กระทู้แรก ไปต่างประเทศครั้งแรก อาจจะเมาๆหรือผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ก่อนนะคะ
เริ่มจากเพื่อนมาชวนไปฮ่องกงก็เลยไป....ห๊ะ ไปแบบง่ายมาก
เริ่มจากส่งไลน์ไปบอกคุณป๊าว่า...ป๊า ปิดเทอมไปฮ่องกงนะ
ป๊า : ไปซื้ออะไร?
เรา : ไปซื้อประสบการณ์
เท่านี้คุณป๊าของเราก็โอเคเซย์เยสโดยมีเพื่อนร่วมทริปอีกสามคนนะฮับ นาทีนั้นสอบไฟนอลคืออะไรก็ไม่รู้เรานั่งจำแผนที่ฮ่องกงแทนหนังสือสอบกันเลยทีเดียว (ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง // จำทำไมก็ไม่รู้ สุดท้ายหลงอยู่ดี)
เริ่มจากจองโปรโมชั่นของคาเธ่ย์แปซิฟิคบินไปกลับ 7000 บาท (นี่สาบานว่าโปรแล้ว?! กัดฟันจ่ายสุดๆ)
ซื้อหนังสือฮ่องกงและแผนที่มาอ่าน
เรคคอมเมนว่าเล่มนี้ดีม้วก (จิ๊กรูปจากเน็ต)
บินวันที่ 09.10.14 ตอนหกโมงครึ่ง แต่ แต่ แต่ แต่...ต้องไปสนามบินเอง หกโมงครึ่งแอร์พอร์ตลิ้งพึ่งวิ่งเองจ้ะ...
เราเลยตัดสินใจลากกระเป๋าออกจากบ้านตั้งแต่เย็นวันที่แปด (โดยมีเสียงแม่ด่าไล่หลังว่าบ้านช่องมีไม่รู้จักนอน) หนีไปฝากกระเป๋าไว้เซ็นทรัลปิ่นเกล้าจองตั๋วดูแอนนาเบลรอบทุ่มครึ่งกับเพื่อนร่วมทริปอีกหนึ่งคน ซึ่งไม่พีคเท่าคอนเจอริ่งชริงๆ (แล้วจะปิดตาเกือบตลอดทำไม?)
หนังจบสามทุ่มครึ่งไอ้เราก็กระหยิ่มใจห้างปิดตั้งสี่ทุ่มแวะไปเดินเล่นบีทูเอสซื้อหนังสือไปอ่านฆ่าเวลาดีฟ่า...แต่พอเดินออกจากโรงมาปุ๊บ บันไดเลื่อนปิด ร้านค้าปิด บีทูเอสปิด
ชิบลอส...แล้วเคาน์เตอร์ฝากกระเป๋าหนูล่ะ!!!
นาทีนั้นเรากับเพื่อนสวมวิญญาณนักวิ่งทีมชาติฝ่าทุกสมรภูมิรบพุ่งเข้าหาเคาน์เตอร์(ที่พี่เขากำลังจะกลับบ้านพอดี) ได้กระเป๋าปุ๊บก็ต้องลากลงลิฟต์เนื่องจากบันไดเลื่อนหยุดทำการแล้ว และเซ็นทรัลก็ได้ทำการทรยศครั้งยิ่งใหญ่เมื่อเราลงมาถึงชั้นล่างสุดด้วยประโยคของลุงยามที่ว่า... “ประตูหน้าห้างปิดแล้วครับ”
นาทีนั้นลานจอดรถก็ลานจอดรถว่ะ ตอนแบกลงบันไดไปหาทางเดินออกมันไม่เท่าไหร่แต่ปัญหาคือทางออกน่ะ...มันดันเป็นเนินขึ้นไปสูงเชียว!!
ใครเคยไปเซ็นทรัลปิ่นเกล้ากรุณานึกถึงทางออกลานจอดรถตรงทาวเวอร์เอที่สูงๆ ชันๆ ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงบอบบางเลยตัดสินใจวิ่งลากกระเป๋าตะลุยเนิน สูงเท่าไหร่ก็ไม่กลัวว้อยพอขึ้นมาถึงเจอฝนตกอีกเซ็งสุดสุดสุดสุดสุดสุด
ชะแว้บโบกแท๊กซี่ไปบีทีเอสพญาไทเสียไปแปดสิบบาท เดินลากกระเป๋าแท่ดๆไปขึ้นแอร์พอร์ตลิ้งอีกคนละสี่สิบห้าบาทถ้วน ถึงสนามบินตอนห้าทุ่มกว่า...แล้วเวลาอีกห้าชั่วโมงต่อจากนี้จะทำอะไรดีน้า??
ตอนแรกเรายังลังเลที่จะนอนเหยียดยาวเพราะเห็นป้ายแปะเสาตรงชั้นสองว่าห้ามนอน!! (แม้ว่าข้างล่างป้ายจะเป็นคุณลุงในถุงนอนหลับปุ๋ยอยู่ก็ตาม) เราตัดสินใจเข็นตัวเองขึ้นมาชั้นสามเพื่อพบว่าแต่ละคนแอดวานซ์ถึงขนาดลงไปกองกับพื้น มีทั้งพื้นสดๆ พื้นเวอร์ชั่นปูหนังสือพิมพ์ หรือพื้นเวอร์ชั่นมีถุงนอน เราเลยไปจองเก้าอี้มาแถวนึงนอนเหยียดกันสองคน
พอเราจะหลับเพื่อนดันคึกปลุกเรามานั่งเล่นด้วย ทีนี้พอเราตื่นเต็มตาไอเพื่อนก็ดันจะหลับเราเลยปลุกมันมั่ง ถ้าข้าไม่ได้นอนเอ็งก็ห้ามนอนเฟ้ย ตีสองครึ่งแล้วอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะได้เช็กอินอย่ากระนั้นเลยสำรวจสุวรรณภูมิเล่นดีกว่า
เห็นเงาของเลนส์กล้องนั้นมั้ย?...ลืมหยิบไฟแฟลชแยกไปจ้า ขอให้ทุกท่านจงเสพรูปที่เต็มไปด้วยเงาเลนส์อย่างสำราญ ปล.ออกตัวก่อนเลยว่าสกิลการถ่ายภาพเราง่อยมาก จงปล่อยมันไป
พอตีสี่ครึ่งเพื่อนอีกคนก็ตามมา (ส่วนอีกคนสิงสถิตอยู่ฮ่องกงตั้งแต่สามสิบกันยา) ลากกันไปเช็กอิน ตรวจกระเป๋า กรอกใบขาเข้าขาออกแล้วก็ผ่านด่านตม. ซึ่งคุณฮีมองหน้าเรานานมากมากจนแบบว่าหน้าหนูมันผิดอะไร?!
มาแล้วดิวตี้ฟรี
แต่โทษนะ...ไม่มีตังให้เสีย แบร่
พอหกโมงกว่าเราก็โดนเรียกขึ้นเครื่อง เครื่องออกปุ๊บเราหลับปั๊บกาแฟหมดฤทธิ์อย่างสงบ แต่ แต่ แต่ แต่ โดนแอร์ปลุกให้ลุกมากินข้าวเช้า ไฟลท์ขาไปเราได้นั่งแถวกลางเลยมิสามารถถ่ายภาพท้องฟ้ายามเช้าได้ อาหารเช้าเป็นออมเล็ต ขนมปัง น้ำผลไม้ประมาณนั้น (ขออภัยที่ไม่ได้ถ่ายไว้เนื่องจากหิวมาก! หยิบกล้องไม่ทันน้ำย่อยทำงานจริงๆ) หลังจากนั้นเราก็หลับๆตื่นๆ กรอกใบเข้าฮ่องกงแบบมึนๆ
ถึงแล้วสนามบินเช็กแล็บก็อบตอนสิบเอ็ดโมงของที่นู้น ซึ่งเร็วกว่าไทยหนึ่งชั่วโมง
ผ่านตม.มาอย่างสบายอกสบายใจ ตอนแรกแอบหวั่นมากเพราะเขาถามคนข้างหน้าเราแบบโหดมาก แต่พอถึงเราไม่คิดแม้แต่จะเงยหน้ามองด้วยซ้ำแถมโยนพาสปอร์ตใส่อีกต่างหาก โล่งค่ะโล่งมาก (เนื่องจากภาษาอังกฤษง่อยมากจนมิสามารถต่อปากต่อคำกับผู้ใดได้)
ไม่มีตังซื้อซิมฮ่องกงเลยเดินไปซื้อบัตรออคโทพุส (ซิมสำหรับไอโฟนห้าราคาประมาณสี่ร้อยกว่าบาทสามารถซื้อได้ที่ร้าน 1010 ใกล้กับเซเว่น)
ที่ซื้อบัตรออคโทพุสคือทางเดินที่ออกจากตัวสนามบินค่ะ เป็นทางแบบนี้เดินตรงไปเลยที่เห็นคนต่อแถวยาวๆอยู่ (คือไม่ได้ถ่ายใกล้ๆ เนื่องจากลืม = ,, =) ขั้นต่ำ 150 HKD นะ เราเติมมา 250 HKD ใช้ได้จริง 200 HKD อีกห้าสิบดอลหักเป็นค่ามัดจำจะได้คืนเมื่อนำบัตรมาคืนค่ะ
วันนี้เราจะไปกระเช้านองปิงกัน ขึ้นรถบัสสายS1ได้เลย วิธีเดินไปรถบัสคือจากรูปหันหน้าเข้าหาเซอร์วิสเคาน์เตอร์(ที่เราซื้อบัตรปลาหมึกนั่นแล) เลี้ยวขวาอย่าได้ลังเลจะเจอเส้นทางแบบนี้
บนหัวมีป้าย BUS TO CITY ไปไหนไม่ถูกถามคุณป้าตรงป้ายทางออกได้เลยค่ะ สำเนียงคุณป้าฟังง่ายมาก คือตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาฟังคุณป้าพูดออกคนแรก (แต่ไหงในรูปถ่ายไม่ติดคุณป้าก็ไม่รู้)
นั่งสาย S1 มาลงสถานี MTR Tung Chung สังเกตทางซ้ายมือจะเป็นสระว่ายน้ำถ้าเห็นปุ๊บก็ลงปั๊บ ลงมาถึงแล้วเราก็ลองเสี่ยงลากกระเป๋าข้ามถนนเป็นหนทางยาวไกลมากเข้า City Gate เพราะชั้นใต้ดินมีล็อกเกอร์ให้ฝากกระเป๋าแต่มันเต็ม!! เนื่องจากล็อกเกอร์มีน้อยมาก ถอดใจลากกระเป๋าวนกลับมาทางเดิมไปฝากไว้ที่กระเช้านองปิงฝั่งตรงข้ามก็ได้วะ จ่ายไปใบละ 80 HKD ฝากได้ถึงหกโมงเย็น ปาดน้ำตากับการขูดรีดขูดเนื้อครั้งยิ่งใหญ่
ขึ้นบันไดเลื่อนมาเจอแถวต่อยาวๆ ถึงแล้วกระเช้านองปิง แต่ไม่ได้ไปต่อแถวกับเขาหรอกซื้อมาตั้งแต่ไทยแลนด์แย้วไปกลับแบบคริสตัลราคาแปดร้อยบาท แต่ยังไงก็ต้องเอาบัตรที่ได้มาไปเปลี่ยนเป็นบัตรยาวพร้อมสายรัดข้อมือนะคะ
ผ่านการต่อแถวสแกนโค้ดแล้วก็ขึ้นกระเช้าโล้ด ขาไปเนี่ยคนจะค่อนข้างเยอะกว่าขากลับเราเลยต้องนั่งปนไปกับคนอื่นซึ่งก็คือฝรั่งผมทองคู่รักที่ต้องคิดว่ามันเป็นกรรมมากที่มาเจอพวกเรา
วิวบนกระเช้างดงาม (แต่ถ่ายรูปไม่งามเอาซะเลย)
เป็นกระเช้าที่ยาวมากกกก (กอไก่ล้านตัว) ข้างใต้จะมีทางเล็กๆให้คนเดิน แอบเห็นว่ามีคนเดินอยู่เหมือนกันแม้ว่าทางมันหายไปซะดื้อๆตรงหน้าผาก็เถอะ
ลงกระเช้าแล้วเดินต่อมาอีกหน่อยถึงแล้วนองปิงวิลเลจ เดินเข้าไปจะมีร้านค้าให้ชวนเสียตังอยู่พอสมควร แต่สิ่งที่เรียกเงินจากกระเป๋าเราได้คือน้ำเซเว่น ที่นี้ไม่ใช้ถุงพลาสติคนะคะ กรุณาอย่าขอมิฉะนั้นจะโดนบวกเพิ่ม ถือซะว่าลดโลกร้อน ช่วยโลกด้วยมือเรา (อะไร?)
เห็นพระใหญ่ที่อยู่ลิบๆไหม ไม่ได้ขึ้นไปหรอก ฝากเพื่อนขึ้นไปแทนเนื่องจากคอนเวิร์สพื้นบางทำพิษ ปล.ถ้ารู้ว่าจะมาเดินมาราธอนในฮ่องกง(หลงทาง) แนะนำอย่าใส่คอนเวิร์สหรือรองเท้าคู่ใหม่ (ที่กัดทรีนมา) ไม่อย่างงั้นชีวิตจะลำเข็ญมาก
มาอยู่จีนต้องทำตัวให้เหมือนหนังจีน (ผิด)
เดินผ่านเข้ามาจะมีวัดหน้าตาแบบนี้ (ไม่ได้เดินเข้าไปเช่นกัน ขอสะดุดรักที่พักตูดแป้บ) อากาศที่นี่ค่อนข้างดีมากเมื่อเทียบกับในเมือง รีบๆสูดให้ชุ่มฉ่ำเพราะหลังจากนี้เราจะเจอแต่ควันบุหรี่ บุหรี่ และบุหรี่
วิวจากบนพระใหญ่ มีคนแชะมาฝาก
ขากลับเจอนักสู้จากวัดเส้าหลินกำลังโพสท่าอย่างเมามันเลยจัดอีกช็อต น่ารักมากพี่เขารับมุกทุกท่วงท่า
บ๊ายบายนองปิง ซียูเน็กซ์ไทม์
[CR] แบกแตะตะลุยฮ่องกงฉบับเด็กมอปลาย หลงทาง ง่อยภาษา สี่วันสามคืน
เริ่มจากเพื่อนมาชวนไปฮ่องกงก็เลยไป....ห๊ะ ไปแบบง่ายมาก
เริ่มจากส่งไลน์ไปบอกคุณป๊าว่า...ป๊า ปิดเทอมไปฮ่องกงนะ
ป๊า : ไปซื้ออะไร?
เรา : ไปซื้อประสบการณ์
เท่านี้คุณป๊าของเราก็โอเคเซย์เยสโดยมีเพื่อนร่วมทริปอีกสามคนนะฮับ นาทีนั้นสอบไฟนอลคืออะไรก็ไม่รู้เรานั่งจำแผนที่ฮ่องกงแทนหนังสือสอบกันเลยทีเดียว (ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง // จำทำไมก็ไม่รู้ สุดท้ายหลงอยู่ดี)
เริ่มจากจองโปรโมชั่นของคาเธ่ย์แปซิฟิคบินไปกลับ 7000 บาท (นี่สาบานว่าโปรแล้ว?! กัดฟันจ่ายสุดๆ)
ซื้อหนังสือฮ่องกงและแผนที่มาอ่าน
เรคคอมเมนว่าเล่มนี้ดีม้วก (จิ๊กรูปจากเน็ต)
บินวันที่ 09.10.14 ตอนหกโมงครึ่ง แต่ แต่ แต่ แต่...ต้องไปสนามบินเอง หกโมงครึ่งแอร์พอร์ตลิ้งพึ่งวิ่งเองจ้ะ...
เราเลยตัดสินใจลากกระเป๋าออกจากบ้านตั้งแต่เย็นวันที่แปด (โดยมีเสียงแม่ด่าไล่หลังว่าบ้านช่องมีไม่รู้จักนอน) หนีไปฝากกระเป๋าไว้เซ็นทรัลปิ่นเกล้าจองตั๋วดูแอนนาเบลรอบทุ่มครึ่งกับเพื่อนร่วมทริปอีกหนึ่งคน ซึ่งไม่พีคเท่าคอนเจอริ่งชริงๆ (แล้วจะปิดตาเกือบตลอดทำไม?)
หนังจบสามทุ่มครึ่งไอ้เราก็กระหยิ่มใจห้างปิดตั้งสี่ทุ่มแวะไปเดินเล่นบีทูเอสซื้อหนังสือไปอ่านฆ่าเวลาดีฟ่า...แต่พอเดินออกจากโรงมาปุ๊บ บันไดเลื่อนปิด ร้านค้าปิด บีทูเอสปิด
ชิบลอส...แล้วเคาน์เตอร์ฝากกระเป๋าหนูล่ะ!!!
นาทีนั้นเรากับเพื่อนสวมวิญญาณนักวิ่งทีมชาติฝ่าทุกสมรภูมิรบพุ่งเข้าหาเคาน์เตอร์(ที่พี่เขากำลังจะกลับบ้านพอดี) ได้กระเป๋าปุ๊บก็ต้องลากลงลิฟต์เนื่องจากบันไดเลื่อนหยุดทำการแล้ว และเซ็นทรัลก็ได้ทำการทรยศครั้งยิ่งใหญ่เมื่อเราลงมาถึงชั้นล่างสุดด้วยประโยคของลุงยามที่ว่า... “ประตูหน้าห้างปิดแล้วครับ”
นาทีนั้นลานจอดรถก็ลานจอดรถว่ะ ตอนแบกลงบันไดไปหาทางเดินออกมันไม่เท่าไหร่แต่ปัญหาคือทางออกน่ะ...มันดันเป็นเนินขึ้นไปสูงเชียว!!
ใครเคยไปเซ็นทรัลปิ่นเกล้ากรุณานึกถึงทางออกลานจอดรถตรงทาวเวอร์เอที่สูงๆ ชันๆ ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงบอบบางเลยตัดสินใจวิ่งลากกระเป๋าตะลุยเนิน สูงเท่าไหร่ก็ไม่กลัวว้อยพอขึ้นมาถึงเจอฝนตกอีกเซ็งสุดสุดสุดสุดสุดสุด
ชะแว้บโบกแท๊กซี่ไปบีทีเอสพญาไทเสียไปแปดสิบบาท เดินลากกระเป๋าแท่ดๆไปขึ้นแอร์พอร์ตลิ้งอีกคนละสี่สิบห้าบาทถ้วน ถึงสนามบินตอนห้าทุ่มกว่า...แล้วเวลาอีกห้าชั่วโมงต่อจากนี้จะทำอะไรดีน้า??
ตอนแรกเรายังลังเลที่จะนอนเหยียดยาวเพราะเห็นป้ายแปะเสาตรงชั้นสองว่าห้ามนอน!! (แม้ว่าข้างล่างป้ายจะเป็นคุณลุงในถุงนอนหลับปุ๋ยอยู่ก็ตาม) เราตัดสินใจเข็นตัวเองขึ้นมาชั้นสามเพื่อพบว่าแต่ละคนแอดวานซ์ถึงขนาดลงไปกองกับพื้น มีทั้งพื้นสดๆ พื้นเวอร์ชั่นปูหนังสือพิมพ์ หรือพื้นเวอร์ชั่นมีถุงนอน เราเลยไปจองเก้าอี้มาแถวนึงนอนเหยียดกันสองคน
พอเราจะหลับเพื่อนดันคึกปลุกเรามานั่งเล่นด้วย ทีนี้พอเราตื่นเต็มตาไอเพื่อนก็ดันจะหลับเราเลยปลุกมันมั่ง ถ้าข้าไม่ได้นอนเอ็งก็ห้ามนอนเฟ้ย ตีสองครึ่งแล้วอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะได้เช็กอินอย่ากระนั้นเลยสำรวจสุวรรณภูมิเล่นดีกว่า
เห็นเงาของเลนส์กล้องนั้นมั้ย?...ลืมหยิบไฟแฟลชแยกไปจ้า ขอให้ทุกท่านจงเสพรูปที่เต็มไปด้วยเงาเลนส์อย่างสำราญ ปล.ออกตัวก่อนเลยว่าสกิลการถ่ายภาพเราง่อยมาก จงปล่อยมันไป
พอตีสี่ครึ่งเพื่อนอีกคนก็ตามมา (ส่วนอีกคนสิงสถิตอยู่ฮ่องกงตั้งแต่สามสิบกันยา) ลากกันไปเช็กอิน ตรวจกระเป๋า กรอกใบขาเข้าขาออกแล้วก็ผ่านด่านตม. ซึ่งคุณฮีมองหน้าเรานานมากมากจนแบบว่าหน้าหนูมันผิดอะไร?!
มาแล้วดิวตี้ฟรี
แต่โทษนะ...ไม่มีตังให้เสีย แบร่
พอหกโมงกว่าเราก็โดนเรียกขึ้นเครื่อง เครื่องออกปุ๊บเราหลับปั๊บกาแฟหมดฤทธิ์อย่างสงบ แต่ แต่ แต่ แต่ โดนแอร์ปลุกให้ลุกมากินข้าวเช้า ไฟลท์ขาไปเราได้นั่งแถวกลางเลยมิสามารถถ่ายภาพท้องฟ้ายามเช้าได้ อาหารเช้าเป็นออมเล็ต ขนมปัง น้ำผลไม้ประมาณนั้น (ขออภัยที่ไม่ได้ถ่ายไว้เนื่องจากหิวมาก! หยิบกล้องไม่ทันน้ำย่อยทำงานจริงๆ) หลังจากนั้นเราก็หลับๆตื่นๆ กรอกใบเข้าฮ่องกงแบบมึนๆ
ถึงแล้วสนามบินเช็กแล็บก็อบตอนสิบเอ็ดโมงของที่นู้น ซึ่งเร็วกว่าไทยหนึ่งชั่วโมง
ผ่านตม.มาอย่างสบายอกสบายใจ ตอนแรกแอบหวั่นมากเพราะเขาถามคนข้างหน้าเราแบบโหดมาก แต่พอถึงเราไม่คิดแม้แต่จะเงยหน้ามองด้วยซ้ำแถมโยนพาสปอร์ตใส่อีกต่างหาก โล่งค่ะโล่งมาก (เนื่องจากภาษาอังกฤษง่อยมากจนมิสามารถต่อปากต่อคำกับผู้ใดได้)
ไม่มีตังซื้อซิมฮ่องกงเลยเดินไปซื้อบัตรออคโทพุส (ซิมสำหรับไอโฟนห้าราคาประมาณสี่ร้อยกว่าบาทสามารถซื้อได้ที่ร้าน 1010 ใกล้กับเซเว่น)
ที่ซื้อบัตรออคโทพุสคือทางเดินที่ออกจากตัวสนามบินค่ะ เป็นทางแบบนี้เดินตรงไปเลยที่เห็นคนต่อแถวยาวๆอยู่ (คือไม่ได้ถ่ายใกล้ๆ เนื่องจากลืม = ,, =) ขั้นต่ำ 150 HKD นะ เราเติมมา 250 HKD ใช้ได้จริง 200 HKD อีกห้าสิบดอลหักเป็นค่ามัดจำจะได้คืนเมื่อนำบัตรมาคืนค่ะ
วันนี้เราจะไปกระเช้านองปิงกัน ขึ้นรถบัสสายS1ได้เลย วิธีเดินไปรถบัสคือจากรูปหันหน้าเข้าหาเซอร์วิสเคาน์เตอร์(ที่เราซื้อบัตรปลาหมึกนั่นแล) เลี้ยวขวาอย่าได้ลังเลจะเจอเส้นทางแบบนี้
บนหัวมีป้าย BUS TO CITY ไปไหนไม่ถูกถามคุณป้าตรงป้ายทางออกได้เลยค่ะ สำเนียงคุณป้าฟังง่ายมาก คือตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาฟังคุณป้าพูดออกคนแรก (แต่ไหงในรูปถ่ายไม่ติดคุณป้าก็ไม่รู้)
นั่งสาย S1 มาลงสถานี MTR Tung Chung สังเกตทางซ้ายมือจะเป็นสระว่ายน้ำถ้าเห็นปุ๊บก็ลงปั๊บ ลงมาถึงแล้วเราก็ลองเสี่ยงลากกระเป๋าข้ามถนนเป็นหนทางยาวไกลมากเข้า City Gate เพราะชั้นใต้ดินมีล็อกเกอร์ให้ฝากกระเป๋าแต่มันเต็ม!! เนื่องจากล็อกเกอร์มีน้อยมาก ถอดใจลากกระเป๋าวนกลับมาทางเดิมไปฝากไว้ที่กระเช้านองปิงฝั่งตรงข้ามก็ได้วะ จ่ายไปใบละ 80 HKD ฝากได้ถึงหกโมงเย็น ปาดน้ำตากับการขูดรีดขูดเนื้อครั้งยิ่งใหญ่
ขึ้นบันไดเลื่อนมาเจอแถวต่อยาวๆ ถึงแล้วกระเช้านองปิง แต่ไม่ได้ไปต่อแถวกับเขาหรอกซื้อมาตั้งแต่ไทยแลนด์แย้วไปกลับแบบคริสตัลราคาแปดร้อยบาท แต่ยังไงก็ต้องเอาบัตรที่ได้มาไปเปลี่ยนเป็นบัตรยาวพร้อมสายรัดข้อมือนะคะ
ผ่านการต่อแถวสแกนโค้ดแล้วก็ขึ้นกระเช้าโล้ด ขาไปเนี่ยคนจะค่อนข้างเยอะกว่าขากลับเราเลยต้องนั่งปนไปกับคนอื่นซึ่งก็คือฝรั่งผมทองคู่รักที่ต้องคิดว่ามันเป็นกรรมมากที่มาเจอพวกเรา
วิวบนกระเช้างดงาม (แต่ถ่ายรูปไม่งามเอาซะเลย)
เป็นกระเช้าที่ยาวมากกกก (กอไก่ล้านตัว) ข้างใต้จะมีทางเล็กๆให้คนเดิน แอบเห็นว่ามีคนเดินอยู่เหมือนกันแม้ว่าทางมันหายไปซะดื้อๆตรงหน้าผาก็เถอะ
ลงกระเช้าแล้วเดินต่อมาอีกหน่อยถึงแล้วนองปิงวิลเลจ เดินเข้าไปจะมีร้านค้าให้ชวนเสียตังอยู่พอสมควร แต่สิ่งที่เรียกเงินจากกระเป๋าเราได้คือน้ำเซเว่น ที่นี้ไม่ใช้ถุงพลาสติคนะคะ กรุณาอย่าขอมิฉะนั้นจะโดนบวกเพิ่ม ถือซะว่าลดโลกร้อน ช่วยโลกด้วยมือเรา (อะไร?)
เห็นพระใหญ่ที่อยู่ลิบๆไหม ไม่ได้ขึ้นไปหรอก ฝากเพื่อนขึ้นไปแทนเนื่องจากคอนเวิร์สพื้นบางทำพิษ ปล.ถ้ารู้ว่าจะมาเดินมาราธอนในฮ่องกง(หลงทาง) แนะนำอย่าใส่คอนเวิร์สหรือรองเท้าคู่ใหม่ (ที่กัดทรีนมา) ไม่อย่างงั้นชีวิตจะลำเข็ญมาก
มาอยู่จีนต้องทำตัวให้เหมือนหนังจีน (ผิด)
เดินผ่านเข้ามาจะมีวัดหน้าตาแบบนี้ (ไม่ได้เดินเข้าไปเช่นกัน ขอสะดุดรักที่พักตูดแป้บ) อากาศที่นี่ค่อนข้างดีมากเมื่อเทียบกับในเมือง รีบๆสูดให้ชุ่มฉ่ำเพราะหลังจากนี้เราจะเจอแต่ควันบุหรี่ บุหรี่ และบุหรี่
วิวจากบนพระใหญ่ มีคนแชะมาฝาก
ขากลับเจอนักสู้จากวัดเส้าหลินกำลังโพสท่าอย่างเมามันเลยจัดอีกช็อต น่ารักมากพี่เขารับมุกทุกท่วงท่า
บ๊ายบายนองปิง ซียูเน็กซ์ไทม์