สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิป ผมมีเรื่องเครียดอีกแล้วขอเล่าเลยละกันครับ วันที่5ที่ผ่านมาคือวันเกิดผม และวันที่5ก็ตรงกับวันที่เธอต้องไปค่ายพอดีเธอจะกลับอีกทีก็วันที่15 ที่ค่ายนั้นจะมีการยึดโทรศัพท์เพื่อให้คนที่ไปเข้าค่ายได้สัมผัสชีวิตจริงๆครับเพราะฉะนั้นเธอเลยถูกยืดโทรศัพท์ ทุกๆ6โมงเย็ยของทุกวันstaffจะแจกโทรศัพ์คืนให้และก็จะยึดอีกรอบตอน6.30 เท่ากับว่าเธอมีเวลาใช้โทรศัพท์ประมานครึ่งชั่วโมง แต่แรกๆที่เธอไปค่ายก็ดีอยู่ครับประมาน6.20เธอจะโทรมาหาผม ผมก็ยังดีใจที่ยังไม่ลืมผม แต่แล้วความสุขใจนี้ก็อยู่กับผมไม่นาน 3-4วันแรกเธอโทรมาปกติแต่..พอหลังจากนั้นแม้แต่เธอจะโทรมายังไม่มีเลยครับ ในใจผมก็มองโลกในแง่ดีคิดว่าเธอคงยุ่งจริงๆอาจจะช่วยค่ายเหนื่อยหรือเปล่า แต่แล้วก็มีสิ่งที่ทำให้ผมไม่ควรคิดอย่างนั้นเพราะว่าเธอมีเวลาเปลี่ยนรูปไลน์เธอมีเวลาอัดsnapchatส่งให้คนนุ้นคนนี้ดู แต่เธอไม่โทรหาผม ผมน้อยใจมากๆ เธอมีเวลาเล่นโทรศัพท์ครึ่งชั่วโมงแต่จะโทรหาผมซัก 5 นาทียังไม่มีเลยหลังจากนั้นบางวันเธอโทรมาหา ผมโครตจะดีใจแต่แล้วผมยังไม่ทันได้ถามอะไรเลยเธอกลับรีบวาง นี่หรอคำที่เธอบอกกลับผมว่า คิดถึง คิดถึง แค่คำพูดใครๆก็พูดได้ทั้งนั้นแต่การกระทำของเธอดูก็รู้ว่าเหงาไม่มีไรทำถึงจะโทรหาผม ผมรู้สึกเหมือนเป็นตัวแก้เบื่อย่างบอกไม่ถูก วันนี้เธอกลับมาจากค่ายแล้วครับผมรอให้เธอชวนผมไปเที่ยวอยู่วันจันทร์นี้ก็เปิดเทอมแล้วเสาร์อาทิตย์เธอก็เรียนไม่เคยว่างเลย(เธอบอกผมว่าเรียนแต่ตอนเย็นเธอมีเวลาไปเดินสวนรถไฟกับเพื่อน)ผมมีโอกาสแค่วันศุกร์วันเดียวที่จะได้ไปเที่ยวกับเธอ แต่ตอนนี้ตั้งแต่เธอกลับค่ายมาผมยังไม่ได้คุยกับเธอเลยพรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว สุดท้ายผมคงจะแห้วอีกตามเคย
เคยไหมครับที่รู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญ รู้สึกว่าตัวเองสำคัญแค่เวลาเธอเหงาไม่มีเพื่อนคุย ผมกับเธอตอนนี้จะเรียกว่าแฟนยังเรียกได้ไม่เต็มปากเลยครับ ผมรู้สึกสมเพชตัวเองมาก เพราะทุกอย่างที่ผ่านมามันเหมือนไม่ใช่แฟนกันเลย เพื่อนๆมาถามผมว่า เห้ยเป็นแฟนกันจริงหรอวะ ผมนี่ผมโครตเจ็บกับคำพูดมันเลย ผมไม่ชอบคำถามนี้มากๆเพราะจะตอบว่าเป็นก็รู้สึกละอายใจมากๆคำถามนี้เป็นคำถามที่ผมตอบไม่ถูกจริงๆ ผมเคยบอกเลิกเธอไปครั้งนึงแล้วแต่แล้วผมก็เป็นฝ่ายกับไปง้อเธอเอง พร้อมกับพูดสาบานกับเธอไปว่าจะไม่บอกเลิกเธออีก แต่ตอนนี้ตัวผมไม่อยากอยู่เป็นของตายอีกแล้วผมอยากจะบอกเลิกเธออีกครั้งแต่ก็ติดที่คำสาบาน ผมจะทำยังไงดี ผมให้โอกาสตัวเองมาหลายรอบแล้วคิดว่าเธอจะเห็นค่าของผมบ้างคิดว่าเธอจะปรับตัวเข้าหาผมบ้างแต่แล้วก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด ผมเหนื่อยมากๆครับ
"ถ้ามีแล้วเหมือนไม่มีสู้ไม่มียังจะดีกว่า"
ผมจะบังคับให้เธอบอกเลิกผมดีมั้ยครับ จะว่าผมเลวก็ได้นะครับผมยอมรับแต่ผมคิดว่าผมเสียใจมามากพอแล้ว กำลังใจมันไม่เหลือแล้ว
"ผมไม่ได้หมดรัก แต่เธอต่างหากไม่เคยรักผมเลย" ผมจริงจังกับเธอมากแต่เธอเห็นผมเหมือนเป็นของเล่น ผมไม่อยากมานั่งเสียใจอีกแล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังความรักอันเน่าๆของผมครับ
เธอไม่เห็นผมสำคัญเลย
เคยไหมครับที่รู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญ รู้สึกว่าตัวเองสำคัญแค่เวลาเธอเหงาไม่มีเพื่อนคุย ผมกับเธอตอนนี้จะเรียกว่าแฟนยังเรียกได้ไม่เต็มปากเลยครับ ผมรู้สึกสมเพชตัวเองมาก เพราะทุกอย่างที่ผ่านมามันเหมือนไม่ใช่แฟนกันเลย เพื่อนๆมาถามผมว่า เห้ยเป็นแฟนกันจริงหรอวะ ผมนี่ผมโครตเจ็บกับคำพูดมันเลย ผมไม่ชอบคำถามนี้มากๆเพราะจะตอบว่าเป็นก็รู้สึกละอายใจมากๆคำถามนี้เป็นคำถามที่ผมตอบไม่ถูกจริงๆ ผมเคยบอกเลิกเธอไปครั้งนึงแล้วแต่แล้วผมก็เป็นฝ่ายกับไปง้อเธอเอง พร้อมกับพูดสาบานกับเธอไปว่าจะไม่บอกเลิกเธออีก แต่ตอนนี้ตัวผมไม่อยากอยู่เป็นของตายอีกแล้วผมอยากจะบอกเลิกเธออีกครั้งแต่ก็ติดที่คำสาบาน ผมจะทำยังไงดี ผมให้โอกาสตัวเองมาหลายรอบแล้วคิดว่าเธอจะเห็นค่าของผมบ้างคิดว่าเธอจะปรับตัวเข้าหาผมบ้างแต่แล้วก็ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด ผมเหนื่อยมากๆครับ
"ถ้ามีแล้วเหมือนไม่มีสู้ไม่มียังจะดีกว่า"
ผมจะบังคับให้เธอบอกเลิกผมดีมั้ยครับ จะว่าผมเลวก็ได้นะครับผมยอมรับแต่ผมคิดว่าผมเสียใจมามากพอแล้ว กำลังใจมันไม่เหลือแล้ว
"ผมไม่ได้หมดรัก แต่เธอต่างหากไม่เคยรักผมเลย" ผมจริงจังกับเธอมากแต่เธอเห็นผมเหมือนเป็นของเล่น ผมไม่อยากมานั่งเสียใจอีกแล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่รับฟังความรักอันเน่าๆของผมครับ