เคยเป็นกันมั้ยค่ะ ตอนเขาสุขเราเป็นหมา แต่เขาทุกข์เราเป็นหมอ ???

เรื่องของ จขกท คือ เรามีเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทอยู่เยอะมาก แล้วเราก็มักไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ จนวันนึงนั้นเราบอกว่าเราต้องไปเรียนต่อเมืองนอกนะ พวกน้องๆก็เศร้าๆกันเลยค่ะ เราก็แบบทุกข์ใจมากที่ต้องทำให้น้องเศร้า เรารักน้องเหมือนน้องแท้ๆไปแล้วค่ะ พอเราขึ้นเครื่องแล้วมาลงที่ดอนเมืองเพื่อต่อรถไปสุวรรณภูมิน้องๆก็เฟสไทม์มาตอนนั้นเรารู้สึกดีมากค่ะว่ายังไปไม่ไกลคิดถึงกันซะละ จนเราขึ้นเครื่องแล้วไปถึงยังประเทศที่เราจะไปเรียน แรกๆน้องๆโทรหาและแชทกับเราบ่อยมากค่ะ บ่อยจนเราอุ่นใจและมีกำลังใจมากๆ จนหลังๆ น้องก็เริ่มเงียบไปเป็นเรามากกว่าที่มักจะชวนคุยพอชวนคุยมากๆก็เหมือนน้องๆรำคานก็เลยลองเงียบๆไปค่ะ หวังว่าเออน้องๆคงทักมาก็มีทักนะคะ แต่ก็ยังไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อน จนนานเข้ามันก็หายไปเลยค่ะ ยอมรับนะคะว่าคิดมากไปแต่เวลาน้องๆทุกข์ใจนะคะน้องจะโทรหาเราตลอด โทรไลน์นะคะ เวลาเรา กับที่ไทยต่างกันค่ะ เราเร็วกว่า 4 ชม น้องเขาโทรมาบางที ตี 4 ที่ประเทศที่เราเรียนค่ะ แต่เราก็ตื่นนะเพราะคิดว่าน้องคงอยากต้องการใครสักคนจริงๆ... นั้นคือเราสำคัญมาก ณ เวลานั้น พอน้องๆดีขึ้น หายเศร้า น้องๆก็หายเงียบไปอีกค่ะ เราก็เหมือนหมาคอยเฝ้ามองเขาค่ะ พยายามไม่สนใจ ไม่แคร์นะ แต่ก็ทำใจไม่ได้ อาจจะดูเหมือนเรียกร้องความสนใจนะ แต่คนเราก็มีสิทธิ์น้อยใจรึป่าว ล่าสุดคุยกับเราแค่เรื่องของที่อยากให้เราส่งให้จากที่ประเทศของเราค่ะ พอจบประโยคหรือถ้าน้องได้ข้อความที่น้องต้องการแล้วน้องจะจบประโยค เคๆ อย่างเดียวค่ะ ไม่เข้าใจว่าเราคิดไปเองรึป่าวว่าเราสนิทกับเขา เพราะน้องๆเขาอาจจะไม่คิดเหมือนเรา...

ขอบคุณนะค่ะที่ทนอ่าน แค่อยากรู้ค่ะว่าควรทำยังไง มันน้อยใจจนเราก็แอบเสียน้ำตาเลยค่ะ