ฉันมองลุงคนหนึ่งบนรถไฟฟ้า ฉันจะเป็นแบบลุงไหมเนี่ย

ลุงแกน่าจะ 70 แล้วแต่ยังแข็งแรง ผมขาวหมดเดินหลังงอๆ ขึ้นรถไฟฟ้านั่งตรงข้ามกัน

นั่งได้สักพักแกก็งัดทุกสิ่งในกระเป๋าเสื้อออกมา เอาโทรศัพท์วางบนตัก
กระดาษที่ถือมากมายเป็นพวกนามบัตร บัตรปชช เอทีเอม เอามาจัดๆๆ แต่แยกธนบัตรไว้อีกมือ ทำให้ไม่ถนัด
เอาเงินวางบนตัก จัดบัตรต่างๆ จัดๆๆ แล้วก็เอาใส่กระเป๋า
เอาธนบัตรมาเรียง 500 100 20 เรียงตามลำดับ แบ้งพันไม่รู้ไว้ไหน วางบนตัก
เรียงเสร็จ นับๆ แล้วเอาแบ้งพันโปะ เอ้า ลืม นับใหม่
เอาบัตรต่างๆออกมา แล้วเอาเงินใส่กระเป๋าเสื้อ
ยัดบัตรกลับติดๆใส่ไปได้ ดึงเงินออกมาใหม่
เอาบัตรใส่ เอาเงินใส่ ติดอีก
ถือเงินมือซ้าย ถือบัตรมือขวา จับรวมกันแล้วยัดลงเสื้อ แล้วเอาโทรศัพท์ยัดลงตามไป

ล้วงของกระเป๋ากางเกงซ้ายมาถือ
ล้วงของกระเป๋ากางเกงขวามาถือ
กำเต็มมือ ไม่มีมือจัด
วางบนตัก แยกกระดาษ ออกมา ลุกขึ้นยืนเอาใส่กระเป๋า
อีกมือกำปึกธนบัตรไว้ กำลังจะนับ เงยหน้ามามองเรา (อินี่จะมองทำไม)  ลุกหนี
ลุกไปยืนหันหน้าออกที่ประตู นับเงินเป็นฟ่อนแบ้งพันทั้งหมด น่าจะหลายหมื่น เหยียบแสน
นับจริงๆจังๆ พั่บๆๆๆ ประตูเปิดต๊กใจ หันหน้ากลับ เจอคนมอง
ประตูปิดหันกลับไป หารู้ไม่ว่า กระจกสะท้อนเห็นหมดอีก

ห่วงก็ห่วงนะ แกนับเงินขนาดนั้นกลัวใครเดินตามแกจังเลย
แกยัดใส่กระเป๋ากางเกงเดินออกไปพร้อมผู้คนเบียดเสียด

(ใครอ่านถึงตรงนี้มั่ง  เล่ายาวไปไหม 555)


แล้วเราก็บ้าไปนั่งจับตาดูลุงแกอยู่ได้
มานั่งคิด แก่แล้ว เราจะชักเข้าชักออกอย่างแกมั้ยเนี่ย 555

มาเล่าให้ฟัง ไม่ได้วิจารณ์อะไรลุงนะ ไม่ได้มีปัญหาอะไร คือไม่รูจะแท๊กลุงว่าอะไร  มีแท๊กคนชราป่ะ