ในตอนที่ 3 ขอเรียกว่า "ส่วนที่หายไป" ชายูจินเมื่อคิดสารตะดูแล้วความมุ่งมั่นที่อยากจะเป็นวาทยากรก็พลุ่งพล่านขึ้นมา และก็ได้โอกาสโบกบาตองอย่างเป็นทางการในครั้งแรกกับวงออเครสตร้าพิเศษที่ ฟรานซ์ สเตรเชอมันต์ คัดเลือกมากับมือ ล้วนแล้วแต่เป็นพลเมืองชั้น 2 ของมหาวิทยาลัยดนตรีแห่งนี้ทั้งสิ้น แต่ถึงกระนั้นเมื่อโอกาสลอยมาถึงมือแล้วจะยังไงได้ล่ะ ปรากฎว่า .... แค่ฟังเสียงเท่านั้น องค์เจ้าแม่กาลีลงประทับชายูจินในบัดดล
ข้อติข้อเสียบินว่อนเต็มไปหมด ไม้บาตองเริ่มปลิว รวมไปถึงโน้ตสกอร์ด้วย ไม่ว่าจะบังคับขู่เข็ญ บีบคอเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่กระเตื้อง แถมยังสร้าง Negative impression ให้กับนักดนตรีจนกระทั่งไม่ฟังไม่ดูกันคอนดัคฯของชายูจินแถมยังแกล้งกันอีกต่างหาก ... แต่แล้วทำไม ? ทำไม ? เพียงแค่มิลฮีโบกไม้บาตองทุกอย่างจึงเปลี่ยนไปจากหลังมือกลับเป็นหน้ามือ เสียง สไตล์ยังคงเดิม ไล่ตั้งแต่คอมมาสยันดับเบิ้ลเบส แต่ทำไมฟังดูดีขึ้นได้ล่ะ "อะไร" คือสิ่งสำคัญที่ชายูจินทำตกหายไปกันแน่นะ
การเล่าเรื่องในตอนนี้กลิ่นจะออกไปทางดราม่า และ มีดราม่า "ครอบครัว" เล็ก ๆ ด้วย (เรื่องคุณแม่) ตรงนี้ในมังงะไม่มี ถือได้ว่าเป็นการเติมปมใหม่ออกมาได้อีกเรื่องหนึ่งเริ่มค่อนไปทางโหมด conflict จึ๊กนึงแล้ว คงเป็นแนวถนัดของทางเกาหลีล่ะนะ ส่วนนี้คือสิ่งที่เติม ทีนี้มาว่าในสิ่งที่ขาดกันบ้าง ชายูจินขาดอะไรกันแน่ เจ้าตัวก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ คอนดัคฯผ่านมาหลายวันก็ไม่เข้าใจ พยายามทำตามทุกอย่าง พยายามเรียงโน้ตทุกโน้ต จับจุดความผิดพลาดได้ทุกจังหวะแต่มันก็ยังออกมาไม่ได้อย่างใจเสียที ยังแก้ไม่ได้แก้ไม่หาย และถึงแม้จะดูมิลฮีคอนดัคฯแล้ว ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี
อย่างที่เคยเกริ่นมาในกระทู้กึ่งรีวิวมาหลายครั้ง ว่ามันมีอะไรขาด ๆ เกิน ๆ ในเรื่องนี้อยู่ มาคิดดูแล้ว จุดใหญ่ที่สุดคงเป็นเป็นที่การเชื่อมต่อของบท การเรียงเรื่อง มันมีเหตุและผลมันขาดหายไปบางส่วน อารมณ์บางอย่างหายไป ไม่ใช่ภาพใหญ่หรอก แต่เป็นจุดอะไรเล็ก ๆ ที่บอกเบื้องหลังความเป็นมาของเรื่องราวในละครเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ยังมองสัมพันธภาพที่ run around โดยดนตรี ระหว่างตัวละครหลักไม่ค่อยจะออก ตั้งแต่แรกเสียงเปียโนที่เปิดโลกของชายูจิน จริง ๆ ตามมังงะมันคือ Pathetique ถามว่าทำไมต้องเพลงนี้ ความหมายคืออะไร
เพลงนี้ชื่อโศกสลด มีอยู่ 3 พาร์ท และ พาร์ทที่ปรากฎในเรื่องคือ Adagio cantabile หมายความว่า slow and singing ซึ่งเป็นเพลงที่เป็นสัญลักษณ์แทนตัวโนดาเมะเมื่อพบชินอิจิ เปิดตัวท่วงทำนองที่เหมือนลำนำขับขาน ตอนแรกชินอิจิฟังแล้วมันเปลี้ยเหลือเกินโน้ตเพิ่มเต็มไปหมด จังหวะก็ไม่ได้ "โศกสลด" ของแท้ตามชื่อเพลง แต่ เอ๊ะ มันเหมือนมีอะไร เหมือนตัวโน้ตขับลำนำ จิอากิถึงกับตกใจว่า เฮ้ย ไม่โศกแล้วแบบนี้ นี่มหาลัยเรามีคนเล่นอย่างนี้ได้ด้วยเหรอ
แต่การ interpret ของเวอร์ชั่นเกาหลีกลับไปฟังมาแล้วเพลงที่เล่นเป็นเพลงของ Liszt (คือเพลงของ Liszt ในเรื่องก็มีนะ แต่เป็นเพลงที่ใช้ประกวด ซึ่งก็มีการอธิบายเหตุผลเบื้องหลังเหมือนกัน) point ก็คือ มันไม่มีการอธิบายเหตุและผลว่า เสียงเปียโนในเพลง Liszt นี้เปิดโลกทัศน์ที่จะเป็น Cantabile ของชายูจินได้อย่างไร แล้วตามฉากก็เหมือนเจ้าตัวไม่ค่อยกระตือรือร้นเลยว่าเจอของดีในแคมปัสเข้าแล้ว
ซึ่งมันส่งผลกระทบต่อมาในพาร์ทเพลงเกือบทั้งหมดเลย เมื่อมาถึง Sonata for Two Pianos ปั๊บ เมื่อโลกทัศน์ Cantabile ไม่สื่อมาตั้งแต่ต้น ชายูจินประทับใจแนอิลตรงเพลงใช่ไหม ? หรือ ไม่ใช่ ? เริ่มไม่แน่ใจแล้ว ตอนแรกเรารู้สึกแค่ว่าเพลงมันไม่แกรนด์ ไม่พยศ แต่คิดไปความรู้สึกที่เพิ่มขึ้น ความเข้าใจของชายูจินต่อแนอิลคืออะไรกันแน่ ? ความชอบที่เกิดขึ้นกับแนอิลคืออะไรกันแน่ ? ซึ่งตรงนี้ยยังไขว้เขวจากมังงะไปอีก เพราะ ตอนนี้ชายูจินเริ่มจะหวั่นไหวกับความตลกงุ้งงิ้ง และ ใบหน้ายามนอนหลับของแนอิลซะแล้ว คือ มันน่ารักนะ จิกหมอน เราก็แอบอมยิ้ม แต่อีกใจก็คิดว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันเริ่มจากสิ่งนี้แน่เหรอ ? จริง ๆ ความสัมพันธ์มันเริ่มยังไงก็เป็นจุดเล็ก ๆ แต่มันกระทบถึงภาพใหญ่ว่าโลกของตัวละครมันหมุนไปด้วยดนตรี แล้วยูจินกับแนอิล เขาและเธอสองคนนี้ความสัมพันธ์ของเขาหมุนไปด้วยอะไร ?
ละครเรื่องนี้มีที่มาจากมังงะ แน่นอนว่าการรีเมคไม่ควรเป็นการ copy paste แต่มันควรดำรงหลักใหญ่ในความของเรื่องเอาไว้หน่อย จริง ๆ แล้วสิ่งที่ควรเกิดขึ้น คือ ชายูจินเกิดพุทธิปัญญาขึ้นมาว่าแนอิลมีของ เป็นเด็ก "มีของ" และ "ความมีของ" จะเปล่งประกายที่สุดเมื่อได้เป็นตัวของตัวเอง สิ่งนี้แหละที่จับใจคนบ้าดนตรีอยู่หมัด ปรากฎว่าสิ่งที่เรารู้สึกจากฉากนั้น คือ ชายูจินรู้สึกผิดที่บังคับ และ คิดว่าเราก็คงไม่ชอบให้ใครมาทำกับเราอย่างนั้น เหมือนที่อาจารย์คนก่อนทำกับเรา ถูกต้องเลย แต่ไม่ใช่เหตุทั้งหมด มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเหตุผล จุดสำคัญที่ซ่อนอยู่คือ ตั้งแต่เพลงที่แนอิลแต่งเอง ตั้งแต่การเล่นด้วยการฟังเพียงอย่างเดียว แต่ interpret ไม่เหมือนกันซักครั้ง ตัวโน้ตที่กบฏต่อขนบแบบนั้น ใช่มัน sloppy แต่ "สะใจ" มัน "สนุก" ซึ่งชายูจิน (จิอากิ) เริ่มสัมผัสส่วนนี้ได้ และ รู้ตัวด้วยว่าคนที่จะเอาสาวโน้ตขบถอยู่ก็คือ ท่านชายูจิน คนนี้เท่านั้น แต่บรรยากาศอย่างที่ว่าในเรื่องมันเบาบางมาก เหมือนชายูจินแบบ เอ้า เราทำไม่ดีกับเขา ตามใจเขาหน่อย แค่นั้น
Choice ของเพลงจะไม่ตามต้นฉบับนี้ก็ได้ เพลง Classic มีมากมาย แต่ก็ควรจะมี background มีบทที่แสดงให้เห็นถึงที่ไปที่มาเห็นสิ่งที่ต้องการสื่อเหตุผลคืออะไร ซีรีย์เรื่องนี้แปลกกว่าเรื่องอื่น คือ หัวใจของเรื่องมันหมุนด้วยเพลง Classic การเลือกเพลงแต่ละเพลงมีความหมายมีเหตุและผลในเบื้องหลัง เพลงแต่ละเพลงคือจุดเปลี่ยน เป็น joint ที่เชื่อมโยงทั้งเนื้อเรื่อง และ การพัฒนาของตัวละครแต่ละตัวเอาไว้ด้วยกัน เมื่อจุดเปลี่ยนมาถึงอิลลัค มันไม่ใช่แค่การนำ มันไม่ใช่แค่การตามและสอดประสาน มันคือการทำความเข้าใจธรรมชาติของอิลลัคว่าเขาเป็นเช่นไร แต่บทไม่บอกเราในส่วนนี้ บอกแต่ว่าเข้าใจก็คือเข้าใจ ดังนั้นเราเลยมองไม่ออกว่า Spring สายฟ้าฟาดของอิลลัคที่ทำอาจารย์เงิบ กับ Spring ที่มีชายูจินเข้าประสานแตกต่างกันอย่างไรแค่ไหน ส่วนนี้สำคัญพราะเป็นการเน้นย้ำสัญญาณเบื้องต้นของการที่จะบอกว่า "ชายูจิน" คุมวงได้นะ
เมื่อมาถึงการคุมวง เจ้าชายปีศาจองค์ประทับ ส่วนนี้คือดีส่งให้เห็นความมุ่งมั่นระคนผยองของชายูจิน ดูท่าทางจะต่อกรกับมิลฮีได้ด้วย ซึ่งก็อีกล่ะ คือ มิลฮีดูไม่ค่อยเป็นบอสลับเท่าไหร่เลยแฮะ ดูจืดจัง คือ ปกติตัวละครตัวนี้เป็นไอ้ตัวแสบ เหมือนเป็นตาลุงฮาหื่นบ้าบอ (ขนาดไคดูนคอมมาสฯของวงฟีลฮาโมนิคที่เยอรมันยังเกลียด ฮ่า ๆ) แต่พอมาถึงเรื่องดนตรี เรื่องคอนดัคฯคืออย่างเทพ มิลฮีเวอร์ชั่นนี้ได้อย่างหลัง คือ โชว์เมพ แต่ออร่าฮาหื่นที่จะทำให้เป็นคอนทราสกับคุณสมบัติเมพ ๆ ที่กล่าวไม่มี และ ดูจะตั้งคาแร็คเตอร์ให้หลงรักผอ.คนสวย(คนเดียว)เสียด้วย ซึ่งไอ้การโชว์เมพตรงนี้ดีแล้วนะ แต่รู้สึกยังไม่สุดในเรื่องดนตรีที่ยังไม่ปรับ รู้สึกเลยว่ามีปัญหา...ค่อนข้างหนักด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจนถึง S-Oke แสดงครั้งแรก ก็หวั่นใจอยู่
คือพาร์ทของเพลงในเรื่องนี้มันเป็นหลุมบ่อพอสมควรเลยนะ จาก Missing Pieces ตรงนี้ เสียงมันไม่ต่างกันเลยก่อนปรับหลังปรับ คือ มันไม่รู้ว่าดีขึ้นยังไง ส่วนที่เสียก็ไม่ได้เน้นว่าเสียตรงไหน คือ ยูจินชี้นะว่าอันนี้ไม่ดีอันนี้แย่คือพูดคือบอก แต่ด้วยความที่การวางฉากและอีดิทมันน่าจะเน้นเลยว่าตรงไหนที่ผิด ถ้าดีไซน์ให้เสียงและหน้าคนเล่นมันโดดออกมาแล้วโดนยูจินด่ากระจายมันจะช่วยได้มากกว่านี้ เพราะเพลงมันไม่บ่งอยู่แล้ว ก็ต้องติดตามกันต่อไปว่า Missing Pieces ที่ยูจินต้องตามหาในหนึ่งคืนก่อนต้องคืนวงให้มิลฮี มันคืออะไร จะหาเจอไหม แล้วยูจินจะทำยังไงกับมัน และ ส่วนที่สำคัญ Missing Pieces ในเพลงและการ develope ความสัมพันธ์ รวมถึงตัวละคร และ "เพลง" จะเป็นยังไงต่อ
Tomorrow Cantabile (กึ่งรีวิว) ตอนที่ 3 : Missing pieces (Spoiled)
ข้อติข้อเสียบินว่อนเต็มไปหมด ไม้บาตองเริ่มปลิว รวมไปถึงโน้ตสกอร์ด้วย ไม่ว่าจะบังคับขู่เข็ญ บีบคอเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่กระเตื้อง แถมยังสร้าง Negative impression ให้กับนักดนตรีจนกระทั่งไม่ฟังไม่ดูกันคอนดัคฯของชายูจินแถมยังแกล้งกันอีกต่างหาก ... แต่แล้วทำไม ? ทำไม ? เพียงแค่มิลฮีโบกไม้บาตองทุกอย่างจึงเปลี่ยนไปจากหลังมือกลับเป็นหน้ามือ เสียง สไตล์ยังคงเดิม ไล่ตั้งแต่คอมมาสยันดับเบิ้ลเบส แต่ทำไมฟังดูดีขึ้นได้ล่ะ "อะไร" คือสิ่งสำคัญที่ชายูจินทำตกหายไปกันแน่นะ
การเล่าเรื่องในตอนนี้กลิ่นจะออกไปทางดราม่า และ มีดราม่า "ครอบครัว" เล็ก ๆ ด้วย (เรื่องคุณแม่) ตรงนี้ในมังงะไม่มี ถือได้ว่าเป็นการเติมปมใหม่ออกมาได้อีกเรื่องหนึ่งเริ่มค่อนไปทางโหมด conflict จึ๊กนึงแล้ว คงเป็นแนวถนัดของทางเกาหลีล่ะนะ ส่วนนี้คือสิ่งที่เติม ทีนี้มาว่าในสิ่งที่ขาดกันบ้าง ชายูจินขาดอะไรกันแน่ เจ้าตัวก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ คอนดัคฯผ่านมาหลายวันก็ไม่เข้าใจ พยายามทำตามทุกอย่าง พยายามเรียงโน้ตทุกโน้ต จับจุดความผิดพลาดได้ทุกจังหวะแต่มันก็ยังออกมาไม่ได้อย่างใจเสียที ยังแก้ไม่ได้แก้ไม่หาย และถึงแม้จะดูมิลฮีคอนดัคฯแล้ว ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี
อย่างที่เคยเกริ่นมาในกระทู้กึ่งรีวิวมาหลายครั้ง ว่ามันมีอะไรขาด ๆ เกิน ๆ ในเรื่องนี้อยู่ มาคิดดูแล้ว จุดใหญ่ที่สุดคงเป็นเป็นที่การเชื่อมต่อของบท การเรียงเรื่อง มันมีเหตุและผลมันขาดหายไปบางส่วน อารมณ์บางอย่างหายไป ไม่ใช่ภาพใหญ่หรอก แต่เป็นจุดอะไรเล็ก ๆ ที่บอกเบื้องหลังความเป็นมาของเรื่องราวในละครเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ยังมองสัมพันธภาพที่ run around โดยดนตรี ระหว่างตัวละครหลักไม่ค่อยจะออก ตั้งแต่แรกเสียงเปียโนที่เปิดโลกของชายูจิน จริง ๆ ตามมังงะมันคือ Pathetique ถามว่าทำไมต้องเพลงนี้ ความหมายคืออะไร
เพลงนี้ชื่อโศกสลด มีอยู่ 3 พาร์ท และ พาร์ทที่ปรากฎในเรื่องคือ Adagio cantabile หมายความว่า slow and singing ซึ่งเป็นเพลงที่เป็นสัญลักษณ์แทนตัวโนดาเมะเมื่อพบชินอิจิ เปิดตัวท่วงทำนองที่เหมือนลำนำขับขาน ตอนแรกชินอิจิฟังแล้วมันเปลี้ยเหลือเกินโน้ตเพิ่มเต็มไปหมด จังหวะก็ไม่ได้ "โศกสลด" ของแท้ตามชื่อเพลง แต่ เอ๊ะ มันเหมือนมีอะไร เหมือนตัวโน้ตขับลำนำ จิอากิถึงกับตกใจว่า เฮ้ย ไม่โศกแล้วแบบนี้ นี่มหาลัยเรามีคนเล่นอย่างนี้ได้ด้วยเหรอ
แต่การ interpret ของเวอร์ชั่นเกาหลีกลับไปฟังมาแล้วเพลงที่เล่นเป็นเพลงของ Liszt (คือเพลงของ Liszt ในเรื่องก็มีนะ แต่เป็นเพลงที่ใช้ประกวด ซึ่งก็มีการอธิบายเหตุผลเบื้องหลังเหมือนกัน) point ก็คือ มันไม่มีการอธิบายเหตุและผลว่า เสียงเปียโนในเพลง Liszt นี้เปิดโลกทัศน์ที่จะเป็น Cantabile ของชายูจินได้อย่างไร แล้วตามฉากก็เหมือนเจ้าตัวไม่ค่อยกระตือรือร้นเลยว่าเจอของดีในแคมปัสเข้าแล้ว
ซึ่งมันส่งผลกระทบต่อมาในพาร์ทเพลงเกือบทั้งหมดเลย เมื่อมาถึง Sonata for Two Pianos ปั๊บ เมื่อโลกทัศน์ Cantabile ไม่สื่อมาตั้งแต่ต้น ชายูจินประทับใจแนอิลตรงเพลงใช่ไหม ? หรือ ไม่ใช่ ? เริ่มไม่แน่ใจแล้ว ตอนแรกเรารู้สึกแค่ว่าเพลงมันไม่แกรนด์ ไม่พยศ แต่คิดไปความรู้สึกที่เพิ่มขึ้น ความเข้าใจของชายูจินต่อแนอิลคืออะไรกันแน่ ? ความชอบที่เกิดขึ้นกับแนอิลคืออะไรกันแน่ ? ซึ่งตรงนี้ยยังไขว้เขวจากมังงะไปอีก เพราะ ตอนนี้ชายูจินเริ่มจะหวั่นไหวกับความตลกงุ้งงิ้ง และ ใบหน้ายามนอนหลับของแนอิลซะแล้ว คือ มันน่ารักนะ จิกหมอน เราก็แอบอมยิ้ม แต่อีกใจก็คิดว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันเริ่มจากสิ่งนี้แน่เหรอ ? จริง ๆ ความสัมพันธ์มันเริ่มยังไงก็เป็นจุดเล็ก ๆ แต่มันกระทบถึงภาพใหญ่ว่าโลกของตัวละครมันหมุนไปด้วยดนตรี แล้วยูจินกับแนอิล เขาและเธอสองคนนี้ความสัมพันธ์ของเขาหมุนไปด้วยอะไร ?
ละครเรื่องนี้มีที่มาจากมังงะ แน่นอนว่าการรีเมคไม่ควรเป็นการ copy paste แต่มันควรดำรงหลักใหญ่ในความของเรื่องเอาไว้หน่อย จริง ๆ แล้วสิ่งที่ควรเกิดขึ้น คือ ชายูจินเกิดพุทธิปัญญาขึ้นมาว่าแนอิลมีของ เป็นเด็ก "มีของ" และ "ความมีของ" จะเปล่งประกายที่สุดเมื่อได้เป็นตัวของตัวเอง สิ่งนี้แหละที่จับใจคนบ้าดนตรีอยู่หมัด ปรากฎว่าสิ่งที่เรารู้สึกจากฉากนั้น คือ ชายูจินรู้สึกผิดที่บังคับ และ คิดว่าเราก็คงไม่ชอบให้ใครมาทำกับเราอย่างนั้น เหมือนที่อาจารย์คนก่อนทำกับเรา ถูกต้องเลย แต่ไม่ใช่เหตุทั้งหมด มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเหตุผล จุดสำคัญที่ซ่อนอยู่คือ ตั้งแต่เพลงที่แนอิลแต่งเอง ตั้งแต่การเล่นด้วยการฟังเพียงอย่างเดียว แต่ interpret ไม่เหมือนกันซักครั้ง ตัวโน้ตที่กบฏต่อขนบแบบนั้น ใช่มัน sloppy แต่ "สะใจ" มัน "สนุก" ซึ่งชายูจิน (จิอากิ) เริ่มสัมผัสส่วนนี้ได้ และ รู้ตัวด้วยว่าคนที่จะเอาสาวโน้ตขบถอยู่ก็คือ ท่านชายูจิน คนนี้เท่านั้น แต่บรรยากาศอย่างที่ว่าในเรื่องมันเบาบางมาก เหมือนชายูจินแบบ เอ้า เราทำไม่ดีกับเขา ตามใจเขาหน่อย แค่นั้น
Choice ของเพลงจะไม่ตามต้นฉบับนี้ก็ได้ เพลง Classic มีมากมาย แต่ก็ควรจะมี background มีบทที่แสดงให้เห็นถึงที่ไปที่มาเห็นสิ่งที่ต้องการสื่อเหตุผลคืออะไร ซีรีย์เรื่องนี้แปลกกว่าเรื่องอื่น คือ หัวใจของเรื่องมันหมุนด้วยเพลง Classic การเลือกเพลงแต่ละเพลงมีความหมายมีเหตุและผลในเบื้องหลัง เพลงแต่ละเพลงคือจุดเปลี่ยน เป็น joint ที่เชื่อมโยงทั้งเนื้อเรื่อง และ การพัฒนาของตัวละครแต่ละตัวเอาไว้ด้วยกัน เมื่อจุดเปลี่ยนมาถึงอิลลัค มันไม่ใช่แค่การนำ มันไม่ใช่แค่การตามและสอดประสาน มันคือการทำความเข้าใจธรรมชาติของอิลลัคว่าเขาเป็นเช่นไร แต่บทไม่บอกเราในส่วนนี้ บอกแต่ว่าเข้าใจก็คือเข้าใจ ดังนั้นเราเลยมองไม่ออกว่า Spring สายฟ้าฟาดของอิลลัคที่ทำอาจารย์เงิบ กับ Spring ที่มีชายูจินเข้าประสานแตกต่างกันอย่างไรแค่ไหน ส่วนนี้สำคัญพราะเป็นการเน้นย้ำสัญญาณเบื้องต้นของการที่จะบอกว่า "ชายูจิน" คุมวงได้นะ
เมื่อมาถึงการคุมวง เจ้าชายปีศาจองค์ประทับ ส่วนนี้คือดีส่งให้เห็นความมุ่งมั่นระคนผยองของชายูจิน ดูท่าทางจะต่อกรกับมิลฮีได้ด้วย ซึ่งก็อีกล่ะ คือ มิลฮีดูไม่ค่อยเป็นบอสลับเท่าไหร่เลยแฮะ ดูจืดจัง คือ ปกติตัวละครตัวนี้เป็นไอ้ตัวแสบ เหมือนเป็นตาลุงฮาหื่นบ้าบอ (ขนาดไคดูนคอมมาสฯของวงฟีลฮาโมนิคที่เยอรมันยังเกลียด ฮ่า ๆ) แต่พอมาถึงเรื่องดนตรี เรื่องคอนดัคฯคืออย่างเทพ มิลฮีเวอร์ชั่นนี้ได้อย่างหลัง คือ โชว์เมพ แต่ออร่าฮาหื่นที่จะทำให้เป็นคอนทราสกับคุณสมบัติเมพ ๆ ที่กล่าวไม่มี และ ดูจะตั้งคาแร็คเตอร์ให้หลงรักผอ.คนสวย(คนเดียว)เสียด้วย ซึ่งไอ้การโชว์เมพตรงนี้ดีแล้วนะ แต่รู้สึกยังไม่สุดในเรื่องดนตรีที่ยังไม่ปรับ รู้สึกเลยว่ามีปัญหา...ค่อนข้างหนักด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจนถึง S-Oke แสดงครั้งแรก ก็หวั่นใจอยู่
คือพาร์ทของเพลงในเรื่องนี้มันเป็นหลุมบ่อพอสมควรเลยนะ จาก Missing Pieces ตรงนี้ เสียงมันไม่ต่างกันเลยก่อนปรับหลังปรับ คือ มันไม่รู้ว่าดีขึ้นยังไง ส่วนที่เสียก็ไม่ได้เน้นว่าเสียตรงไหน คือ ยูจินชี้นะว่าอันนี้ไม่ดีอันนี้แย่คือพูดคือบอก แต่ด้วยความที่การวางฉากและอีดิทมันน่าจะเน้นเลยว่าตรงไหนที่ผิด ถ้าดีไซน์ให้เสียงและหน้าคนเล่นมันโดดออกมาแล้วโดนยูจินด่ากระจายมันจะช่วยได้มากกว่านี้ เพราะเพลงมันไม่บ่งอยู่แล้ว ก็ต้องติดตามกันต่อไปว่า Missing Pieces ที่ยูจินต้องตามหาในหนึ่งคืนก่อนต้องคืนวงให้มิลฮี มันคืออะไร จะหาเจอไหม แล้วยูจินจะทำยังไงกับมัน และ ส่วนที่สำคัญ Missing Pieces ในเพลงและการ develope ความสัมพันธ์ รวมถึงตัวละคร และ "เพลง" จะเป็นยังไงต่อ