รีวิว bodyslam : ดัม มะ ชา ติ การเติบโตตามวัยของวัฏจักรวงดนตรี

ฟัง 3-4  ครั้งแรกผมก็คิดว่ามันไม่มีอะไรโดดเด่นเลย
แต่ถ้าฟังไปเรื่อย ๆ ฟังเนื้อหา จังหวะดนตรี ซาวน์ต่าง ๆที่ใส่เข้ามา
ผมว่ามันใหม่นะสำหรับวงอย่างบอดี้สแลมและเค้ากล้าที่จะเปลี่ยนเพื่อเดินทางต่อ

สิ่งที่ชอบที่สุดคือ เนื้อเพลงครับ

เค้าเขียนเนื้อเพลงได้โตมากขึ้น ปลงกับชีวิต มองโลกในแง่ของธรรมชาติมาก ๆ
เหมาะกับคนที่โตมากับบอดี้สแลมอย่างผมนะ (ผม 34 แล้ว)

ส่วนเด็กใหม่ ๆ ที่มาฟังงานของพวกเค้าเมื่อ 2 อัลบั้มที่แล้วอาจจะผิดหวังอยู่ เพราะงานของบอดี้ฯผมว่าพีคสุดหรือแรงสุด ๆ คือชุดที่มีเพลง อกหักอ่ะ จำไม่ได้ว่าชื่อชุดอะไร งานก่อนชุดคราม

ผมว่าทั้งเนื้อร้อง ดนตรี จังหวะการนำเสนอของชุดนั้นดูร็อคเหมือนวัยกำลังโตเต็มที่ รุนแรง ผิดหวัง หดหู่ สว่าง เรืองรอง มันมีหมดทุกอย่าง

ส่วนชุดนี้ผมว่ามันต่อจากงานชุดครามที่เนื้อหาเริ่มมองอะไรในแง่ของผู้ใหญ่มากขึ้น มองอะไรที่ปลงได้มากขึ้น

เพลงที่ผมชอบที่สุดมี 2 เพลง
คือ ปลิดปลิว และ ช่างมันเถอะเหงา

ปลิดปลิว เพลงที่ทำให้เรารู้สึกกับโลกนี้ว่ามันยังมีอะไรดี ๆ หลงเหลืออยู่บ้าง แม้มันจะโหดร้ายก็ตาม เสียงขอเมธีทำให้เพลงนี้มีพลังมาก ๆ เหมือนเพลงนี้เป็นของเมธีคนเดียวยังไงก็ไม่รู้

ส่วน ช่างมันเถอะเหงา เพลงที่ฟังทีแรกแล้วคิดว่า พี่ตูนกรูจะกลายเป็นน้าแอ๊ดไปซะแล้ว (เพลงนี้น้าแอ๊ดแต่งให้) ทั้งน้ำเสียง ท่วงทำนอง เนื้อหา ทำให้นึกถึง ทะเลใจ หรือ รักทรหด อะไรแบบนั้น ฟังแรก ๆ รู้สึกว่าพี่ตูนกำลังทำอะไรวะ โคตรห่วย

พอฟังไปเรื่อย ๆ เฮ้ย เพลงนี้มันเจ๋งมาก เนื้อหามันคือเนื้อหาของคนวัยทำงาน วัยมีความรัก อยู่ด้วยกันจนวันหนึ่งมันไปด้วยกันไม่ได้ แล้วจะฝืนทำไม เหงาเหรอ ยังไงก็ต้องเจอ แต่ช่างหัวมัน ดีกว่าฝืนต่อไป ไม่มีอะไรดีขึ้น ท่อนจบเป็นอะไรที่ประทับใจมากครับ ชอบการใช้คำของน้าแอ๊ดมาก เรียกได้ว่าเพลงนี้เป็นลายเซ็นต์ของแกเลย

สรุปแล้วภาพรวมผมว่าเป็นอัลบั้มร็อกที่ฟังง่าย ดนตรีซับซ้อนขึ้น บางเพลงฟังดูเหมือนมันเยอะ ๆ ไปแต่ก็ยังไม่รู้สึกโดดมาก
ผมชอบอัลบั้มนี้นะ
8.5/10