สวัสดีค่ะ
คือ เรา คบ กับแฟนมาได้ 3 เดือนเองค่ะ เรากับแฟนอยู่คนละจังหวัด อายุห่างกัน 10 ปี เรากำลังเรียนปีสาม ส่วนแฟนทำงานคะ
เรื่องระยะทาง ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะคะ เราก็เข้าใจ ว่าต่างคนต่างมีหน้าที่ความรับผิดชอบ อาจมีน้อยใจบ้าง บางครั้งที่เพื่อนอยู่กับแฟนหมด เหลือเราคนเดียว แต่ก็พยายามเข้าใจค่ะ
เรื่องเวลา เดือนแรก พี่เขาก็มีเวลาให้เรานะ แบบว่า คุยกันทุกวัน วันละหลายชั่วโมง ส่วนใหญ่คุยเวลาที่พี่เขาขับรถไปทำงาน ขับรถกลับบ้าน ละก็รอลูกค้าคะ ละก็ก่อนนอน พี่เขาก็มาหาประมาณ 5 ครั้งค่ะ
เดือนที่สอง ก็มีเวลาคุยโทรศัพท์เหมือนเดือนแรกนะคะ แต่มาหา 2 ครั้ง
เดือนที่สาม พี่เขาเริ่มทำธุรกิจตัวใหม่ด้วยคะ เราไม่มีเวลาคุยกันเลย พี่เขาทำงานตั้งเช้าเลิกก็หลัง ห้าทุ่ม บางวันก็คุยกันแค่ 30 นาที บางวันก็ไม่ได้คุยเลยคะ แต่ก็หาเวลามาหานะคะ ครั้งเดียว แต่ระหว่างที่มาหาเป็นช่วงสอบ เราก็ต้องอ่านหนังสือ ส่วนพี่เขาก็มานั่งทำงาน มันเหมือนไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย วันที่ครบรอบ สามเดือน เราก็รอนะ รอตั้งแต่เช้ายันตีสอง ได้คุยกันสองนาทีคะ แล้วพี่เขาก็หลับไป ก็มีน้อยใจนะคะ แต่ก็พยายามเข้าใจ บอกกับตัวเอง ว่าไม่เป็นไร เราเข้าใจ แต่ลึกๆในใจน้ำตามันไหลคะ มันก็แค่น้อยใจอ่ะ (ไม่รู้เราเยอะไปหรือเปล่า) มันรู้สึกว่าสองเดือนที่ผ่านมา ระยะทางก็ไกลหลายร้อยกิโล แต่พอไม่มีเวลาให้อีก มันรู้สึกว่าไกลลลลลมากก เลยคะ หลังจากวันนั้นก็ชวนทะเลาะ แต่ก็รีบปรับความเข้าใจนะคะ แบบว่าเรางอนเอง หายเอง ประมาณนั้น เพราะไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจคะ พี่เขาเองก็คงไม่อยากให้เราไม่สบายใจเหมือนกัน พี่เขาก็บอกและย้ำตลอดว่า "ถึงพี่ไม่มีเวลาให้ แต่พี่อยากให้เข้าใจนะ พี่คบคนนี้พี่จริงจัง ที่ทำทุกอย่างก็แค่อยากเตรียมไว้รอวันนั้น ตอนที่เธอมาอยู่กับพี่ เธอจะได้ไม่เสียใจที่เลือกพี่ เธอจะได้ไม่ต้องลำบาก ลูกของเราจะได้ไม่อายใครนะ" นี่แหละคะ เหตุผลหลักที่เข้าใจ แต่ช่วงเดือนที่สามนี้ก็ร้องให้บ่อยนะคะ แบบว่ามันกดดัน ต้องใช้ความอดทนต่อความเหงา อะไรหลายๆอย่าง ไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง เเม้กระทั้งพี่เขา เลยต้องร้องให้ระบายบ่อยๆ
คือ อยากถามเพื่อนๆ หรือคนที่มีแฟนอยู่ไกลกัน มีแฟนที่ทำแต่งานไม่ค่อยมีเวลาให้ คุณทำยังไงคะ ถึงเข้าใจเขา ถึงไม่น้อยใจ ? ถึงอยู่ได้คนเดียวโดยไม่ต้องคิดมากคะ ^_^ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำคะ
ความรักที่ห่างไกล...ทำยังไงให้มั่นคง ?
คือ เรา คบ กับแฟนมาได้ 3 เดือนเองค่ะ เรากับแฟนอยู่คนละจังหวัด อายุห่างกัน 10 ปี เรากำลังเรียนปีสาม ส่วนแฟนทำงานคะ
เรื่องระยะทาง ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะคะ เราก็เข้าใจ ว่าต่างคนต่างมีหน้าที่ความรับผิดชอบ อาจมีน้อยใจบ้าง บางครั้งที่เพื่อนอยู่กับแฟนหมด เหลือเราคนเดียว แต่ก็พยายามเข้าใจค่ะ
เรื่องเวลา เดือนแรก พี่เขาก็มีเวลาให้เรานะ แบบว่า คุยกันทุกวัน วันละหลายชั่วโมง ส่วนใหญ่คุยเวลาที่พี่เขาขับรถไปทำงาน ขับรถกลับบ้าน ละก็รอลูกค้าคะ ละก็ก่อนนอน พี่เขาก็มาหาประมาณ 5 ครั้งค่ะ
เดือนที่สอง ก็มีเวลาคุยโทรศัพท์เหมือนเดือนแรกนะคะ แต่มาหา 2 ครั้ง
เดือนที่สาม พี่เขาเริ่มทำธุรกิจตัวใหม่ด้วยคะ เราไม่มีเวลาคุยกันเลย พี่เขาทำงานตั้งเช้าเลิกก็หลัง ห้าทุ่ม บางวันก็คุยกันแค่ 30 นาที บางวันก็ไม่ได้คุยเลยคะ แต่ก็หาเวลามาหานะคะ ครั้งเดียว แต่ระหว่างที่มาหาเป็นช่วงสอบ เราก็ต้องอ่านหนังสือ ส่วนพี่เขาก็มานั่งทำงาน มันเหมือนไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย วันที่ครบรอบ สามเดือน เราก็รอนะ รอตั้งแต่เช้ายันตีสอง ได้คุยกันสองนาทีคะ แล้วพี่เขาก็หลับไป ก็มีน้อยใจนะคะ แต่ก็พยายามเข้าใจ บอกกับตัวเอง ว่าไม่เป็นไร เราเข้าใจ แต่ลึกๆในใจน้ำตามันไหลคะ มันก็แค่น้อยใจอ่ะ (ไม่รู้เราเยอะไปหรือเปล่า) มันรู้สึกว่าสองเดือนที่ผ่านมา ระยะทางก็ไกลหลายร้อยกิโล แต่พอไม่มีเวลาให้อีก มันรู้สึกว่าไกลลลลลมากก เลยคะ หลังจากวันนั้นก็ชวนทะเลาะ แต่ก็รีบปรับความเข้าใจนะคะ แบบว่าเรางอนเอง หายเอง ประมาณนั้น เพราะไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจคะ พี่เขาเองก็คงไม่อยากให้เราไม่สบายใจเหมือนกัน พี่เขาก็บอกและย้ำตลอดว่า "ถึงพี่ไม่มีเวลาให้ แต่พี่อยากให้เข้าใจนะ พี่คบคนนี้พี่จริงจัง ที่ทำทุกอย่างก็แค่อยากเตรียมไว้รอวันนั้น ตอนที่เธอมาอยู่กับพี่ เธอจะได้ไม่เสียใจที่เลือกพี่ เธอจะได้ไม่ต้องลำบาก ลูกของเราจะได้ไม่อายใครนะ" นี่แหละคะ เหตุผลหลักที่เข้าใจ แต่ช่วงเดือนที่สามนี้ก็ร้องให้บ่อยนะคะ แบบว่ามันกดดัน ต้องใช้ความอดทนต่อความเหงา อะไรหลายๆอย่าง ไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง เเม้กระทั้งพี่เขา เลยต้องร้องให้ระบายบ่อยๆ
คือ อยากถามเพื่อนๆ หรือคนที่มีแฟนอยู่ไกลกัน มีแฟนที่ทำแต่งานไม่ค่อยมีเวลาให้ คุณทำยังไงคะ ถึงเข้าใจเขา ถึงไม่น้อยใจ ? ถึงอยู่ได้คนเดียวโดยไม่ต้องคิดมากคะ ^_^ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำคะ