ผมคบกับแฟนได้จะแปดเดือนแล้ว อาการน้อยใจผมก้มีมาตลอดครับ ดูจากกระทู้เก่าๆของผมได้ครับ
คือโดยรวมแล้วเธอเป็นคนดี มีเหตุผล ไม่งอแงง้องแง้ง ผมซะอีกที่เป็น แม้เราจะไม่ได้หวานกันหยดย้อย แต่ผมก็รู้สึกได้ครับ
ว่าเธอก็แคร์ผมอยู่เหมือนกัน จากหลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะงอนกัน ทำเธอโกรธจนบางทีผมกลับงอนเธอเอง ทั้งๆที่ผมผิด
เธอก็ยังตามผมกลับไป ถามว่ามีความสุขมั้ย ตอบได้เลยครับ ว่ามี และมีมากด้วย ทุกๆเย็น(ส่วนใหญ่)ถ้ามีกินข้าวกัน
ผมก็จะรีบออกจากมหาลัยไปรอเธอ ที่ที่เรานัดกัน พอเสร็ต ผมก็ชอบเดินไปส่งเธอกลับบ้าน แล้วค่อยกลับบ้านตัวเอง สิ่งที่ผมทำมาตลอด
ผมโอเค มีความสุข และอยากทำ อยากจะแคร์ใครคนนึง มากๆ ดูแลเค้ามากๆ และนี่คือสิ่งที่ผมทำแล้วมีความสุขครับ โดยรวมแล้ว ก็โอเคอ่ะครับ
$$$ แต่ปัญหาที่ค้างคามาตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่ทำให้ผมน้อยใจ(แม้เป็นเรื่องเล็กๆ) และก็สะสมมาตลอด8เดือน
ก็คงจะอยู่ในกระทู้เก่าๆอ่ะครับ ก็คือ เธอไม่ค่อยสนใจผมน่ะ แบบเรื่องเล็กๆ ที่บางทีผมก็อยากได้กำลังใจจากเธอนะ อยากได้ยินคำว่าคิดถึง
หรือ วันที่ผมมีสอบ ผมก็แค่อยากได้ยินว่า ทำได้อยู่แล้วหรือ วันนี้สอบขอให้โชคดีนะ ทำนองนี้ แต่เธอไม่เคยเลย ถ้าผมไม่เอ่ยปากก่อน
เช่น ผมบอกเธอว่าอ่านหนังสืออยู่ เธอก็จะบอกสู้ๆ แค่นั้นครับ ไปจนกระทั่ง การตุยแบบถามคำตอบคำของเธอ เช่น ผมถามเธอว่าทานข้าวหรือยัง
เธอก็แค่บอก ทานแล้ว แล้วการสนทนาก็จบแค่นั้นครับ ไม่มีการต่ออะไร เมื่อก่อนผมจะถามนู่นนี่ แต่ก็ถามคำตอบคำอีกเช่นเคย ไม่มีประโยค
คำถามที่สวนกลับมาถึงผมบ้างเลย ไม่มีคำว่า แล้วเธอล่ะกินรึยัง หรือ อะไรก็ตามที่เป็นการบ่งบอกว่า คุณก็อยากจะคุยกับผมเหมือนกัน ไม่มีเลย...
แต่ทั้งนี้ผมก็รู้ว่าเธอก็พยายามแล้ว ทุกครั้งที่ผมเงียบหายไป เธอก็จะถามว่า ทำอไรอยู่ หรือ ส่งข้อความมาบอกว่า ทานข้าวด้วย แต่ๆนับแล้ว
ไม่ถึง20ครั้ง ในรอบ 8เดือน น้อยจนแทบจะไม่เลย บางทีผมก็อยากให้เธอสนใจผมมากกว้านี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการการดูแลนะ ผมก็ยังต้องการอย่
@@@@@จนมาทุกวันนี้ ผมไม่รู้ว่า ความดีกับความใช่มันใช่คนนี้รึเปล่า คือ คนที่ผมอยากจะดูแล
คนที่ผมอยากใส่ใจเค้า คนที่จะมาเติมเต็มกันและกัน ผมสับสนว่า สื่งที่ผมทำไป มันเพื่อเธอ หรือเพื่อตัวเอง
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าผมพยายามยอมรับความเป็นเธอได้รึยัง หรือ กำลังยื้อ/ทน เพื่อความสัมพันจะไปได้ไกล ผมไม่มีความคิดที่อยากจะเลิก
แต่ผมก็ไม่รุ้ว่า ผมทนอยู่หรืออยู่ทนกันแน่ ผมแค่น้อยใจเธอ อยากคุยกับเธอมากๆ แต่เหมือนหลังๆมา ผมก็เริ่มไม่มีเรื่องจะคุยแล้ว
ผมก็แค่ติดว่า ถ้าเธอชวนผมคุยบ้างก็ดี ชวนผมไปเดินเล่นบ้างก็ดี ชวนผมไปทานข้าวบ้างก็ดี โดยที่ไม่ใช่ผมที่เป็นฝ่ายชวนก่อน
หรือเธอไม่อยากไปไหนกับผมเลย ไม่ค่อยอยากคุยกับผมก็ไม่รู้สิ
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ที่ให้ระบายครับ
ปรึกษาทีครับ ปัญหาตัวผมเอง
คือโดยรวมแล้วเธอเป็นคนดี มีเหตุผล ไม่งอแงง้องแง้ง ผมซะอีกที่เป็น แม้เราจะไม่ได้หวานกันหยดย้อย แต่ผมก็รู้สึกได้ครับ
ว่าเธอก็แคร์ผมอยู่เหมือนกัน จากหลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะงอนกัน ทำเธอโกรธจนบางทีผมกลับงอนเธอเอง ทั้งๆที่ผมผิด
เธอก็ยังตามผมกลับไป ถามว่ามีความสุขมั้ย ตอบได้เลยครับ ว่ามี และมีมากด้วย ทุกๆเย็น(ส่วนใหญ่)ถ้ามีกินข้าวกัน
ผมก็จะรีบออกจากมหาลัยไปรอเธอ ที่ที่เรานัดกัน พอเสร็ต ผมก็ชอบเดินไปส่งเธอกลับบ้าน แล้วค่อยกลับบ้านตัวเอง สิ่งที่ผมทำมาตลอด
ผมโอเค มีความสุข และอยากทำ อยากจะแคร์ใครคนนึง มากๆ ดูแลเค้ามากๆ และนี่คือสิ่งที่ผมทำแล้วมีความสุขครับ โดยรวมแล้ว ก็โอเคอ่ะครับ
$$$ แต่ปัญหาที่ค้างคามาตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่ทำให้ผมน้อยใจ(แม้เป็นเรื่องเล็กๆ) และก็สะสมมาตลอด8เดือน
ก็คงจะอยู่ในกระทู้เก่าๆอ่ะครับ ก็คือ เธอไม่ค่อยสนใจผมน่ะ แบบเรื่องเล็กๆ ที่บางทีผมก็อยากได้กำลังใจจากเธอนะ อยากได้ยินคำว่าคิดถึง
หรือ วันที่ผมมีสอบ ผมก็แค่อยากได้ยินว่า ทำได้อยู่แล้วหรือ วันนี้สอบขอให้โชคดีนะ ทำนองนี้ แต่เธอไม่เคยเลย ถ้าผมไม่เอ่ยปากก่อน
เช่น ผมบอกเธอว่าอ่านหนังสืออยู่ เธอก็จะบอกสู้ๆ แค่นั้นครับ ไปจนกระทั่ง การตุยแบบถามคำตอบคำของเธอ เช่น ผมถามเธอว่าทานข้าวหรือยัง
เธอก็แค่บอก ทานแล้ว แล้วการสนทนาก็จบแค่นั้นครับ ไม่มีการต่ออะไร เมื่อก่อนผมจะถามนู่นนี่ แต่ก็ถามคำตอบคำอีกเช่นเคย ไม่มีประโยค
คำถามที่สวนกลับมาถึงผมบ้างเลย ไม่มีคำว่า แล้วเธอล่ะกินรึยัง หรือ อะไรก็ตามที่เป็นการบ่งบอกว่า คุณก็อยากจะคุยกับผมเหมือนกัน ไม่มีเลย...
แต่ทั้งนี้ผมก็รู้ว่าเธอก็พยายามแล้ว ทุกครั้งที่ผมเงียบหายไป เธอก็จะถามว่า ทำอไรอยู่ หรือ ส่งข้อความมาบอกว่า ทานข้าวด้วย แต่ๆนับแล้ว
ไม่ถึง20ครั้ง ในรอบ 8เดือน น้อยจนแทบจะไม่เลย บางทีผมก็อยากให้เธอสนใจผมมากกว้านี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ต้องการการดูแลนะ ผมก็ยังต้องการอย่
@@@@@จนมาทุกวันนี้ ผมไม่รู้ว่า ความดีกับความใช่มันใช่คนนี้รึเปล่า คือ คนที่ผมอยากจะดูแล
คนที่ผมอยากใส่ใจเค้า คนที่จะมาเติมเต็มกันและกัน ผมสับสนว่า สื่งที่ผมทำไป มันเพื่อเธอ หรือเพื่อตัวเอง
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าผมพยายามยอมรับความเป็นเธอได้รึยัง หรือ กำลังยื้อ/ทน เพื่อความสัมพันจะไปได้ไกล ผมไม่มีความคิดที่อยากจะเลิก
แต่ผมก็ไม่รุ้ว่า ผมทนอยู่หรืออยู่ทนกันแน่ ผมแค่น้อยใจเธอ อยากคุยกับเธอมากๆ แต่เหมือนหลังๆมา ผมก็เริ่มไม่มีเรื่องจะคุยแล้ว
ผมก็แค่ติดว่า ถ้าเธอชวนผมคุยบ้างก็ดี ชวนผมไปเดินเล่นบ้างก็ดี ชวนผมไปทานข้าวบ้างก็ดี โดยที่ไม่ใช่ผมที่เป็นฝ่ายชวนก่อน
หรือเธอไม่อยากไปไหนกับผมเลย ไม่ค่อยอยากคุยกับผมก็ไม่รู้สิ
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ที่ให้ระบายครับ