มีมั้ย ใครที่ห่างพ่อกับแม่ไม่ค่อยได้

ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้หนู อยู่ ปี1 คณะวิศวกรรมไฟฟ้า มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขน
ซึ่งกำลังจะลาออก หนูรู้สึกว่า หนูท้อ พอรู้สึกท้อทุกอย่างมันก็ยากขึ้น พยายามสู้ แต่ก็ไม่ไหว คำนวณยาก เลยคิดว่าคณะนี้มันไม่ใช่สำหรับหนู ทั้งๆที่เป็นคณะในฝันของหนู  แต่ต่อให้หนูไปเรียนคณะที่ชอบ ที่ใช่ แต่ต้องห่างท่านทั้งสอง หนูก็คงเรียนไม่จบหรอกค่ะ หนูรู้ตัวเองดีหนูจึงตัดสินใจขอพ่อกับแม่ว่าจะกลับไปเรียนที่บ้าน ไปเรียนราม ถึงเวลาก็ไปสอบ อยากอยู่กับท่านทั้งสอง ไม่อยากไปไหน ยอมรับตัวเองเลย ว่าเป็นคนใจไม่แข็งพอ ตอนแรกอยากมาเรียนกรุงเทพ อยากหนีมาอยู่คนเดียว ไม่อยากฟังคำบ่นของท่าน ไม่อยากทำงานบ้าน แต่พอได้มาอยู่คนเดียวจริงๆ  อยากกลับไปอยู่บ้านมากเลย ยอมกลับไปทำงานบ้าน ช่วยพ่อแม่ขายของยังจะดีกว่าตอนนี้ซะอีก หนูยอมทิ้งความฝันที่อยากจะเป็นวิศวกรของหนูไปอยู่กับพ่อแม่ค่ะ
หนูตั้งใจว่าจะเรียนจบรามภายใน 3 ปี ให้พอดีกับเวลาที่หนูซิ่วไป
แต่หนูกลัวว่า คนอื่นเค้าจะมองว่าหนูโง่ เรียนก็ไม่จบ มาอยู่บ้าน เพราะคนแถวบ้านชอบอิจฉาริษยาคนอื่น ยึดติดค่านิยมชื่อเสียงมหาวิทยาลัย เอาไปนินทา ทั้งๆที่ไม่รู้เรื่องเราเลย หนูสงสารพ่อแม่ ที่ต้องมาเป็นขี้ปากของพวกชาวบ้าน ทั้งๆที่คนก่อเรื่องทั้งหมดคือหนู
หนูควรทำยังไงดีคะ ใครมีอะไรแนะนำบ้าง มีใครเป็นแบบหนูมั้ย แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกหนูว่าไม่เป็นไรมาช่วยพ่อแม่ขายของ หนูซึ้งเลยค่ะ ชีวิตนี้ไม่มีใครรักเราเท่าท่านทั้งสองอีกแล้วค่ะ ต่อให้เราไม่ดีท่านก็ไม่เคยทิ้งเราเลย
ปล.ขอบคุณที่เข้ามาอ่านความในใจหนูนะคะ