20/10/2014
สืบเนื่องจาก กระทู้ เมื่อลูกสาวผม(อายุ23ปี)”เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4”
http://pantip.com/topic/32712715
เมื่อผมเล่าเรื่องราวการเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4 ของลูกสาวซึ่งมีอายุเพียง 23ปีและจะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรในวันที่ 16 ธันวาคม 2557 นี้ ลงในพันทิป เมื่อวันที่ 14 ตุลาคมที่ผ่านมา ผมต้องกล่าวว่าขอบคุณเหลือเกินไม่คิดว่าจะมีผู้สนใจเข้ามาอ่านและให้กำลังใจกันมากมาย นั้นซึ่งบ่งบอกว่ามีหลายท่านมากที่สนใจในเรื่องของการเกิดมะเร็ง ไม่ว่าจะชนิดไหนก็ตาม และติดตามการดูแลการรักษาซึ่งอาจจะร่วมถึงการดำเนินชีวิตความเป็นอยู่ต่างๆของครอบครัว ผู้ที่บุคคลในครอบครัวเป็นมะเร็ง
สำหรับครอบครัวผมในปัจจุบัน ณ วันนี้ ( 20/1022557)ความผ่อนคลายในครอบครัวเราพูดได้ว่าดีขึ้นมาในระดับหนึ่ง อย่างน้อยตอนนี้น้องจอยก็กลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว และครอบครัวของเราก็มาอยู่กันครบทั้งผมภรรยา น้องจอย น้องเจมส์ และได้มีโอกาสไปเป็นเจ้าภาพทอด เมื่อวาน (19/10/2557)ผมและครอบครัวได้พาน้องจอย ไปทอดผ้าป่าสามัคคี ซึ่งถือว่าเราจะทำทุกปี โดยปีนี้เป็นได้แค่ผ้าป่าเพราะทางวัดมีพระแค่สองรูป
ซึ่งถือว่าเป็นประจำทุกปีก่อนที่ทางครอบครัวจะรู้ว่าน้องจอยป่วยเสียอีก ทางผมและญาติธรรมที่ปฏิบัติธรรมด้วยกันจะได้มีโอกาสเป็นเจ้าภาพทอดกฐิน หรือผ้าป่า เพราะวัดที่เราทำจะเป็นสายวัดป่า(ส่วนใหญ่เป็นสำนักสงฆ์) ซึ่งจะไม่มีผู้ใดจองกฐินหรือผ้าป่า (เรียกว่ากฐินตกค้าง) เพราะบอกตามตรงว่า กลุ่มที่ปฏิบัติธรรมด้วยกัน ปัจจัยไม่เอื้ออำนวยนัก ที่เราจะจองกฐินล่วงหน้าและทอดฯตามวัดใหญ่ๆได้ แต่ทุกคนมีความสุขที่ได้ร่วมกันทำบุญวันนี้รู้สึกอิ่มบุญครับเอาบุญมาฝากทุกท่านครับ
"ไม่บ่อยครั้งที่เราจะพร้อมทั้งครอบครัว เพราะลูกสาวอีกคนเรียนต่างจังหวัด อยู่นครปฐม วันนี้ครอบครัวเราอยู่พร้อมกั
"หน้าสดๆของน้องจอย หลังกลับจากโรงพยาบาลและมาทอดผ้าป่าที จ.ปราจีนบุรี"
มาเข้าสู่เรื่องราวของการเกิดมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4 นั้น ต้องพูดได้ว่าเกิดจาก “พฤติกรรมการกิน” แทบจะทั้งสิ้น หลายครั้งที่เรามัวแต่ไปสนใจและมุ่งเน้นเพื่อหลีกเลี่ยงอาหารทีมีสารก่อมะเร็ง เพราะคิดแต่เพียงว่า อาหารที่มีสารก่อมะเร็งนั้นมันจะทำให้เกิดมะเร็ง อันนี้ก็จริงอยู่ แต่..ในความเป็นจริงร่างการของเรา มีมะเร็งกันอยู่ในร่างกายของเราทุกๆคน เพียงแต่ เราจะไปปลุกให้มะเร็งมันฟื้นคืนชีพมาเมื่อไหร่ “แล้วอะไรล่ะจะไปปลุกมะเร็งให้ฟื้นหรือตื่นจากการหลับใหลได้” สำหรับผมและครอบครัว ได้ทบทวนและนึกย้อนไปถึงพฤติกรรมการกินห้องน้องจอยแล้ว จะเห็นได้ว่าสิ่งที่ไม่เคยขาดเลยทุกครั้งที่เลิกเรียนและกลับบ้านมา คือ…”น้ำอัดลมสีดำ ของดอง และขนมอบกรอบ” อาหารที่เรามองข้ามกันไป คือ อาหารประเภท ทอด ปิ้ง ย่าง อาหารประเภทนี้แหละยิ่งกว่าอาหารที่เรารู้ว่ามันมีสารก่อมะเร็งเสียอีก อย่างที่เราทราบกันดีว่าในร่างกายของคนเรามี”มะเร็ง”อยู่ในร่างกายแล้ว และอาจจะมีส่วนประกอบทางด้าน “พันธุกรรมภายในครอบครัวมาเกี่ยวข้องอีก (สำหรับครอบครัวผมที่ผ่านมาไม่มีบุคคลในครอบครัวเป็นทะเร็งทั้งสองฝั่ง) สิ่งที่กระตุ้นให้มะเร็งตื่นจากหลับอาจจะเป็นสิ่งนี้ก็ได (ซึ่งเป็นมุมมองส่วนตัวของผมในฐานะที่คนในครอบครัวเป็นมะเร็ง
จากกระทู้ เมื่อลูกสาวผม(อายุ23ปี)”เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4” เราๆท่านๆก็จะเห็นว่าหลายคอมเม้น ที่บอกว่าเป็นมะเร็งทั้งๆที่อายุยังน้อยและมีทุกเพศทุกวัยที่เป็นมะเร็ง ซึ่งในปัจจุบันอุบัติการณ์ของการเกิดโรคมะเร็งเพิ่มมากขึ้นทุกเพศทุกวัย จริงอยู่การรักษาการค้นคว้าและเทคโนโลยี่ทางการแพทย์ก้าวหน้าไปมาก อัตราการอยู่รอดและอัตราการหายขาดจากมะเร็งมีสูงขึ้น แต่เราจะยอมให้คนที่เรารัก คนในครอบครัวของเราเป็นมะเร็งเช่นนั้นหรือ ตอบแทนทุกท่านเลยว่า”ไม่” คงไม่มีใครอยากให้เกิด เมื่อเกิดแล้ว โอกาสต่างๆย่อมสูญเสียไปแน่นอน แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปนอกเหนือจากการให้กำลังใจกัน
ครอบครับผมกำลังเผชิญกับ”มะเร็ง” และกำลังเรียนรู้ที่จะต่อสู้กับมัน คุณหมอท่านเป็นตัวแทนในการต่อสู้ทำลายล้างมะเร็งด้วย “เคมี” ผมและครอบครัวใช้”กำลังใจเป็นแรงขับเคลื่อน”เพื่อยืนหยัดสู้กับมัน ท่านทั้งหลายก็เป็นแรงใจ เพื่อเป็นกำลังส่งขวัญและกำลังใจให้ครอบครัวผมสู้ต่อไป
“ไม่จะไม่มีทุกข์ใดที่มนุษย์ทนไม่ได้ และทุกข์นั้นจะไม่อยู่กับเราตลอดไป”
ณ วันนี้สิ่งที่ผมทำได้คือ …ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ผมเองต้องเตรียมความพร้อมในเรื่องการงาน ค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้น และบางสิ่งบางอย่างที่อาจเกิดขึ้นในภายหลัง แต่มาถึงวันนี้ผมบอกได้ว่าเราต้องสู้กับมันได้ กำลังใจ จิตใจ เราต้องสร้างมาสู้กับมัน ณ วันนี้นอกจากกำลังใจของทุกท่านแล้ว ผมต้องเสาะหาวิธีที่จะทำให้จิตใจสงบ ฝึกผ่อนคลายความเครียด และจินตนาการทางด้านบวก ผมจะพยายามมาบอกเล่าความคืบหน้าในการรักษาน้องจอยผ่านทางพันทิป ให้กับทุกท่านต่อไปครับ
“กำลังใจที่ผมได้จากทุกท่าน เราจะมาเปลี่ยนเป็นการป้องกันมันได้อย่างไร อันนี้น่าสนใจทำครับเพื่อทุกคน”
“วันที่ 16 ธันวาคม 2557 “ เราจะไปรับปริญญากัน
เมื่อลูกสาวผม(อายุ23ปี)”เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4” มาเล่าต่อ
สืบเนื่องจาก กระทู้ เมื่อลูกสาวผม(อายุ23ปี)”เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4”
http://pantip.com/topic/32712715
เมื่อผมเล่าเรื่องราวการเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4 ของลูกสาวซึ่งมีอายุเพียง 23ปีและจะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรในวันที่ 16 ธันวาคม 2557 นี้ ลงในพันทิป เมื่อวันที่ 14 ตุลาคมที่ผ่านมา ผมต้องกล่าวว่าขอบคุณเหลือเกินไม่คิดว่าจะมีผู้สนใจเข้ามาอ่านและให้กำลังใจกันมากมาย นั้นซึ่งบ่งบอกว่ามีหลายท่านมากที่สนใจในเรื่องของการเกิดมะเร็ง ไม่ว่าจะชนิดไหนก็ตาม และติดตามการดูแลการรักษาซึ่งอาจจะร่วมถึงการดำเนินชีวิตความเป็นอยู่ต่างๆของครอบครัว ผู้ที่บุคคลในครอบครัวเป็นมะเร็ง
สำหรับครอบครัวผมในปัจจุบัน ณ วันนี้ ( 20/1022557)ความผ่อนคลายในครอบครัวเราพูดได้ว่าดีขึ้นมาในระดับหนึ่ง อย่างน้อยตอนนี้น้องจอยก็กลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว และครอบครัวของเราก็มาอยู่กันครบทั้งผมภรรยา น้องจอย น้องเจมส์ และได้มีโอกาสไปเป็นเจ้าภาพทอด เมื่อวาน (19/10/2557)ผมและครอบครัวได้พาน้องจอย ไปทอดผ้าป่าสามัคคี ซึ่งถือว่าเราจะทำทุกปี โดยปีนี้เป็นได้แค่ผ้าป่าเพราะทางวัดมีพระแค่สองรูป
ซึ่งถือว่าเป็นประจำทุกปีก่อนที่ทางครอบครัวจะรู้ว่าน้องจอยป่วยเสียอีก ทางผมและญาติธรรมที่ปฏิบัติธรรมด้วยกันจะได้มีโอกาสเป็นเจ้าภาพทอดกฐิน หรือผ้าป่า เพราะวัดที่เราทำจะเป็นสายวัดป่า(ส่วนใหญ่เป็นสำนักสงฆ์) ซึ่งจะไม่มีผู้ใดจองกฐินหรือผ้าป่า (เรียกว่ากฐินตกค้าง) เพราะบอกตามตรงว่า กลุ่มที่ปฏิบัติธรรมด้วยกัน ปัจจัยไม่เอื้ออำนวยนัก ที่เราจะจองกฐินล่วงหน้าและทอดฯตามวัดใหญ่ๆได้ แต่ทุกคนมีความสุขที่ได้ร่วมกันทำบุญวันนี้รู้สึกอิ่มบุญครับเอาบุญมาฝากทุกท่านครับ
"ไม่บ่อยครั้งที่เราจะพร้อมทั้งครอบครัว เพราะลูกสาวอีกคนเรียนต่างจังหวัด อยู่นครปฐม วันนี้ครอบครัวเราอยู่พร้อมกั
"หน้าสดๆของน้องจอย หลังกลับจากโรงพยาบาลและมาทอดผ้าป่าที จ.ปราจีนบุรี"
มาเข้าสู่เรื่องราวของการเกิดมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4 นั้น ต้องพูดได้ว่าเกิดจาก “พฤติกรรมการกิน” แทบจะทั้งสิ้น หลายครั้งที่เรามัวแต่ไปสนใจและมุ่งเน้นเพื่อหลีกเลี่ยงอาหารทีมีสารก่อมะเร็ง เพราะคิดแต่เพียงว่า อาหารที่มีสารก่อมะเร็งนั้นมันจะทำให้เกิดมะเร็ง อันนี้ก็จริงอยู่ แต่..ในความเป็นจริงร่างการของเรา มีมะเร็งกันอยู่ในร่างกายของเราทุกๆคน เพียงแต่ เราจะไปปลุกให้มะเร็งมันฟื้นคืนชีพมาเมื่อไหร่ “แล้วอะไรล่ะจะไปปลุกมะเร็งให้ฟื้นหรือตื่นจากการหลับใหลได้” สำหรับผมและครอบครัว ได้ทบทวนและนึกย้อนไปถึงพฤติกรรมการกินห้องน้องจอยแล้ว จะเห็นได้ว่าสิ่งที่ไม่เคยขาดเลยทุกครั้งที่เลิกเรียนและกลับบ้านมา คือ…”น้ำอัดลมสีดำ ของดอง และขนมอบกรอบ” อาหารที่เรามองข้ามกันไป คือ อาหารประเภท ทอด ปิ้ง ย่าง อาหารประเภทนี้แหละยิ่งกว่าอาหารที่เรารู้ว่ามันมีสารก่อมะเร็งเสียอีก อย่างที่เราทราบกันดีว่าในร่างกายของคนเรามี”มะเร็ง”อยู่ในร่างกายแล้ว และอาจจะมีส่วนประกอบทางด้าน “พันธุกรรมภายในครอบครัวมาเกี่ยวข้องอีก (สำหรับครอบครัวผมที่ผ่านมาไม่มีบุคคลในครอบครัวเป็นทะเร็งทั้งสองฝั่ง) สิ่งที่กระตุ้นให้มะเร็งตื่นจากหลับอาจจะเป็นสิ่งนี้ก็ได (ซึ่งเป็นมุมมองส่วนตัวของผมในฐานะที่คนในครอบครัวเป็นมะเร็ง
จากกระทู้ เมื่อลูกสาวผม(อายุ23ปี)”เป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะที่4” เราๆท่านๆก็จะเห็นว่าหลายคอมเม้น ที่บอกว่าเป็นมะเร็งทั้งๆที่อายุยังน้อยและมีทุกเพศทุกวัยที่เป็นมะเร็ง ซึ่งในปัจจุบันอุบัติการณ์ของการเกิดโรคมะเร็งเพิ่มมากขึ้นทุกเพศทุกวัย จริงอยู่การรักษาการค้นคว้าและเทคโนโลยี่ทางการแพทย์ก้าวหน้าไปมาก อัตราการอยู่รอดและอัตราการหายขาดจากมะเร็งมีสูงขึ้น แต่เราจะยอมให้คนที่เรารัก คนในครอบครัวของเราเป็นมะเร็งเช่นนั้นหรือ ตอบแทนทุกท่านเลยว่า”ไม่” คงไม่มีใครอยากให้เกิด เมื่อเกิดแล้ว โอกาสต่างๆย่อมสูญเสียไปแน่นอน แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปนอกเหนือจากการให้กำลังใจกัน
ครอบครับผมกำลังเผชิญกับ”มะเร็ง” และกำลังเรียนรู้ที่จะต่อสู้กับมัน คุณหมอท่านเป็นตัวแทนในการต่อสู้ทำลายล้างมะเร็งด้วย “เคมี” ผมและครอบครัวใช้”กำลังใจเป็นแรงขับเคลื่อน”เพื่อยืนหยัดสู้กับมัน ท่านทั้งหลายก็เป็นแรงใจ เพื่อเป็นกำลังส่งขวัญและกำลังใจให้ครอบครัวผมสู้ต่อไป
“ไม่จะไม่มีทุกข์ใดที่มนุษย์ทนไม่ได้ และทุกข์นั้นจะไม่อยู่กับเราตลอดไป”
ณ วันนี้สิ่งที่ผมทำได้คือ …ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ผมเองต้องเตรียมความพร้อมในเรื่องการงาน ค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้น และบางสิ่งบางอย่างที่อาจเกิดขึ้นในภายหลัง แต่มาถึงวันนี้ผมบอกได้ว่าเราต้องสู้กับมันได้ กำลังใจ จิตใจ เราต้องสร้างมาสู้กับมัน ณ วันนี้นอกจากกำลังใจของทุกท่านแล้ว ผมต้องเสาะหาวิธีที่จะทำให้จิตใจสงบ ฝึกผ่อนคลายความเครียด และจินตนาการทางด้านบวก ผมจะพยายามมาบอกเล่าความคืบหน้าในการรักษาน้องจอยผ่านทางพันทิป ให้กับทุกท่านต่อไปครับ
“กำลังใจที่ผมได้จากทุกท่าน เราจะมาเปลี่ยนเป็นการป้องกันมันได้อย่างไร อันนี้น่าสนใจทำครับเพื่อทุกคน”
“วันที่ 16 ธันวาคม 2557 “ เราจะไปรับปริญญากัน