เราคิดว่าเราทำดี ดีมาก ทุ่มเท ให้ความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ทุกครั้งเมื่อเขาต้องการ เบื้องบนไม่เคยเห็นในสายตา ผมไม่ใช่คนประจบสอพลอรึปล่าว ทุกอย่างมันไม่เหมือนกับ การวางแผนชีวิตการทำงานที่วางไว้ จนตอนนี้อายุสามสิบปีแล้ว ยังเป็นพนักงานระดับล่างอยู่ ไม่มีเงินเก็บ พยายามปลอมใจตัวเองลึกๆว่า แท้จริงแล้วตำแหน่งพวกนั้นไม่ได้มอบความสุขที่แท้จริงหรอก แต่บางครั้ง และบ่อยครั้ง ที่ได้ประสบพบเจอการทักท้วงของ เพื่อน พี่ น้อง คนรู้จัก ที่มักจะโดนถามว่า เป็นผู้จัดการแล้วใช่มั้ย เงินเดือนคงเยอะมาก พอเราตอบว่ายัง ทุกเสียงให้ความรู้สึกเดียวกันว่า "ห๊าาา ...ล้อเล่นป่าวว เรียนมาก็ตั้งสูง ความสามารถก็เยอะ...." เพื่อนร่วมห้องเกือบทุกคน ได้ตำแหน่งที่สมเกียรติกะเวลา และความรู้ความสามารถของเค้า...ผมแทบไม่มีหน้าไปเสวนาด้วย...โดยเฉพาะครอบครัว เค้าตั้งความหวังกะเราสูง ผมกดดันตัวเองมาก คนอื่นว่า คนอื่นทักไม่เท่าไหร่...เมื่อวานทะเลาะกันกับแฟน จากเรื่องเล็กๆ แต่มันแตกประเด็นจนโยงไปถึง ว่า เรานั้น ไม่มีความสามารถที่จะเป็นผู้จัดการได้หรอก ..จากที่ทะเลาะกันเสียงดัง ผมหลุดน้ำตาไหลออกมา อย่างน่าละอาย มันเหมือนที่เค้าด่า แต่ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเราไม่มีโอกาสที่จะเป็นเลยเหลอ แฟนผมรีบมากอดขอโทษที่หลุดพูดมา ผมขอตัวไปแอบร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ...ไม่ได้โกรธเค้า แต่น้อยใจที่เป็นเค้า ที่เข้าใจเรามากที่สุด มาพูดกะผมแบบนี้ซะเอง ถ้าให้คิดอีกแง่มุมนึง เรื่องชีวิตตัวเอง เรายังจัดการไม่ได้ อย่าไปจัดการเรื่องอื่นๆให้คนอื่นเลยยยย
เคยท้อกับการเติบโตของการทำงานของตัวเองมั้ยคับ