เสน่หาซ่อนบัลลังก์ นิยาย by มิ้ว ณ ชมวิว

เป็นนิยายที่แตกต่างจากเคยเขียน ท้าทายตัวเองสุดๆ
นิยายเรื่องนี้ยอมรับว่าอ่านยาก ค่อนข้างเฉพาะกลุ่มมาก
ผู้เขียนขาดความมั่นใจในหลายๆสถานการณ์ที่เผชิญ

แต่ก็ยังอยากเขียนอยู่ดี เพราะเรื่องนี้พล๊อตไว้ตั้งแต่อายุสิบห้า
บัดนี้เวลาล่วงเลยยี่สิบกว่าปี พล๊อตปรับปรุงตามวัย
จนเข้าใจว่าความคิดในห้วงอายุขณะนี้ตกผลึกในระดับที่นิ่งพอ จึงลงมือเขียน...

การเอานิยายมาลงพันทิป เป็นความรู้สึก...ลุ้นมาก และก็ต้องทำใจไว้ล่วงหน้า
เพราะที่นี่แวดวงนิยายดูเหมือนจะได้รับความสนใจน้อย
แต่...เสน่หาซ่อนบัลลังก์ ไปที่ไหนเขาก็ไม่แลอยู่แล้ว
ฉะนั้น...ก็ต้องหอบหิ้วไปทุกที่ เท่าที่ความขยันจะพาไป แฮ่ แฮ่

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

นั่งเกลาเสน่หาซ่อนบัลลังก์ ทีละน้อย ค่อยๆบิ้วท์ตัวเองทีละหน่อย
อ่านไปแค่สองพารากราฟ ความกระเหี้ยนกระหือรือก็กลับมา

อืม...เรื่องนี้วัตถุประสงค์ชัดมาก
เป็นการตะโกนในอ้างว้างลำพัง...กระซิบแว่วต่อหน้าเหล่าธารกำนัล
ส่งคำถามสงัดงันท่ามกลางมวลหมู่ภมรในสวนอักษรตระการตา

ภมรเจ้าเอย...เธอเห็นฉันบ้างไหม...ฉันไง...มิ้ว ณ ชมวิว...
ฉันคือหนึ่งไม้ประดับเล็กจ้อยในสวนกว้างใหญ่แห่งนี้
พยายามชูช่อเหยียดก้านอวดความใฝ่ฝันสะสมเมื่อเนิ่นนาน
เชื้อเชิญเธอแวะเวียนถามไถ่ โฉบลิ้มขมปร่าหวานล้ำที่สรรค์สร้างอย่างตั้งใจ
ภายใต้เบื้องลึกเดียวดายเคว้งคว้าง วังเวงอ่อนล้าระทดท้อ
ฉันยืนสะท้านเหน็บหนาวกลั้นใจวอนขอและรอคอย...
เพียงเธอหันมาสบสายตาพินิจพิเคราะห์ฉันสักครั้ง

ครั้งเดียวก็...พอ...

เสน่หาซ่อนบัลลังก์

ซ่อนฉันไว้หรือจะปลดปล่อยให้ท้าทายกีฏเจ้าปัญญาครั้งแล้วครั้งเล่า

ใคร่รู้เหลือเกิน...

ขอบพระคุณทุกการติดตามค่ะ