ก่อนอื่น เราอยากจะบอกว่าเป็นสมาชิกใหม่ค่ะ และ ดีใจ ที่ค้นหาวิธีการนี้เจอ คือการได้มาแบ่งปันเรื่องราวของตัวเอง ที่นี่..
เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยสมบูรณ์นัก พ่อเสียชีวิตตอนเราอายุ 16.. พี่ชายเสียตอนเราอายุ 26.. ปัจจุบันเราอายุ 35 ค่ะ
ชีวิตวัยเด็กก็ค่อนข้างลำบากค่ะ อยู่กับแม่แค่ 2 คน แต่โชคดีที่เราเรียนเก่งและรักเรียน ทำให้เราไม่เสียคนในตอนนั้น (เพื่อนรุ่นๆกันตอนนั้นไปหมดละค่ะ)
ความคิดเราในตอนนั้นคือ เราต้องเป็นผู้ใหญ่ให้ไวที่สุด โตให้ไวที่สุด จะได้ช่วยเหลือดูแลครอบครัวให้ดีกว่านี้ ชีวิตช่วงวัยรุ่นเราแทบไม่มีเลย เรามีความฝันว่าจะมีครอบครัวที่อบอุ่น ฝันว่าจะเป็นภรรยาที่ดี เป็นแม่ที่ดีค่ะ
เรามีแฟนตอนอายุ 19.. เค้าเป็นผู้ใหญ่ อายุมากกว่าเรา 9 ปี เรารักเค้ามากค่ะ ก็คบหากันมาเรื่อยๆ จนแต่งงานตอน 24 แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด สามีเค้าก็ไปทำงานที่อื่น ตจว บ้าง ต่างประเทศบ้าง ไปๆมาๆ (ครอบครัวสามีก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ถือว่าเราเริ่มต้นทุกๆอย่างมาด้วยกัน สุขด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน เป็นหนี้ด้วยกัน 555) และเค้าก็มีความเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด อาจจะไม่ใช่ผู้ชาย perfect แต่เราก็รับได้ เพราะเรารักเค้า
ตอนนี้เราเรียนจบ ป.โท ได้ทำงานที่มีเกียรติ มีคนนับหน้าถือตา เป็นที่เคารพของคนหลายคน เราภูมิใจ และเราก็คิดว่าสามีก็คงจะภูมิใจ แต่มีอย่างนึงที่เราทำไม่ได้ คือการหาเงินช่วยสามี เพราะงานของเราเป็นงานมีเกียรติ แต่รายได้น้อย ไม่สามารถจุนเจือครอบครัวได้มากซักเท่าไหร่ ต้องพึ่งพาสามีเป็นหลัก
มาช่วงหลังนี้สามีมีปัญหาเรื่องผู้หญิงค่ะ เป็นผู้หญิงที่ทำงานใกล้ๆกับเค้า เคยพูดจาเยาะเย้ยถากถางเรา โพสรูปคู่ โพสรูปไปเที่ยวด้วยกัน หวังว่าเราจะช้ำใจตาย แต่ผิดคาด.. เราช้ำใจจริงๆค่ะ แต่ยังไม่ตาย เราเสียใจยิ่งกว่าเสียใจ (ใครไม่ได้มายืนอยู่ในจุดนี้คงไม่เข้าใจ) แต่เราก็พยายามอดทนและใช้ความดีเข้าแลก เราไม่ได้เป็นนางฟ้านางสวรรค์อะไร เราก็คือ คน คนนึงที่มีความรู้สึกทุกอย่าง เจ็บปวด เสียใจ ผิดหวัง แต่เราคิดว่าทุกวันนี้ชีวิตเราเป็นแบบนี้ก็เพราะกรรมเราเยอะแล้ว เราไม่อยากตอบโต้ ไม่อยากทำอะไรทั้งๆที่เรามีสิทธิ์ แต่เราเลือกที่จะไม่ทำ เราไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรมเพิ่มอีก.. อยากให้สามีกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เค้าเป็นคนดื้อค่ะ ดื้อมาก อะไรที่คิดว่าจะทำก็ต้องทำ อะไรก็ขวางเค้าไม่ได้ และเค้าก็ให้เหตุผลเรื่องเงิน เรื่องค่าใช้จ่ายที่บ้าน เพราะอยู่ทำงานที่นั่นก็พอหาเงินได้ แต่ถ้ากลับมาอยู่บ้านก็ไม่รู้จะทำอะไร เงินทุนก็ไม่ค่อยมี อายุก็มากขึ้นแล้ว เราจึงต้องยอมด้วยเหตุผลนี้ พยายามเชื่อเค้า และนั่นก็เป็นหนทางที่ผู้หญิงคนนั้นเอามาเป็นข้อได้เปรียบ และพยายามทำให้เราคิดมากตลอดมา.. สามีก็เป็นคนใจอ่อน ขี้สงสาร เราคิดว่าเค้าคงจะทำอะไรบางอย่างตามวิธีการของเค้าบ้างแหละ แต่เราอาจจะไม่รู้.. ก็มีปัญหาระหองระแหงกันมาตลอด เพราะเราระแวง เราโดดเดี่ยว เราอยู่คนเดียว ได้แต่พยายามเชื่อ ว่าสามีจะพูดความจริง แต่ก็ถูกหลอกหลายครั้ง แต่เราก็เชื่อว่าสิ่งที่เราทำ สิ่งที่เราเป็น คงจะทำให้สามีหูตาสว่างและรู้ว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร และอีกอย่างพวกเค้าก็คงจะช่วยเหลือกันมาหลายอย่าง ทำให้ปัญหานี้ยืดยาวมานานหลายปี.. จนวันนี้คิดว่าปัญหาน่าจะพอบรรเทาไปบ้าง สามีก็บอกว่าเลิกรากันแล้ว เรื่องมันจบไปนานแล้ว (แต่พวกเค้าก็ทำงานใกล้ๆกันเหมือนเดิม) ทางผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการเพิ่มความเครียดให้เราอีก
ประมาณ 3 ปีกับปัญหานี้ เราเครียดมาก ไหนจะงาน ไหนจะครอบครัว (สามี) เราเป็นคนคิดมากค่ะ จนทำให้สุขภาพเราแย่ลงเรื่อยๆ มีโรคภัยต่างๆมารุมเร้า (ผู้หญิงคนนั้นเคยพูดว่าเราแกล้งป่วยด้วยหวังจะเรียกร้องความสนใจ) ล่าสุด เรากลายเป็นผู้ป่วยโรคหัวใจ มีอาการใจสั่น เหนื่อยหอบง่ายค่ะ เพิ่งทราบเมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ก่อน และโรคอื่นๆอีกมากมายที่เกิดจากความเครียด!!
ปกติแล้วสามีกลับมาหาเราทุกเดือนค่ะ แต่นี่ก็ 2 เดือนกว่าเข้ามาแล้วที่ไม่ได้กลับบ้าน สามีให้เหตุผลเรื่องของงาน บอกไม่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเลย ซึ่งเราก็พอเข้าใจว่างานเค้ายุ่งจริงๆ แต่บางทีก็อดคิดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ แต่ก็พอจะให้ความเชื่อใจได้ ว่างานยุ่งจริงๆ
ตลอดเวลา เรารอคอยการกลับบ้านของสามีมาโดยตลอด ช่วงเวลาที่เราอยู่คนเดียว เราพยายามทำงานอย่างหนัก เพื่อไม่ให้คิดถึงเค้ามาก และเราก็จะพยายามเคลียร์ให้งานน้อยที่สุดในช่วงที่เค้ากลับมา เพราะเราอยากอยู่กับเค้า อยากดูแลเค้า อยากมีเวลาเหมือนครอบครัวอื่นๆบ้าง (นั่นก็แปลว่าเราทำงานหนักมา 2 เดือนแล้ว) ช่วงเวลา 3-4 วันที่เค้ากลับมา เป็นนาทีทองของเราเลยทีเดียว อยากกินอะไร อยากไปไหน เรารอคอยช่วงเวลานี้มาตลอดทุกๆเดือนในหลายปีที่ผ่านมา
เราอยากมีลูกค่ะ เราอยากมีเพื่อน มีคนที่อยู่ข้างๆเรา เพราะเราเหงา เรารู้สึกโดดเดี่ยว ความหวังที่สามีจะกลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวก็คงยากแล้ว แต่ที่ไม่มีลูกก็ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร เพราะความผิดปกติ หรือเพราะเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน? เราจึงใช้วิธีนับวันไข่ตก ซึ่งทำมาแล้วหลายครั้ง แต่... สามีไม่เคยกลับบ้านตรงเวลาที่นัดกันค่ะ คงพอเดาได้นะคะ ว่าเราจะรู้สึกยังไง?? เราผิดหวัง เราเสียใจที่ความหวังและความฝันของเรามันพังลงไป ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เรานัดกันแต่ก็มีเหตุให้สามีไม่สามารถกลับบ้านได้.. เค้าเองก็รู้ตัวว่าทำให้เราเสียใจผิดหวังมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เค้าบอกว่าไม่กล้าบอกเราว่ายังกลับไม่ได้ กลัวเราจะเสียใจ อันนี้ก็พอเข้าใจนะ แต่การไม่บอก แล้วทำให้เรามีความหวังจนถึงวินาทีสุดท้าย.. เราจะรู้สึกยังไง??
ชีวิตที่อยู่กับการรอคอย ความหวาดระแวง ความเหงา ความโดดเดี่ยว ต้องต่อสู้ทุกอย่างคนเดียว ความคิดถึงที่เรามีอยู่เต็มอก เราจะทำยังไง? สามีพยายามให้เราเข้าใจเค้า ที่ผ่านมาเราก็คิดว่าเรามีเหตุผลและเข้าใจเค้าพอสมควรนะ แล้วตัวเราล่ะ จะมีใครรู้มั้ยว่าเรารู้สึกยังไง เรากำลังป่วย เรากำลังต้องการกำลังใจ แต่มองไปทางไหนก็ไม่มีใคร มีแต่ความว่างเปล่า..
เราบอกเลิกกับสามีไปหลายครั้ง ไม่ได้ประชด แต่เราคิดจะเลิกจริงๆ ตั้งแต่มีปัญหามากมายเรื่องผู้หญิงคนนั้นแล้ว เพราะเราก็รู้สึกรักตัวเอง ห่วงและสงสารตัวเองที่เป็นฝ่ายถูกรังแกมาโดยตลอด จึงขอยอมแพ้ แต่สามีไม่ยอมเลิก ยังปฏิบัติทุกๆอย่างเหมือนเดิม เราเองก็รักมาก ใจอ่อน และคิดว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้น ครั้งนี้ เราคิดว่าเค้าบกพร่องในการทำหน้าที่สามี.. ที่ทิ้งให้เราต้องเผชิญกับความเจ็บปวดทั้งทางกาย ทางใจ เพียงลำพัง ที่ผ่านมาเค้าเคยทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ในขณะที่เค้าเลือกที่จะไปทำงาน ไปดูแลการงาน ไปดูแลลูกน้อง ฯลฯ คือเรื่องของเรา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ไม่เคยสำคัญเป็นอันดับแรก เค้าคิดอยากจะทำอะไร เค้าก็ทำ ไม่แคร์ใครแม้แต่ครอบครัว เคยพูดคุยกันนับครั้งไม่ถ้วน รับปากกันไป สัญญากันไป แต่มันก็แค่ลมปากที่ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการกระทำของตัวเอง เค้าบอกเราว่าเค้าเสียใจที่ทำไม่ได้อย่างที่พูด.. แล้วไง? ก็เหมือนเดิม เป็นแบบนี้ซ้ำๆจนเรารู้สึกท้อใจ เหนื่อย เสียใจ น้อยใจ เศร้า โดดเดี่ยว วนไปวนมาอยู่แบบนี้
ที่จริงเรื่องมันยาวมาก หากจะเล่าแบบละเอียด แต่นี่เราสรุปมาเล่าให้ฟัง และเราก็หวังว่าจะมีเพื่อนที่นี่ ให้เราได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง.. เราเหนื่อยจริงๆ
ทำยังไงดี? สามีเรามีบุคลิกภาพแบบ Passive-Aggressive และ Antisocial
เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยสมบูรณ์นัก พ่อเสียชีวิตตอนเราอายุ 16.. พี่ชายเสียตอนเราอายุ 26.. ปัจจุบันเราอายุ 35 ค่ะ
ชีวิตวัยเด็กก็ค่อนข้างลำบากค่ะ อยู่กับแม่แค่ 2 คน แต่โชคดีที่เราเรียนเก่งและรักเรียน ทำให้เราไม่เสียคนในตอนนั้น (เพื่อนรุ่นๆกันตอนนั้นไปหมดละค่ะ)
ความคิดเราในตอนนั้นคือ เราต้องเป็นผู้ใหญ่ให้ไวที่สุด โตให้ไวที่สุด จะได้ช่วยเหลือดูแลครอบครัวให้ดีกว่านี้ ชีวิตช่วงวัยรุ่นเราแทบไม่มีเลย เรามีความฝันว่าจะมีครอบครัวที่อบอุ่น ฝันว่าจะเป็นภรรยาที่ดี เป็นแม่ที่ดีค่ะ
เรามีแฟนตอนอายุ 19.. เค้าเป็นผู้ใหญ่ อายุมากกว่าเรา 9 ปี เรารักเค้ามากค่ะ ก็คบหากันมาเรื่อยๆ จนแต่งงานตอน 24 แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด สามีเค้าก็ไปทำงานที่อื่น ตจว บ้าง ต่างประเทศบ้าง ไปๆมาๆ (ครอบครัวสามีก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ถือว่าเราเริ่มต้นทุกๆอย่างมาด้วยกัน สุขด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน เป็นหนี้ด้วยกัน 555) และเค้าก็มีความเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด อาจจะไม่ใช่ผู้ชาย perfect แต่เราก็รับได้ เพราะเรารักเค้า
ตอนนี้เราเรียนจบ ป.โท ได้ทำงานที่มีเกียรติ มีคนนับหน้าถือตา เป็นที่เคารพของคนหลายคน เราภูมิใจ และเราก็คิดว่าสามีก็คงจะภูมิใจ แต่มีอย่างนึงที่เราทำไม่ได้ คือการหาเงินช่วยสามี เพราะงานของเราเป็นงานมีเกียรติ แต่รายได้น้อย ไม่สามารถจุนเจือครอบครัวได้มากซักเท่าไหร่ ต้องพึ่งพาสามีเป็นหลัก
มาช่วงหลังนี้สามีมีปัญหาเรื่องผู้หญิงค่ะ เป็นผู้หญิงที่ทำงานใกล้ๆกับเค้า เคยพูดจาเยาะเย้ยถากถางเรา โพสรูปคู่ โพสรูปไปเที่ยวด้วยกัน หวังว่าเราจะช้ำใจตาย แต่ผิดคาด.. เราช้ำใจจริงๆค่ะ แต่ยังไม่ตาย เราเสียใจยิ่งกว่าเสียใจ (ใครไม่ได้มายืนอยู่ในจุดนี้คงไม่เข้าใจ) แต่เราก็พยายามอดทนและใช้ความดีเข้าแลก เราไม่ได้เป็นนางฟ้านางสวรรค์อะไร เราก็คือ คน คนนึงที่มีความรู้สึกทุกอย่าง เจ็บปวด เสียใจ ผิดหวัง แต่เราคิดว่าทุกวันนี้ชีวิตเราเป็นแบบนี้ก็เพราะกรรมเราเยอะแล้ว เราไม่อยากตอบโต้ ไม่อยากทำอะไรทั้งๆที่เรามีสิทธิ์ แต่เราเลือกที่จะไม่ทำ เราไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรมเพิ่มอีก.. อยากให้สามีกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เค้าเป็นคนดื้อค่ะ ดื้อมาก อะไรที่คิดว่าจะทำก็ต้องทำ อะไรก็ขวางเค้าไม่ได้ และเค้าก็ให้เหตุผลเรื่องเงิน เรื่องค่าใช้จ่ายที่บ้าน เพราะอยู่ทำงานที่นั่นก็พอหาเงินได้ แต่ถ้ากลับมาอยู่บ้านก็ไม่รู้จะทำอะไร เงินทุนก็ไม่ค่อยมี อายุก็มากขึ้นแล้ว เราจึงต้องยอมด้วยเหตุผลนี้ พยายามเชื่อเค้า และนั่นก็เป็นหนทางที่ผู้หญิงคนนั้นเอามาเป็นข้อได้เปรียบ และพยายามทำให้เราคิดมากตลอดมา.. สามีก็เป็นคนใจอ่อน ขี้สงสาร เราคิดว่าเค้าคงจะทำอะไรบางอย่างตามวิธีการของเค้าบ้างแหละ แต่เราอาจจะไม่รู้.. ก็มีปัญหาระหองระแหงกันมาตลอด เพราะเราระแวง เราโดดเดี่ยว เราอยู่คนเดียว ได้แต่พยายามเชื่อ ว่าสามีจะพูดความจริง แต่ก็ถูกหลอกหลายครั้ง แต่เราก็เชื่อว่าสิ่งที่เราทำ สิ่งที่เราเป็น คงจะทำให้สามีหูตาสว่างและรู้ว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร และอีกอย่างพวกเค้าก็คงจะช่วยเหลือกันมาหลายอย่าง ทำให้ปัญหานี้ยืดยาวมานานหลายปี.. จนวันนี้คิดว่าปัญหาน่าจะพอบรรเทาไปบ้าง สามีก็บอกว่าเลิกรากันแล้ว เรื่องมันจบไปนานแล้ว (แต่พวกเค้าก็ทำงานใกล้ๆกันเหมือนเดิม) ทางผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการเพิ่มความเครียดให้เราอีก
ประมาณ 3 ปีกับปัญหานี้ เราเครียดมาก ไหนจะงาน ไหนจะครอบครัว (สามี) เราเป็นคนคิดมากค่ะ จนทำให้สุขภาพเราแย่ลงเรื่อยๆ มีโรคภัยต่างๆมารุมเร้า (ผู้หญิงคนนั้นเคยพูดว่าเราแกล้งป่วยด้วยหวังจะเรียกร้องความสนใจ) ล่าสุด เรากลายเป็นผู้ป่วยโรคหัวใจ มีอาการใจสั่น เหนื่อยหอบง่ายค่ะ เพิ่งทราบเมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ก่อน และโรคอื่นๆอีกมากมายที่เกิดจากความเครียด!!
ปกติแล้วสามีกลับมาหาเราทุกเดือนค่ะ แต่นี่ก็ 2 เดือนกว่าเข้ามาแล้วที่ไม่ได้กลับบ้าน สามีให้เหตุผลเรื่องของงาน บอกไม่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเลย ซึ่งเราก็พอเข้าใจว่างานเค้ายุ่งจริงๆ แต่บางทีก็อดคิดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ แต่ก็พอจะให้ความเชื่อใจได้ ว่างานยุ่งจริงๆ
ตลอดเวลา เรารอคอยการกลับบ้านของสามีมาโดยตลอด ช่วงเวลาที่เราอยู่คนเดียว เราพยายามทำงานอย่างหนัก เพื่อไม่ให้คิดถึงเค้ามาก และเราก็จะพยายามเคลียร์ให้งานน้อยที่สุดในช่วงที่เค้ากลับมา เพราะเราอยากอยู่กับเค้า อยากดูแลเค้า อยากมีเวลาเหมือนครอบครัวอื่นๆบ้าง (นั่นก็แปลว่าเราทำงานหนักมา 2 เดือนแล้ว) ช่วงเวลา 3-4 วันที่เค้ากลับมา เป็นนาทีทองของเราเลยทีเดียว อยากกินอะไร อยากไปไหน เรารอคอยช่วงเวลานี้มาตลอดทุกๆเดือนในหลายปีที่ผ่านมา
เราอยากมีลูกค่ะ เราอยากมีเพื่อน มีคนที่อยู่ข้างๆเรา เพราะเราเหงา เรารู้สึกโดดเดี่ยว ความหวังที่สามีจะกลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวก็คงยากแล้ว แต่ที่ไม่มีลูกก็ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร เพราะความผิดปกติ หรือเพราะเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน? เราจึงใช้วิธีนับวันไข่ตก ซึ่งทำมาแล้วหลายครั้ง แต่... สามีไม่เคยกลับบ้านตรงเวลาที่นัดกันค่ะ คงพอเดาได้นะคะ ว่าเราจะรู้สึกยังไง?? เราผิดหวัง เราเสียใจที่ความหวังและความฝันของเรามันพังลงไป ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เรานัดกันแต่ก็มีเหตุให้สามีไม่สามารถกลับบ้านได้.. เค้าเองก็รู้ตัวว่าทำให้เราเสียใจผิดหวังมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เค้าบอกว่าไม่กล้าบอกเราว่ายังกลับไม่ได้ กลัวเราจะเสียใจ อันนี้ก็พอเข้าใจนะ แต่การไม่บอก แล้วทำให้เรามีความหวังจนถึงวินาทีสุดท้าย.. เราจะรู้สึกยังไง??
ชีวิตที่อยู่กับการรอคอย ความหวาดระแวง ความเหงา ความโดดเดี่ยว ต้องต่อสู้ทุกอย่างคนเดียว ความคิดถึงที่เรามีอยู่เต็มอก เราจะทำยังไง? สามีพยายามให้เราเข้าใจเค้า ที่ผ่านมาเราก็คิดว่าเรามีเหตุผลและเข้าใจเค้าพอสมควรนะ แล้วตัวเราล่ะ จะมีใครรู้มั้ยว่าเรารู้สึกยังไง เรากำลังป่วย เรากำลังต้องการกำลังใจ แต่มองไปทางไหนก็ไม่มีใคร มีแต่ความว่างเปล่า..
เราบอกเลิกกับสามีไปหลายครั้ง ไม่ได้ประชด แต่เราคิดจะเลิกจริงๆ ตั้งแต่มีปัญหามากมายเรื่องผู้หญิงคนนั้นแล้ว เพราะเราก็รู้สึกรักตัวเอง ห่วงและสงสารตัวเองที่เป็นฝ่ายถูกรังแกมาโดยตลอด จึงขอยอมแพ้ แต่สามีไม่ยอมเลิก ยังปฏิบัติทุกๆอย่างเหมือนเดิม เราเองก็รักมาก ใจอ่อน และคิดว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้น ครั้งนี้ เราคิดว่าเค้าบกพร่องในการทำหน้าที่สามี.. ที่ทิ้งให้เราต้องเผชิญกับความเจ็บปวดทั้งทางกาย ทางใจ เพียงลำพัง ที่ผ่านมาเค้าเคยทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ในขณะที่เค้าเลือกที่จะไปทำงาน ไปดูแลการงาน ไปดูแลลูกน้อง ฯลฯ คือเรื่องของเรา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ไม่เคยสำคัญเป็นอันดับแรก เค้าคิดอยากจะทำอะไร เค้าก็ทำ ไม่แคร์ใครแม้แต่ครอบครัว เคยพูดคุยกันนับครั้งไม่ถ้วน รับปากกันไป สัญญากันไป แต่มันก็แค่ลมปากที่ทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการกระทำของตัวเอง เค้าบอกเราว่าเค้าเสียใจที่ทำไม่ได้อย่างที่พูด.. แล้วไง? ก็เหมือนเดิม เป็นแบบนี้ซ้ำๆจนเรารู้สึกท้อใจ เหนื่อย เสียใจ น้อยใจ เศร้า โดดเดี่ยว วนไปวนมาอยู่แบบนี้
ที่จริงเรื่องมันยาวมาก หากจะเล่าแบบละเอียด แต่นี่เราสรุปมาเล่าให้ฟัง และเราก็หวังว่าจะมีเพื่อนที่นี่ ให้เราได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง.. เราเหนื่อยจริงๆ