สวัสดีครับเพื่อนพี่ๆ น้องๆ ในกระทู้ทุกคน
ตอนนี้ผมกำลังสับสนต่อความรักของผมอยู่ ผมกับแฟนเก่า(เลิกไม่ถึงเดือน) เราคบกันมา 3 ปีกว่าแล้ว เรามีความรักที่ดีต่อกัน
ผมเป็นคนที่รักแฟนคนนี้มาก เทคแคร์ดุแลเค้าตลอด ผมกับแฟนเราคบกันตั้งแต่อยุ่สมัยมัธยมปลายที่ โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวแหลมสมิลา
เราอยู่ด้วยกันมาตลอด แต่แล้วก็มาถึง ม.6 เราต่างคนต่างสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมสอบได้ที่มหาลัยดังรัฐบาลของภาคใต้ ข้างๆมีโลตัส
ส่วนแฟนเก่าผมสอบติด มหาลัยชั้นนำของประเทศไทย รอบๆมีศูนย์การค้า ความคิดก็เริ่มขึ้นมาในหัว ว่าเราจะสามารถผ่านอุปสรรคเหล่านี้ไปได้รึป่าว ?
แต่เราก็สามารถผ่านไปได้ 1 ปี จบปี 1 ไป แต่กว่าจะผ่านช่วงนั้นมา เราเลิกกันไป 2 รอบแล้ว เพราะเรื่องที่ผมไปคุยกับผู้หญิงคนอื่นในเฟส
ทั้งๆที่เป็นเพื่อนในเอกสาขาเดียว แต่ก็อย่างว่า มันก็ผิดจริงๆที่ผมไปคุยด้วย ครั้งแรกที่เลิกกัน ผมบอกเลิกเธอ ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากให้เธอเสียใจ
เลิกกันไปได้ วันเดียว ผมก็กลับไปง้อเธอ เพราะด้วยความรู้สึกที่ว่า ผมขาดเธอไม่ได้ ส่วนครั้งที่ 2 ที่เลิก เธอเป็นฝ่ายบอกเลิกผม เพราะว่าผมทำตัวหน้ารำคาญ อารมณ์ร้อน ทั้ง2คน ช่วงเลิกครั้งที่ 2 นี้ คือหนักสุดแล้วว เราทะเลาะกันบ่อยมาก ไม่ใช่เรื่อง มือที่ 3 นะ เรื่องตัวเองล้วนๆ
แต่เลิกไปได้ไม่เกิน 1 อาทิตย์ ด้วยความรู้สึกเหมือนเดิมที่ว่า ผมขาดเขาไม่ได้จริงๆ แล้วเราก็กลับมาคบกันเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่ทุกครั้งเวลาที่ผมกับเธอทะเลาะกัน เราไม่เคยพูดคำหยาบใส่กันเลยย หยาบที่สุดทั้งเขาและผมคือคำว่า ว่ะ !!!! แค่นั้นเอง ผมเลยคิดว่าถ้าหากเราทะเลาะแล้วใช่คำหยาบป่านี้
เราไม่ได้คบกันอีกแล้ว จบไปปี 1
ปี 2 ในมหาวิทยาลัย แรกๆก็โอเค เราคุยอะไรกันปกติ แต่จุดหักเหหัวใจ ของผม คือ การรับน้อง ผมได้เจอกับรุ่นน้องหลายๆคนที่ถูกโฉลก แล้วได้พบน้องคนนั้น เธอไม่ได้สวยอะไร แต่มีความน่ารักอยู่ในตัว แต่ช่วงนั้นผมก้ไม่ได้คิดอะไร ผมก็ตั้งหน้า ตั้งตาทำงานต่อไป เพราะผมเป็นผู้นำกิจกรรมในคณะ ก็เลยไม่ได้สนใจ ประกอบด้วยซื่อสัตย์ในความรักของแฟนที่มีให้กับผม แต่เวลาผ่านไป ผมกับแฟนก็เริ่มทะเลาะกันอีกครั้งหนึ่ง ที่นี้ทะเลาะหนักกว่าทุกๆครั้ง
ที่ผ่านมา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงต้องทะเลาะกันด้วย วันนั้นผมทำงานมาเหนื่อยๆ อยากกลับมาคุยกับแฟนดีๆให้มีกำลังใจ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คาดคิดเลย เราทะเลาะกันหนักมาก ทะเลาะกันสุดๆ จนในที่สุดผมก็ต้องบอกเขาให้เราห่างกันสักพัก ทั้งๆที่ใจยังรักเค้าอยู่ เพราะผมเหนื่อยมาก ต้องการกำลังใจแต่กลับโดนซ้ำเติม แต่ ณ เวลานั้น น้องเค้าก็เริ่มทักแชทผมมา แรกๆก็คุยกันปกติดี คุยเรื่องานต่างๆ ปรึกษาเรื่องเรียน อื่นๆอีกมากมาย ผมมีความรุ้สึกว่าผมคุยกับน้องเค้าแล้วเรารุ้สึกดี คุยแล้วมีความสุข ประกอบกับตอนนั้นผมกับแฟนก้ไม่ได้คุยกันเลย ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ มีการขอไลนื ขอเบอร์โทรศัพทืไป เรากก็คุยกันมาตลอดจนวันหนึ่ง ผมเลยขอน้องเขาเป้นแฟนนนนนน !!!!!!!! ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงแฟนเลย ไม่ได้อะไรจริงๆ มันเหมือนโดนหัวใจทิ่งแทง ก็เลยไม่ได้คิดถึงเขา แต่คบกันมาได้ไม่ถึง 1 อาทิตย์ ผมก็เริ่มสุ่โหมดเดิมขึ้นนน ผมคิดต่างๆนา ว่าสิ่งที่ผมทำลงไป คืออะไร ? นี้เป็นเพราะว่ารัก หรือ แค่ว่าเหงา ผมก็คิดทบทวนว่าจะทำยังไง เวลานั้นผมก็เริ่มคิดแฟนตัวเอง ผมร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่รุ้ตัว ผมเลยคิดว่าสิ่งที่ผมทำกับน้องเขา
มันคือ ความเหงา ไม่ใช่ความรัก ที่นี้แหละครับ ผมก็คิดเยอะไปอีก เลยตัดสินใจกับตัวเองว่า จะบอกเลิกน้องเขา !!!!!!!!!! ไงล้ะที่นี้ ทำคนอื่นเสียใจไม่พอ มาทำให้อีกคนเสียใจไปอีก ผมก็เลยตัดน้องเขาไปด้วยความสำนึกผิดที่ให้อภัยไม่ได้ .............................................................................
ผมก็กลับมาคุยกับแฟนอีกครั้ง ที่นี้ผมเล่าเรื่องน้องให้เค้าฟัง เค้าเสียใจมากกับการกระทำของผม เสียใจ หลังจากนั้นเขาก้ไม่ได้คุยกับผมหลายวันเลย
ผมก้ได้แต่ทักไลน์ ถามสารทุกข์สุขดิบต่างๆนาๆ ผมอยากขอโอกาสเค้าอีกครั้งหนึ่ง สัญญาไว้กับตัวเองว่า ถ้าหากครึ่งนี้ ทำผิดพลาดอีก ผมจะไม่ขออะไรเธออีกเลย ผมคุยกับเธอประมาณ 2 ชั่วโมงได้เรื่องนี้ คุยไปคุยมา เธอก้ให้โอกาสผม แต่ไม่ได้ให้กับมาเป็นแฟนเหมือน เะอให้โอกาสแสดงพิสุจนืตัวเองว่าผมดีพอแล้วหรือนยัง ผมดีใจมากอย่างน้อยๆ ก้ได้กับมาคุยกันเหมือนเดิม ถึงแม้จะไม่ได้เป็นแฟนก็ตามมม
ผมเลยอยากถามเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ในกระทู้ว่า ผมสมควรได้รับโอกาสจากเข้าจริงๆหรือไม่ ผมควรทำอย่างไรให้เธอเห็นคุณค่าในตัวผมม
แล้วเรื่องของน้องเขาผมจะทำอย่างไรต่อไป ???????????????????????
TT
เมื่อเราห่างจากคนที่เรารักไกลๆ มักจะเกิดความเหงาขึ้น ? ใครเคยนอกใจแฟนที่อยุ่ไกล แล้วมาคบกับคนที่อยู่ใกล้ๆบ้าง ?
ตอนนี้ผมกำลังสับสนต่อความรักของผมอยู่ ผมกับแฟนเก่า(เลิกไม่ถึงเดือน) เราคบกันมา 3 ปีกว่าแล้ว เรามีความรักที่ดีต่อกัน
ผมเป็นคนที่รักแฟนคนนี้มาก เทคแคร์ดุแลเค้าตลอด ผมกับแฟนเราคบกันตั้งแต่อยุ่สมัยมัธยมปลายที่ โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวแหลมสมิลา
เราอยู่ด้วยกันมาตลอด แต่แล้วก็มาถึง ม.6 เราต่างคนต่างสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมสอบได้ที่มหาลัยดังรัฐบาลของภาคใต้ ข้างๆมีโลตัส
ส่วนแฟนเก่าผมสอบติด มหาลัยชั้นนำของประเทศไทย รอบๆมีศูนย์การค้า ความคิดก็เริ่มขึ้นมาในหัว ว่าเราจะสามารถผ่านอุปสรรคเหล่านี้ไปได้รึป่าว ?
แต่เราก็สามารถผ่านไปได้ 1 ปี จบปี 1 ไป แต่กว่าจะผ่านช่วงนั้นมา เราเลิกกันไป 2 รอบแล้ว เพราะเรื่องที่ผมไปคุยกับผู้หญิงคนอื่นในเฟส
ทั้งๆที่เป็นเพื่อนในเอกสาขาเดียว แต่ก็อย่างว่า มันก็ผิดจริงๆที่ผมไปคุยด้วย ครั้งแรกที่เลิกกัน ผมบอกเลิกเธอ ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากให้เธอเสียใจ
เลิกกันไปได้ วันเดียว ผมก็กลับไปง้อเธอ เพราะด้วยความรู้สึกที่ว่า ผมขาดเธอไม่ได้ ส่วนครั้งที่ 2 ที่เลิก เธอเป็นฝ่ายบอกเลิกผม เพราะว่าผมทำตัวหน้ารำคาญ อารมณ์ร้อน ทั้ง2คน ช่วงเลิกครั้งที่ 2 นี้ คือหนักสุดแล้วว เราทะเลาะกันบ่อยมาก ไม่ใช่เรื่อง มือที่ 3 นะ เรื่องตัวเองล้วนๆ
แต่เลิกไปได้ไม่เกิน 1 อาทิตย์ ด้วยความรู้สึกเหมือนเดิมที่ว่า ผมขาดเขาไม่ได้จริงๆ แล้วเราก็กลับมาคบกันเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่ทุกครั้งเวลาที่ผมกับเธอทะเลาะกัน เราไม่เคยพูดคำหยาบใส่กันเลยย หยาบที่สุดทั้งเขาและผมคือคำว่า ว่ะ !!!! แค่นั้นเอง ผมเลยคิดว่าถ้าหากเราทะเลาะแล้วใช่คำหยาบป่านี้
เราไม่ได้คบกันอีกแล้ว จบไปปี 1
ปี 2 ในมหาวิทยาลัย แรกๆก็โอเค เราคุยอะไรกันปกติ แต่จุดหักเหหัวใจ ของผม คือ การรับน้อง ผมได้เจอกับรุ่นน้องหลายๆคนที่ถูกโฉลก แล้วได้พบน้องคนนั้น เธอไม่ได้สวยอะไร แต่มีความน่ารักอยู่ในตัว แต่ช่วงนั้นผมก้ไม่ได้คิดอะไร ผมก็ตั้งหน้า ตั้งตาทำงานต่อไป เพราะผมเป็นผู้นำกิจกรรมในคณะ ก็เลยไม่ได้สนใจ ประกอบด้วยซื่อสัตย์ในความรักของแฟนที่มีให้กับผม แต่เวลาผ่านไป ผมกับแฟนก็เริ่มทะเลาะกันอีกครั้งหนึ่ง ที่นี้ทะเลาะหนักกว่าทุกๆครั้ง
ที่ผ่านมา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงต้องทะเลาะกันด้วย วันนั้นผมทำงานมาเหนื่อยๆ อยากกลับมาคุยกับแฟนดีๆให้มีกำลังใจ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คาดคิดเลย เราทะเลาะกันหนักมาก ทะเลาะกันสุดๆ จนในที่สุดผมก็ต้องบอกเขาให้เราห่างกันสักพัก ทั้งๆที่ใจยังรักเค้าอยู่ เพราะผมเหนื่อยมาก ต้องการกำลังใจแต่กลับโดนซ้ำเติม แต่ ณ เวลานั้น น้องเค้าก็เริ่มทักแชทผมมา แรกๆก็คุยกันปกติดี คุยเรื่องานต่างๆ ปรึกษาเรื่องเรียน อื่นๆอีกมากมาย ผมมีความรุ้สึกว่าผมคุยกับน้องเค้าแล้วเรารุ้สึกดี คุยแล้วมีความสุข ประกอบกับตอนนั้นผมกับแฟนก้ไม่ได้คุยกันเลย ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ มีการขอไลนื ขอเบอร์โทรศัพทืไป เรากก็คุยกันมาตลอดจนวันหนึ่ง ผมเลยขอน้องเขาเป้นแฟนนนนนน !!!!!!!! ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงแฟนเลย ไม่ได้อะไรจริงๆ มันเหมือนโดนหัวใจทิ่งแทง ก็เลยไม่ได้คิดถึงเขา แต่คบกันมาได้ไม่ถึง 1 อาทิตย์ ผมก็เริ่มสุ่โหมดเดิมขึ้นนน ผมคิดต่างๆนา ว่าสิ่งที่ผมทำลงไป คืออะไร ? นี้เป็นเพราะว่ารัก หรือ แค่ว่าเหงา ผมก็คิดทบทวนว่าจะทำยังไง เวลานั้นผมก็เริ่มคิดแฟนตัวเอง ผมร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่รุ้ตัว ผมเลยคิดว่าสิ่งที่ผมทำกับน้องเขา
มันคือ ความเหงา ไม่ใช่ความรัก ที่นี้แหละครับ ผมก็คิดเยอะไปอีก เลยตัดสินใจกับตัวเองว่า จะบอกเลิกน้องเขา !!!!!!!!!! ไงล้ะที่นี้ ทำคนอื่นเสียใจไม่พอ มาทำให้อีกคนเสียใจไปอีก ผมก็เลยตัดน้องเขาไปด้วยความสำนึกผิดที่ให้อภัยไม่ได้ .............................................................................
ผมก็กลับมาคุยกับแฟนอีกครั้ง ที่นี้ผมเล่าเรื่องน้องให้เค้าฟัง เค้าเสียใจมากกับการกระทำของผม เสียใจ หลังจากนั้นเขาก้ไม่ได้คุยกับผมหลายวันเลย
ผมก้ได้แต่ทักไลน์ ถามสารทุกข์สุขดิบต่างๆนาๆ ผมอยากขอโอกาสเค้าอีกครั้งหนึ่ง สัญญาไว้กับตัวเองว่า ถ้าหากครึ่งนี้ ทำผิดพลาดอีก ผมจะไม่ขออะไรเธออีกเลย ผมคุยกับเธอประมาณ 2 ชั่วโมงได้เรื่องนี้ คุยไปคุยมา เธอก้ให้โอกาสผม แต่ไม่ได้ให้กับมาเป็นแฟนเหมือน เะอให้โอกาสแสดงพิสุจนืตัวเองว่าผมดีพอแล้วหรือนยัง ผมดีใจมากอย่างน้อยๆ ก้ได้กับมาคุยกันเหมือนเดิม ถึงแม้จะไม่ได้เป็นแฟนก็ตามมม
ผมเลยอยากถามเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ในกระทู้ว่า ผมสมควรได้รับโอกาสจากเข้าจริงๆหรือไม่ ผมควรทำอย่างไรให้เธอเห็นคุณค่าในตัวผมม
แล้วเรื่องของน้องเขาผมจะทำอย่างไรต่อไป ???????????????????????
TT