คือเรามีความรู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรเลยสักอย่าง จะว่าขี้เกียจก็ไม่เชิง แต่เราเป็นประมาณว่า ทำไมต้องกินข้าว ทำไมต้องไปโรงเรียน ทำไมต้องทำนู่นนั่นนี่ อยากจะแค่นั่งอยู่เฉยๆแล้วปล่อยเวลาให้ผ่านไป อยากให้คนเราไม่มีความรู้สึก ถ้าเปรียบระหว่างได้รู้สึกสุขที่สุดและทุกที่สุด เราว่าเราเลือกทางที่ยั่งยืนแบบไม่ต้องเจ็บปวดเลบดีกว่า แต่มันก็คงเหมือนสัจธรรมที่คนเราเกิดมาต่องตายมั้งคะ จะว่าไงดี ตอนนี่เราเหมือนไม่มีที่เพิ่งทางจิตใจเลย เพราะที่เราเห็นคือคนทำชั่วก็ยังไม่ได้รับผลกรรมอะไรเลย คนทำดีก็ไม่เห็นได้อะไรตอบแทนเลย แต่เรื่องพวกนี้ก็คงจะขึ้นอยู่กับจิตใจมากกว่ามังคะ แบบไม่จำเป็นต้องมีอะไรตอบแทน เราคิดนะว่า เรื่องบางเรื่องนี่ไม่ต้องทำตามก็ได้ อย่างครูห้ามออกนอกโรงเรียนแล้วไม่ทำตาม ฮ่าๆเรานี่เด็กดีมาก แต่ยังไม่เคยทำหรอกค่ะ แค่ยกตัวอย่าง เรื่องแบบนี้เราก็คิดว่าไม่ทำตามก็ได้นี่ แต่ที่ทำเพราะยังให้ความเคารพครูบาอาจารย์เฉยๆไรงี้ พออยู่บ้านเราก็เลยเป็นพวกอยากทำไรก็ทำ หิวข้าวตอนไหนก็ค่อยกิน อยากนอนตอนไหนก็ค่อยนอน เราเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงน่ะค่ะ เวลาอยู่บ้านเลยมักจะหมกตัวอยู่ในห้อง ไม่รู้สิ เวลาที่หันกลับมามองคนอื่นแล้วมันทำให้เราคิดว่า โลกสวยจังเลยนะ มนุษย์เรานั้นจำเป็นต้องอยู่ร่วมกัน เลยมีการสร้างขนบธรรมเนียมประเพณีเหล่านั้นขึ้นมา เรารู้ดีค่ะว่าหากไม่ทำตามก็จะไม่มีที่อยู่ในสังคม แต่เราก็กลับไม่ชอบมันเอาซะเลย อาจเป็นเพราะเราอยู่ในครอบครัวที่เข้มงวดกับเด็กผู้หญิงหรือเปล่าที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดีแบบนี้ ไม่รู้จะจัดการกับความคิดตัวเองยังไงเลยค่ะ เลยอยากจะขอคำปรึกษา เพราะเดี๋ยวนี้เราแทบไม่พูดคุยกับคนในครอบครัวแล้ว คือ เหนื่อยจะพูดอ่ะค่ะ ต่างคนก็ต่างความคิด เราจะทำไงกับชีวิตเราต่อไปดี
มีปัญหากับการใช้ชีวิตแบบคนปรกติค่ะ