http://pantip.com/topic/32683976
1
“นี่มันอะไรกัน ยัยนุ่น!” พิชิตชัยถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อจู่ๆ ลูกจ้างสาวคนสนิทก็เดินเข้ามายื่นเอกสารการลาออกกับเขาที่โต๊ะทำงาน
“ค่ะบอส นุ่นขอลาออกจริงๆ” ชลธิชาตอบน้ำเสียงเนือยๆ สีหน้าท่าทางดูไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
“นั่งลงก่อนสิ ไหนเล่าให้พี่ฟังซินี่มันเกิดอะไรขึ้น” หนุ่มใหญ่ขมวดคิ้วมองหน้าลูกจ้างสาวที่กำลังทิ้งตัวนั่งลงกับเก้าอี้ตรงหน้าคล้ายคนอ่อนแรง “เธอจะลาออกทำไมกัน?”
ชลธิชานั่งนิ่ง นัยน์ตาสีน้ำตาลดูเศร้าสร้อย ดวงหน้าหวานรูปไข่ค่อนข้างหม่นหมอง นับตั้งแต่วันที่คู่แฝดหายตัวไปไม่เคยมีใครได้เห็นรอยยิ้มของเธอแม้แต่ครั้งเดียว “นุ่นจะไปตามหาพี่นิตค่ะบอส”
คนฟังถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าขึ้นมาดูแล้วส่ายหน้าไปมา ใครจะไปคาดคิดว่าหญิงสาวจะเครียดเรื่องการหายตัวไปของคู่แฝด จนเป็นเหตุให้ตัดสินใจลาออกจากงานแบบนี้ได้
“เธอนี่นะจะไปตามหาคู่แฝดของเธอ! ทางเจ้าหน้าที่เขายังแกะรอยอะไรไม่ได้สักอย่าง แล้วเธอคิดว่าเธอเป็นใครกันล่ะแม่คุณในป่ามันรกขนาดนั้น”
“แต่จะให้นุ่นอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลยเหมือนที่ผ่านมานุ่นคงทำไม่ได้อีกแล้ว”
“แล้วเธอจะทำอย่างไร อย่าบอกล่ะว่าจะออกเดินป่าตามหานิตาภาด้วยตัวเอง”
“ค่ะ ในเมื่อพึ่งเจ้าหน้าที่บ้านเมืองไม่ได้ นุ่นนี่แหละจะไปตามหาพี่นิตเอง” น้ำเสียงฟังดูแข็งขันแต่นัยน์ตาคนพูดกลับวูบไหวจนคนมองสังเกตเห็น
ตั้งแต่วันที่นักวิชาการป่าไม้สาวหายตัวไปจนถึงวันนี้ก็ล่วงเข้าเดือนที่สองแล้ว ตอนเกิดเรื่องใหม่ๆ ทางกรมอุทยานฯ ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ จัดเจ้าหน้าที่ออกค้นหากันเอิกเหริก ประโคมข่าวใหญ่โตดังไปทั้งประเทศ ทั้งระดมเจ้าหน้าที่ชุดเดินเท้าออกติดตาม กระทั่งเฮลิคอปเตอร์ยังถูกระดมมาช่วยค้นหา
ทว่าก็ไม่ได้ความคืบหน้าอะไรจนต้องยุติการค้นหาในที่สุด
แม้ชลธิชาจะขอร้องให้ทางกรมอุทยานฯ ค้นหาต่อ เพราะยังเชื่อว่าคู่แฝดของเธอจะยังมีชีวิตอยู่ แต่สุดท้ายกลับได้รับคำปฏิเสธ โดยหน่วยงานต้นสังกัดของนิตาภาให้เหตุผลว่าทางกรมไม่มีงบประมาณมากพอ ที่สำคัญระยะเวลาก็ล่วงไปเป็นเดือนจึงไม่มีใครคิดว่าผู้สูญหายจะยังมีชีวิตอยู่รอดจนวันนี้
พรายบุปผา (1)
1
“นี่มันอะไรกัน ยัยนุ่น!” พิชิตชัยถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อจู่ๆ ลูกจ้างสาวคนสนิทก็เดินเข้ามายื่นเอกสารการลาออกกับเขาที่โต๊ะทำงาน
“ค่ะบอส นุ่นขอลาออกจริงๆ” ชลธิชาตอบน้ำเสียงเนือยๆ สีหน้าท่าทางดูไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
“นั่งลงก่อนสิ ไหนเล่าให้พี่ฟังซินี่มันเกิดอะไรขึ้น” หนุ่มใหญ่ขมวดคิ้วมองหน้าลูกจ้างสาวที่กำลังทิ้งตัวนั่งลงกับเก้าอี้ตรงหน้าคล้ายคนอ่อนแรง “เธอจะลาออกทำไมกัน?”
ชลธิชานั่งนิ่ง นัยน์ตาสีน้ำตาลดูเศร้าสร้อย ดวงหน้าหวานรูปไข่ค่อนข้างหม่นหมอง นับตั้งแต่วันที่คู่แฝดหายตัวไปไม่เคยมีใครได้เห็นรอยยิ้มของเธอแม้แต่ครั้งเดียว “นุ่นจะไปตามหาพี่นิตค่ะบอส”
คนฟังถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าขึ้นมาดูแล้วส่ายหน้าไปมา ใครจะไปคาดคิดว่าหญิงสาวจะเครียดเรื่องการหายตัวไปของคู่แฝด จนเป็นเหตุให้ตัดสินใจลาออกจากงานแบบนี้ได้
“เธอนี่นะจะไปตามหาคู่แฝดของเธอ! ทางเจ้าหน้าที่เขายังแกะรอยอะไรไม่ได้สักอย่าง แล้วเธอคิดว่าเธอเป็นใครกันล่ะแม่คุณในป่ามันรกขนาดนั้น”
“แต่จะให้นุ่นอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลยเหมือนที่ผ่านมานุ่นคงทำไม่ได้อีกแล้ว”
“แล้วเธอจะทำอย่างไร อย่าบอกล่ะว่าจะออกเดินป่าตามหานิตาภาด้วยตัวเอง”
“ค่ะ ในเมื่อพึ่งเจ้าหน้าที่บ้านเมืองไม่ได้ นุ่นนี่แหละจะไปตามหาพี่นิตเอง” น้ำเสียงฟังดูแข็งขันแต่นัยน์ตาคนพูดกลับวูบไหวจนคนมองสังเกตเห็น
ตั้งแต่วันที่นักวิชาการป่าไม้สาวหายตัวไปจนถึงวันนี้ก็ล่วงเข้าเดือนที่สองแล้ว ตอนเกิดเรื่องใหม่ๆ ทางกรมอุทยานฯ ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ จัดเจ้าหน้าที่ออกค้นหากันเอิกเหริก ประโคมข่าวใหญ่โตดังไปทั้งประเทศ ทั้งระดมเจ้าหน้าที่ชุดเดินเท้าออกติดตาม กระทั่งเฮลิคอปเตอร์ยังถูกระดมมาช่วยค้นหา
ทว่าก็ไม่ได้ความคืบหน้าอะไรจนต้องยุติการค้นหาในที่สุด
แม้ชลธิชาจะขอร้องให้ทางกรมอุทยานฯ ค้นหาต่อ เพราะยังเชื่อว่าคู่แฝดของเธอจะยังมีชีวิตอยู่ แต่สุดท้ายกลับได้รับคำปฏิเสธ โดยหน่วยงานต้นสังกัดของนิตาภาให้เหตุผลว่าทางกรมไม่มีงบประมาณมากพอ ที่สำคัญระยะเวลาก็ล่วงไปเป็นเดือนจึงไม่มีใครคิดว่าผู้สูญหายจะยังมีชีวิตอยู่รอดจนวันนี้