ผมกับแฟนคบกันมาได้ปีกว่าๆ แล้วครับ
แต่ว่าตอนนี้ผมรู้สึกท้อที่ต้องตามง้อตามเอาใจเธอตลอดเลยครับ
คือผมเข้าใจนะครับผู้หญิงก็ต้องการให้เราไปสนใจเค้าตลอดเวลา
ผมก็พยายามเต็มที่แล้ว ต้องการอะไรก็หามาให้
ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น อยากกินอะไรก็ไปหาซื้อให้ พาไปเลี้ยงขนม ซื้อของขวัญให้ ซื้อดอกไม้ให้
แต่บางครั้งผมก็รู้สึกว่ามันมากเกินไปจนกลายเป็นความลำบากของผม
ผมยอมทิ้งความต้องการหลายๆ อย่าง ของที่ผมอยากได้ สิ่งที่ผมอยากทำ
เพื่อเอาไปสร้างความสุขให้กับคนที่ผมรัก ผมทุ่มเทให้เธอทั้งเวลา ทั้งทุกอย่างที่ผมมี
เวลาถ้าผมทำไม่ได้อย่างที่เธอต้องการเธอก็จะมาโกรธผม
ซึ่งบางทีมันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ผมก็ต้องตามง้อตลอด
หลายๆ ครั้งผมโดนด่า โดนไล่ ด้วยถ้อยคำหยาบคาย ผมเข้าใจนะสมัยนี้พูดคำหยาบมันก็ปกติ (รึเปล่า ??)
หรือ อาจจะพูดคำหยาบด้วยความโมโห แต่มันบาดลึกลงในหัวใจผมทุกครั้ง
เวลาผมต้องการอะไรแล้วมันขัดใจเธอ เธอก็จะโกรธ โมโห แล้วก็ไม่ฟังเหตุผลของผมเลย
จนหลายครั้งเข้าผมก็รู้สึกว่า ผมจะต้องไม่มีความต้องการอะไรทั้งนั้น จะได้ไม่ต้องทำให้คนที่ผมรัก หงุดหงิด โมโห
ขี้เกียจทะเลาะกัน ทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว ยังมาต้องทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก
นานวันเข้า ผมกลับรู้สึกว่าชีวิตผมยังเหลือคุณค่าความเป็นมนุษย์อยู่อีกไหม
ผมต้องเสียสละแม้กระทั่งตัวตนของตัวผมเพื่อความรักใช่ไหม มันรู้สึกอึดอัดมาก
บางครั้งผมก็คิดว่าทุกวันนี้ เธอรักผมที่ตัวตนของผม หรือเพราะว่าผมยอมทุกอย่าง ยอมตามใจไปหมดกันแน่
เวลาเธอมีปัญหาอะไร หงุดหงิดเรื่องงาน ทำงานไม่ทันผมก็ช่วยเธอทุกครั้ง
ถึงแม้ว่าบางครั้งผมจะต้องโต้รุ่งหลังจากที่ช่วยงานเธอเสร็จแล้วเพราะว่างานผมก็เยอะเหมือนกัน
แต่ว่ากลับกันตอนที่ผมมีปัญหา เธอกลับไม่เคยยื่นความช่วยเหลือมาให้ผมสักครั้ง
ผมรู้สึกว่าผมโดดเดี่ยวมากเลยครับ มีปัญหาปรึกษาใครก็ไม่ได้
ผมยอมเป็นฝ่ายให้อย่างเดียวตลอดไปเลยก็ได้นะครับผมไม่มีปัญหา
แต่เวลาที่ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมขาดกำลังใจ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดีครับ
ผมควรจะอมความทุกข์ ปัญหา และภาระไว้กับตัวใช่ไหมครับ
ผู้ชายต้องแบกรับทุกอย่างเลยใช่ไหมครับ ทุกวันนี้ผมพยายามทำตัวให้เป็นลูกผู้ชายมากที่สุดละครับ
อดทนกับทุกอย่าง ทั้งปัญหาจากปัจจัยภายนอก หรือ ปัญหาจากปัจจัยภายใน(เราสองคน)
ผมควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกตอนนี้ดีครับ ควรจะทนมันต่อไปแบบนี้ หรือว่าอย่างไรดี
แต่ไม่ต้องบอกว่าให้ค่อยๆ พูดกันให้รู้เรื่องนะครับ ผมเคยโดนมาแล้วว่า "ถ้าเธอยอมรับที่เราเป็นแบบนี้ไม่ได้ก็ไปซะ เราก็เป็นของเราแบบนี้อยู่แล้ว"
ผมรักเธอและไม่ต้องการจากเธอไปครับ ปัญหาคงอยู่แค่ที่ความรู้สึกของผมเอง
ถ้าเป็นไปได้ขอกำลังใจด้วยนะครับ
คือผมรู้สึกท้อมากเลยครับ ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ
แต่ว่าตอนนี้ผมรู้สึกท้อที่ต้องตามง้อตามเอาใจเธอตลอดเลยครับ
คือผมเข้าใจนะครับผู้หญิงก็ต้องการให้เราไปสนใจเค้าตลอดเวลา
ผมก็พยายามเต็มที่แล้ว ต้องการอะไรก็หามาให้
ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น อยากกินอะไรก็ไปหาซื้อให้ พาไปเลี้ยงขนม ซื้อของขวัญให้ ซื้อดอกไม้ให้
แต่บางครั้งผมก็รู้สึกว่ามันมากเกินไปจนกลายเป็นความลำบากของผม
ผมยอมทิ้งความต้องการหลายๆ อย่าง ของที่ผมอยากได้ สิ่งที่ผมอยากทำ
เพื่อเอาไปสร้างความสุขให้กับคนที่ผมรัก ผมทุ่มเทให้เธอทั้งเวลา ทั้งทุกอย่างที่ผมมี
เวลาถ้าผมทำไม่ได้อย่างที่เธอต้องการเธอก็จะมาโกรธผม
ซึ่งบางทีมันเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ผมก็ต้องตามง้อตลอด
หลายๆ ครั้งผมโดนด่า โดนไล่ ด้วยถ้อยคำหยาบคาย ผมเข้าใจนะสมัยนี้พูดคำหยาบมันก็ปกติ (รึเปล่า ??)
หรือ อาจจะพูดคำหยาบด้วยความโมโห แต่มันบาดลึกลงในหัวใจผมทุกครั้ง
เวลาผมต้องการอะไรแล้วมันขัดใจเธอ เธอก็จะโกรธ โมโห แล้วก็ไม่ฟังเหตุผลของผมเลย
จนหลายครั้งเข้าผมก็รู้สึกว่า ผมจะต้องไม่มีความต้องการอะไรทั้งนั้น จะได้ไม่ต้องทำให้คนที่ผมรัก หงุดหงิด โมโห
ขี้เกียจทะเลาะกัน ทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว ยังมาต้องทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก
นานวันเข้า ผมกลับรู้สึกว่าชีวิตผมยังเหลือคุณค่าความเป็นมนุษย์อยู่อีกไหม
ผมต้องเสียสละแม้กระทั่งตัวตนของตัวผมเพื่อความรักใช่ไหม มันรู้สึกอึดอัดมาก
บางครั้งผมก็คิดว่าทุกวันนี้ เธอรักผมที่ตัวตนของผม หรือเพราะว่าผมยอมทุกอย่าง ยอมตามใจไปหมดกันแน่
เวลาเธอมีปัญหาอะไร หงุดหงิดเรื่องงาน ทำงานไม่ทันผมก็ช่วยเธอทุกครั้ง
ถึงแม้ว่าบางครั้งผมจะต้องโต้รุ่งหลังจากที่ช่วยงานเธอเสร็จแล้วเพราะว่างานผมก็เยอะเหมือนกัน
แต่ว่ากลับกันตอนที่ผมมีปัญหา เธอกลับไม่เคยยื่นความช่วยเหลือมาให้ผมสักครั้ง
ผมรู้สึกว่าผมโดดเดี่ยวมากเลยครับ มีปัญหาปรึกษาใครก็ไม่ได้
ผมยอมเป็นฝ่ายให้อย่างเดียวตลอดไปเลยก็ได้นะครับผมไม่มีปัญหา
แต่เวลาที่ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมขาดกำลังใจ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดีครับ
ผมควรจะอมความทุกข์ ปัญหา และภาระไว้กับตัวใช่ไหมครับ
ผู้ชายต้องแบกรับทุกอย่างเลยใช่ไหมครับ ทุกวันนี้ผมพยายามทำตัวให้เป็นลูกผู้ชายมากที่สุดละครับ
อดทนกับทุกอย่าง ทั้งปัญหาจากปัจจัยภายนอก หรือ ปัญหาจากปัจจัยภายใน(เราสองคน)
ผมควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกตอนนี้ดีครับ ควรจะทนมันต่อไปแบบนี้ หรือว่าอย่างไรดี
แต่ไม่ต้องบอกว่าให้ค่อยๆ พูดกันให้รู้เรื่องนะครับ ผมเคยโดนมาแล้วว่า "ถ้าเธอยอมรับที่เราเป็นแบบนี้ไม่ได้ก็ไปซะ เราก็เป็นของเราแบบนี้อยู่แล้ว"
ผมรักเธอและไม่ต้องการจากเธอไปครับ ปัญหาคงอยู่แค่ที่ความรู้สึกของผมเอง
ถ้าเป็นไปได้ขอกำลังใจด้วยนะครับ