เลิกกับแฟนคนแรกในชีวิตแล้วไม่อยากเจอกันอีกเลย แย่ไปไหม?

    ผมกับแฟนคบกันมาได้ 3-4 ปี... เธอขอเลิกกับผมด้วยเหตุผลว่าผมไม่มีอนาคต ไม่สามารถดูแลเธอได้...
ซึ่งก็เป็นความจริง และผมก็ยอมรับแต่โดยดี
ผมอยากอยู่กับเธอ แต่จำต้องเคารพการตัดสินใจของอีกฝ่าย
ด้วยความสำนึกในความไม่เอาไหนของตัวเอง ผมจึงไม่กล้าขอให้เธออยู่กับผมต่อไป
ผมไม่มีภาวะผู้นำ มนุษย์สำพันธ์แย่ ไม่มีความกระตือรือล้น บางครั้งก็งี่เง่า...
มีเหตุผลมากมายที่เธอไม่ควรอยู่กับผม

       **ซึ่งเมื่อเธอกดดันผมจนถึงที่สุดแล้วผมกลับเป็นฝ่ายออกปากไล่เธอด้วยซ้ำ (เรื่องนี้ผมเสียใจมาก)

    ที่จริงแล้วผมเองก็อยากพัฒนาเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น แต่คงนานมากเกินไปและเป็นภาระกับเธอเปล่าๆ
การเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายๆอย่างมันยากมาก... ผมมีปม ผมโตมาแบบนี้ ชีวิตวัยเด็ก.....
ผมยังคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ามาตลอด
    ผมไม่เจ้าชู้ ไม่สูบบุหรี่ แอลกอฮอล์มีบ้าง ผมไม่เคยมีความลับ ไม่เคยโกหก

......................................................................

   แล้วเธอก็ย้ายกลับไปอยู่บ้านญาติของเธอ(คนละจังหวัด)

......................................................................

    หลังจากแยกกันผมก็เริ่มตั้งตัวใหม่ ทำงานเคลียปัญหาเก่าๆจนหมด
แต่ผมยังตัดใจไม่ได้ ผมคิดว่าควรจะลืมคนๆนี้ไปซะ เพราะว่ายังไงผมก็ยังรู้สึกค้างๆคาๆในใจ
ผมรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง และไม่สามารถกำจัดความรู้สึกนี้ออกไปได้
    "ทำไมต้องเลิกกัน ถ้ารักกันก็ควรอยู่ด้วยกันสิ"
    ต่อให้ผมยอมรับเหตุผลที่เธอขอเลิก แต่ใจจริงก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้

    ผมควรทำอะไรซักอย่างเพื่อลบคนๆนี้ออกไปจากความคิด ลบออกไปจากชีวิต ออกไปจากหัวของผม....
    ผมอันเฟรนด์เธอในเฟสบุ๊ค... ไม่ได้ผล วันต่อมาผมยังเผลอเข้าไปส่องเฟสบุ๊คเธอ(แล้วแบบนี้จะลืมได้ไง)
    ผมจึงบล็อคเธอ เพื่อไม่ให้ตัวเองเข้าเฟสเธอได้อีกต่อไป
..........ผมตั้งใจตัดขาดจากกันจริงๆ และตั้งใจว่าจะไม่พบกันอีกเลย... เริ่มต้นชีวิตใหม่

...................................................................


    ผ่านมาราวครึ่งปี(หลังจากเลิกกัน) ผมเจอเธออีกครั้ง เธอมายืนต่อหน้าผม ยิ้มให้ผม แต่ผมกลับเดินหนี...
และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกผิดมากอีก...

    เธอมาหาเพื่อนที่นี่ เนื่องในวันเกิดของเธอ (จริงๆผมไม่รู้อะไรมาก ว่าเธอมาทำอะไรบ้าง) และผ่านมาที่ๆผมทำงานอยู่.. แค่นั้น
แต่นั่นทำให้ผมซึ่งเกือบจะใช้ชีวิตเป็นปกติแล้ว กลับมาคิดมากและหงุดหงิด ผมไม่อยากเจอเธออีก ผมไม่ได้เกลียดเธอ แต่ผมทำใจไม่ได้
ถ้าสภาพจิตใจผมเป็นแบบนี้ ผมจะก้าวต่อไปได้ไง ผมต้องเอาเธอออกไปจากความคิดให้ได้

    ผมปลดบล็อคเฟสเธอแล้วส่งข้อความไป บอกกับเธอว่า "ไม่อยากให้เจอกันอีก" เธอตอบมาว่าอย่าเข้าใจผิด เธอแค่มาหาคนรู้จักเท่านั้น
    ผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกไปก่อนหน้านี้ว่าไม่อยากให้เจอกันอีก ไม่ว่าจะตั้งใจหรือบังเอิญ
    ผมรู้สึกผิดมาก ที่ต้องเดินหนี เธอเองก็คงสะเทือนใจไม่น้อยที่เจอแบบนั้น

มันดูแย่เกินไปมั้ย ที่ผมขอให้ไม่ต้องพบกันอีกเลยเพื่อให้ตัวผมเองได้ก้าวเดินต่อไปได้ ผมไม่อยากสับสนและหดหู่ตลอดไปน่ะครับ ผมใจร้ายและเห็นแก่ตัวไปมั้ย?(แต่เธออยากให้เราเป็นเพื่อนหลังจากเลิกกันแล้ว)

ปล. ถ้าอ่านแล้วงงๆก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ ไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้เลย