เราอยากมาเล่าความผูกพันที่มีต่อแมว ที่รักที่สุดในชีวิต. ชื่อน้องลาย. เราเลี้ยงมา17ปีคะ แมวไทย ตัวเมีย. เราทำหมันตั้งแต่มันเล็กๆ ลายคือส่วนหนึ่งในชีวิตและครอบครัวเราคะ เราแทบจะไม่เคยห่างลายเลย จะสุข ทุกข์ ก็มี ลายที่อยู่ข้างก่ยเสมอมา ลายเป็นแมวเลี้ยงง่าย เชื่อฟัง ไม่เคบฉี่ อึ ราดในบ้าน หรือบนที่นอนเลย ทุกคืนเราจะพาน้องลายมานอนด้วยกัน เราจะจัดที่นอนไว้ในห้อง เวลาลายปวดท้องอึ ปวดมากแค่ไหน ก็จะรอจนกว่าเราจะตื่น. ถ้าวันไหน ไม่ได้พามานอนในห้อง ก็จะนินรอหน้าห้อง จนกว่าเรา จะเปิดประตูให้. ทุกวัยนี้ คืดถึงลายมาก. นอนร้องไห้บ่อยๆ.
น้องลายเสียแล้วคะ เป็นมะเร็งกระดูก เราพาไปหาหมอเดือนพฤษภาคม พา/ปเอกซเรย์ครั้งแรก หมอบอกว่าน่าจะตกจากที่สูง เพราะขาเดินหระเผลก กต่ฟลังจากนั้นประมาณ1อาทิตย์ ขาขวาน้องบวม เลยพามาอีกครั้ง เลยพบว่าลายเป็นมะเร็งกระดูก. โอกาสรอดยากมาก ยิ่งผ่าตัด เสี่ยงทำให้ตายเร็ว ตอนนี้ทำไก้เพียง พาไปดูใจ เลี้ยงให้ดีที่สุด ฉีดยาระงับความเจ็บปวด เราพากลับมาที่บ้านดูแลอย่างดี พอปลายดดือนพฤษภาคม ลาย าการหนักขึ้น เดินไม่ค่ิยได้ เราต้องอุ้มลายตลอด แม้แต่เวลาอยู่ในกระบะทราย หลังจากที่ลายทรุดมาก ดยุาๆก็ดีขึ้นจนเราแปลกใจ จนพอต้นเดือแนมิถุนายน กลับมาทรุดอีหครั้ง เราห็ป้ินน้ำ ป้อนนม
จนวันที่เสียใจที่สุดก็มาถึง ลายฉี่แตก ร้องครางตลอดเวลา อาการหนักมาก. ตาเค้ามองเราตลอด ใจแทบสลาย เราเจบปวดที่ลายทรมานกับโรคร้าย เราจึงพูดกับลายว่า หลับซะนะลูกน้องเหนื่อยมามากพอแล้ว ขอให้น้องเหิดมาเป็นลูกแม่ทุกชาติไป หลังจากนั้นลายก็จากเราไป เราเลยห่อผ้า แม่จึงแผ่เมตตาให้
เราอัพรูปตอนที่น้องเสียไม่ได้เลยคะ
เราอยากบอกว่า ทุกวันนี้ เราคิดถึงน้องมาก เพราะิราเลี้ยงน้องลายตั้งแต่ป.6ปัจจุบันเรา อายุ27ปีแล้ว. เราอยากเล่าถึงความผูกพันที่เรามีต่อแมวที่เรารักมาก. อยากฝากถึงคนที่เลี้ยงสัตว์ ดูแลเค้ารักเค้าให้เหมือนคนในครอครัวนะคะ ^^ ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาดูคะ
17ปี แห่งความผูกพัน ต่อ แมวตัวนึง ที่รักสุดหัวใจ
น้องลายเสียแล้วคะ เป็นมะเร็งกระดูก เราพาไปหาหมอเดือนพฤษภาคม พา/ปเอกซเรย์ครั้งแรก หมอบอกว่าน่าจะตกจากที่สูง เพราะขาเดินหระเผลก กต่ฟลังจากนั้นประมาณ1อาทิตย์ ขาขวาน้องบวม เลยพามาอีกครั้ง เลยพบว่าลายเป็นมะเร็งกระดูก. โอกาสรอดยากมาก ยิ่งผ่าตัด เสี่ยงทำให้ตายเร็ว ตอนนี้ทำไก้เพียง พาไปดูใจ เลี้ยงให้ดีที่สุด ฉีดยาระงับความเจ็บปวด เราพากลับมาที่บ้านดูแลอย่างดี พอปลายดดือนพฤษภาคม ลาย าการหนักขึ้น เดินไม่ค่ิยได้ เราต้องอุ้มลายตลอด แม้แต่เวลาอยู่ในกระบะทราย หลังจากที่ลายทรุดมาก ดยุาๆก็ดีขึ้นจนเราแปลกใจ จนพอต้นเดือแนมิถุนายน กลับมาทรุดอีหครั้ง เราห็ป้ินน้ำ ป้อนนม
จนวันที่เสียใจที่สุดก็มาถึง ลายฉี่แตก ร้องครางตลอดเวลา อาการหนักมาก. ตาเค้ามองเราตลอด ใจแทบสลาย เราเจบปวดที่ลายทรมานกับโรคร้าย เราจึงพูดกับลายว่า หลับซะนะลูกน้องเหนื่อยมามากพอแล้ว ขอให้น้องเหิดมาเป็นลูกแม่ทุกชาติไป หลังจากนั้นลายก็จากเราไป เราเลยห่อผ้า แม่จึงแผ่เมตตาให้
เราอัพรูปตอนที่น้องเสียไม่ได้เลยคะ
เราอยากบอกว่า ทุกวันนี้ เราคิดถึงน้องมาก เพราะิราเลี้ยงน้องลายตั้งแต่ป.6ปัจจุบันเรา อายุ27ปีแล้ว. เราอยากเล่าถึงความผูกพันที่เรามีต่อแมวที่เรารักมาก. อยากฝากถึงคนที่เลี้ยงสัตว์ ดูแลเค้ารักเค้าให้เหมือนคนในครอครัวนะคะ ^^ ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาดูคะ