งใจมากที่จะทำงานนี้ เราอยากหาเงินเราไม่อยากยู่บ้านแล้ว แต่ตลอดทางที่พ่อแม่มาส่งพูดแต่เรื่องงานที่พ่อแม่อยากให้ทำ จนท่านทั้งสองลืมนึกถึงความรู้สึกของเรา เราเก็บกดมาก จนเราเสียความรู้สึก คือแกไม่พูดถึงงานที่เราจะไปทำเลย คือเราพยายามดิ้นรนทุกอย่างเพื่อที่จะทำงาน แต่แกกลับไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เราจะทำ กลับบอกเราว่า ที่อยากไปทำงาน อยากไปหาผัวเหรอ คือคำพูดนี้มันออกมาจากคำพูดของคนเป็นพ่อแม่ แล้วแกไม่เคยรู้เลยว่าเราจะรู้สึกยังไง บอกว่าเราไม่อยากอยู่หอหญิง เราอยากอยู่หอรวมผู้ชายจะมาหาได้ คืออะไร เราไม่เคยเกี่ยงเลยว่าอยู่หอไหนก็ได้ แต่แกกลับไม่เคยไว้ใจ เชื่อใจอะไรเราเลย เราเลยตัดสินใจไม่ไปทำงาน ตัดสินใจมากนอนยุ่บ้าน ไม่ออกไปไหน รองานที่แกทั้งสองอยากให้ทำ แต่แกไม่เคยรู้เลยว่าเรารู้สึกยังไง เราอยากทำงานที่แกอยากให้ทำไม แกไม่เคยถามสักคำ จนวันนึงเราทนไม่ไหวเราเลยเปิดใจคุยกะแกสองคน แกบอกว่าแกไม่อยากให้คบกะแฟนเรา เพราะญาติห่างๆของเค้าเคยมาดูถูกพ่อ แต่เรารักเขา ทำไมพ่อแม่ต้องเอาเรื่องของผู้ใหญ่มาปนกับเรื่องของเด็กที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย แกบอกว่า กลัวแฟนมาเกาะเรากิน ทั้งที่ๆเราไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดพวกนี้จะออกจากปากพ่อแม่ เราเข้าใจนะว่าแกเปงห่วงแต่เราบริสุทธิ์ใจที่จะคบกัน เข้าใจนะว่าตอนนี้แฟนยังไม่มีงานที่มั่นคงแต่อยากให้พ่อแม่ให้โอกาสแฟนได้พิสูจน์ตัวเองหน่อย เราไม่คุยกะพ่อแม่เราตั้งแต่วันนั้น เราทำเหมือนแกไม่อยู่ในสายตา แกไม่เคยปล่อยให้เราเปงอิสระเลย ตั้งแต่เดกจนโตเราทำตามที่แกทั้งสองบอกตลอด อยากให้เราเรียนคณะนี้ สาขานี้เราเรียนจนจบ จนจะรับปริญญา สิ่งที่เราอยากเรียน สิ่งที่เราต้องการไม่เคยได้ทำ เราต้องอยู่แต่ในกรอบที่พ่อแม่วาดฝันไว้ แต่ตอนนี้เราคิดว่ามันถึงเวลาที่เราต้องทำตามหัวใจตัวเองเดินทางตามทางเราอยากจะเป็น แกควรจะปล่อยให้เราได้เจออะไรจากโลกภายนอกบ้าง เราเข้าใจในสิ่งที่พ่อแม่โหยหาให้ ขอบคุณสิ่งที่ดีๆที่มอบให้ลูก แต่สิ่งที่ลูกอยากได้คือเปิดใจยอมรับในสิ่งที่ลูกต้องการ ปล่อยลูกให้ลูกได้เลือกคู่ครองชีวิตด้วยตัวของเราเอง