เสน่ห์ของโคลงสี่สุภาพ มันอยู่ตรงไหน????

ก่อนหน้านี้ต้องยอมรับเลยว่า ผมไม่เคยแต่งโคลงสี่สุภาพมาก่อนในชีวิต
จะแต่งเป็นแต่ กลอนสี่ กลอนแปด และกาพย์ยานี 11

จนเริ่มมาเรียน วิชาการเขียนร้อยกรอง อาจารย์ก็สั่งให้เขียน 3 บท
ก็เขียนส่งอาจารย์ไปอย่างกระท่อนกระแท่น ยากน่าดู 555

แต่พอภายหลังได้ทำรายงาน นิรุกติศาสตร์ ศึกษาคำศัพท์เก่าๆ ของวรรณคดี
ผมก็ทำเรื่อง กำสรวลสมุทร (บางท่านรู้จักในนาม กำสรวลศรีปราชญ์) โคลงแทบทั้งเรื่อง
ทำไปทำมาก็อ่านเพลินดี เมื่อเสร็จรายงานก็ส่งไป

ปิดเทอมช่วงที่ผ่านมาผมก็ลองแต่งโคลงดู
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนั้นคือ อยากแต่งเป็น ก็ลองเอา เสียงลือเสียงเล่าอ้าง
จาก ลิลิตพระลอ นี่แหละ มาตั้งดู

ก็ได้ว่า
กินเหล้าหมดขวดแล้ว.........เมาได้ เมาไป
กินเสร็จขอได้ไหม..............กลับบ้าน
เดี๋ยวเมียพี่มาไว.................มีเจ็บ อีกนา
วันพรุ่งค่อยมาร้าน..............จะได้อุดหนุน

^
บทนี้ได้จากตอนนั้นนั่งขายของรอลูกค้าอยู่
หลังจากเขียนโคลงบทแรก ที่อยากเขียนด้วยตัวเองแล้ว
ปรากฎว่าหลังจากนั้น มันติดครับ คือเขียนตลอด
เจออะไรก็พยายามคิดให้เป็นโคลงหมด

ช่วงแรกๆก็ยากน่าดู กว่าจะได้ สักบท โดยเฉพาะวรรคสุดท้ายนี่ยากมาก
ไปๆ มาๆ ตอนนี้ผมเขียนได้เร็วมาก << ใช้คำว่าเร็ว ไม่กล้าใช้ว่าเก่ง 55555
กลายเป็นชอบไปเลย โดยมากก็จะหาเรื่องที่พบเจอในชีวิตประจำวันนี่แหละครับมาลองแต่ง
โพสสถานะเฟสบุ๊ค แทบทุกวัน แต่งเก็บไว้บ้าง แต่งให้เพื่อนบ้าง
แล้วที่สำคัญคือ กลายเป็นไม่อยากแต่งกลอนและกาพย์ไปซะแล้ว 55555

ผมคิดว่าเสน่ห์ของโคลงที่ มันอยู่ที่การใช้คำน้อย
ประโยคสั้น แล้วก็ตรงเว้นวรรค หน้า - หลังนี่แหละครับ
มันเหมือนคำพูดที่คนสมัยก่อนใช้หรือเปล่า ไม่รู้นะครับ
ที่ว่าเค้าจะพูดจาโต้ตอบกันเป็นโคลง

เลยอยากมาขอความคิดเห็นจากหลายๆ ท่านที่ชอบแต่งโคลงเหมือนกัน
ว่าเสน่ห์ของโคลงสี่นี้ อยู่ที่ไหน ทำไมถึงทำเอาผมติดได้ขนาดนี้ มาแสดงความคิดเห็นกันนะครับ ^^