รู้จักกับผู้ชายคนนึงมาสักพักค่ะ แรกๆเหมือนเขาจะขี้อายกับเรานะคะคือเขาจะไม่สบตาตรงๆพอเรามองตาเขาจะหลบตลอด หลังๆมานี่เขาคงเริ่มชินกับดวงตาเราไม่หลบตาแล้วค่ะ (เวลาคุยกับใครเราชอบมองตาคู่สนทนา) แล้วกับผู้หญิงคนอื่นเขาเล่นกันถึงเนื้อถึงตัวดูขี้เล่นมากๆเขายังเคยเตะก้นรุ่นน้องผู้หญิงต่อหน้าเราแต่กับเราคือเขาไม่เคยแม้จะโดนตัว และเหตุการณ์วันเดียวกันคือเขาพูดกับลูกน้องผู้หญิงคงสนิทกันมาก "ทำเี้ยอะไรของพวกมุงวะเนี่ย" แล้วหันมาพูดกับเรา "...ชื่อเรา...เดี๋ยวให้นุ่นหาให้นะ" เสียงนุ่มเชียว จนลูกน้องเขาบอกเฮีย

สองมาตรฐานว่ะ ผู้หญิงบางคนรู้จักไม่ถึงปีเขาก็ใช้ภาษาพ่อขุนกันแล้ว พอเราไปหาเขาที่ทำงานลูกน้องเขาก็จะแซวๆมีแอบถามเราด้วยรู้จักกันได้ยังไงคุยกันเวลาไหนบ้างไม่รู้ว่าแอบไปเม้ามอยอะไรเราไว้บ้าง แรกๆคุยกันเขาจะแทนตัวเองว่าผมและเรียกชื่อเรา ช่วงหลังสรรพนามจะเปลี่ยนไปเขาเคยหลุดแทนตัวเองว่าเค้าเราก็ไม่ได้เอะใจว่าเขาเปลี่ยนสรรพนามตัวเองจนเขาพูดครั้งที่สอง "เค้าต้องทำไงดีอ่ะ" อืมมมม เราว่าเริ่มมุ้งมิ้งละ แต่เราก็ยังใช้สรรพนามเดิมกับเขาคือเรียกว่าผู้จัดการและแทนตัวเองด้วยชื่อเรา (ไม่ใช่เจ้านายลูกน้องนะคะ รู้จักกันในฐานะเพื่อนแต่เราเรียกเขาแบบนี้) จนตอนนี้คุยกันเขาจะหลีกเลี่ยงการเรียกชื่อตัวเองตลอดจากเมื่อก่อน "ผมยังไม่ว่าง เป็น...เค้าว่าก็ดีนะ ปัจจุบันเป็น...ไม่ค่อยสบายจร้า วันนี้ไม่อยู่จ่ะ" ถ้าเราทำอะไรดีๆให้เขาเขาก็จะส่งสติ้กเก้อไลน์เป็นรูปหัวใจบ้าง love มาบ้างแต่เราไม่เคยหวานกลับนะตลกกลบเกลื่อนตลอด แต่พอเรานัดทานข้าวเขาจะอ้างไม่ว่างงานยุ่งจนบางทีเราคิดว่านี่เขาเขินหรือเขาไม่อยากเจอเราวะ อยากถามว่าผู้ชายที่วันๆไม่เคยนุ่มนวลกับใครแต่แอบมุ้งมิ้งกับเรา (ซึ้งเราก็ไม่ค่อยจะมุ้งมิ้งด้วยนัก) เขาคิดเกินเพื่อนแล้วใช่ไหมคะ
ผู้ชายที่เขาปฏิบัติกับเราต่างจากหญิงคนอื่นๆ เขาคิดเกินเพื่อนแล้วใช่ไหมคะ