ความรักมหาวิทยาลัยเป็นแบบนี้กันมั้ยคะ ปสก.จริงที่จำแล้วไม่ลืม(18+ต้องขออภัยคะ)

ก่อนอื่นก็ขอสวัสดีทุกคนก่อนเลยนะคะ เราชื่อโยคะ คุณว่าชีวิตมหาวิทยาลัยเป็นไงบ้างคะ โหดร้าย สวยงาม หรือ ธรรมดา แต่สำหรับโย โยคิดว่า มันปนกันไปหมด จนไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง ขอเข้าเรื่องเลยละกันนะคะ
เรื่องที่จะเล่าเกิดขึ้นจริงคะ... และตอนนี้ก็ยังคิดถึงที่ผ่านมาอยู่ตลอดเวลา..เลยขอมาเล่าถ้ามันไม่ถูกใจใครก็ขอโทษด้ยนะคะ
                         เรื่องมีอยู่ว่า... ตอนที่โยเรียนอยู่ปี1 โยเป็นคนที่น่าตาขี้เหร่มากๆ ถือได้ว่าทุกคนคิดว่าโยเป็นทอม แต่ที่จริงโยเป็นผญ.ห้าวคะ โยเป็นคนหัวดื้อหน่อยๆๆตอนรับน้องนี้พูดได้ว่าโย เข้ากิจกรรมบ้างไม่เข้าบ้างโยไม่ค่อยฟังใครและไม่ค่อยมีเพื่อนคะ อาจจะเป็นเพราะโยนิสัยแบบนี้มั้งคะ โยก็เลยอยู่กับตัวเองมาตลอด อาจมีเพื่อนบ้างสักสองสามคนแต่ก็ไม่ค่อยสนิทใจ เวลามีปัญหาก็จะแก้มันด้วยตัวเองทุกครั้ง วันหนึ่งโยเข้ากิจกรรมและมีพี่สาขามาแนะนำและแนะแนวคะว่าควรใช้ชีวิตหรือเรียนยังไง แล้วโญก็ดันไปชอบพี่คนหนึ่งชื่อพี่ เวย์ พี่เค้าเป็นเดือนสาขาและพี่เค้าก็หล่อมากคะ โยรู้สึกชอบมากพอเห็นก็ชอบมองพี่เค้า บางทีเจอที่ตึกก็แอบยืนกำแพงมองเค้าห่างๆเหมือนเป็นคนบ้าเลยคะ อาจเพราะว่า คนมันชอบมากอะนะคะ โยเป็นแบบนี้สี่เดือนกว่าๆเท่าที่จำได้นะ พี่รหัสของโยเค้าพอรู้จักพี่เว โยก็เล่าให้พี่รหัสฟังว่าชอบงั้นงี้ แต่โยคิดว่าโยพูดเพื่อระบายความในใจแต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้น เหมือนพี่รหัสจะแกล้งเราด้วยนะ เอาเรื่องที่เราเล่าไปบอกพี่เวคะ พอเรารู้เรื่องก็โกดพี่รหัสใหญ๋ พี่เค้าก็บอกว่าไอ้เวมันชินแล้วเพราะมีแต่คนชอบมัน บ้างก็คิดว่าเกย์บ้างก็คิดว่ามีแฟนแล้ว แต่ที่จริงมันติดเพื่อน มันบอกพี่นะว่ามันไม่ชอบใครง่าย ใครที่เป็นแฟนมันต้องเพอร์เฟก ..พอเราได้ยินเท่านั้นแหละ เราก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองคะ
                         โยเริ่มจากการเริ่มแต่งตัว เปลี่ยนบุคลิกของตัวเองเพื่อให้เค้าสนใจ เปลี่ยนหน้าตา แต่งหน้ายอมเจ็บเพื่อให้เค้าสนใจ ยอมเปลี่ยนนิสัยกิริยา จากคนห้าวๆมาหวานๆ (ทุกคนที่เข้ามาอ่านคงคิดว่า โย โง่นะคะ ที่เปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้ แต่โยบอกเลยคะ ตอนนั้นโยยอมโง่เพราะโยอยากเปลี่ยนให้คนที่โยรักเค้ามาสนใจโยบ้าง) โยเปลี่ยนตัวเองได้เกือบ1ปีคะ ณ ตอนนั้นพี่เวย์เค้าก็มีคนมาคุยคะ ฮ่าๆๆๆๆ โยนิแบบเสียใจมากนะ ที่เค้ามีคนมาคุยและพี่ที่เข้าคุยก็เป็นดาวมหาวิทยาลัยคะ โยรู้นี้เสียใจมากนะ แต่ตลอดเวลาที่เปลี่ยนแปลงตัวเอง โยก็มีคนเข้ามาจีบเรื่อยๆคะ เวลาทำกิจกรรมสาขาโยก็ไม่กล้าเข้าไปร่วมเพราะมัวแต่เขินพี่เว อีกใจก็เสียใจไปเองอะคะ ...พอขึ้นปีสอง เราก็พอทำใจได้เพราะเราไม่เจอพี่เค้านานคะ เราก็มีคนคุยมาเรื่อยๆแต่ก็นะมันไม่ลืมพี่เวสักที..เราก็ไม่รู้ทำไง แต่ตอนปิดเทอมเราก็ไปเข้าคอร์สแต่งหน้าคะ พอเปิดเทอมไปเรียนเพื่อนก้อชมว่าสวยขึ้นมาก ไปทำไรมาไรงี้ เราก็โดนแซวตลอด จนประมาณเย็นๆๆคะพี่เค้านัดเจอน้อง ถึงกิจกรรมรับน้องของสาขา เราก็นั่งประชุมอยู่ไม่ได้สนใจไร แต่มันตกใจมากคะ เพราะเรารู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนจ้องคนมองเราก็เหลียวหลังไปดูก็ไม่เจอ ซ้ายขวาก็ไม่เจอ เคยรู้สึก วาปๆมั้ยคะ ฮ่าๆๆๆมันเล่าไม่ถูกอะ แต่พอเหลียวไปมองขวามือของพี่รหัสที่นั่งห่างเราไปอีกเท่านั้นแหละ พี่เวย์พี่ที่เราชอบมากและเสียใจมาก เค้า นั่งจ้องเราแบบเหมือนว่า โยทำไรผิดมาหรือต้องการจะพูดอะไรกับเรา พอเราเห็นพี่เค้ามองเราก็รีบหันมาอีกทาง ใจเต้นแรงมากคะอีกอย่าง ความรู้สึกของเรามันกลับมาหมด จากที่ลืมพี่เค้าได้มันกลับมาอีกครั้ง... พอประชุมสรุปกิจกรรมเสร็จก็แยกย้ายกลับ พี่รหัสเราก็เดินมาหา บอกว่าจะพาเราไปเลี้ยงสายรหัส เราก็ตอบตกลงไป พี่เราไปเลี้ยงที่ ฟูจิคะ เราก็คุยเรื่องต่างๆบ้างตามประสาผญ. พอจะกลับพี่เราก็ชวนไปร้านนั่งกินแถวๆมหาวิยาลัยอะคะและบอกว่าจะดูแลเราเป็นอย่างดี เราก็ก้ำกึ่ง เพราะเราก็ไม่มีเพื่อนเราก็เลยขอพี่เค้าว่าเอาเพื่อนไปด้วย พี่เค้าก็ตอบตกลง และบอกเราก่อนแยกย้ายอีกว่า ไอ้เวย์มันบอกให้ชวน มันอยากเจอเรา... พอเราได้ยินเท่านั้นแหละ มันแบบว่า... ใจสั่นอีกแล้ว น่าแดง จะไปดีมั้ยหรือยังไง... เรามือไม้อ่อนหมดเลยอะ เราก็รีบตอบตกลงไปทั้งๆที่ไม่ได้ชวนเพื่อนเลยอะ ฮ่าๆ(เร็วมะคิดถึงเค้ามาก อยากเจอไรงี้) พอแยกย้ายกับพี่ เราก็เดินซื้อเสื้อผ้าสวยๆนะ แบบมันโป๊หน่อยแต่มันก็ไม่มากพอชวนดูอะ เราก็โทรหารูมเมทว่าจะไปเที่ยวกัน เมทก็ตอบตกลง (ทุกอย่างมันง่ายมากอะ ตอนนั้นเรามีความสุขมากที่พี่เวย์ชวน ในใจเราคิดมาตลอดว่าเรายอมเปลี่ยนแปลงยอมทำเพื่อเค้า ที่ผ่านมามันก็ไม่สูญเปล่า) พอเรากับเพื่อนไปถึงที่นั้น พี่ๆสาขาก็กริ้ดกราด ว่ามาจนได้นะ นัดไรกี่โมง ก็แซวเล่นตามประสา นั่งกินได้สักพัก ....พี่เวย์ก็มาคะ (เราเห็นใจสั่นอีกละ >< เราก็พยายามทำตัวนิ่งๆไม่วิ่งเหมือนที่เคยทำมาคะ..) พอพี่เวย์เดินเข้ามาใกล้ๆไม่อะไรมากคะ กระชากแขนเราออกจากโต๊ะ ทุกคนตกใจ เราก็ตกใจคะ ทุกคนอึ้งแล้วพี่รหัสเราก็พูดกับพี่เค้าว่าเปนไร ทำไมทำแบบนี้ ตอนพี่เวย์จับแขนเราพี่เวจับแน่นมากคะ พี่เวก็บอกพี่รหัสเราว่า อยู่เฉยๆกุไม่ทำไรน้องหรอก กุแค่อยากถาม คุยเป็นการส่วนตัว จะได้มั้ย!!!! ไอ้คำว่าจะได้มั้ย มันมากระแทกหน้าเราอะ ไอ้เราจากที่ชอบความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไปเลยและก็บอกพี่เค้านะว่า คุยตรงนี้ก็ได้นิคะไม่เหนต้องทำแบบนี้นิ พี่เวย์ก็ไม่พูดไรนะ แล้วก็เดินพาเราไปที่รถ เราก็พยายามที่จะไม่ไปอะแต่แรงเค้าเยอะมาก ....พอถึงรถเค้าก็ล็อกและที่จอดรถพี่เค้ามืดมาก พี่รหัสเราก็เดินตามมา พี่เวย์ก็บอกพี่รหัสเราว่าจะไม่ทำไรแต่แค่อยากพูดกันสองคน มันสะดวกกว่า พี่รหัสเราก็เข้าใจและพยายามบอกเราว่ามันจะไม่มีอะไร จากนั้นพี่รหัสโยก็ไปคะ เรานั่งอยู่ในรถกันสองคน ในรถพี่เค้ามีชิวาดเหลือประมาณเกือบครึ่งขวด แล้วพี่เค้าก็นั่งมองแต่หน้าเรา ประมาณเกือบครึ่งชั่วโมง ตอนแรกเราตัวแข็งทื้อมาก มือเย็น ใจสั่น ตอนนั้นเราคิดแค่ว่า มันจะไม่มีอะไร เค้าาต้องการไร คำถามมันเต็มหัวไปหมด สักพักพี่เค้าก็ถามคะว่า ตอนนี้มีแฟนรึยัง?เราก็ตอยไปว่า ไม่มีอะ มีแต่คนคุยแต่ก็งั้นๆ พี่เวก็ถามอีกว่า ลืมพี่รึยัง? เราก็ได้แค่บอกว่า พี่จะพูดทำไมอะ ไม่คิดไรแล้วจะพูดทำไม แฟนพี่ก็มีแล้ว? พี่เวก็พูดว่า ตอนนี้พี่เลิกกับเค้าแล้ว แล้วพี่ถามตอบมาว่าแค่ลืมหรือไม่ลืม... พอเราได้ยิน จากที่เมื่อกี้เค้ารุนแรง ตอนนี้เค้าอ่อนหวานมาก เรางงไปหมด กินเหล้ามาก็มึนละนะคะ มาเจอแบบนี้ตัวเรายิ่งอ่อนระทวยใจเต้นไปหมด เราก็น้ำตาคลอละมองหน้าพี่เค้าคะ ใครมันจะไปลืมวะ ชอบขนาดนี้ รอตั้งกี่ปี ตัดใจแต่ไม่เคยทำได้... สาบานเลยคะ่าพูดแบบนั้นจริงๆ เพราะด้วยอารมณ์ที่มันเยอะอึดอัดบวกกับเราเมาด้วยอะ จากนั้นพี่เค้าก็เริ่มจับมือ แล้วพูดว่า พี่ขอโทษพี่ไม่ได้สนใจใครหรอก แต่พี่เริ่มมาสนใจโยเพราะ พี่เหนว่าโยก็ชอบพี่มานานแล้วแล้วตอนนี้พี่ก็เริ่มชอบโย พี่ขอโทษนะที่ไม่สนใจเลย ตอนนั้นแหละเราดีใจจนพูดไม่ออกอะ พี่เค้าก็พยายามนะ พยายามพูดนุ้นนั้นนี้แล้วสักพักพี่เค้าก็พูดว่าเรามาคบกันมั้ย เราก็โอเคตอบตกลงไป เดี๋ยวมาเล่าต่อนะคะยังไม่จบไปทำธุระแพป (