มีเพื่อนปากหมาพูดอะไรไม่เคยคิด ทำไงดีครับ

คือว่าตอนนี้ผม ม6 จะจบแล้วนะครับ ผมมีเพื่อนอยู่คนนึงชื่อไอก้อง เป็นคนไม่เคยคิดเวลาจะพูดเลย มันมักจะพูดจาเหน็บแนม/แทงใจดำตลอดเวลา ถ้าผมพูดตรงๆใส่มันกลับบ้าง มันก็จะโกรธผม เหมือนกับว่ามันรับไม่ได้ แล้วมันก็จะด่า/ท้าผมต่อย เป็นอย่างนี้บ่อยๆ ตอนก่อนเคยดีกว่านี้ แต่เดี๋ยวนี้ยิ่งหนักมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม เราเคยเป็นเพื่อนสนิทกันตอน ม.4-ม.5 ผมเป็นคนตลกๆ แต่เดี๋ยวนี้ผมเริ่มที่จะเครียดอยู่ตลอดเวลา ผมว่าผมคงเป็นโรคซึมเศร้าแล้วแหละ

นี่คือจุดเริ่มต้นนะครับ
ตอน ม.4 เด็กๆอย่างผมก็ได้เพื่อนใหม่จากห้องต่างๆ ผมเองเป็นคนอารมณ์ดีครับ ผมชอบพูดอะไรตลกๆบางครั้ง ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบจุกจิกกับใครแล้วก็ไม่ชอบให้คนอื่นมาจุกจิกกับผมด้วย ผมไม่ใช่คนชอบหาเรื่อง ปกติผมจะเกรงใจคน แต่ถ้าสนิทกันผมก็จะกวนตีนบางครั้ง (แต่ไม่เคยทำให้ใครเสียใจหรือเครียดกับการกวนตีนของผมเลย ถ้ามีอะไรที่ผมพูดจาไปแทงใจดำใคร ผมก็จะไปขอโทษแต่โดยดี) ปกติแล้วผมจะทำตัวตลกๆมาตั้งแต่ ม.3 แล้ว พอมา ม.4 ผมก็เริ่มต้นด้วยการทำอะไรฮาๆในห้องบ้าง ทุกคนให้การตอบรับอย่างดี เป็นอย่างนี้เรื่อยมา ผมไม่เคยคิดอยากเด่นอยากดัง (ผมคิดตลอดว่าใครอยากจะทำอะไรก็ทำ ผมไม่เคยขัด แต่ถ้าผมทำมั่ง อย่ามาขัดผมนะ)

จนกระทั่งวันนึง ไอก้อง (นิสัยปกติของมันเป็นคนคุยเก่ง อารมณ์ดี แต่ส่วนอื่นลึกๆผมไม่เคยรู้) ผมได้ทำความรู้จักกับมัน มันเองก็เป็นคนที่ค่อนข้างตลกมาก เพื่อนๆในห้องก็ยอมรับในตัวมัน ผมเลยเคยคิดในใจว่า "ผมคงเข้ากับมัน แล้วเป็นเพื่อนกันได้"

แล้วผมก็ได้เป็นเพื่อนกับมัน

ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อตอน ม.4 ถึงผมจะเป็นคนฮาๆ แต่ผมก็มีมุมเล็กๆอยู่ในใจของผม (ผมชอบอยู่คนเดียว แล้วอีกอย่าง ผมก็ไม่ได้ตลกโปกฮาอะไรกับชีวิตมาก พ่อผมสอนให้เป็นคนหนักเอา เบาสู้ เป็นคนจริงจังกับชีวิต และผมก็ไม่ชอบการถูกบังคับ/กดดัน กดขี่ ข่มเหง อย่างมาก)

ทุกตอนเที่ยงตอน ม.4 ผมจะกินข้าวคนเดียวที่ ร.ร. บริเวณสนามบาส (ซื้อของกินจากร้านค้าเล็กๆแถวนั้นไปนั่งทาน)

จนกระทั่งวันนึง มันก็มันก็มานั่งกินข้าวกับผม (ผมดีใจนะ ที่อยู่ๆมีคนมากินข้าวด้วย รู้สึกอบอุ่นมากๆ ไม่ใช่แบบเกย์นะ)

ผมสนิทกับไอก้องมากขึ้นทุกวันในตอนนั้น มันบอกความลับเรื่องผญที่มันคุยให้ผม ผมถึงขนาดบอกมันกลับว่าผมชอบใครในห้องอีกด้วย (ปกติเรื่องแบบนี้ผมจะไม่เคยบอกใคร แต่ผมรู้สึกสนิทกับมันมากขึ้น ผมเลยไว้ใจมันและให้มันสัญญาว่ามันจะไม่บอกใคร ซึ่งมันก็ตกลง)

เราสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น กินข้าวริมสนามบาสด้วยกันทุกวัน เราสองคนก็พูดจาเกรงใจกันดี เล่นมุกตลกบ้างเป็นครั้งคราว แล้ววันนึงมันก็ชวนผมไปกินข้าวที่โรงอาหาร ซึ่งมีกลุ่มของเพื่อนๆมันกินข้าวที่นั่น (ไอก้องเป็นเพื่อนกับพวกนั้นมานานมากแล้ว) ตอนแรกผมกะจะไม่ไป แต่สุดท้ายมันก็ตื้อผมหลายวัน จนผมยอม

ที่โรงอาหาร ผมเริ่มเข้ากับเพื่อนๆของมันได้ ผมชอบเล่นอะไรตลกๆ แต่ผมไม่เคยทำตัวถ่อย/เถื่อน (ผมลืมบอก พวกเพื่อนของไอก้องนี่ อยู่กลุ่มมาเฟียครับ มักมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับอีกกลุ่มตลอดเวลา ดูดบุหรี หนีเรียน ต่อยตีเก่ง พวกมันหลายคนอยู่ในห้องเดียวกับผมด้วย)

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผมว่าผมเองก็เข้ากับพวกมันได้ดีนะ พวกมันก็ฮาๆดีด้วย พวกมันก็ยังดี ไม่เคยให้ผมลองบุหรี่เลย ไม่เคยยุให้ใครดูด ผมจึงไม่ดูด/ติดบุหรี่ ผมว่าพวกมันก็คนดีระดับนึงนะ

แทบทุกสุดสัปดาห์ พวกมันเที่ยวกันระเบิด กินเหล้า ไปผับ ฉลองวันเกิดกันทั้งคืน ไม่ค่อยอยู่บ้านเลย ถ้าอยู่บ้าน พวกมันก็เล่นแต่เกม ไม่ก็ดูบอล

แต่ข้อเสียอย่างนึงของผม
ผมขอบอกตามตรงว่าในใจจริงลึกๆ ผมไม่ค่อยชอบเที่ยวหรือว่าไปไหนต่อไหนเลย ผมชอบที่จะอยู่บ้าน ทำอะไรไปเรื่อยๆ ไม่ต้องไปวุ่นวายอะไรมาก

แรกๆไอก้องก็ชวนผมไปไหนกับพวกมันบ่อยๆ ผมก็ตอบตกลงนะ เพราะผมเกรงใจพวกมัน
แต่หลายๆครั้ง ผมก็ไม่ได้ไปตามสัญญาที่ให้ไว้กับพวกมัน เพราะหลายครั้งอีกแหละ หลายๆบ้านมีกิจวัตรไม่เหมือนกัน ส่วนใหญ่ผมจะอยู่บ้านหาอะไรทำกับพ่อแม่น้อง บางครั้งก็ไม่ทำไร แต่บางครั้งก็ทำงานบ้าน เก็บกวาด

พอเป็นแบบนี้มากๆ ใครชวนผมไปไหนผมตอบ 'ไป' หมด แต่จริงๆแล้วผมจะได้ไปกับพวกมันจริงๆแค่ 1:3 ของสัญญาที่ผมให้ไว้กับพวกมันเท่านั้น

หลังๆมานี้ ผมไม่ค่อยไปไหนกับพวกมันเลย พวกมันก็หาว่าทำไมผมไม่ออกไปไหนกับเพื่อนมั่ง แต่ว่าปัญหาคือไอก้อง คือว่า เอาจริงๆมันก็คือหัวโจกของคนในกลุ่มน่ะแหละ ทุกคนในห้องเกรงใจมัน ไอก้องมีนิสัยใจร้อน รุนแรง โมโหง่าย พูดจาสุนัขไม่รับประทาน มันไม่เคยสนว่าพูดอะไรแล้วจะไปทำร้ายจิตใจใครหรือเปล่า มันรู้แค่มันพูดไว้ก่อน มันก็เลยเป็นคนที่พูดจาตลกด้วย หลังๆมานี้ไอก้องมักจะพูดจาเหน็บแนมผมตลอดเวลา เหมือนกับว่าความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ทุกครั้งที่ผมพูดอะไรไป มันก็จะหาว่าผมโกหก "มืงไม่ต้องแก้ตัว ไอสัด มืงมันคนชอบโกหก" มันมักจะพูดแบบนี้เสมอ ผมก็เถียงไม่ขึ้น เพราะผมเป็นคนไม่เคยเถียงชนะใคร หลายครั้งผมก็เครียดกับคำพูดของมันมาก แต่ผมมักจะเก็บไว้ในใจเสมอ

มันมักจะด่าผมเสมอ แต่ว่ามันไม่เคยยกความผิดให้ตัวเองเลย มันมักจะโทษคนอื่น ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเป็นผมเสมอ

หลังๆมานี้โดยเฉพาะตอนนี้ ม.6 มันมักจะด่าผมอยู่เสมอๆ ผมสอบอ่านได้คะแนนดีกว่ามัน มันไม่พอใจ มันต้องการให้ผมมีคะแนนเท่านั้น มันพูดด้วยน้ำเสียงเอาจริง ผมเลยเคืองมัน ผมเลยยกมือบอกครูว่า "ลดคะแนนผมได้มั้ยครับ" ทำเอาทุกคนในห้อง ทำหน้าตกใจ/งง แล้วตัวมันเองก็ทำหน้าเป็นเฉยๆ เหมือนกับว่าไม่รู้เรื่องอะไรด้วย แต่จริงๆแล้วมันคงชอบใจและหมั่นไส้ผม

วันก่อนผมทำผิดพลาด พอมันรู้ว่าผมทำพลาด มันก็ไปป่าวประกาศให้ทุกคนในห้องรู้ เหมือนกับว่า มันชอบทำให้ผมดูเหมือนเป็นคนโง่ๆและเลวๆ ขี้โกหก แบบว่ามันพูดอะไรขวานผ่าซาก พูดไปเรื่อยเปื่อย หลังๆมานี้รู้สึกว่าคนในห้องพูดกับผมน้อยลง เหมือนกับว่าคนในห้องคิดว่าผมเป็นคนเลว เห็นแก่ตัว ขี้อิจฉา เหมือนกับที่มันชอบป่าวประกาศไปเรื่อย มันชอบพูดกับผมและทำหน้าจริงจังว่า "มืงน่ะ อย่าเยอะ กรูไม่ชอบ" ทำให้ผมเครียดมาก ทุกครั้งที่ผมโกรธกลับใส่มัน มันก็จะไม่พอใจ และต้องการต่อยกับผม ซึ่งทุกครั้งก็จบลงที่ผมไม่เคยได้ต่อยกับมัน

หลังๆมานี้ วันจัดกิจกรรมของ รร ทุกคนในห้องต้องมาช่วยกันจัด/ตกแต่งงานที่บ้านเพื่อนคนนึง ผมก็ไป แต่ว่าไอก้องไม่ได้ไปด้วย พอตอนเย็น ผมคุยในคอมกับมัน มันหาว่าเวลาผมคุยเล่นกับพวกผญในห้อง มันบอกว่าผมขี้หม้อผญ มันด่าผมเป็นชุด มันบอกว่า "มืงมันหม้อ มืงไม่ต้องมาแก้ตัว เพื่อนเราอยู่ที่ รร กัน มืงก็ไม่ไปหา มัวแต่จะเข้าไปหม้อผญ ที่บ้านไอคนนั้น"

ผมโกรธมันมาก ที่ผมเล่นกับผญแบบนั้น เพราะว่า ผมเป็นคนในห้องก็ตลกๆอยู่แล้ว การหยอกล้ออย่างนี้ก็ไม่ได้แปลกอะไร เพราะหลายครั้งผมก็เป็นอยู่ในห้องอย่างนี้บ่อยๆ ผมแหย่หลอกล้อเล่นกับเพื่อนผช ผญแบบนี้บ่อยๆอยู่แล้ว ไอก้องเองก็อยู่ในห้องด้วย มันก็รับรู้ ทุกคนในห้องก็ตลกกับการที่ผมแหย่ผญแบบขำๆแบบนี้อยู่แล้ว ไอก้องก็ไม่ได้คัดค้านอะไร แต่ทำมันมันต้องมาด่าผมในคอมด้วย ถ้ามันไม่ชอบให้ผมทำแบบนี้ ทำไมมันไม่บอกผมในห้องไปเลย ทุกคนจะได้เป็นพยาน แต่กลับมาด่าผมในคอมแบบลับๆแทน (มันด่าแบบจริงจังมากด้วย แต่พอตอนหลังของการคุยกัน มันรู้ว่าผมโกรธ สุดท้ายมันก็แก้ต่างด้วยคำพูดที่ว่า มันล้อเล่น)

หลังมานี้ผมโกรธมันมาก ผมไม่ค่อยพูดกับมันมาก หลายครั้งผมจะผลีตัวออกห่างพวกมันด้วยซ้ำ พวกมันทุกคนตอนนี้ก็เหมือนกับไม่ค่อยอยากคุยกับผม เหมือนกับว่าไอก้องไปบอกพวกมันว่า ผมแม้งบ้า ขี้อิจฉา ขี้หม้อ ขี้งก ขี้โกหก ไม่จริงใจ รวมแม้งทุกอย่างที่แย่ๆ

ตอนนี้ผมเครียดและเบื่อมาก ผมรู้แล้วว่าที่ผมเคยคุยกับพ่อเมื่อ 2 ปีก่อนว่า "พ่อๆ ผมมีเพื่อนในห้องเยอะเลย เพราะว่าเพื่อนๆชอบผมที่เป็นคนตลก" และพ่อผมก็ทิ้งท้ายไว้ว่า "เอาจริงๆ เราเองก็ไม่ได้เป็นคนตลกอะไรมาก ถ้าเราใส่หน้ากากแบบนี้ อีกหน่อยเราอาจจะมีปัญหาตามมาภายหลังนะ"

ตอนนี้ผมเชื่อคำพูดของพ่อทุกอย่างแล้ว ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ถ้าผมย้อนเวลาได้ ผมก็จะไม่ไปตีสนิทกับใคร

ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว ทุกวันนี้ผมมักจะไม่เล่นตลกๆในห้องแล้ว ทุกคนมองว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรตอบเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าผมควรที่จะทำอย่างไรดี ทุกวันนี้ผมภาวนาให้ผมจบจากที่นี่เร็วๆ จะได้ไปเริ่มต้นใหม่ที่มหาลัย ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่ทำให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก

ผมอยากบอกเพื่อนๆว่า ถ้าจะคบคน ควรใช้เวลาดูที่จิตใจ อย่าคนคนที่ดีกับคนอื่นมากที่สุด  ถึงแม้จะดูเป็นคนที่ฮา/ตลกมาก แต่ก็ยังชอบมาด่าเรา พูดอะไรไม่คิด ทำให้เราไม่มีความสุขในภายหลัง เลือกนอกตลก/ไร้สาระ  แต่ด้านใน มีแต่ความเกลียด มีแต่ความอยากแก้แค้น ไม่อยากเห็นใครได้ดีเกินหน้าเกินตาตัวเอง ดังนั้นเราจงคบคนที่ดีกับเรามากที่สุดเท่านั้น