เป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้วที่ผมป่วย เป็นโรคที่รักษาไม่หาย ทุกสิ่ง ทุกอย่างในชีวิตเหมือนมันหยุดลงตอนนั่น จากเป็นคนปกติเหมือนคนอื่นๆ เขา ตอนนี้ไม่สามารถที่จะทำงานหาเงินเลี้ยงชีพต่อไปได้ ไม่สามารถที่จะดูแลใครต่อใครได้อีกแม้แต่ครอบครัวของตัวเอง ทุกวันนี้ต้องให้คนอื่นมาคอยดูแล นอกจากชีวิตไม่มีประโยชน์แล้ว ยังต้องเป็นภาระให้คนอื่นอีก ผู้คนรอบข้างก็คอยให้กำลังใจและสู้ต่อไป พูดโน้น พูดนี่เพื่อให้เรามีกำลังใจ แต่ยิ่งมีผู้คนมาสงสารมากเท่าไร มันยิ่งทำให้จิตใจหดหู่ลง ยิ่งเหมือนตัวเองไร้ค่า แต่ก็พยายามยิ้มกับทุกๆ คน พยายามให้เขาเห็นว่าเรายังเข็มแข็งทั้งที่ข้างในมันเต็มไปด้วยความห่อเหี่ยว สงสารที่สุดก็แม่ตัวเอง ท่านแก่แล้ว สุขภาพก็ไม่ค่อยดีเท่าไรตามอายุที่มากขึ้น แทนทีท่านจะได้สบายแต่กลับต้องมาลำบากคอยดูแลเรา คอยทำโน้น ทำนี่ให้ทุกอย่าง สงสารจนพูดไม่ออก ณ ตอนนี่อยากจะให้ปัญหาทุกๆ อย่างมันจบลงเสียที ไม่อยากจะรับรู้อะไรต่อไปแล้ว มันเกินจะรับไหว ไม่รู้จะทำไงดี ชีวิตไม่มีทางให้ไป ไม่มีที่ให้เดิน ไม่มีอะไรเลยนอกจากความทุกข์ทรมาน ......
ผมป่าย