สวัสดีครับ ผมสมัครสมาชิกมาเพื่อกระทู้นี้โดยเฉพาะเลย ผมไม่รู้จะไปพึ่งทางไหนแล้ว มันอึดอัดมาก
ผมขอเล่าตั้งแต่ต้นนะครับ ผมอยู่ ปวส.2 เทอมสุดท้าย
ก่อนหน้านี้ผมเคยโดนผู้หญิงคนนึงหลอก แต่แล้วเธอก็เดินเข้ามาในชีวิตผมแทนที่ผู้หญิงคนนั้น
เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องผมครับ เราตกลงเป็นแฟนกัน เธอไม่ใช่สเปคผมเลยสักนิด เรียนไปเก่ง ไม่มีความสามารถ แต่เธอกลับดูมีสเน่ห์สำหรับผม และเธอเองก็ดูดีใจมากที่เราเป็นแฟนกัน แทบจะออกไปตะโกนบอกให้โลกรู้เลยว่าเป็นแฟนกับผมแล้ว (ผมว่าเธอต๊องนะ ฮ่าๆ)
ในตอนนั้นผมมั่นใจในตัวเธอมาก คิดว่าเธอเป็นทุกอย่างของผม ผมพยามขอเธอไปบ้าน ไปหาพ่อ-แม่เธอ แต่เธอก็ไม่ยอมเพราะพ่อเธอดุ กลัวเราจะอดคบกัน ผมขอเธอไปบ้านบ่อยมากจนผมเริ่มปลง
จนวันนึง เราคุยอะไรกันสักอย่าง (ผมจำเนื้อความไม่ได้แล้ว) ผมบอกกับเธอว่า "อย่าหวังกับผมมาก" เพราะผมเคยหวังสูงมาก่อน แล้วเจ็บเจียนตาย เลยไม่อยากให้เธอเจ็บแบบผม แล้วอยู่ๆ เธอก็บอกให้เราห่างกันสักพัก เช้าอีกวัน เธอก็มาบอกเลิกผม ผมพยามรั้งเธอไว้เท่าที่ทำได้ ครับเธอใจอ่อน ยอมคบกับผมอีกครั้ง นั้นคือครั้งแรกที่ผมโดนบอกเลิก (ผมยอมรับว่าผมมั่นใจในตัวเธอน้อยลง) หลังจากทุกอย่างลงตัว เราก็ไปเที่ยวกัน ไปดูหนัง คุยกันทุกวัน แล้วเธอเองก็ชอบมาที่บ้านผม เรารักกันมาก ตัวแทบจะติดกัน แน่นอนครับ ระหว่างนั้นเธอก็มีงอลผมบ้าง โมโหผมบ้าง ส่วนใหญ่เรื่องฝึกงาน ผมก็เป็นฝ่ายขอโทษเธอก่อนเสมอไม่ว่าผิดหรือไม่ ทุกอย่างไปไดด้วยดี แต่อยู่ๆ เธอก็หายไป ติดต่อไม่ได้ ผมโทรหาเธอประมาณ 60 กว่าสาย ส่งข้อความไปทั้ง SMS, Facebook, Line และให้เพื่อนๆ ช่วยติดต่อก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย วันที่ 2 ของการหายตัวไปของเธอ อยู่ๆ เธอก็ทักผมมา แล้วบอกผมว่า เธอจะทิ้งผม แต่ทิ้งไม่ลง นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ส่วนเหตุผลที่จะทิ้งผมเพราะผมไม่ยอมไปพบพ่อแม่เธอ และผมไม่ยอมไปฝึกงานที่เดียวกับเธอ ยอมรับครับข้อนี้ ตอนแรกเธอจะไปที่เดียวกับผม แต่มันไกลบ้านเธอ ประกอบกับกลัวผมไปฝึกต่างประเทศ เราเลยฝึกคนละที่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไป (ติดเรื่องเอกสาร พึ่งแจ้งมาเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน) ครับ นั้นคือครั้งที่ 2 ที่ผม(เกือบ)โดนทิ้ง หลังจากเราเคียร์กันเสร็จ เราก็เป็นเหมือนเดิม รักกัน มีความสุขด้วยกัน ซื้อของให้กัน ชีวิตแสนหวาน คิดถึงจัง มีวันนึงเธอมาห้องผมเหมือนเคย นั่งเล่นนอนเล่นกัน แล้วเธอก็พูดขึ้นมาทำนองว่า อยากเปลี่ยน ไม่น่าเลือกผมเลย ก่อนหน้านี้เธอก็มักจะพูดแบบนี้บ่อยๆ ต่อมน้ำตาแตกกันง่ายๆ เลยครับ โดนพูดแบบนี้บ่อยๆ มันก็เจ็บเหมือนกันนะ โอเค เราใจเย็นแล้วคุยกันอีกรอบ ทุกอย่างก้เป็นปกติอีกครั้ง จนเมื่อไม่นานมานี้ แม่เรียกผมไปคุยเรื่องเธอ (ทั้งบ้านมีแม่คนเดียวที่รับไม่ได้) แม่บอกว่าเธอไม่ผ่าน คบเล่นๆ ได้ แต่จริงจังไม่เอา เป็นผู้หญิงเข้าห้องผุ้ชายได้ไง แล้วยังมามองน้องด้วยหางตาอีก ถ้าจะคบต่อมีปัญหากับแม่แน่ คนที่จะเป็นแฟนผมต้องเก่งพอกัน หรือมากกว่า ต้องมีจุดยืน และอนาคต และต้องมาคุยกับแม่ก่อนเสมอ! ผมไม่รู้จะทำไงดี ถ้าผมฝืนจะคบต่อ ผมอาจต้องออกจากวิทลัยทันทีและไปหางานทำ หาเลี้ยงตัวเองให้ได้ ค่าเทอมจ่ายเอง ทำอะไรเอง เท่ากับอนาคตผมหายไปเลย (ผมนี้เห็นแก่ตัวจังนะ...) แต่ใจผมเองก็ไม่อยากเลิกกับเธอ ผมรักเธอมาก เธอเองก็รักผมมากเหมือนกัน เราคุยกันเธอบอกให้รอ จนทำงาน แล้วค่อยมาคบกันอีกที จะเก็บใจไว้ให้ผม ยอมรับอีกรอบครับว่า ผมไม่มั่นใจเลย ทั้งโดนทิ้ง เกือบโดนทิ้ง แถมยังโดนบอกว่าไม่น่าเลือกอีก ผมไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะทำได้ เธอพยามรั้งผมทุกทาง ครับผมก็ไม่อยากทิ้งเธอ ผมพยามหาทางที่ทำได้ ผมบอกว่า จะรอ แม่บอกคบเล่นๆ ได้ แต่จริงจังไม่เอา เราก็คบกันไปแบบนี้ก่อนแล้วค่อยคิดอีกที เธอก็เหมือนจะน้อยใจ บ่ายของอีกวันเราก็คุยกันเรื่องนี้ ผมบอกจะคบเธอต่อ แต่เธอกลับบอกว่าผมโลเล ทั้งๆ ที่ผมก็บอกเธอไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะรอ คุยกันสักพัก ผมก็ยืนยันว่าจะรอ ส่วนเธอ ก็ยืนยันว่าจะไป เธอบอกว่าต่อให้ทำงาน ถ้าที่บ้านไม่ยอมรับ เขาก็ไม่มาสู่ขอหรอก ผมพุดไม่ออกเหมือนกัน เพราะมันจริงของเธอ แต่ผมไม่อยากเสียเธอไปแบบนี้เลย ทั้งๆ ที่เรารักกันมาก ถึงเธอจะไม่เก่ง งี่เง่า เอาแต่ใจ แต่เธอก็เป็นยัยต๊อง คนที่ผมรักที่สุด ตอนนี้ไม่มีเธออยู่แล้ว ไม่มีใครทักผมตอนเช้าๆ ไม่มีใครคุยด้วยตอนเย็นๆ ไม่มีใครมาบอกฝันดีก่อนนอนแล้ว ไม่มีใครไล่ผมไปอาบน้ำ กินข้าว ไม่มีใครมางอลผมแล้ว ไม่มีใครมางี่เง่า งอแงใส่แล้ว มันอ้างว้างยังไงไม่รู้ ได้แต่กอดเสื้อที่เธอซื้อให้แล้วร้องไห้ ผมคิดถึงเธอ อยากกอดเธออีกครั้ง อยากได้ยินเสียงเธอ อยากแหย่เล่นกับเธอ อยากนั่งกินข้าวด้วยกัน นอนเล่นด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกันอีก
จะมีใครพายัยนั้นไปซื้อหนังสือไหมก็ไม่รู้ ยัยคนติดหนังสือ อยู่กันแค่เราสองคนตลอด ไม่มีหมาแล้วจะมีใครคุยด้วย เล่นด้วยหรือป่าวนะ ขับรถระวังบ้างนะ เรียกประกันบ่อยจัง ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ จะร้องไห้เหมือนกันอยู่หรือป่าวนะ อย่าร้องไห้เพราะหมานะ จะเป้นอะไรมากไหม เป็นห่วงมากๆ เลย ทำไมเราต้องแยกกันแบบนี้ ก่อนไปเธอหนะเอาแต่บอกหมาว่าให้เปิดใจให้คนอื่นเข้ามา อย่าปิดใจตัวเอง แต่เธอกลับปิดซะเอง ถ้าเป็นไปได้หมาขอให้เรากลับมารักกันอีกนะ แต่ก่อนจะถึงวันนั้น เธอก็เปิดใจตัวเองด้วยนะ ทำเหมือนที่บอกหมานะ ดูแลตัวเองดีๆ รักมากๆ นะ ยัยต๊อง รักเธอที่สุด รักมากๆ .. ทำไม ไม่มีคนตอบเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ ไม่มีใครบอกรักกลับมาเลย....
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[ระบาย]ปัญหาความรัก
ผมขอเล่าตั้งแต่ต้นนะครับ ผมอยู่ ปวส.2 เทอมสุดท้าย
ก่อนหน้านี้ผมเคยโดนผู้หญิงคนนึงหลอก แต่แล้วเธอก็เดินเข้ามาในชีวิตผมแทนที่ผู้หญิงคนนั้น
เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องผมครับ เราตกลงเป็นแฟนกัน เธอไม่ใช่สเปคผมเลยสักนิด เรียนไปเก่ง ไม่มีความสามารถ แต่เธอกลับดูมีสเน่ห์สำหรับผม และเธอเองก็ดูดีใจมากที่เราเป็นแฟนกัน แทบจะออกไปตะโกนบอกให้โลกรู้เลยว่าเป็นแฟนกับผมแล้ว (ผมว่าเธอต๊องนะ ฮ่าๆ)
ในตอนนั้นผมมั่นใจในตัวเธอมาก คิดว่าเธอเป็นทุกอย่างของผม ผมพยามขอเธอไปบ้าน ไปหาพ่อ-แม่เธอ แต่เธอก็ไม่ยอมเพราะพ่อเธอดุ กลัวเราจะอดคบกัน ผมขอเธอไปบ้านบ่อยมากจนผมเริ่มปลง
จนวันนึง เราคุยอะไรกันสักอย่าง (ผมจำเนื้อความไม่ได้แล้ว) ผมบอกกับเธอว่า "อย่าหวังกับผมมาก" เพราะผมเคยหวังสูงมาก่อน แล้วเจ็บเจียนตาย เลยไม่อยากให้เธอเจ็บแบบผม แล้วอยู่ๆ เธอก็บอกให้เราห่างกันสักพัก เช้าอีกวัน เธอก็มาบอกเลิกผม ผมพยามรั้งเธอไว้เท่าที่ทำได้ ครับเธอใจอ่อน ยอมคบกับผมอีกครั้ง นั้นคือครั้งแรกที่ผมโดนบอกเลิก (ผมยอมรับว่าผมมั่นใจในตัวเธอน้อยลง) หลังจากทุกอย่างลงตัว เราก็ไปเที่ยวกัน ไปดูหนัง คุยกันทุกวัน แล้วเธอเองก็ชอบมาที่บ้านผม เรารักกันมาก ตัวแทบจะติดกัน แน่นอนครับ ระหว่างนั้นเธอก็มีงอลผมบ้าง โมโหผมบ้าง ส่วนใหญ่เรื่องฝึกงาน ผมก็เป็นฝ่ายขอโทษเธอก่อนเสมอไม่ว่าผิดหรือไม่ ทุกอย่างไปไดด้วยดี แต่อยู่ๆ เธอก็หายไป ติดต่อไม่ได้ ผมโทรหาเธอประมาณ 60 กว่าสาย ส่งข้อความไปทั้ง SMS, Facebook, Line และให้เพื่อนๆ ช่วยติดต่อก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย วันที่ 2 ของการหายตัวไปของเธอ อยู่ๆ เธอก็ทักผมมา แล้วบอกผมว่า เธอจะทิ้งผม แต่ทิ้งไม่ลง นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ส่วนเหตุผลที่จะทิ้งผมเพราะผมไม่ยอมไปพบพ่อแม่เธอ และผมไม่ยอมไปฝึกงานที่เดียวกับเธอ ยอมรับครับข้อนี้ ตอนแรกเธอจะไปที่เดียวกับผม แต่มันไกลบ้านเธอ ประกอบกับกลัวผมไปฝึกต่างประเทศ เราเลยฝึกคนละที่ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไป (ติดเรื่องเอกสาร พึ่งแจ้งมาเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน) ครับ นั้นคือครั้งที่ 2 ที่ผม(เกือบ)โดนทิ้ง หลังจากเราเคียร์กันเสร็จ เราก็เป็นเหมือนเดิม รักกัน มีความสุขด้วยกัน ซื้อของให้กัน ชีวิตแสนหวาน คิดถึงจัง มีวันนึงเธอมาห้องผมเหมือนเคย นั่งเล่นนอนเล่นกัน แล้วเธอก็พูดขึ้นมาทำนองว่า อยากเปลี่ยน ไม่น่าเลือกผมเลย ก่อนหน้านี้เธอก็มักจะพูดแบบนี้บ่อยๆ ต่อมน้ำตาแตกกันง่ายๆ เลยครับ โดนพูดแบบนี้บ่อยๆ มันก็เจ็บเหมือนกันนะ โอเค เราใจเย็นแล้วคุยกันอีกรอบ ทุกอย่างก้เป็นปกติอีกครั้ง จนเมื่อไม่นานมานี้ แม่เรียกผมไปคุยเรื่องเธอ (ทั้งบ้านมีแม่คนเดียวที่รับไม่ได้) แม่บอกว่าเธอไม่ผ่าน คบเล่นๆ ได้ แต่จริงจังไม่เอา เป็นผู้หญิงเข้าห้องผุ้ชายได้ไง แล้วยังมามองน้องด้วยหางตาอีก ถ้าจะคบต่อมีปัญหากับแม่แน่ คนที่จะเป็นแฟนผมต้องเก่งพอกัน หรือมากกว่า ต้องมีจุดยืน และอนาคต และต้องมาคุยกับแม่ก่อนเสมอ! ผมไม่รู้จะทำไงดี ถ้าผมฝืนจะคบต่อ ผมอาจต้องออกจากวิทลัยทันทีและไปหางานทำ หาเลี้ยงตัวเองให้ได้ ค่าเทอมจ่ายเอง ทำอะไรเอง เท่ากับอนาคตผมหายไปเลย (ผมนี้เห็นแก่ตัวจังนะ...) แต่ใจผมเองก็ไม่อยากเลิกกับเธอ ผมรักเธอมาก เธอเองก็รักผมมากเหมือนกัน เราคุยกันเธอบอกให้รอ จนทำงาน แล้วค่อยมาคบกันอีกที จะเก็บใจไว้ให้ผม ยอมรับอีกรอบครับว่า ผมไม่มั่นใจเลย ทั้งโดนทิ้ง เกือบโดนทิ้ง แถมยังโดนบอกว่าไม่น่าเลือกอีก ผมไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะทำได้ เธอพยามรั้งผมทุกทาง ครับผมก็ไม่อยากทิ้งเธอ ผมพยามหาทางที่ทำได้ ผมบอกว่า จะรอ แม่บอกคบเล่นๆ ได้ แต่จริงจังไม่เอา เราก็คบกันไปแบบนี้ก่อนแล้วค่อยคิดอีกที เธอก็เหมือนจะน้อยใจ บ่ายของอีกวันเราก็คุยกันเรื่องนี้ ผมบอกจะคบเธอต่อ แต่เธอกลับบอกว่าผมโลเล ทั้งๆ ที่ผมก็บอกเธอไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะรอ คุยกันสักพัก ผมก็ยืนยันว่าจะรอ ส่วนเธอ ก็ยืนยันว่าจะไป เธอบอกว่าต่อให้ทำงาน ถ้าที่บ้านไม่ยอมรับ เขาก็ไม่มาสู่ขอหรอก ผมพุดไม่ออกเหมือนกัน เพราะมันจริงของเธอ แต่ผมไม่อยากเสียเธอไปแบบนี้เลย ทั้งๆ ที่เรารักกันมาก ถึงเธอจะไม่เก่ง งี่เง่า เอาแต่ใจ แต่เธอก็เป็นยัยต๊อง คนที่ผมรักที่สุด ตอนนี้ไม่มีเธออยู่แล้ว ไม่มีใครทักผมตอนเช้าๆ ไม่มีใครคุยด้วยตอนเย็นๆ ไม่มีใครมาบอกฝันดีก่อนนอนแล้ว ไม่มีใครไล่ผมไปอาบน้ำ กินข้าว ไม่มีใครมางอลผมแล้ว ไม่มีใครมางี่เง่า งอแงใส่แล้ว มันอ้างว้างยังไงไม่รู้ ได้แต่กอดเสื้อที่เธอซื้อให้แล้วร้องไห้ ผมคิดถึงเธอ อยากกอดเธออีกครั้ง อยากได้ยินเสียงเธอ อยากแหย่เล่นกับเธอ อยากนั่งกินข้าวด้วยกัน นอนเล่นด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกันอีก
จะมีใครพายัยนั้นไปซื้อหนังสือไหมก็ไม่รู้ ยัยคนติดหนังสือ อยู่กันแค่เราสองคนตลอด ไม่มีหมาแล้วจะมีใครคุยด้วย เล่นด้วยหรือป่าวนะ ขับรถระวังบ้างนะ เรียกประกันบ่อยจัง ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ จะร้องไห้เหมือนกันอยู่หรือป่าวนะ อย่าร้องไห้เพราะหมานะ จะเป้นอะไรมากไหม เป็นห่วงมากๆ เลย ทำไมเราต้องแยกกันแบบนี้ ก่อนไปเธอหนะเอาแต่บอกหมาว่าให้เปิดใจให้คนอื่นเข้ามา อย่าปิดใจตัวเอง แต่เธอกลับปิดซะเอง ถ้าเป็นไปได้หมาขอให้เรากลับมารักกันอีกนะ แต่ก่อนจะถึงวันนั้น เธอก็เปิดใจตัวเองด้วยนะ ทำเหมือนที่บอกหมานะ ดูแลตัวเองดีๆ รักมากๆ นะ ยัยต๊อง รักเธอที่สุด รักมากๆ .. ทำไม ไม่มีคนตอบเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ ไม่มีใครบอกรักกลับมาเลย....
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้