ไม่มีอะไรมาครับผมแค่อยากระบายสิ่งที่เจอตอนนี้ ตอนนี้ผมอายุ17 หลายคนอาจคิดว่าอายุแค่นี้มีเรื่องต้องเครียดด้วยหรอ ไม่รู้สิครับสิ่งที่ผมเจอตอนนี้มันอาจเป็นเรื่องเล็กสำหรับหลายคนก็ได้ แต่สำหรับผมมันเหมือนมีภูเขาทั้งใบมาทับอกอยู่ มันอึดอัดสุดๆ มันแย่มากๆ ผู้ใหญ่หลายคนที่เห็นผมเครียดต่างก็บอกว่า"อายุแค่นี้ไม่ต้องเครียดมากหรอกเรื่องเล็กๆ เดี๋ยวโตไปเป็นผู้ใหญ่ต้องเจออะไรยิ่งกว่านี้อีก" เฮ้ย! นี่ขนาดผมยังเพิ่ง17ยังต้องปวดหัวขนาดนี้ผมโตไปต้องเจอเรื่องหนักกว่านี้อีกผมไม่หัวแตกตายเลยหรอครับ ผมอยากหนีจากไอ้โม้เม้นต์นี้มากเลยไม่รู้ต้องทำยังไง ขอระบายเลยก็แล้วกันนะครับ
1.ตอนนี้คือช่วงปิดเทอมครับ รร. ผมปิด1เดือนเต็มๆ ผมอยู่ระดับปวช.2ครับหรือเทียบเท่าชั้นม.5 ผมเรียนเกี่ยวกับงานกราฟฟิกงานคอมพิวเตอร์อะไรพวกนี้ซึ่งเป็นสาขาวิชาที่ผมชอบมากๆไม่ได้มีฝีมืออะไรมากมายแต่ก็อยู่ระดับปานกลางเกือบท๊อปๆของห้องด้วยความที่ชอบอยู่แล้วบวกกับที่ไปศึกษาครูพักลักจำมาจากในเน็ต เพื่อนในห้องต่างก็มองผมเป็นคนที่ถนัดเรื่องแบบนี้ พวกเค้ามักให้ผมไปช่วยสอนหรือบางรายหนักหน่อยจ้างผมทำให้เลย ซึ่งผมก็ทำให้ด้วยความเต็มใจ ซึ่งแน่นอนมันก็มักจะมีพวกเด็กเกเร ไม่ชอบทำขี้เกียจเรียน แถมมันยังไม่รู้เรื่องพวกนี้ด้วย เอาง่ายๆครับมันทำไม่เป็น พวกนี้มักจะให้ผมสอน+ทำให้ให้เป็นประจำ งานทำทุกชิ้นที่ส่งล้วนเป็นงานที่ผมทำให้ทั้งสิ้นหรือถ้ามันทำเองผมก็จะมีส่วนช่วยในงานนั้นด้วย เวลาสอบพวกมันก็จะได้คะแนนน้อยกว่าผม (ก็แหง่ล่ะ ผมไม่ได้เข้าไปทำให้เหมือนงานที่ผ่านๆมา) แต่พอมาวันนึงในช่วงปิดเทอมนี่ล่ะครับ ผมจะมีไลน์กลุ่มห้องเอาไว้คุยงานกันครูประจำชั้นของผมเข้ามาแล้วส่งรูปใบรายชื่อมาในใบนั้นมีรายชื่อของพวกท๊อปๆของห้องเขียนอยู่ แล้วครูก็ถามว่า"คนในใบรายชื่อปิดเทอมมีใครว่างมั้ย" ซึ่งพวกเขาก็ว่างหมด ครูบอกว่าครูจะส่งพวกนี้ไปอบรมการทำงานกราฟฟิกการออกแบบที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่ว่ามันยังขาดอีก3-4คนซึ่งครูเค้าก็เขียนรายชื่อลงมาในกลุ่มไลน์ เมื่อผมในรายชื่อเหล่านั้น ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนั้นมันแย่มากๆ ผมน้อยใจและผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นแบบนี้ ในรายชื่อนั้นเป็นชื่อของไอพวกเด็กขี้เกียจที่ชอบให้ผมทำงานให้ในตอนนั้นมันมีคำถามเกิดขึ้นในหัวว่า"ครูเอาอะไรคิด?" ผมกล้าพูดได้เลยว่าไอพวกนั้นยังไม่ได้เศษเสี้ยวของผมซักนิดเดียว ตอนแรกที่ผมเห็นรายชื่อตอนแรกผมก็ยังไม่รู้สึกอะไรเพราะพวกนั้นเค้าเก่งจริงๆ พอครูบอกว่าขาดอีก3-4คนผมรู้สึกมีความหวังมากๆแต่พอผมมาเห็นรายชื่อพวกนี้ น้ำตาผมแทบเป็นสายเลือด ผมอยากจะแย้งแต่ก็พูดไม่ได้เพราะผมเคารพในการตัดสินใจของครู ผมรู้ว่าสิ่งครูทำไปคงจะผ่านการครุ่นคิดมาพอสมควรแล้ว
2.ผมเป็นคนที่สนิทกับคนอื่นเยอะพอสมควร แต่ก็มี"เพื่อน"อยู่แค่ไม่กี่คน ผมมีเพื่อนคนนึงชื่อแบงค์(นามสมมติ) ผมแบงค์สนิทกันมากถือว่าแบงค์เป็นเพื่อนรักผมเลยก็ว่าได้ แต่พอปิดเทอมมานี่ผมรู้สึกว่าแบงค์เปลี่ยนไป ตั้งแต่ปิดเทอมมาผมยังไม่ได้เจอมันซักครั้ง จะมีก็แต่ในเฟซที่คุยกัน แต่ก็คุยกันปกติไม่ได้ทะเลาะเบาะแวงอะไรกัน พอมาถึงวันศุกร์ผมต้องไปเรียนรด. ตามปกติ(รร. ปิด รด. ไม่ปิดตามนะครับ) ตอนนั้นผมยังไม่เจอไอแบงค์ เพราะมันมาสายมาตอนเค้าเรียกรวมพอดี ผมกับมันยังไม่ได้คุยกันซักคำ ถึงตอนปล่อยพักผมก็ชวนไอแบงค์ไปกินข้าวตามปกติ แต่มันบอกไม่ไปแถมเดินหนี ปกติถ้าผมชวนมันก็ไปหรือถ้ามันยังไม่หิวมันก็ไปนั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ ผมจับสังเกตได้ว่ามันไม่อยากคุยกับผม พอตอนกลับบ้าน มันมักจะรอผมเสมอ แต่นี้มันไม่รอเลยครับ มันเดินไปเลยมันเมินผม ผมเข้าไปคุยด้วยมันก็คุยสั้นๆแล้วก็เดินห่างผมไปเลย กับคนอื่นมันคุยปกตินะครับแต่กับผมมันไม่คุยเลย แล้วผมกับมันชอบไปฟิตเนสกันประจำ มันจะชอบถามผมเสมอว่าไปมั้ย แต่นี่ไม่ถามเลยครับ เงียบผมเลยทักเฟซไปถามว่าเป็นอะไรมันบอกป่าว ผมก็บอกว่าป่าวอะไร ทีทำกะกูคือไม่อยากคุยกะกูเลยนะเว้ย มันก็บอกว่า กูแค่รำคาญเฉยๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรมันเลยนะ มันบอกมันรำคาญผม แล้วผมยังสงสัยว่ามันรำคาญอะไรผมยังไม่ทำอะไรให้มันเลย มันทำผมรำคาญเป็นร้อยเป็นพันครั้งผมยังไม่บ่นอะไรซักคำ เหมือนกับมันแบนผม หลังจากนั้นผมลองทักมันไปมันก็ไม่ตอบ เจอมันอีกครั้งผมก็ขอโทษมัน คุยกับมันให้รู้เรื่อง มันก็ตอบเมื่อเดิมว่ามันไม่ได้โกรธมันแค่รำคาญแล้วทำหน้าหน้ากวนตีนใส่ แล้วมันก็ไม่สนใจผมเลย ผมงงมากครับว่าผมไปทำอะไรให้มันผมมีมันเป็นเพื่อนแท้คนเดียว เอาจริงๆตอนนี้ไม่ยุ่งกับมันไม่คุยกันเลย พยายามเมินมัน แต่ผมยังอยากคุยกับมันอยู่อยากเคลียให้จบๆ อยากคุยกันให้รู้เรื่องตามประสาลูกผผู้ชาย ไม่ใช่มาเมินกันแบบนี้
ผมมีเรื่องเครียดอีกเยอะครับ ทั้งเรื่องปีหน้าจะต่อที่ไหน เรื่องโครงงาน เรื่องเรียน เยอะแยะไปหมดครับ ตอนนี้ผมเครียดมากไม่รู้จะระบายที่ไหน บอกกับพ่อแม่ก็กลัวท่านไม่สบายใจ ผมก็ต้องมานั่งเครียดอีกที่เห็นพ่อแม่อมทุกข์ดีไม่ดีความดันท่านอาจขึ้นได้ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ ผมอยากหลุดพ้นจากไอโมเม้นต์แย่ๆแบบนี้ซะที ขอระบายลงที่นี่ก็แล้วกันนะครับ
ขอระบายหน่อยครับกับความรู้สึกตอนนี้ ช่วงนี้รู้สึกแย่มากๆ มันอึดอัดจริงๆ
1.ตอนนี้คือช่วงปิดเทอมครับ รร. ผมปิด1เดือนเต็มๆ ผมอยู่ระดับปวช.2ครับหรือเทียบเท่าชั้นม.5 ผมเรียนเกี่ยวกับงานกราฟฟิกงานคอมพิวเตอร์อะไรพวกนี้ซึ่งเป็นสาขาวิชาที่ผมชอบมากๆไม่ได้มีฝีมืออะไรมากมายแต่ก็อยู่ระดับปานกลางเกือบท๊อปๆของห้องด้วยความที่ชอบอยู่แล้วบวกกับที่ไปศึกษาครูพักลักจำมาจากในเน็ต เพื่อนในห้องต่างก็มองผมเป็นคนที่ถนัดเรื่องแบบนี้ พวกเค้ามักให้ผมไปช่วยสอนหรือบางรายหนักหน่อยจ้างผมทำให้เลย ซึ่งผมก็ทำให้ด้วยความเต็มใจ ซึ่งแน่นอนมันก็มักจะมีพวกเด็กเกเร ไม่ชอบทำขี้เกียจเรียน แถมมันยังไม่รู้เรื่องพวกนี้ด้วย เอาง่ายๆครับมันทำไม่เป็น พวกนี้มักจะให้ผมสอน+ทำให้ให้เป็นประจำ งานทำทุกชิ้นที่ส่งล้วนเป็นงานที่ผมทำให้ทั้งสิ้นหรือถ้ามันทำเองผมก็จะมีส่วนช่วยในงานนั้นด้วย เวลาสอบพวกมันก็จะได้คะแนนน้อยกว่าผม (ก็แหง่ล่ะ ผมไม่ได้เข้าไปทำให้เหมือนงานที่ผ่านๆมา) แต่พอมาวันนึงในช่วงปิดเทอมนี่ล่ะครับ ผมจะมีไลน์กลุ่มห้องเอาไว้คุยงานกันครูประจำชั้นของผมเข้ามาแล้วส่งรูปใบรายชื่อมาในใบนั้นมีรายชื่อของพวกท๊อปๆของห้องเขียนอยู่ แล้วครูก็ถามว่า"คนในใบรายชื่อปิดเทอมมีใครว่างมั้ย" ซึ่งพวกเขาก็ว่างหมด ครูบอกว่าครูจะส่งพวกนี้ไปอบรมการทำงานกราฟฟิกการออกแบบที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่ว่ามันยังขาดอีก3-4คนซึ่งครูเค้าก็เขียนรายชื่อลงมาในกลุ่มไลน์ เมื่อผมในรายชื่อเหล่านั้น ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนั้นมันแย่มากๆ ผมน้อยใจและผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นแบบนี้ ในรายชื่อนั้นเป็นชื่อของไอพวกเด็กขี้เกียจที่ชอบให้ผมทำงานให้ในตอนนั้นมันมีคำถามเกิดขึ้นในหัวว่า"ครูเอาอะไรคิด?" ผมกล้าพูดได้เลยว่าไอพวกนั้นยังไม่ได้เศษเสี้ยวของผมซักนิดเดียว ตอนแรกที่ผมเห็นรายชื่อตอนแรกผมก็ยังไม่รู้สึกอะไรเพราะพวกนั้นเค้าเก่งจริงๆ พอครูบอกว่าขาดอีก3-4คนผมรู้สึกมีความหวังมากๆแต่พอผมมาเห็นรายชื่อพวกนี้ น้ำตาผมแทบเป็นสายเลือด ผมอยากจะแย้งแต่ก็พูดไม่ได้เพราะผมเคารพในการตัดสินใจของครู ผมรู้ว่าสิ่งครูทำไปคงจะผ่านการครุ่นคิดมาพอสมควรแล้ว
2.ผมเป็นคนที่สนิทกับคนอื่นเยอะพอสมควร แต่ก็มี"เพื่อน"อยู่แค่ไม่กี่คน ผมมีเพื่อนคนนึงชื่อแบงค์(นามสมมติ) ผมแบงค์สนิทกันมากถือว่าแบงค์เป็นเพื่อนรักผมเลยก็ว่าได้ แต่พอปิดเทอมมานี่ผมรู้สึกว่าแบงค์เปลี่ยนไป ตั้งแต่ปิดเทอมมาผมยังไม่ได้เจอมันซักครั้ง จะมีก็แต่ในเฟซที่คุยกัน แต่ก็คุยกันปกติไม่ได้ทะเลาะเบาะแวงอะไรกัน พอมาถึงวันศุกร์ผมต้องไปเรียนรด. ตามปกติ(รร. ปิด รด. ไม่ปิดตามนะครับ) ตอนนั้นผมยังไม่เจอไอแบงค์ เพราะมันมาสายมาตอนเค้าเรียกรวมพอดี ผมกับมันยังไม่ได้คุยกันซักคำ ถึงตอนปล่อยพักผมก็ชวนไอแบงค์ไปกินข้าวตามปกติ แต่มันบอกไม่ไปแถมเดินหนี ปกติถ้าผมชวนมันก็ไปหรือถ้ามันยังไม่หิวมันก็ไปนั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ ผมจับสังเกตได้ว่ามันไม่อยากคุยกับผม พอตอนกลับบ้าน มันมักจะรอผมเสมอ แต่นี้มันไม่รอเลยครับ มันเดินไปเลยมันเมินผม ผมเข้าไปคุยด้วยมันก็คุยสั้นๆแล้วก็เดินห่างผมไปเลย กับคนอื่นมันคุยปกตินะครับแต่กับผมมันไม่คุยเลย แล้วผมกับมันชอบไปฟิตเนสกันประจำ มันจะชอบถามผมเสมอว่าไปมั้ย แต่นี่ไม่ถามเลยครับ เงียบผมเลยทักเฟซไปถามว่าเป็นอะไรมันบอกป่าว ผมก็บอกว่าป่าวอะไร ทีทำกะกูคือไม่อยากคุยกะกูเลยนะเว้ย มันก็บอกว่า กูแค่รำคาญเฉยๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรมันเลยนะ มันบอกมันรำคาญผม แล้วผมยังสงสัยว่ามันรำคาญอะไรผมยังไม่ทำอะไรให้มันเลย มันทำผมรำคาญเป็นร้อยเป็นพันครั้งผมยังไม่บ่นอะไรซักคำ เหมือนกับมันแบนผม หลังจากนั้นผมลองทักมันไปมันก็ไม่ตอบ เจอมันอีกครั้งผมก็ขอโทษมัน คุยกับมันให้รู้เรื่อง มันก็ตอบเมื่อเดิมว่ามันไม่ได้โกรธมันแค่รำคาญแล้วทำหน้าหน้ากวนตีนใส่ แล้วมันก็ไม่สนใจผมเลย ผมงงมากครับว่าผมไปทำอะไรให้มันผมมีมันเป็นเพื่อนแท้คนเดียว เอาจริงๆตอนนี้ไม่ยุ่งกับมันไม่คุยกันเลย พยายามเมินมัน แต่ผมยังอยากคุยกับมันอยู่อยากเคลียให้จบๆ อยากคุยกันให้รู้เรื่องตามประสาลูกผผู้ชาย ไม่ใช่มาเมินกันแบบนี้
ผมมีเรื่องเครียดอีกเยอะครับ ทั้งเรื่องปีหน้าจะต่อที่ไหน เรื่องโครงงาน เรื่องเรียน เยอะแยะไปหมดครับ ตอนนี้ผมเครียดมากไม่รู้จะระบายที่ไหน บอกกับพ่อแม่ก็กลัวท่านไม่สบายใจ ผมก็ต้องมานั่งเครียดอีกที่เห็นพ่อแม่อมทุกข์ดีไม่ดีความดันท่านอาจขึ้นได้ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ ผมอยากหลุดพ้นจากไอโมเม้นต์แย่ๆแบบนี้ซะที ขอระบายลงที่นี่ก็แล้วกันนะครับ