เราเคยมีอดีตที่ไม่ดีเอามากๆเลย
-เคยเป็นเด็กไม่ค่อยพูดเพราะครอบครัวยากจน โดนล้อเรื่องทางบ้านจนเป็นเด็กกลัวสังคม
-เคยน้อยใจที่พอ่แม่ไม่อยู่ด้วยกัน ความสัมพันธ์ในครอบครัวบางมากเลยค่ะ เราต้องอยู่กับตาแค่2คน เพราะแม่ออกไปทำงานที่กรุงเทพ พ่อก็อยู่อีกที่นึง ไม่เคยคุยกับแม่เลยตั้งแต่เราโตมา ตาก็ไม่ค่อยพูด ต่างคนต่างอยู่
-เคยไม่มีเพื่อนเลย ไม่มีเพื่อนเลย คือไม่มีจริงๆค่ะ เราไม่สามารถจะเข้าสังคมกับกลุ่มไหนได้เลย เราเก็บตัวและพยายามอยู่กับตัวเอง อยู่กับการวาดรูป เพื่อให้ผ่านไปวันๆ
-แม่เคยพาไปอยู่บ้านซิซเตอร์ เป็นบ้านสำหรับเด็กที่มีปัญหาทางบ้าน เราเองก็เข้ากับใครไม่ได้ เคยถูกรุ่นพี่ในนั้นกระทืบหลังเพราะเขาไม่พอใจด้วย ก็ได้แค่ร้องไห้ล่ะค่ะ เรายังเด็ก (ป.6)
-ตอน จบ ป.6 แล้ว แม่พามาอยู่ด้วย เพราะทางบ้านซิซเตอร์บอกว่าเราเป็นเด็กแย่ ทำตัวไม่ดี แม่เลยไม่ให้เรียนต่อ พอได้ไปอยู่กับแม่ไม่นาน ก็โดนพ่อเลี้ยงลวนลาม ตอนนั้นแม่ท้อง เราเลยไม่กล้าบอกแม่ ก็ได้แต่ทน ทนไปเรื่อยๆ (แค่จับๆ ไม่ถึงกับมีอะไร) พอน้องคลอดไม่นาน เราก็ตัดสินใจบอกแม่ทั้งน้ำตา เพราะมันไม่ไหวแล้ว แม่ก็ทะเลาะกับพ่อเลี้ยง แต่ก็ไม่ได้เลิกรากัน
-เราได้เรียนต่อ ม.1 เพราะแม่ส่งกลับมาอยู่กับตา ช่วงนั้นติดเกมค่ะ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตเรามีความสุข ไม่นานเจ้าของร้านเฒ่าก็มาติดเรา เอาตังให้เราเล่นเกม ตอนนั้นก็จน ได้ตังก็เอา เจ้าของร้านก็พยายามเรียกเราเข้าห้องแต่เราหาทางเลี่ยงมาเรื่อยๆ
-แม่รู้เรื่องที่เราเล่นเกมเลยเอาเรากลับไปอยู่ด้วย ก็เจอพ่อเลี้ยง แกล้งสารพัด ทุกอย่างที่จะแกล้งได้ ทั้งด่า ทั้งใช้ แต่เราก็เป็นคนดื้อนะไม่เคยยอมมัน แม่เลยทะเลาะกับมันบ่อยมาก
-อยู่ได้ไม่นานเราก็ต้องไปอยู่กับป้าข้างบ้าน ที่เป็นแค่คนรู้จัก เพราะอยู่กับพ่อเลี้ยงไม่ได้ ตอนนั้นแม้แต่ตังเราก็ต้องหาเอง ยังโชคดีที่ไอ้เฒ่าร้านเกมส่งให้เพื่อให้ได้ไปเรียน
-จบ.2ก็ย้าย รร . ไปที่ใหม่ ไปอยู่บ้านที่แม่ผ่อน กลับไปอยู่กับพ่อเลี้ยงอีกครั้ง ก็โดนอีก แม่ทะเลาะกับมันบ้านแตกแทบทุกอาทิตย์ เหตุผล? เรา...
-อยู่ได้ไม่นานก็ต้องไปอยู่กับน้าข้างๆบ้าน ต้องไปขอเขาอยู่ ก็ยังโชคดีที่เขาให้อยู่ แต่ไอ้เฒ่าไม่ได้ส่งให้แล้ว ก็เลยต้องหางานทำไปเรียนไป ตั้งแต่ม.3
ก็ได้เริ่มอาชีพนักร้อง ต้องไปร้องเพลงตอนเย็นถึงตี1-2 เพื่อหาเงินไปเรียน เหนื่อยแต่ก็ทน จนจบม.3 มาได้
-ขึ้นม.4 เรียนได้แค่ไม่นาน ก็ต้องออกเพราะเวลาเรียนไม่พอ ไปสายทุกวัน นอนตี1-2 ทุกวัน บางวัน 3-4 ก็มี ก็เลยต้องเลือกทำงาน เพราะถ้าไม่ทำงาน ก็ไม่มีตังจะไปเรียน
-พอทำงานที่ร้านก็มีคนแก่มาติด มาหาที่บ้าน มาหาแม่เรา มานั่นมานี่ มาวุ่นวาย มีอยู่วันนึง เราไปทำงานข้างนอกมันอาสาไปรับไปส่ง แต่ตอนก่อนกลับมันเห็นเราคุยกับพี่ๆที่ทำงาน มันหึง มันก็มาปึงปังใส่เรา มันกินเหล้าเมามาก พาเราขึ้นรดแล้วเหยียบเต็มที่ สุดท้าย ลงข้างทางด้วยความเร็ว 120 ซึ่งเรากลัวความเร็วมากอยู่แล้ว ตอนนั้นกลิ้งไปมาทั้งที่เราลืมตา ในความมืด กลัวจนสติแตก เพราะรถมันติดแก๊ส พอรถหยุดเราก็ปีนออกจากรถ ทั้งที่กรี๊ดไปร้องไห้ไป ตอนนั้นวิ่งออกมาเจอโคลน จมโคลนไปครึ่งเข่า ทั้งกลัว ทั้งมืด ทั้งเจ็บ วิ่งออกไปพยายามหาข้างทางให้เจอ พอวิ่งขึ้นไปบนข้างถนนได้เราก็นอนลงทันที พอไปถึงโรงพยาบาลถึงได้รู้ว่ากระดูกไหล่แตก ตั้งแต่นั้นมาก็กลัวทั้งความเร็วและความมืด เรื่องตรงนี้คงเลวร้ายที่สุดแล้วล่ะ
ปล.ทุกเรื่องในตอนเด็กเราเข้าใจผู้ใหญ่นะ พอเราโตมา แม่เองก็น่าสงสาร เขาโตมากับตาที่ไม่ค่อยพูดค่อยจาเขาเองก็ต้องดิ้นรน ความฝันของแม่คืออยากมีบ้านดีๆ ในเมื่อพ่อเลี้ยงมันให้ได้ เราก็เข้าใจ ไม่อยากให้น้องต้องมากำพร้าเหมือนเราด้วย แม่ก็แอบช่วยเท่าที่ทำได้
ปัญหาคือ...
เรานอนหลับยากมากเลยค่ะหลังจากที่เกิดอุบัตติเหตุ มันก็2-3 ปีแล้ว แต่ก็ยังหลับยาก ต้องข่มตานอน บางคืนก็ฝันถึงอดีตของตัวเอง คิดแต่อยากจะกลับไปแก้ไข เราพยายามลืมก็ยิ่งจำชัดเจน กว่าจะหลับได้แต่ละคืน ทรมารมากๆ ไม่อยากกินยานอนหลับ เพราะร่างกายเราไม่แข็งแรง ทั้งไหว้พระสวดมน ท่องอะไรๆก็หลับยาก หรือเราจิตหลอนไปเอง ทำยังไงดี?
จริงๆมีเรื่องต่อในปัจจุบันอีกแต่ขอปํญหานี้ก่อนละกันค่ะ
ทุกคืนนอนไม่หลับเพราะอดีตที่เลวร้ายมันตามหลอกหลอน ทำยังไงดี?
-เคยเป็นเด็กไม่ค่อยพูดเพราะครอบครัวยากจน โดนล้อเรื่องทางบ้านจนเป็นเด็กกลัวสังคม
-เคยน้อยใจที่พอ่แม่ไม่อยู่ด้วยกัน ความสัมพันธ์ในครอบครัวบางมากเลยค่ะ เราต้องอยู่กับตาแค่2คน เพราะแม่ออกไปทำงานที่กรุงเทพ พ่อก็อยู่อีกที่นึง ไม่เคยคุยกับแม่เลยตั้งแต่เราโตมา ตาก็ไม่ค่อยพูด ต่างคนต่างอยู่
-เคยไม่มีเพื่อนเลย ไม่มีเพื่อนเลย คือไม่มีจริงๆค่ะ เราไม่สามารถจะเข้าสังคมกับกลุ่มไหนได้เลย เราเก็บตัวและพยายามอยู่กับตัวเอง อยู่กับการวาดรูป เพื่อให้ผ่านไปวันๆ
-แม่เคยพาไปอยู่บ้านซิซเตอร์ เป็นบ้านสำหรับเด็กที่มีปัญหาทางบ้าน เราเองก็เข้ากับใครไม่ได้ เคยถูกรุ่นพี่ในนั้นกระทืบหลังเพราะเขาไม่พอใจด้วย ก็ได้แค่ร้องไห้ล่ะค่ะ เรายังเด็ก (ป.6)
-ตอน จบ ป.6 แล้ว แม่พามาอยู่ด้วย เพราะทางบ้านซิซเตอร์บอกว่าเราเป็นเด็กแย่ ทำตัวไม่ดี แม่เลยไม่ให้เรียนต่อ พอได้ไปอยู่กับแม่ไม่นาน ก็โดนพ่อเลี้ยงลวนลาม ตอนนั้นแม่ท้อง เราเลยไม่กล้าบอกแม่ ก็ได้แต่ทน ทนไปเรื่อยๆ (แค่จับๆ ไม่ถึงกับมีอะไร) พอน้องคลอดไม่นาน เราก็ตัดสินใจบอกแม่ทั้งน้ำตา เพราะมันไม่ไหวแล้ว แม่ก็ทะเลาะกับพ่อเลี้ยง แต่ก็ไม่ได้เลิกรากัน
-เราได้เรียนต่อ ม.1 เพราะแม่ส่งกลับมาอยู่กับตา ช่วงนั้นติดเกมค่ะ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตเรามีความสุข ไม่นานเจ้าของร้านเฒ่าก็มาติดเรา เอาตังให้เราเล่นเกม ตอนนั้นก็จน ได้ตังก็เอา เจ้าของร้านก็พยายามเรียกเราเข้าห้องแต่เราหาทางเลี่ยงมาเรื่อยๆ
-แม่รู้เรื่องที่เราเล่นเกมเลยเอาเรากลับไปอยู่ด้วย ก็เจอพ่อเลี้ยง แกล้งสารพัด ทุกอย่างที่จะแกล้งได้ ทั้งด่า ทั้งใช้ แต่เราก็เป็นคนดื้อนะไม่เคยยอมมัน แม่เลยทะเลาะกับมันบ่อยมาก
-อยู่ได้ไม่นานเราก็ต้องไปอยู่กับป้าข้างบ้าน ที่เป็นแค่คนรู้จัก เพราะอยู่กับพ่อเลี้ยงไม่ได้ ตอนนั้นแม้แต่ตังเราก็ต้องหาเอง ยังโชคดีที่ไอ้เฒ่าร้านเกมส่งให้เพื่อให้ได้ไปเรียน
-จบ.2ก็ย้าย รร . ไปที่ใหม่ ไปอยู่บ้านที่แม่ผ่อน กลับไปอยู่กับพ่อเลี้ยงอีกครั้ง ก็โดนอีก แม่ทะเลาะกับมันบ้านแตกแทบทุกอาทิตย์ เหตุผล? เรา...
-อยู่ได้ไม่นานก็ต้องไปอยู่กับน้าข้างๆบ้าน ต้องไปขอเขาอยู่ ก็ยังโชคดีที่เขาให้อยู่ แต่ไอ้เฒ่าไม่ได้ส่งให้แล้ว ก็เลยต้องหางานทำไปเรียนไป ตั้งแต่ม.3
ก็ได้เริ่มอาชีพนักร้อง ต้องไปร้องเพลงตอนเย็นถึงตี1-2 เพื่อหาเงินไปเรียน เหนื่อยแต่ก็ทน จนจบม.3 มาได้
-ขึ้นม.4 เรียนได้แค่ไม่นาน ก็ต้องออกเพราะเวลาเรียนไม่พอ ไปสายทุกวัน นอนตี1-2 ทุกวัน บางวัน 3-4 ก็มี ก็เลยต้องเลือกทำงาน เพราะถ้าไม่ทำงาน ก็ไม่มีตังจะไปเรียน
-พอทำงานที่ร้านก็มีคนแก่มาติด มาหาที่บ้าน มาหาแม่เรา มานั่นมานี่ มาวุ่นวาย มีอยู่วันนึง เราไปทำงานข้างนอกมันอาสาไปรับไปส่ง แต่ตอนก่อนกลับมันเห็นเราคุยกับพี่ๆที่ทำงาน มันหึง มันก็มาปึงปังใส่เรา มันกินเหล้าเมามาก พาเราขึ้นรดแล้วเหยียบเต็มที่ สุดท้าย ลงข้างทางด้วยความเร็ว 120 ซึ่งเรากลัวความเร็วมากอยู่แล้ว ตอนนั้นกลิ้งไปมาทั้งที่เราลืมตา ในความมืด กลัวจนสติแตก เพราะรถมันติดแก๊ส พอรถหยุดเราก็ปีนออกจากรถ ทั้งที่กรี๊ดไปร้องไห้ไป ตอนนั้นวิ่งออกมาเจอโคลน จมโคลนไปครึ่งเข่า ทั้งกลัว ทั้งมืด ทั้งเจ็บ วิ่งออกไปพยายามหาข้างทางให้เจอ พอวิ่งขึ้นไปบนข้างถนนได้เราก็นอนลงทันที พอไปถึงโรงพยาบาลถึงได้รู้ว่ากระดูกไหล่แตก ตั้งแต่นั้นมาก็กลัวทั้งความเร็วและความมืด เรื่องตรงนี้คงเลวร้ายที่สุดแล้วล่ะ
ปล.ทุกเรื่องในตอนเด็กเราเข้าใจผู้ใหญ่นะ พอเราโตมา แม่เองก็น่าสงสาร เขาโตมากับตาที่ไม่ค่อยพูดค่อยจาเขาเองก็ต้องดิ้นรน ความฝันของแม่คืออยากมีบ้านดีๆ ในเมื่อพ่อเลี้ยงมันให้ได้ เราก็เข้าใจ ไม่อยากให้น้องต้องมากำพร้าเหมือนเราด้วย แม่ก็แอบช่วยเท่าที่ทำได้
ปัญหาคือ...
เรานอนหลับยากมากเลยค่ะหลังจากที่เกิดอุบัตติเหตุ มันก็2-3 ปีแล้ว แต่ก็ยังหลับยาก ต้องข่มตานอน บางคืนก็ฝันถึงอดีตของตัวเอง คิดแต่อยากจะกลับไปแก้ไข เราพยายามลืมก็ยิ่งจำชัดเจน กว่าจะหลับได้แต่ละคืน ทรมารมากๆ ไม่อยากกินยานอนหลับ เพราะร่างกายเราไม่แข็งแรง ทั้งไหว้พระสวดมน ท่องอะไรๆก็หลับยาก หรือเราจิตหลอนไปเอง ทำยังไงดี?
จริงๆมีเรื่องต่อในปัจจุบันอีกแต่ขอปํญหานี้ก่อนละกันค่ะ