สวัสดีครับ ผมชื่อ บอมนะครับ ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยราชภัฏอุดรธานี คณะครุศาสตร์ เอกภาษาไทย ชั้นปีที่ 5 แล้วครับ
เรื่องราวของผมไม่รู้ว่าพี่ๆจะอ่านมั๊ย เเต่ผมเเค่อยากเล่าเรื่องเกี่ยวกับความรักให้พี่ๆฟังครับ
ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี เอาเป็นว่าผมผิดหวังกับความรักสมัย ม. 5 ผมเสียใจร้องไห้ ทรมานมาก เพราะเขาบอกเลิกผมครับ ผมจึงอยากจะลืมคนๆนี้ ผมจึงได้หาความรักครั้งใหม่โดยผ่านโปรแกรม MSN ช่วงนั้น มีเเค่นี้ละก็ HI5 ผมก็ได้ทักแชทไปหา เมลคนๆหนึ่ง ซึ่งเมลทั้งหลายเหล่านั้น ผมแอดเข้ามาได้เพราะว่า พี่ผมจบชั้น ม.6 จะมีข้อมูลต่างๆเป็นหนังสือรุ่น เล่มนั้นจะมี ม.3 และม.6 เป็นเล่มเดียวกันผมจึงแอดเมลทุกๆคนที่หน้าตาดีลงไปใน MSN ของผม
จากนั้นผมก็ทักไปคนๆหนึ่งที่ชื่อว่า Dadidah หน้าตาก็พอใช้ได้ น่ารัก เราเลยคุยกันมาเรื่อยๆสักพักก็เลยขอเป็นแฟน ขอเบอร์โทรหากันนานมากๆ ครั้งละประมาณ ชั่วโมงก็ยังได้เลยครับ และเราก็ได้เป็นเเฟนกันจริงๆ
ต่อมาเราก็นัดเจอกัน ผมยังจำภาพวันแรกที่ผมพบกับเธอได้ เธอใส่เสื้อสีเหลือง กางเกงขาสั้น รองเท้าเเตะ ผมขี่มอไซด์ไปหาเธอผมก็ชี้หน้าเธอพร้อมพูดเบาๆว่า ใช่ด้าป่ะ เขาเลยพยักหน้า เราก็ยิ้มให้กัน เราคุยกันได้ประมาน 2 นาที เราไม่รู้จะไปที่ไหนกันดี จะกินข้าว หรือจะอะไรก็คิดไม่ออก เราจึงขี่รถเล่นโดยไม่มีจุดหมาย เราถามกันและกันว่าเราจะไปที่ไหนกัน 5555 เราก็ตอบว่าไม่รู้ และเเล้วเราก็ไปนั่งเล่นกันที่หนองประจักษ์ ซึงเป็นสวนสาธารณะ ไว้ออกกำลังกาย เราคุยกัน ยิ้มให้กัน ความรู้สึกดีมากๆ
จากนั้นผมก็ไปส่งเธอที่ ร.ร. ทุกวันเลย เเต่หอพักของเธออยู่ห่างจาก รร ประมาน 15 ก้าวก็ถึง รร แล้ว รรนั้นชื่อว่า โรงเรียนสตรีราชินูทิศครับ
ผมมาส่งเธอทุกๆเช้า พร้อมหมูปิ้ง หรือไม่ก็ปลาท่องโก๋ ทั้งๆที่ผมรู้บางวันเค้าก็กิน หรือไม่กินก็จะเอาไปแบ่งๆเพื่อนกิน ผมว่ามันก็ดีนะ เพื่อนๆได้กินด้วย 55 และแล้วเช้าวันหนึ่งผมเข้าใจผิดคิดว่า เขาจะไป รร เอง ซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้ไปรับเธอ และผมตั้งใจจะเข้า รร สายด้วย ด้ายืนรอผมตั้งเเต่ 7 โมงกว่าๆ จนถึง 8 โมง ด้าก็เลยโทรมา ผมบอกว่าผมอยู่ที่บ้าน และด้าก็ถามว่าทำไมไม่มารับ แล้วเราก็ไม่เข้าใจกัน ในวันนั้นด้าไป รร สายวันแรก แล้วก็ต้องเดินอ้อมไปที่ประตูหน้า รร อีกด้วย มีการเช็คชื่อหรือ อะไรสักอย่าง ทำให้ด้าโกรธผมมาก เเต่หลายๆวันเราก็หายโกรธกัน ผมก็ไปส่งเธอทุกๆวันเหมือนเช่นเคย
วันสอบเข้ามหาลัยมาถึง ผมก็ไปรับ ไปส่ง สนามสอบผมก็ต้องไปสอบด้วยเช่นกัน เเต่เราได้สอบคนละที่ ในตอนนั้นเป็นการสอบเข้ามหาลัยขอนแก่น ด้ากะจะสอบเข้าเป็น เภสัช ส่วนผม คณะศึกษาศาสตร์ เอกภาษาไทย เราทั้งสองเป็นไปตามคาดสอบไม่ติดทั้งคู่ เเต่ด้าก็ไปเรียนการโรงแรมที่ มหาสารคาม แต่ผ่านไป 1 ปีก็ซิวมาเรียนศึกษาศาสตร์เอก การศึกษาพิเศษ ส่วนผมก็เข้าที่ ราชภัฏอุดร ครุศาสตร์ ภาษาไทย ครับ
เเน่นอนเราโทรหากันทุกๆวัน ตอนเที่ยงเรียนเสร็จก็จะต้องโทรหา ถ้าไม่โทรหากัน ก็หมายถึงลืมกันแล้ว ไม่สนใจกัน ผมเข้าปี 1 เธอก็เข้าปี 1 ความห่างไกลมันช่างทรมานเหลือเกิน เราวางแผนกันที่จะไปหากันทุกๆวันศุกร์ เส้นทาง อุดร-สารคาม สารคาม-อุดร
เราไปหากันตลอดระยะเวลา 1 ปี จนกระทั้งผมขึ้นปี 2 ด้าก็ได้ซิวมาเรียนศึกษาศาสตร์เอก การศึกษาพิเศษ ทำให้ผมถือว่าเป็นรุ่นพี่ เพราะผมอยู่ตั้งปี 2 ฮ่าๆๆ
พอนานๆไปความรู้สึกของผมไม่ค่อยอยากจะเดินทางไปหาด้าเลย เพราะเหนื่อยกับการเรียน เหนื่อยกับหลายๆอย่าง บ่อยครั้งมากที่เราทะเลาะกันในเรื่องที่จะมาหากัน ครั้งไหนที่ผมไปไม่ได้ เขาก็จะเป็นฝ่ายมาหาผมเอง จะเป็นแบบนี้ทุกๆครั้ง เวลาด้ามาที่อุดร เราก็จะไปหาอะไรกินกัน ไปหาดูหนัง เเน่นอนพอตอนค่ำๆพวกเราก็จะไปท่องราตรีกัน เราไม่ได้ไปเที่ยวไหน เราเเค่ขี่รถทั่วเมืองอุดรกัน แม้ว่าเราจะรู้จักมันดีแล้วก็ตาม มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ ซึ่งตอนนั้นไม่รู้เลย ความรู้สึกดีๆเหล่านี้ ผมเฉยๆนะ ไม่ได้รู้สึกดีอะไรมากมาย (ความรู้สึกตอนนั้น)
วันเวลาผ่านไป เราก็ไปเที่ยวด้วยกันแบบจริงๆจังๆ ครั้งนั้นเราไปทะเล ไปที่เกาะล้านกะเพื่อนอีก 2 คน รู้สึกดีๆมากๆอยากจะกลับไปอีก
และครั้งที่ 2 ผมชวนเธอไปเที่ยวที่เหนือ ไปกะครอบครัวผมด้วย ไม่อยากจะบอกเลยครับว่า ผมอวก บ่อยมากๆ เวลาขึ้นเขา ผมสัญญากับตัวเองว่า กูจะม่ายยยไปปอีกแล้ววว 5555 เเต่มันสนุกมากๆ ไปขี่รถเอาบรรยากาศ ถ่ายรูปเล่น มีความสุขมากๆเลยครับ
และผมคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ผมจะใช้ชีวิตไปกับเธอไปตลอดนานเท่านาน
เราคบกันมา ดูเเลกันมา ผูกพันกันมาเกือบๆ 4 ปีได้ และแล้วผมก็ทำผิดต่อเธอ อย่างไม่น่าให้อภัยอีกสักครั้งเดียว คือในตอนที่ผมอยู่ ปี 3 ผมแอบมอง แอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ มหาลัยเดียวกันกับผม เธอสวยมากๆ และผมคิดว่า หมาวัดอย่างเรา ไม่มีสิทธิไปคบเขาได้หรอก (ทั้งๆที่ผมเองก็มีด้าอยู่ทั้งคน)
วันหนึ่งผมได้เป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนี้ เขาชื่อ นิว นะครับ มาตอนนี้ผมมี facebook แล้ว เราก็เป็นเพื่อนกัน กดไลค์กัน คุยกันมากจนด้าระแวง ด้ารู้ได้ไงหนะหรอ ก็เพราะด้ามีรหัสเฟสผมทุกๆอย่างๆ ที่ผ่านๆมา ด้าจะรู้ทุกอย่างว่าผมทำอะไรในเฟส คุยกะใคร ผุ้หญิงคนไหนบ้าง ด้าจะรู้หมด
ผมแอบชอบนิวมาตั้งเเต่ตอนที่อยู่ปี 3 แล้วครับ เห็นเขาเดินมากับเเฟนเขา นิวสวยมาก น่ารักดี ผมคิดในใจว่าถ้าผมได้เป็นเเฟนคงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว (ผมมันเลวมากทั้งๆที่มีเเฟนอีกคน)
เเต่ด้าจะรักผมมากๆผมสามารถรู้ได้จากการกระทำอะไรต่างๆ ทั้งๆที่อยู่ไกลกันก็ตาม ไปไหนเราจะบอกกันให้รู้หมด โทรหากันเมื่ออีกคนกลับเข้าที่พักค่ำๆ ทำแบบนี้มานานหลายปี
จนวันหนึ่งผมได้มีโอกาสมาคุยกะนิว เเต่จะคุยทางช่องเเชทเฟสบุคก็ต้องระวังหน่อย เพราะด้าคอยดูอยู่ตลอดเวลา จนวันหนึ่งเราก็ได้มาคุยกันในเฟสเนี่ยแหละ ทำให้ผมทะเลาะกะด้า ถึงขนาดต้องลบนิวออกจากเพื่อนในเฟส ผมก็เลยติดต่อกันทาง E-mail เราคุยกันไป โดยที่เราจะรออีกฝ่ายนั้น ตอบกลับมา มันอาจจะนานสักระยะหนึ่ง
เราคุยกันสนุกมากๆ ทั้งยิ้มทั้งเขิล เล่าถึงความหลังของกันและกัน วันนั้น วันนี้เธอจำฉันได้มั๊ยว่ากำลังทำอะไรอยู่ ผมรู้อยู่ในใจเหมือนกันว่า นิวเขาก็มีเเฟนอยู่แล้ว (เเฟนนิวเป็นทหารอยู่ที่เพชรบูรณ์) เราคุยกันอยู่ในโลกของเราไม่มีใครมาข้องเกี่ยว สำหรับด้า ผมยังทำหน้าที่ของผม ทำอย่างเช่นทุกๆวันที่จะไปไหนมาไหนก็จะบอกด้าเสมอ
และแล้ววันหนึ่งผมก็ถามนิวจริงๆว่า มีแฟนรึป่าว นิวก็ตอบว่าเราห่างไกลกันแล้ว มีเเต่ความรู้สึกดีๆให้แก่กัน หรือพูดง่ายๆว่าเป็นเพื่อนกันไปแล้ว ผมดีใจมาก หน้ามืด ตามัวไปหมด ผมเลยขอนิวเป็นเเฟนได้มั๊ย นิวก็ไม่ขัดข้องอะไร
เราก็ไปเดินเล่น ไปหาไรกินด้วยกันเวลาที่เลิกเรียน
ประมาณ 2 อาทิตย์กว่าๆ ผมตัดสินใจบอกเลิกด้า ผมไปที่สารคามในวันนั้น คืนนั้นด้าถามผมตลอดว่าผมมีอะไรในใจรึป่าว ผมก็บอกว่าไม่มี พอเวลาผ่านไปซักพัก ผมตัดสินใจบอกเลิกด้า ว่า ด้าเราเลิกกันเถอะ เค้าคิดว่า เรามันไม่ใช่ เเค่นั้นแหละ ด้าร้องไห้ออกมาเลย ผมก็พยายามพูดให้เข้าใจ ด้าก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมมีใครอีกคน คืนนั้น ด้านอนกอดผมทั้งคืนไม่ได้นอนเลย เพราะด้าคงจะนอนไม่หลับ ผมเองก็น้ำตาใหลออกมาเหมือนกัน เสียใจ เสียดายเวลาที่คบกันมา เเต่ทำไงได้ นิสัยผมเวลาคบใครจะไม่คบซ้อน มันจึงทำให้ผมจำเป็นต้องเลือกคนใดคนหนึ่ง เเน่นอนผมก็คงจะเลือกผู้หญิงที่ผมปลื้มมาตลอด ด้าขอร้องอ้อนวอนอย่างเต็มที่ ทำทุกๆอย่าง เพื่อที่ผมจะไม่ไปจากด้า เเต่...มันไม่เป็นผล
ผมกลับมาอุดร มาลบรูปภาพที่ผมถ่ายกับด้า ออกจนเกือบหมด มีบางภาพ บางอย่างที่ผมยังซ่อนไว้เป็นส่วนตัว กลับมาอุดรผมก็เปิดเเทกรูปที่ถ่ายคู่กะนิว ประมานว่าเลิกปุ๊ป ก็มีใหม่เลย ประมาณนั้น
ช่วงนั้นผมได้เเต่ให้กำลังใจด้าว่า สักวันมันก็จะผ่านไปเอง ด้าทรมานมากๆ เข้ากับเพลง ลมเปลี่ยนทิศ ของ บิ๊กแอส มากที่สุด ชีวิตหนึ่งกำลังเริ่มใหม่ ชีวิตหนึ่งกำลังว่างเปล่า มันตรงมากๆจริงๆ
ขณะที่ผมกำลังมีความสุขกับเเฟนคนใหม่
วันเวลาผ่านไปไม่นานผมกลับมารู้ความจริงว่านิวไม่ได้เลิกกับเเฟนจริงๆยังมีข้อความหวานๆในเฟสบุค ผมเห็นแล้ว โครตทรมาน เจ็บปวดมากๆ เสียใจด้วย ผมมีพี่สาวคนหนึ่งคุยกับผมเรื่องนิวว่า อย่าคบเลยคนๆนี้ท่าทางจะแรง ครอบครัวเราไม่ชอบ ทำให้ผมตะคอกใส่พี่ดังมากกก ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน เเต่คุยกันทงโทรศัพท์นะครับ ว่า ทำม่ายยยยยยยยยย เเรง ดุดัน โกรธ พี่มากๆ จนทำให้พี่สาวร้องไห้ ผมก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน ไม่รู้ว่าความรักทำให้ผมบ้าได้ขนาดนี้
ผมจึงบอกว่า นิวต้องเลือกแล้วว่าจะเลือกใคร เราระหองระแหงกันมาสักระยะ ช่วงนี้ผมไม่มีความสุขเลย คิดมากตลอดเวลา ผมทำอะไรในเฟสเขาไม่ได้เลย เเม้เเต่เม้นอะไร ถูกใจอะไร นิวก็จะลำบากใจ กลัวพูดกับเเฟนไม่ถูกว่าผมมาเม้นมาอะไร ทำไม...
ผมเสียใจมากๆ ที่นิวโกหกผมหลอกผมมาตลอด... ช่วงนั้นผมคิดถึงแฟนเก่าผมที่สุด ก็คือด้า เเต่เราก็ยังคุยกันในเฟสเหมือนเดิมเพียงเเค่ไม่ได้โทรหากันแค่นั้นเอง...คิดถึงด้ามากๆ และจะเล่าให้ด้าฟังตลอดกับเรื่องราวความรักของผม..แน่นอน ด้าคงจะทรมานมากๆที่ได้ยินได้เห็นเรื่องราวของผมกับเเฟนคนใหม่
วันเวลาผ่านไปอยู่ๆ นิวกลับเลือกผมเป็นแฟนจริงๆ สามารถคบกันออกสื่อได้แล้ว ผมก็ดีใจนะ เเต่ความรู้สึกที่มันเสียไปแล้วมันก็กลับมาได้ยากผมก็ระเเวงนิวอยู่ตลอดเวลาว่า จะกลับไปคุยกะแฟนเขาอีกรึเปล่า...(เเต่ตัวผมเองกลับคุยกับเเฟนเก่าตัวเองเฉยเลย) ไม่นานนิวก็รู้ความจริงครับว่าผมคุยกะเเฟนเก่าผม เขาก็คงจะเสียใจ และเสียความรู้สึกไม่น้อย เเต่เราก็งอลไปงอลมา ก็หายครับ
ไม่นานเราก็จะไปเที่ยวทะเลกันสองคน ไปที่พัทยาหาดจอมเทียนครับ เหมือนเราไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่โน่น สามคืน สี่วัน แล้วเราก็กลับมาคิดทบทวนอะไรต่างๆว่า เราคงจะไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ วันเวลาที่ผมคบกับนิวน่าจะประมาน 6 7 เดือนละมั้ง มาถึงไม่นานผมก็คิดไปคิดมา ว่าเราน่าจะจบกันแค่นี้แหละ เนื่องด้วยการใช้ชีวิตมันต่างกัน นิวต้องการคนที่ดูเเลเขาได้ เเต่ผมยังดูเเลเขาไม่ได้ เวลาไปไหนมาไหนต้องให้นิวนำหน้าตลอดซึ่งมันไม่ใช่ นิวบอกผมมาเเบบนั้น มันจึงทำให้ผมได้บอกเลิกเขาดีกว่า เขาคงจะมีทางที่ดีกว่านี้ เจอคนที่เขาต้องการ เเน่นอนผมเสียใจ และใจหายมากๆเหมืนกันที่ต้องจากเธอไป นิวเป็นคนสวยครับ ใครๆเขาก็อยากจะเป็นเเฟนอยู่เเล้วละ ส่วนผมก็เเค่คนธรรมดาที่ไม่หล่ออะไรมากมาย และแล้วเราก็เข้าใจกันด้วยดีครับ ว่า เราคงมีทางของใครของมัน อวยพรให้กันและกันโชคดีและไม่โทษความรักที่สุดท้ายจะจบแบบนี้ครับ
ในใจผมตอนนี้ผมคิดถึงด้า คิดทบทวนทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างที่ด้าทำให้ มันทิ้งไปได้ยังไง คิดว่าชีวิตนี้ไม่มีใครดีเท่ากับด้าอีกเเล้ว หลายครั้งนะครับที่ผมพยายามจะขอคืนดีกับด้า เเต่ด้าไม่พูดไม่อะไร หมายถึงคุยกันผ่านช่องแชทเฟสบุคนะครับ แล้วเราก็คุยกันนิดๆหน่อยๆ ผมหวังในใจอยู่จนทุกวันนี้ว่า ด้าจะกลับมาหาผม เเต่มันเป็นไปไม่ได้เเล้วที่คนดีๆอย่างด้า จะกลับมาร้องไห้เสียใจกับคนอย่างผม ในวันนี้ผมจึงไม่มีใคร เพราะ ไม่มีใครจะดีเท่าด้าได้หรอกครับ ผมคิดจะใช้ชีวิตที่เหลือนี้ กับด้า เลยนะครับ
สุดท้ายเขาก็ขึ้นสถานะว่า ถ้าปล่อยมาเเล้วจะไม่มีวันกลับไปที่เดิมอีก ให้เธอได้รู้ไว้ มันจึงทำให้ผมยิ่งหมดกำลังใจเข้าไปอีก
สักวันหนึ่งผมหวังว่า ด้า จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมผมยังรักและคิดถึงด้าทุกๆวัน ของที่เสียไปพึ่งรู้ว่ามันมีค่าก็ตอนที่รู้ว่าไม่มีวันคืนมา
เเต่ในวันนี้ทั้ง นิว..และ ด้า ทั้งสองคนต่างก็มีคนที่รักคอยเอาใจใส่ได้ดีกว่าผม ผมเชื่อว่าเขาจะมีอนาคตที่ดีมากว่าอยู่กับผม
เเม้ว่าผมจะเสียใจและแอบเสียดาย เเต่ผมทำอะไรไม่ได้อีกเเล้วครับ เวลามันไม่ย้อนคืนมาได้ ความรู้สึกคนก็เช่นกันเมื่อเสียมันไปแล้วยากที่จะได้กลับคืนครับ ผมได้เเต่อวยพรให้เเฟนผมที่ผมเคยรัก มากๆ มีความสุขกับวันใหม่ๆของเขาครับ ความรักเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วมันสวยงามเสมอ
และผมอยากจะบอกเขาจริงๆ..ผมรู้ว่าเขาไม่มีวันได้เข้ามาอ่านหรอก ถ้าเกิด นิว อยู่ตรงนี้ผมอยากจะบอกว่า โชคดีนะ ดูแลตัวเองดีๆละ คิดถึงกันบ้างก็ดีนะ
สำหรับด้าก็อยากจะบอกว่า เส้นทางใหม่ที่เดินก็ขอให้ผ่านไปด้วยดี ตอนนี้ยังคิดถึงและมันก็คงจะตลอดไป ผ่านมาเกือบๆ หนึงปีแล้ว ผมยังไม่มีคนใหม่เพราะผมหวังว่าเขาอาจจะกลับมา..ขอบคุณนะครับ
เเค่กอดยังทำไม่ได้..จากเรื่องจริง..ชื่อจริง..ไม่อิงนิยาย
เรื่องราวของผมไม่รู้ว่าพี่ๆจะอ่านมั๊ย เเต่ผมเเค่อยากเล่าเรื่องเกี่ยวกับความรักให้พี่ๆฟังครับ
ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี เอาเป็นว่าผมผิดหวังกับความรักสมัย ม. 5 ผมเสียใจร้องไห้ ทรมานมาก เพราะเขาบอกเลิกผมครับ ผมจึงอยากจะลืมคนๆนี้ ผมจึงได้หาความรักครั้งใหม่โดยผ่านโปรแกรม MSN ช่วงนั้น มีเเค่นี้ละก็ HI5 ผมก็ได้ทักแชทไปหา เมลคนๆหนึ่ง ซึ่งเมลทั้งหลายเหล่านั้น ผมแอดเข้ามาได้เพราะว่า พี่ผมจบชั้น ม.6 จะมีข้อมูลต่างๆเป็นหนังสือรุ่น เล่มนั้นจะมี ม.3 และม.6 เป็นเล่มเดียวกันผมจึงแอดเมลทุกๆคนที่หน้าตาดีลงไปใน MSN ของผม
จากนั้นผมก็ทักไปคนๆหนึ่งที่ชื่อว่า Dadidah หน้าตาก็พอใช้ได้ น่ารัก เราเลยคุยกันมาเรื่อยๆสักพักก็เลยขอเป็นแฟน ขอเบอร์โทรหากันนานมากๆ ครั้งละประมาณ ชั่วโมงก็ยังได้เลยครับ และเราก็ได้เป็นเเฟนกันจริงๆ
ต่อมาเราก็นัดเจอกัน ผมยังจำภาพวันแรกที่ผมพบกับเธอได้ เธอใส่เสื้อสีเหลือง กางเกงขาสั้น รองเท้าเเตะ ผมขี่มอไซด์ไปหาเธอผมก็ชี้หน้าเธอพร้อมพูดเบาๆว่า ใช่ด้าป่ะ เขาเลยพยักหน้า เราก็ยิ้มให้กัน เราคุยกันได้ประมาน 2 นาที เราไม่รู้จะไปที่ไหนกันดี จะกินข้าว หรือจะอะไรก็คิดไม่ออก เราจึงขี่รถเล่นโดยไม่มีจุดหมาย เราถามกันและกันว่าเราจะไปที่ไหนกัน 5555 เราก็ตอบว่าไม่รู้ และเเล้วเราก็ไปนั่งเล่นกันที่หนองประจักษ์ ซึงเป็นสวนสาธารณะ ไว้ออกกำลังกาย เราคุยกัน ยิ้มให้กัน ความรู้สึกดีมากๆ
จากนั้นผมก็ไปส่งเธอที่ ร.ร. ทุกวันเลย เเต่หอพักของเธออยู่ห่างจาก รร ประมาน 15 ก้าวก็ถึง รร แล้ว รรนั้นชื่อว่า โรงเรียนสตรีราชินูทิศครับ
ผมมาส่งเธอทุกๆเช้า พร้อมหมูปิ้ง หรือไม่ก็ปลาท่องโก๋ ทั้งๆที่ผมรู้บางวันเค้าก็กิน หรือไม่กินก็จะเอาไปแบ่งๆเพื่อนกิน ผมว่ามันก็ดีนะ เพื่อนๆได้กินด้วย 55 และแล้วเช้าวันหนึ่งผมเข้าใจผิดคิดว่า เขาจะไป รร เอง ซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้ไปรับเธอ และผมตั้งใจจะเข้า รร สายด้วย ด้ายืนรอผมตั้งเเต่ 7 โมงกว่าๆ จนถึง 8 โมง ด้าก็เลยโทรมา ผมบอกว่าผมอยู่ที่บ้าน และด้าก็ถามว่าทำไมไม่มารับ แล้วเราก็ไม่เข้าใจกัน ในวันนั้นด้าไป รร สายวันแรก แล้วก็ต้องเดินอ้อมไปที่ประตูหน้า รร อีกด้วย มีการเช็คชื่อหรือ อะไรสักอย่าง ทำให้ด้าโกรธผมมาก เเต่หลายๆวันเราก็หายโกรธกัน ผมก็ไปส่งเธอทุกๆวันเหมือนเช่นเคย
วันสอบเข้ามหาลัยมาถึง ผมก็ไปรับ ไปส่ง สนามสอบผมก็ต้องไปสอบด้วยเช่นกัน เเต่เราได้สอบคนละที่ ในตอนนั้นเป็นการสอบเข้ามหาลัยขอนแก่น ด้ากะจะสอบเข้าเป็น เภสัช ส่วนผม คณะศึกษาศาสตร์ เอกภาษาไทย เราทั้งสองเป็นไปตามคาดสอบไม่ติดทั้งคู่ เเต่ด้าก็ไปเรียนการโรงแรมที่ มหาสารคาม แต่ผ่านไป 1 ปีก็ซิวมาเรียนศึกษาศาสตร์เอก การศึกษาพิเศษ ส่วนผมก็เข้าที่ ราชภัฏอุดร ครุศาสตร์ ภาษาไทย ครับ
เเน่นอนเราโทรหากันทุกๆวัน ตอนเที่ยงเรียนเสร็จก็จะต้องโทรหา ถ้าไม่โทรหากัน ก็หมายถึงลืมกันแล้ว ไม่สนใจกัน ผมเข้าปี 1 เธอก็เข้าปี 1 ความห่างไกลมันช่างทรมานเหลือเกิน เราวางแผนกันที่จะไปหากันทุกๆวันศุกร์ เส้นทาง อุดร-สารคาม สารคาม-อุดร
เราไปหากันตลอดระยะเวลา 1 ปี จนกระทั้งผมขึ้นปี 2 ด้าก็ได้ซิวมาเรียนศึกษาศาสตร์เอก การศึกษาพิเศษ ทำให้ผมถือว่าเป็นรุ่นพี่ เพราะผมอยู่ตั้งปี 2 ฮ่าๆๆ
พอนานๆไปความรู้สึกของผมไม่ค่อยอยากจะเดินทางไปหาด้าเลย เพราะเหนื่อยกับการเรียน เหนื่อยกับหลายๆอย่าง บ่อยครั้งมากที่เราทะเลาะกันในเรื่องที่จะมาหากัน ครั้งไหนที่ผมไปไม่ได้ เขาก็จะเป็นฝ่ายมาหาผมเอง จะเป็นแบบนี้ทุกๆครั้ง เวลาด้ามาที่อุดร เราก็จะไปหาอะไรกินกัน ไปหาดูหนัง เเน่นอนพอตอนค่ำๆพวกเราก็จะไปท่องราตรีกัน เราไม่ได้ไปเที่ยวไหน เราเเค่ขี่รถทั่วเมืองอุดรกัน แม้ว่าเราจะรู้จักมันดีแล้วก็ตาม มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ ซึ่งตอนนั้นไม่รู้เลย ความรู้สึกดีๆเหล่านี้ ผมเฉยๆนะ ไม่ได้รู้สึกดีอะไรมากมาย (ความรู้สึกตอนนั้น)
วันเวลาผ่านไป เราก็ไปเที่ยวด้วยกันแบบจริงๆจังๆ ครั้งนั้นเราไปทะเล ไปที่เกาะล้านกะเพื่อนอีก 2 คน รู้สึกดีๆมากๆอยากจะกลับไปอีก
และครั้งที่ 2 ผมชวนเธอไปเที่ยวที่เหนือ ไปกะครอบครัวผมด้วย ไม่อยากจะบอกเลยครับว่า ผมอวก บ่อยมากๆ เวลาขึ้นเขา ผมสัญญากับตัวเองว่า กูจะม่ายยยไปปอีกแล้ววว 5555 เเต่มันสนุกมากๆ ไปขี่รถเอาบรรยากาศ ถ่ายรูปเล่น มีความสุขมากๆเลยครับ
และผมคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ผมจะใช้ชีวิตไปกับเธอไปตลอดนานเท่านาน
เราคบกันมา ดูเเลกันมา ผูกพันกันมาเกือบๆ 4 ปีได้ และแล้วผมก็ทำผิดต่อเธอ อย่างไม่น่าให้อภัยอีกสักครั้งเดียว คือในตอนที่ผมอยู่ ปี 3 ผมแอบมอง แอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ มหาลัยเดียวกันกับผม เธอสวยมากๆ และผมคิดว่า หมาวัดอย่างเรา ไม่มีสิทธิไปคบเขาได้หรอก (ทั้งๆที่ผมเองก็มีด้าอยู่ทั้งคน)
วันหนึ่งผมได้เป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนี้ เขาชื่อ นิว นะครับ มาตอนนี้ผมมี facebook แล้ว เราก็เป็นเพื่อนกัน กดไลค์กัน คุยกันมากจนด้าระแวง ด้ารู้ได้ไงหนะหรอ ก็เพราะด้ามีรหัสเฟสผมทุกๆอย่างๆ ที่ผ่านๆมา ด้าจะรู้ทุกอย่างว่าผมทำอะไรในเฟส คุยกะใคร ผุ้หญิงคนไหนบ้าง ด้าจะรู้หมด
ผมแอบชอบนิวมาตั้งเเต่ตอนที่อยู่ปี 3 แล้วครับ เห็นเขาเดินมากับเเฟนเขา นิวสวยมาก น่ารักดี ผมคิดในใจว่าถ้าผมได้เป็นเเฟนคงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว (ผมมันเลวมากทั้งๆที่มีเเฟนอีกคน)
เเต่ด้าจะรักผมมากๆผมสามารถรู้ได้จากการกระทำอะไรต่างๆ ทั้งๆที่อยู่ไกลกันก็ตาม ไปไหนเราจะบอกกันให้รู้หมด โทรหากันเมื่ออีกคนกลับเข้าที่พักค่ำๆ ทำแบบนี้มานานหลายปี
จนวันหนึ่งผมได้มีโอกาสมาคุยกะนิว เเต่จะคุยทางช่องเเชทเฟสบุคก็ต้องระวังหน่อย เพราะด้าคอยดูอยู่ตลอดเวลา จนวันหนึ่งเราก็ได้มาคุยกันในเฟสเนี่ยแหละ ทำให้ผมทะเลาะกะด้า ถึงขนาดต้องลบนิวออกจากเพื่อนในเฟส ผมก็เลยติดต่อกันทาง E-mail เราคุยกันไป โดยที่เราจะรออีกฝ่ายนั้น ตอบกลับมา มันอาจจะนานสักระยะหนึ่ง
เราคุยกันสนุกมากๆ ทั้งยิ้มทั้งเขิล เล่าถึงความหลังของกันและกัน วันนั้น วันนี้เธอจำฉันได้มั๊ยว่ากำลังทำอะไรอยู่ ผมรู้อยู่ในใจเหมือนกันว่า นิวเขาก็มีเเฟนอยู่แล้ว (เเฟนนิวเป็นทหารอยู่ที่เพชรบูรณ์) เราคุยกันอยู่ในโลกของเราไม่มีใครมาข้องเกี่ยว สำหรับด้า ผมยังทำหน้าที่ของผม ทำอย่างเช่นทุกๆวันที่จะไปไหนมาไหนก็จะบอกด้าเสมอ
และแล้ววันหนึ่งผมก็ถามนิวจริงๆว่า มีแฟนรึป่าว นิวก็ตอบว่าเราห่างไกลกันแล้ว มีเเต่ความรู้สึกดีๆให้แก่กัน หรือพูดง่ายๆว่าเป็นเพื่อนกันไปแล้ว ผมดีใจมาก หน้ามืด ตามัวไปหมด ผมเลยขอนิวเป็นเเฟนได้มั๊ย นิวก็ไม่ขัดข้องอะไร
เราก็ไปเดินเล่น ไปหาไรกินด้วยกันเวลาที่เลิกเรียน
ประมาณ 2 อาทิตย์กว่าๆ ผมตัดสินใจบอกเลิกด้า ผมไปที่สารคามในวันนั้น คืนนั้นด้าถามผมตลอดว่าผมมีอะไรในใจรึป่าว ผมก็บอกว่าไม่มี พอเวลาผ่านไปซักพัก ผมตัดสินใจบอกเลิกด้า ว่า ด้าเราเลิกกันเถอะ เค้าคิดว่า เรามันไม่ใช่ เเค่นั้นแหละ ด้าร้องไห้ออกมาเลย ผมก็พยายามพูดให้เข้าใจ ด้าก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมมีใครอีกคน คืนนั้น ด้านอนกอดผมทั้งคืนไม่ได้นอนเลย เพราะด้าคงจะนอนไม่หลับ ผมเองก็น้ำตาใหลออกมาเหมือนกัน เสียใจ เสียดายเวลาที่คบกันมา เเต่ทำไงได้ นิสัยผมเวลาคบใครจะไม่คบซ้อน มันจึงทำให้ผมจำเป็นต้องเลือกคนใดคนหนึ่ง เเน่นอนผมก็คงจะเลือกผู้หญิงที่ผมปลื้มมาตลอด ด้าขอร้องอ้อนวอนอย่างเต็มที่ ทำทุกๆอย่าง เพื่อที่ผมจะไม่ไปจากด้า เเต่...มันไม่เป็นผล
ผมกลับมาอุดร มาลบรูปภาพที่ผมถ่ายกับด้า ออกจนเกือบหมด มีบางภาพ บางอย่างที่ผมยังซ่อนไว้เป็นส่วนตัว กลับมาอุดรผมก็เปิดเเทกรูปที่ถ่ายคู่กะนิว ประมานว่าเลิกปุ๊ป ก็มีใหม่เลย ประมาณนั้น
ช่วงนั้นผมได้เเต่ให้กำลังใจด้าว่า สักวันมันก็จะผ่านไปเอง ด้าทรมานมากๆ เข้ากับเพลง ลมเปลี่ยนทิศ ของ บิ๊กแอส มากที่สุด ชีวิตหนึ่งกำลังเริ่มใหม่ ชีวิตหนึ่งกำลังว่างเปล่า มันตรงมากๆจริงๆ
ขณะที่ผมกำลังมีความสุขกับเเฟนคนใหม่
วันเวลาผ่านไปไม่นานผมกลับมารู้ความจริงว่านิวไม่ได้เลิกกับเเฟนจริงๆยังมีข้อความหวานๆในเฟสบุค ผมเห็นแล้ว โครตทรมาน เจ็บปวดมากๆ เสียใจด้วย ผมมีพี่สาวคนหนึ่งคุยกับผมเรื่องนิวว่า อย่าคบเลยคนๆนี้ท่าทางจะแรง ครอบครัวเราไม่ชอบ ทำให้ผมตะคอกใส่พี่ดังมากกก ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน เเต่คุยกันทงโทรศัพท์นะครับ ว่า ทำม่ายยยยยยยยยย เเรง ดุดัน โกรธ พี่มากๆ จนทำให้พี่สาวร้องไห้ ผมก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน ไม่รู้ว่าความรักทำให้ผมบ้าได้ขนาดนี้
ผมจึงบอกว่า นิวต้องเลือกแล้วว่าจะเลือกใคร เราระหองระแหงกันมาสักระยะ ช่วงนี้ผมไม่มีความสุขเลย คิดมากตลอดเวลา ผมทำอะไรในเฟสเขาไม่ได้เลย เเม้เเต่เม้นอะไร ถูกใจอะไร นิวก็จะลำบากใจ กลัวพูดกับเเฟนไม่ถูกว่าผมมาเม้นมาอะไร ทำไม...
ผมเสียใจมากๆ ที่นิวโกหกผมหลอกผมมาตลอด... ช่วงนั้นผมคิดถึงแฟนเก่าผมที่สุด ก็คือด้า เเต่เราก็ยังคุยกันในเฟสเหมือนเดิมเพียงเเค่ไม่ได้โทรหากันแค่นั้นเอง...คิดถึงด้ามากๆ และจะเล่าให้ด้าฟังตลอดกับเรื่องราวความรักของผม..แน่นอน ด้าคงจะทรมานมากๆที่ได้ยินได้เห็นเรื่องราวของผมกับเเฟนคนใหม่
วันเวลาผ่านไปอยู่ๆ นิวกลับเลือกผมเป็นแฟนจริงๆ สามารถคบกันออกสื่อได้แล้ว ผมก็ดีใจนะ เเต่ความรู้สึกที่มันเสียไปแล้วมันก็กลับมาได้ยากผมก็ระเเวงนิวอยู่ตลอดเวลาว่า จะกลับไปคุยกะแฟนเขาอีกรึเปล่า...(เเต่ตัวผมเองกลับคุยกับเเฟนเก่าตัวเองเฉยเลย) ไม่นานนิวก็รู้ความจริงครับว่าผมคุยกะเเฟนเก่าผม เขาก็คงจะเสียใจ และเสียความรู้สึกไม่น้อย เเต่เราก็งอลไปงอลมา ก็หายครับ
ไม่นานเราก็จะไปเที่ยวทะเลกันสองคน ไปที่พัทยาหาดจอมเทียนครับ เหมือนเราไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่โน่น สามคืน สี่วัน แล้วเราก็กลับมาคิดทบทวนอะไรต่างๆว่า เราคงจะไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ วันเวลาที่ผมคบกับนิวน่าจะประมาน 6 7 เดือนละมั้ง มาถึงไม่นานผมก็คิดไปคิดมา ว่าเราน่าจะจบกันแค่นี้แหละ เนื่องด้วยการใช้ชีวิตมันต่างกัน นิวต้องการคนที่ดูเเลเขาได้ เเต่ผมยังดูเเลเขาไม่ได้ เวลาไปไหนมาไหนต้องให้นิวนำหน้าตลอดซึ่งมันไม่ใช่ นิวบอกผมมาเเบบนั้น มันจึงทำให้ผมได้บอกเลิกเขาดีกว่า เขาคงจะมีทางที่ดีกว่านี้ เจอคนที่เขาต้องการ เเน่นอนผมเสียใจ และใจหายมากๆเหมืนกันที่ต้องจากเธอไป นิวเป็นคนสวยครับ ใครๆเขาก็อยากจะเป็นเเฟนอยู่เเล้วละ ส่วนผมก็เเค่คนธรรมดาที่ไม่หล่ออะไรมากมาย และแล้วเราก็เข้าใจกันด้วยดีครับ ว่า เราคงมีทางของใครของมัน อวยพรให้กันและกันโชคดีและไม่โทษความรักที่สุดท้ายจะจบแบบนี้ครับ
ในใจผมตอนนี้ผมคิดถึงด้า คิดทบทวนทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่างที่ด้าทำให้ มันทิ้งไปได้ยังไง คิดว่าชีวิตนี้ไม่มีใครดีเท่ากับด้าอีกเเล้ว หลายครั้งนะครับที่ผมพยายามจะขอคืนดีกับด้า เเต่ด้าไม่พูดไม่อะไร หมายถึงคุยกันผ่านช่องแชทเฟสบุคนะครับ แล้วเราก็คุยกันนิดๆหน่อยๆ ผมหวังในใจอยู่จนทุกวันนี้ว่า ด้าจะกลับมาหาผม เเต่มันเป็นไปไม่ได้เเล้วที่คนดีๆอย่างด้า จะกลับมาร้องไห้เสียใจกับคนอย่างผม ในวันนี้ผมจึงไม่มีใคร เพราะ ไม่มีใครจะดีเท่าด้าได้หรอกครับ ผมคิดจะใช้ชีวิตที่เหลือนี้ กับด้า เลยนะครับ
สุดท้ายเขาก็ขึ้นสถานะว่า ถ้าปล่อยมาเเล้วจะไม่มีวันกลับไปที่เดิมอีก ให้เธอได้รู้ไว้ มันจึงทำให้ผมยิ่งหมดกำลังใจเข้าไปอีก
สักวันหนึ่งผมหวังว่า ด้า จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมผมยังรักและคิดถึงด้าทุกๆวัน ของที่เสียไปพึ่งรู้ว่ามันมีค่าก็ตอนที่รู้ว่าไม่มีวันคืนมา
เเต่ในวันนี้ทั้ง นิว..และ ด้า ทั้งสองคนต่างก็มีคนที่รักคอยเอาใจใส่ได้ดีกว่าผม ผมเชื่อว่าเขาจะมีอนาคตที่ดีมากว่าอยู่กับผม
เเม้ว่าผมจะเสียใจและแอบเสียดาย เเต่ผมทำอะไรไม่ได้อีกเเล้วครับ เวลามันไม่ย้อนคืนมาได้ ความรู้สึกคนก็เช่นกันเมื่อเสียมันไปแล้วยากที่จะได้กลับคืนครับ ผมได้เเต่อวยพรให้เเฟนผมที่ผมเคยรัก มากๆ มีความสุขกับวันใหม่ๆของเขาครับ ความรักเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วมันสวยงามเสมอ
และผมอยากจะบอกเขาจริงๆ..ผมรู้ว่าเขาไม่มีวันได้เข้ามาอ่านหรอก ถ้าเกิด นิว อยู่ตรงนี้ผมอยากจะบอกว่า โชคดีนะ ดูแลตัวเองดีๆละ คิดถึงกันบ้างก็ดีนะ
สำหรับด้าก็อยากจะบอกว่า เส้นทางใหม่ที่เดินก็ขอให้ผ่านไปด้วยดี ตอนนี้ยังคิดถึงและมันก็คงจะตลอดไป ผ่านมาเกือบๆ หนึงปีแล้ว ผมยังไม่มีคนใหม่เพราะผมหวังว่าเขาอาจจะกลับมา..ขอบคุณนะครับ