(ขอระบายหน่อยคับไม่รู้จะระบายให้ใครฟังเขาคงเบื่อผมหมดแล้ว อ่านไปงงไปไม่ต้องสงสัยน่ะคับพึงหัดเขียน)
เริ่มต้นหลังจากที่ผมเรียนจบมาประมาณปีกว่าก็ทำงานแล้วเจอเธอและเราสองก็รักกัน คบกัน ดูใจกัน พร้อมวางแผนจะแต่งงานด้วยกัน ซื้อนู้นนี้นั้นด้วยกัน ผ่านมาสัก 4 ปี และในช่วงวางแผนแต่งงานกันจริงๆจังๆ ก่อนปลายปี 2557 และจะแต่งปลายปีนี้ ราวๆอีก 6-7 เดือน คุยกันวันไหนยังไงอะไรดีแต่แล้วต้องล้มเลิกไปเพราะความรักของเราพังลง มันจบลงด้วยการเลิกลากันในช่วงเวลานั้นพอดี (จะว่าไปก็ดีที่เลิกก่อนจะแต่งงาน ใครๆ เขาก็บอกผมแบบนั้น) ซึ่งก่อนเลิกกันเราก็มีปัญหากันนิดๆหน่อยๆ สะสมเป็นระยะเวลาช่วงหนึ่ง แล้วเราก็เลิกกันด้วยเหตุผลนิดๆหน่อยๆ นี้แหละคับ และอีกหลายๆเหตุผลก็ตามมา(ไม่อธิบายแล้วกันคับและผมก็บอกก่อนน่ะคับว่านี้ไม่ใช้รักแรกของผมและผมก็ไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้)
หลังจากที่เลิกกันผมก็ขอคืนดีกับเธอในช่วงสั้นๆ แต่เธอก็ไม่ยอม ปฏิเสธลูกเดียว ผมก็ตรมดิคับ หนักกว่ารักแรกอีกตรมอยู่พักหนึ่งและหนักจริงๆ (คิดในใจว่านี้เราโตแล้วน่ะ ทำไมมันถึงเจ็บหนักขนาดนี้หรือว่าความรักของเรามันไม่มีวันโต) แล้วผมก็ต้องกลับไม่อยู่กับตัวเอง อยู่ที่ห้องตัวเอง (หรืออาจจะเรียกว่าอยู่ที่ห้องของเราสองคน) และทำนู้นทำนี้ตามที่หลายๆ บอร์ด หลายๆเว็บแนะนำ ให้ทำในช่วงที่อกหักและช่วงที่ต้องอยู่คนเดียว ยอมรับในความผิดหวัง ความผิดพลาดต่างๆ ทำทุกอย่าง แล้วก็ผ่านมันมาได้ (ผมมีเพื่อนที่ไม่รู้จักให้คำแนะนำ(เว็บไซต์ต่างๆถือว่าเป็นเพื่อนแล้วกันคับ) แล้วก็เพื่อนจริงๆ เพื่อนร่วมงาน และที่สำคัญพ่อแม่ที่คอยช่วยเหลือคอยให้กำลังใจคับตลอดเวลาที่ผ่านมา)
ในช่วงเวลาหลายเดือนนี้ผมไม่อยากเจอเธอเลยแต่บางครั้งก็ต้องเจอ ผมจึ่งบอกกับตัวเองเสมอว่า เธอคนนั้นคนที่ผมรัก หายไปแล้ว ไม่มีตัวตนแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่มีและไม่มี อีกต่อไป ลบความทรงจำนี้ซ่ะ แต่ถ้ามีอยู่จริงผมก็จะเกลียดคนๆ นี้ไปอีกนานแสนนานไปจนวันตาย แล้วในทุกครั้งที่คิดว่าจะเจอผมจะไม่ไปที่นั้น ถ้าเห็นหรือเจอแค่ชายกระโปรงที่ผมจำได้ว่าเป็นเธอผมก็จะหนี้ให้สุดชีวิตเท่าผมทำได้
แต่เหตุการณ์ที่ไม่คิดและไม่ฝันว่ามันจะเกิดมันก็เกิดกับผม ผมเจอเธอแต่ผมบอกกับตัวเองว่าให้ดูอยู่ห่างๆ ก็ได้มั้งไม่เป็นไรหรอก แล้วเธอมีปัญหาอาจไม่ใช้ปัญหาใหญ่เท่าไร มันเป็นแค่อุปสรรคเล็กๆของเธอ ผมจึงตัดสินใจเข้าไปช่วยเธอ และในเมื่อมาแล้วขอคุยด้วยหน่อยแล้วกัน คุยกันไปคุยกันมาต่างคนต่างระบาย ผมก็ระบาย เธอก็ระบาย และเธอก็ร้องไห้ ผมก็ร้องไห้ นี้แหละคับชนวนต่อไปที่ติดไฟผมให้ผมรู้สึกว่าอยากดึงเธอกลับมา ซึ่งก่อนหน้านี้บอกตรงๆ ว่าผมรับไม่ได้เลยกับสิ่งที่เธอทำ แต่ความคิดนั้นก็หายไป ไม่น่าเชื่อผมจะคิดได้แบบนี้ได้
ซึ่งผมคิดว่าผมยังรักเธอ ยังคิดถึงเธอเสมอ ยังยากที่ใช้ชีวิตคู่กับเธอ มันเป็นมาเสมอๆ ในช่วงที่เลิกกัน ทั้งที่ผมพยายามสร้างตัวตนให้เธอหายไปหรือเกลียดเธอ ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะดีจะร้ายแต่ขอแค่วันนี้เรามีกันและกัน เมื่อมีเธอก็ต้องมีผม เมื่อมีผมก็ต้องมีเธอ ยากเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าที่ทำได้ ถ้าหยุดเวลาได้ผมก็จะหยุด และที่สำคัญคือผมคิดว่า เธอยังรักผมและคิดถึงผมอยู่เสมอแต่ความเป็นจริงตอนนี้มันไม่ใช้และมันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อเธอมีคนใหม่แล้ว
จากนั้นเราสองคนก็เหมือนได้เจอกันบ่อยขึ้น ทั้งโดนบังเอิญบ้าง เจอกันบ้างเพราะต้องเจอ แต่ไม่ได้มีไรเกินเลยและมีบุคคลที่สามอยู่ด้วยเสมอ แม้เป็นเวลาสั้นๆ เราได้คุยกันมากขึ้นเข้าใจกันมากขึ้นทุกครั้งที่เจอผมจะมีความสุขมากๆ และมากๆ ผมสามารถมองหน้าเธอเป็นชั่วโมงๆ เป็นวันๆ มันมีความสุขจริง ผมก็ไม่รู้จะอธิบายไงบางคนอาจจะคิดมันเว้อเกินไปหรือเปล่าที่ผมเขียนแบบนี้แต่ความรู้สึกเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมเข้าใจว่าเหตุการณ์แบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นทั้งที่รู้ว่าเราสองคนไม่ใช้แล้ว
แต่ที่ไม่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นหลังจากเจอกันแล้วผ่านมา 2-3 วัน ก็จะกลับมาเศร้าใหม่อีกครั้ง เริ่มต้นเจ็บอีกครั้ง นับหนึ่งกับความเจ็บทุกครั้งไป นี้แหละที่ไม่ชอบเลยคับที่เป็นแบบนี้ในตอนนี้ อย่างแรงที่สุด ทุกวันนี้ผมก็จะสุขปนเศร้าไปเป็นช่วงๆ มันเป็นรักเก่า มันเหมือนจะเริ่มต้นใหม่แต่เป็นไปไม่ได้ เป็นได้แค่นี้ เป็นแค่เพื่อนจริงๆ ผมเข้าใจสถานะของผม (หรือผมโง่ไม่รู้เหมือนกัน)
และในช่วงเวลาที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้ปิดตัวเองก็มีคนเขามาคุยด้วย คุยกันแป๊บๆๆ กับคนที่เขาเข้ามา ก็ไม่อยากคุยและก็เบื่อ เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกัน หรือส่วนหนึ่งก็กลัวว่าจะทำให้เขาเสียใจและเจ็บ เพราะผมยังรักเธออยู่หรือเปล่า หรือเพราะอะไร
และผมเหมือนรออะไรบางอย่าง รอเธอ รอเธอเลิกกับเขา รอเธอกลับมา รอเธอกลับมารักผม และรอเธอ
ตอนนี้ถ้าขอคำแนะนำก็น่าจะได้คำแนะนำและคำตอบส่วนใหญ่ให้ผมเลิกทำแบบนี้เถอะมันทำร้ายตัวเองและมันอาจบานปลายได้ มันมีแต่เสียกับเสีย อาจจะเจ็บเปล่าๆ (คิดเองน่ะคับ)
ผมแค่ยากจะระบาย ขอระบายหน่อยแล้วกันคับ ขอบคุณคับ หากเธอได้อ่านผมก็จะบอกว่าเธอว่า
รัก....(ชื่อ)..น่ะ คิดถึง...(ชื่อ)..เสมอ รอ..(ชื่อ)...อยู่น่ะ
เป็นไปได้หรือเปล่าไม่รู้ และ ไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะดีจะร้ายจะเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า แต่ขอแค่วันนี้เรามีกันและกัน รัก.....(ชื่อ)...เสมอ
ปล. มีความสุข สับสน งงๆ ไม่รู้ไปต่อไงดี บางที่ก็ยากอยู่แบบนี้ และเหนื่อย
ระบายสุขป่นเศร้า รักเก่าเหมือนจะเริ่มใหม่
เริ่มต้นหลังจากที่ผมเรียนจบมาประมาณปีกว่าก็ทำงานแล้วเจอเธอและเราสองก็รักกัน คบกัน ดูใจกัน พร้อมวางแผนจะแต่งงานด้วยกัน ซื้อนู้นนี้นั้นด้วยกัน ผ่านมาสัก 4 ปี และในช่วงวางแผนแต่งงานกันจริงๆจังๆ ก่อนปลายปี 2557 และจะแต่งปลายปีนี้ ราวๆอีก 6-7 เดือน คุยกันวันไหนยังไงอะไรดีแต่แล้วต้องล้มเลิกไปเพราะความรักของเราพังลง มันจบลงด้วยการเลิกลากันในช่วงเวลานั้นพอดี (จะว่าไปก็ดีที่เลิกก่อนจะแต่งงาน ใครๆ เขาก็บอกผมแบบนั้น) ซึ่งก่อนเลิกกันเราก็มีปัญหากันนิดๆหน่อยๆ สะสมเป็นระยะเวลาช่วงหนึ่ง แล้วเราก็เลิกกันด้วยเหตุผลนิดๆหน่อยๆ นี้แหละคับ และอีกหลายๆเหตุผลก็ตามมา(ไม่อธิบายแล้วกันคับและผมก็บอกก่อนน่ะคับว่านี้ไม่ใช้รักแรกของผมและผมก็ไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้)
หลังจากที่เลิกกันผมก็ขอคืนดีกับเธอในช่วงสั้นๆ แต่เธอก็ไม่ยอม ปฏิเสธลูกเดียว ผมก็ตรมดิคับ หนักกว่ารักแรกอีกตรมอยู่พักหนึ่งและหนักจริงๆ (คิดในใจว่านี้เราโตแล้วน่ะ ทำไมมันถึงเจ็บหนักขนาดนี้หรือว่าความรักของเรามันไม่มีวันโต) แล้วผมก็ต้องกลับไม่อยู่กับตัวเอง อยู่ที่ห้องตัวเอง (หรืออาจจะเรียกว่าอยู่ที่ห้องของเราสองคน) และทำนู้นทำนี้ตามที่หลายๆ บอร์ด หลายๆเว็บแนะนำ ให้ทำในช่วงที่อกหักและช่วงที่ต้องอยู่คนเดียว ยอมรับในความผิดหวัง ความผิดพลาดต่างๆ ทำทุกอย่าง แล้วก็ผ่านมันมาได้ (ผมมีเพื่อนที่ไม่รู้จักให้คำแนะนำ(เว็บไซต์ต่างๆถือว่าเป็นเพื่อนแล้วกันคับ) แล้วก็เพื่อนจริงๆ เพื่อนร่วมงาน และที่สำคัญพ่อแม่ที่คอยช่วยเหลือคอยให้กำลังใจคับตลอดเวลาที่ผ่านมา)
ในช่วงเวลาหลายเดือนนี้ผมไม่อยากเจอเธอเลยแต่บางครั้งก็ต้องเจอ ผมจึ่งบอกกับตัวเองเสมอว่า เธอคนนั้นคนที่ผมรัก หายไปแล้ว ไม่มีตัวตนแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ไม่มีและไม่มี อีกต่อไป ลบความทรงจำนี้ซ่ะ แต่ถ้ามีอยู่จริงผมก็จะเกลียดคนๆ นี้ไปอีกนานแสนนานไปจนวันตาย แล้วในทุกครั้งที่คิดว่าจะเจอผมจะไม่ไปที่นั้น ถ้าเห็นหรือเจอแค่ชายกระโปรงที่ผมจำได้ว่าเป็นเธอผมก็จะหนี้ให้สุดชีวิตเท่าผมทำได้
แต่เหตุการณ์ที่ไม่คิดและไม่ฝันว่ามันจะเกิดมันก็เกิดกับผม ผมเจอเธอแต่ผมบอกกับตัวเองว่าให้ดูอยู่ห่างๆ ก็ได้มั้งไม่เป็นไรหรอก แล้วเธอมีปัญหาอาจไม่ใช้ปัญหาใหญ่เท่าไร มันเป็นแค่อุปสรรคเล็กๆของเธอ ผมจึงตัดสินใจเข้าไปช่วยเธอ และในเมื่อมาแล้วขอคุยด้วยหน่อยแล้วกัน คุยกันไปคุยกันมาต่างคนต่างระบาย ผมก็ระบาย เธอก็ระบาย และเธอก็ร้องไห้ ผมก็ร้องไห้ นี้แหละคับชนวนต่อไปที่ติดไฟผมให้ผมรู้สึกว่าอยากดึงเธอกลับมา ซึ่งก่อนหน้านี้บอกตรงๆ ว่าผมรับไม่ได้เลยกับสิ่งที่เธอทำ แต่ความคิดนั้นก็หายไป ไม่น่าเชื่อผมจะคิดได้แบบนี้ได้
ซึ่งผมคิดว่าผมยังรักเธอ ยังคิดถึงเธอเสมอ ยังยากที่ใช้ชีวิตคู่กับเธอ มันเป็นมาเสมอๆ ในช่วงที่เลิกกัน ทั้งที่ผมพยายามสร้างตัวตนให้เธอหายไปหรือเกลียดเธอ ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะดีจะร้ายแต่ขอแค่วันนี้เรามีกันและกัน เมื่อมีเธอก็ต้องมีผม เมื่อมีผมก็ต้องมีเธอ ยากเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าที่ทำได้ ถ้าหยุดเวลาได้ผมก็จะหยุด และที่สำคัญคือผมคิดว่า เธอยังรักผมและคิดถึงผมอยู่เสมอแต่ความเป็นจริงตอนนี้มันไม่ใช้และมันคงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อเธอมีคนใหม่แล้ว
จากนั้นเราสองคนก็เหมือนได้เจอกันบ่อยขึ้น ทั้งโดนบังเอิญบ้าง เจอกันบ้างเพราะต้องเจอ แต่ไม่ได้มีไรเกินเลยและมีบุคคลที่สามอยู่ด้วยเสมอ แม้เป็นเวลาสั้นๆ เราได้คุยกันมากขึ้นเข้าใจกันมากขึ้นทุกครั้งที่เจอผมจะมีความสุขมากๆ และมากๆ ผมสามารถมองหน้าเธอเป็นชั่วโมงๆ เป็นวันๆ มันมีความสุขจริง ผมก็ไม่รู้จะอธิบายไงบางคนอาจจะคิดมันเว้อเกินไปหรือเปล่าที่ผมเขียนแบบนี้แต่ความรู้สึกเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมเข้าใจว่าเหตุการณ์แบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นทั้งที่รู้ว่าเราสองคนไม่ใช้แล้ว
แต่ที่ไม่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นหลังจากเจอกันแล้วผ่านมา 2-3 วัน ก็จะกลับมาเศร้าใหม่อีกครั้ง เริ่มต้นเจ็บอีกครั้ง นับหนึ่งกับความเจ็บทุกครั้งไป นี้แหละที่ไม่ชอบเลยคับที่เป็นแบบนี้ในตอนนี้ อย่างแรงที่สุด ทุกวันนี้ผมก็จะสุขปนเศร้าไปเป็นช่วงๆ มันเป็นรักเก่า มันเหมือนจะเริ่มต้นใหม่แต่เป็นไปไม่ได้ เป็นได้แค่นี้ เป็นแค่เพื่อนจริงๆ ผมเข้าใจสถานะของผม (หรือผมโง่ไม่รู้เหมือนกัน)
และในช่วงเวลาที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้ปิดตัวเองก็มีคนเขามาคุยด้วย คุยกันแป๊บๆๆ กับคนที่เขาเข้ามา ก็ไม่อยากคุยและก็เบื่อ เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกัน หรือส่วนหนึ่งก็กลัวว่าจะทำให้เขาเสียใจและเจ็บ เพราะผมยังรักเธออยู่หรือเปล่า หรือเพราะอะไร
และผมเหมือนรออะไรบางอย่าง รอเธอ รอเธอเลิกกับเขา รอเธอกลับมา รอเธอกลับมารักผม และรอเธอ
ตอนนี้ถ้าขอคำแนะนำก็น่าจะได้คำแนะนำและคำตอบส่วนใหญ่ให้ผมเลิกทำแบบนี้เถอะมันทำร้ายตัวเองและมันอาจบานปลายได้ มันมีแต่เสียกับเสีย อาจจะเจ็บเปล่าๆ (คิดเองน่ะคับ)
ผมแค่ยากจะระบาย ขอระบายหน่อยแล้วกันคับ ขอบคุณคับ หากเธอได้อ่านผมก็จะบอกว่าเธอว่า
รัก....(ชื่อ)..น่ะ คิดถึง...(ชื่อ)..เสมอ รอ..(ชื่อ)...อยู่น่ะ
เป็นไปได้หรือเปล่าไม่รู้ และ ไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะดีจะร้ายจะเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า แต่ขอแค่วันนี้เรามีกันและกัน รัก.....(ชื่อ)...เสมอ
ปล. มีความสุข สับสน งงๆ ไม่รู้ไปต่อไงดี บางที่ก็ยากอยู่แบบนี้ และเหนื่อย