สวัสดีค่ะ เราเพิ่งสูญเสียแม่ไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
ท่านจากไปด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตก
ท่านทรมานมากกับโรคนี้ เพราะก่อนหน้านี้ท่านเป็นอัมพฤกษ์นานนับปี
จนเมื่อวันอังคารที่ผ่านมานี้ ท่านมีอาการกำเริบขึ้นมา
อยู่ๆท่านก็บอกว่าท่านปวดหัวมาก รู้สึกเหมือนว่าจะชัก
เราทำอะไรไม่ถูก ตอนนั้นเราดูแลท่านอยู่ อยู่ด้วยกัน 2 คน
แล้วท่านก็เริ่มชักขึ้นมาจริงๆ ต่อหน้าเรา น้ำลายฟูมปาก เราทำอะไรไม่ถูก เรียกท่าน ท่านก็ไม่ตอบสนองเลย
เราเลยโทรเรียกพ่อ โทรเรียกรถพยาบาล 1669 แต่ไม่มีรถพยาบาลมาเลย บ้านเราอยู่บางบัวทอง เราสับสนมาก
มีแต่รถปอเต๊กตึ๊งมา คุณลุงที่ขับมาก็ปฐมพยาบาลไม่ได้ จึงต้องนำท่านขึ้นรถ ส่ง รพ.
กว่าจะได้ส่งไป รพ. ก็ล่อไปเกือบ ชม. แล้ว
ท่านอยู่ใน ICU ไม่นาน ท่านก็จากไปอย่างสงบ เพราะท่านไม่รู้สึกตัวตั้งแต่ชักครั้งแรก
พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรน้ำตาเราก็ไหลไม่หยุด
เห็นรูปท่านในงานศพ น้ำตาเราก็ไหล
เราพยายามห้ามน้ำตา ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง น้ำตาก็ไม่ยอมหยุด
เรารู้สึกไม่มีแรงจะทำอะไร ท้อทุกอย่าง อยู่คนเดียวก็ร้องไห้ อยากจะไปหาท่าน
ตั้งแต่เล็กจนโตเราสนิทกับคุณแม่มากที่สุด เพราะคุณพ่อต้องไปทำงาน
แม่รักเรามาก ตามใจ ยอมเราทุกอย่าง ทั้งๆที่เราทำตัวแย่ ทำตัวไม่ดีใส่ท่านเยอะมาก
ทุกวันนี้เรายังโทษตัวเองที่ดูแลท่านไม่ดีพอ นึกถึงสิ่งแย่ๆที่ทำไว้กับท่านน้ำตาก็ไหล
เรารู้ตัวว่าจะขอโทษท่านตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เราไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ร้องไห้ต่อหน้าโลงศพของท่าน
ขอโทษซ้ำไป ขอโทษซ้ำมาทั้งๆที่ท่านไม่ได้ยินเราแล้ว
เราอยู่กับท่านเป็นคนสุดท้าย ท่านทรมานมาก ต่อหน้าเรา เราเห็นน้ำตาหยดสุดท้ายของท่าน
เราเจ็บใจตัวเอง ที่เราช่วยอะไรท่านไม่ได้เลยทั้งๆที่อยู่แค่ตรงหน้า
พอคิดว่ามันไม่มีอีกแล้ว สายเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา เวลาเรากลับบ้านดึกๆ
ไม่มีอีกแล้ว เสียงบ่น เสียงด่า เพราะว่าอยากสอนให้เราเป็นคนดี
ไม่มีแล้ว เสียงเรียกปลุกตอนเช้า กับข้าวที่ท่านซื้อ ที่ท่านทำให้เรากินก่อนไป รร
และไม่มีอีกแล้ว คนที่จะรักเราเท่าคุณแม่
อยากจะกราบขอโทษท่าน ที่เคยเถียงท่าน ขึ้นเสียงกับท่าน ไม่เชื่อฟังท่าน ทำตัวแย่ๆ
อยากบอกว่าคิดถึงใจจะขาด แต่ท่านก็ไม่ได้ยินแล้ว
อยากดูแลท่านให้ดีกว่านี้ อยากใช้เวลากับท่านให้มากกว่านี้
ตอนนี้เรายังไม่กล้าดูรูปตอนเด็กๆที่ถ่ายกับแม่ เพราะเรากลัวห้ามน้ำตาไม่ไหว
ทำได้แค่ทำใจ พยายามคิดว่าสักวัน เราก็คงได้พบท่านอีกครั้ง
ตอนนี้เราเหลือแค่คุณพ่อกับพี่ที่เราต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด
ขอบคุณที่ให้พื้นที่เล็กๆ ให้เราได้ระบายความรู้สึกค่ะ
อยากบอกทุกคนว่า ชีวิตคนเราไม่แน่นอน เราต้องตระหนักว่า คนที่เรารัก อาจจะจากเราไปเมื่อไหร่ก็ได้
เราไม่ควรคิดว่า ไว้วันอื่นค่อยบอกรักท่านก็ได้ อยากให้ทุกคนใช้เวลาที่มีจำกัดนี้ ให้เกิดคุณค่ามากที่สุด
พยายามใช้เวลาที่มีกับคนที่คุณรักมากที่สุด เมื่อถึงเวลา จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง สวัสดีค่ะ
ความรู้สึกเมื่อสูญเสียคนที่เรารักมากที่สุด
ท่านจากไปด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตก
ท่านทรมานมากกับโรคนี้ เพราะก่อนหน้านี้ท่านเป็นอัมพฤกษ์นานนับปี
จนเมื่อวันอังคารที่ผ่านมานี้ ท่านมีอาการกำเริบขึ้นมา
อยู่ๆท่านก็บอกว่าท่านปวดหัวมาก รู้สึกเหมือนว่าจะชัก
เราทำอะไรไม่ถูก ตอนนั้นเราดูแลท่านอยู่ อยู่ด้วยกัน 2 คน
แล้วท่านก็เริ่มชักขึ้นมาจริงๆ ต่อหน้าเรา น้ำลายฟูมปาก เราทำอะไรไม่ถูก เรียกท่าน ท่านก็ไม่ตอบสนองเลย
เราเลยโทรเรียกพ่อ โทรเรียกรถพยาบาล 1669 แต่ไม่มีรถพยาบาลมาเลย บ้านเราอยู่บางบัวทอง เราสับสนมาก
มีแต่รถปอเต๊กตึ๊งมา คุณลุงที่ขับมาก็ปฐมพยาบาลไม่ได้ จึงต้องนำท่านขึ้นรถ ส่ง รพ.
กว่าจะได้ส่งไป รพ. ก็ล่อไปเกือบ ชม. แล้ว
ท่านอยู่ใน ICU ไม่นาน ท่านก็จากไปอย่างสงบ เพราะท่านไม่รู้สึกตัวตั้งแต่ชักครั้งแรก
พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรน้ำตาเราก็ไหลไม่หยุด
เห็นรูปท่านในงานศพ น้ำตาเราก็ไหล
เราพยายามห้ามน้ำตา ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง น้ำตาก็ไม่ยอมหยุด
เรารู้สึกไม่มีแรงจะทำอะไร ท้อทุกอย่าง อยู่คนเดียวก็ร้องไห้ อยากจะไปหาท่าน
ตั้งแต่เล็กจนโตเราสนิทกับคุณแม่มากที่สุด เพราะคุณพ่อต้องไปทำงาน
แม่รักเรามาก ตามใจ ยอมเราทุกอย่าง ทั้งๆที่เราทำตัวแย่ ทำตัวไม่ดีใส่ท่านเยอะมาก
ทุกวันนี้เรายังโทษตัวเองที่ดูแลท่านไม่ดีพอ นึกถึงสิ่งแย่ๆที่ทำไว้กับท่านน้ำตาก็ไหล
เรารู้ตัวว่าจะขอโทษท่านตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เราไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ร้องไห้ต่อหน้าโลงศพของท่าน
ขอโทษซ้ำไป ขอโทษซ้ำมาทั้งๆที่ท่านไม่ได้ยินเราแล้ว
เราอยู่กับท่านเป็นคนสุดท้าย ท่านทรมานมาก ต่อหน้าเรา เราเห็นน้ำตาหยดสุดท้ายของท่าน
เราเจ็บใจตัวเอง ที่เราช่วยอะไรท่านไม่ได้เลยทั้งๆที่อยู่แค่ตรงหน้า
พอคิดว่ามันไม่มีอีกแล้ว สายเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา เวลาเรากลับบ้านดึกๆ
ไม่มีอีกแล้ว เสียงบ่น เสียงด่า เพราะว่าอยากสอนให้เราเป็นคนดี
ไม่มีแล้ว เสียงเรียกปลุกตอนเช้า กับข้าวที่ท่านซื้อ ที่ท่านทำให้เรากินก่อนไป รร
และไม่มีอีกแล้ว คนที่จะรักเราเท่าคุณแม่
อยากจะกราบขอโทษท่าน ที่เคยเถียงท่าน ขึ้นเสียงกับท่าน ไม่เชื่อฟังท่าน ทำตัวแย่ๆ
อยากบอกว่าคิดถึงใจจะขาด แต่ท่านก็ไม่ได้ยินแล้ว
อยากดูแลท่านให้ดีกว่านี้ อยากใช้เวลากับท่านให้มากกว่านี้
ตอนนี้เรายังไม่กล้าดูรูปตอนเด็กๆที่ถ่ายกับแม่ เพราะเรากลัวห้ามน้ำตาไม่ไหว
ทำได้แค่ทำใจ พยายามคิดว่าสักวัน เราก็คงได้พบท่านอีกครั้ง
ตอนนี้เราเหลือแค่คุณพ่อกับพี่ที่เราต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด
ขอบคุณที่ให้พื้นที่เล็กๆ ให้เราได้ระบายความรู้สึกค่ะ
อยากบอกทุกคนว่า ชีวิตคนเราไม่แน่นอน เราต้องตระหนักว่า คนที่เรารัก อาจจะจากเราไปเมื่อไหร่ก็ได้
เราไม่ควรคิดว่า ไว้วันอื่นค่อยบอกรักท่านก็ได้ อยากให้ทุกคนใช้เวลาที่มีจำกัดนี้ ให้เกิดคุณค่ามากที่สุด
พยายามใช้เวลาที่มีกับคนที่คุณรักมากที่สุด เมื่อถึงเวลา จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง สวัสดีค่ะ