เมื่อพ่อกำลังจะจากไป

หลายภาพในอดีตที่ความเป็นพ่อมีให้กับผม อดีตทหารชั้นผู้น้อยในกองทัพเรือ นอนป่วยไม่สบายอย่างจากโรคตับแข็ง
ภาพอดีตกิจกรรมดีๆที่ทำกับพ่อผุดขึ้นมากมายย้อนความหลัง บั่นทอนความเสียใจของผม ให้ทวีขึ้นอย่างมากมาย
ความพยายาม ที่จะบอกกับตัวเองว่า การจากไปของชีวิตเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเกิดขึ้นกับทุกผู้คน ไม่อาจทุเลาลงได้
ช่างเป็นเวลาทรมานที่ยากเย็น มองเห็นเครื่องมือช่วยชีวิตรอบตัวพ่อ ยิ่งทำให้นำตา ของลูกชายยิ่งเอ่อนองทุกครั้งที่มองพ่อ

เรื่องรองเท้าเก่ากับรองเท้าใหม่ วนเวียนฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้หัวผม
ตอนจบทำงานใหม่ๆ ผมซื้อรองเท้ามาใส่ไปทำงาน เอามาอวดกับพ่อ แต่พ่อชี้ให้ดูรองเท้าเก่าๆที่หลวงแจกให้
แล้วบอกว่า คู่นี้ใช้ใส่ไปทำงานเลี้ยงพวกแกมา ผมกับน้อยชายยิ้มพึงพอใจกันอย่างมากกับคำตอบ
ผมทำใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น รู้สึกว่าการเสียพ่อกำลังจะมาถึง ช่างยากนักกับการผ่านไป สำหรับเรืองแบบนี้
แต่มันก็ต้องเกิดขึ้น พ่อไม่รู้สึกตัว พ่ออาจไม่รับรู้ แต่ความเสียใจประดังมากมากกับสิ่งที่ ยังไม่ได้ทำกับพ่อ
และโอกาสของผมกำลังจะหมดไป ร.ต วิชัย ทหารนอกราชการอายุ ณ โรงพยาพบาล สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิต
พ่อรักอาชีพทหารเรือมาก ชีวิตส่วนใหญ่ของพ่อคือกองทัพเรือ ทำงานอยู่บ้านหลวง เลี้ยงดูลูกชายอีกสองคน
พ่อครับผมเสียใจมากผมรักพ่อไม่อยากให้พ่อเป็นแบบนี้ แต่พ่อก็ต้องจากไปแบบไม่กลับ ความเป็นพ่อลูกสายเลือด
มันไม่มีวันจางไปไหน พ่อจะยังอยู่ในตัวผม ผมจะรับผิดชอบแม่ต่อแทนจากพ่อ ขอให้พ่อหลับให้สบาย ผมสัญญาด้วยชีวิต
ไว้เจอกันนะครับพ่อซักวันเราจะได้เจอกันอย่างแน่นอน