ก่อนอื่นนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ผมแทนตัวเองว่า "นพ" แฟนผมชื่อ "บิว" เราทั้งสองคนเป็นเกย์ครับ
เรื่องเริ่มมาว่าเราสองคนคบมา 2 เดือนแล้วครับ ใช้ชีวิตกันดีมากผมไม่เคยมีแฟนแบบนี้เลย วางแผนกันไกลและดูดีมากๆเลยครับ เรามีความสุขกันมากในทุกๆวัน เราเป็นนิสิตปี4 คนละมหาวิทยาลัย ซึ่งอีกแค่เทอมเดียวเราจะจบกันแล้วครับ .... เราเจอกันที่แอพฯ หนึ่งที่เหล่าเกย์คงเล่นกัน ผมหาแค่เพื่อนครับ เพราะผมไม่มั่นใจอยู่แล้วกับแอพนี้ ผมคุยกับบิว มาสักพักแล้วแลกไลน์คุยกันและลบแอพนั้นทิ้งครับ
เราก็คบมาให้บิวมาหาผมสัปดาห์ละครั้ง มานอนเล่นมากิน กันครับ เรามีอะไรกันก็ใส่ถุงยางอนามัยนะครับ (นพ เป็น รุก , บิว เป็น รับ) เราไม่ค่อยมีอะไรกันด้วยครับ เพราะเราจะนอนกอดกันซะมากกว่า เรามีความสุขกันมากๆครับ จนผมนัดว่าผมอยากให้เขาไปตรวจเลือดพร้อมผมครับที่คลินิคนิรนามของสภากาชาด ( เรานับวันที่มีอะไรกันครั้งสุดท้ายตรงตามที่เขาบอกเลยครับ เลยช่วงที่เขาต้องการ พอดีๆ )......เพราะผมมั่นใจมากและพี่ๆที่นี่น่ารักทุกคนเลย อีกอย่างตรวจได้เร็วและแม่นยำครับ .... ที่มาเนี่ยเพราะอยากให้เราไว้ใจซึ่งกันและกันครับ ซึ่งลึกๆมั่นใจเลยว่าเราปลอดภัยทั้งคู่ (เพราะกอดหน้านี้ที่ต่างคนต่างมีแฟนเราก็ป้องกันตลอด) เรานัดกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว กะว่าตรวจเสร็จเราจะไปไหว้พระ ดูหนังกันต่อ แล้วเราก็ตรวจ ก็แฮปปี้เลยครับ นั่งรอไป 1 ชม.นิดๆ
พอคิวผมเข้าไป ....ปกติครับ .... ผมเลยถามว่า ของแฟนผมออกรึยังครับ พี่เขาบอกว่า ยังครับยังไม่มา ผมออกมานั่งสัก 30 วินาที ก็เรียกแฟนผมเข้าไป อยู่นานสัก 10-15 นาที แฟนเปิดให้ผมเข้าไป ผมร้องโฮเลยครับ ไม่คิดว่า
แฟนผมจะติด hiv เพราะที่นี่เขาจะตรวจคอนเฟิมซ้ำให้ กรณีทั้งเป็นและไม่เป็น ซึ่งของแฟนคือ เป็นครับ ((ผมพิมพ์ไปยังจำภาพ คำ เสียง บรรยากาศได้ ผมน้ำตาไหลตลอดเลยครับเมื่อนึกถึง)) แฟนก็ร้องไห้บอกขอโทษผม ผมก็จับมือพูดอะไรไม่ออก ได้แต่จับมือแล้วลูบหัวบอกว่า "เขาจะดูแลบิวเอง" ...((จากการสืบนะครับ คนล่าสุดก่อนที่มาคบกับผมคนนั้นมีเชื้อครับ เรานั่งไล่ทามไลน์เลย มีแค่คนเดียว ที่อยู่ระหว่าง ตรวจเลือดครั้งสุดท้ายกับครั้งนี้ครับ))
.... เราออกมาจากคลินิคแฟนผมก็ได้รับคำปรึกษาจากพี่เขา และไปเจาะเลือดหา CD4 แล้วรอผล3วันมาดูว่าเชื้อมีปริมาณแค่ไหน? ...เราออกมา แพลนทุกอย่างจบเลยผมโบกแท๊กซี่กลับหอครับ มาทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไรกันแค่จับมือไม่ปล่อย น้ำตาซึมกันทั้งคู่ครับ กลับหอมา จำได้เราร้องไห้กันสลับกันไปมา ตั้งแต่เที่ยง-หกโมงเย็น
ตอนที่เราคุยกันที่หอกันต่อครับ คือผมไม่รู้จะทำยังไงต่อกับเขาดีครับเพราะเราคุยกันเขาก็บอกว่า "อย่าให้ผมไปเพราะเขารักผม เขาจะไม่มีใครอีกต่อไปจะมีแค่เรา จะไม่มีอะไรกับเรา ถ้าผมอยากให้มีอะไรกับคนอื่นได้เรารับได้ แต่อย่าทิ้งเขาไปเพราะเขาไม่เหลือใคร " ผมสัญญาเขาว่าผมจะไม่ทิ้งเขา แล้วก็บอกกับบิวว่า "ถึงอนาคตถ้าฐานะเราอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ความสัมพันธ์เราเหมือนเดิมนะ ผมจะดูแลเขาจนลมหายใจสุดท้ายของผม แต่เตงต้องแข็งแรง ออกกำลังกาย ไม่เครียดนะ" คือเหมือนบิวจะรับไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ทราบว่าผมจะเดินยังไงดี
เพื่อนผมพี่ผม (2คน)ที่ปรึกษา เพื่อนก็บอกให้ผมอยู่ให้กำลังใจเขาช่วงแรก และพอดีขึ้นให้ออกมาทิ้งเขาไว้ เพราะเพื่อนกลัวผมติด , ส่วนพี่ผมเป็นหมอก็บอกถามใจผมเอง ... ทุกวันนี้ยังทำตัวกับบิวเหมือนเดิมครับ ผ่านเหตุการณ์นั้นมา 3 วันแล้ว ยังโทรหา ยังไลน์เหมือนเดิมแค่ว่าเรื่องมาที่หอคงยังไม่ดีกว่า เพราะเราไม่ได้รังเกียจแต่ผมไม่รู้ว่าผมควรทำไง เพราะใจก็รัก ก็เป็นห่วงกลัวเขาอยู่ไม่ได้แล้วฆ่าตัวตาย กลัวการที่เขาเครียดแล้วอาการทรุด แต่ถามว่าจะดูแลไหม ดูแลจนเต็มความสามารถ พาไปหาหมอ ไปรับยา พาออกกำลังกาย พาดูหนังกินข้าวให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะผู้ที่เป็นแบบนี้เนี่ย "กำลังใจสำคัญอย่างมาก" ....แต่ผมก็คิดนะว่าผมจะมีแฟนใหม่ดีไหม เพื่อความสบายใจของแม่ด้วยเพื่อนๆด้วยซึ่งจะเลิกกับบิวแต่บิวก็ไม่ผิดอะไร แต่ถามตอนนี้ไม่พร้อมครับให้คำตอบเรื่องอะไรไม่ได้เลย รู้แค่ผมไม่อยากทิ้งให้บิวอยู่กับสภาวะแบบนี้คนเดียวแน่ๆ
ผมสัญญาไว้กับบิวส่งท้ายไปว่า "...บิวต้องเข้มแข็งต้องมีความสุขนะ รักครอบครัวให้มากๆเพราะคนที่รักบิวมากที่สุดคือครอบครัว รักนพได้ไม่ผิด แต่ต้องเรียงความสำคัญนะบิว ครอบครัว>>ตัวบิว>>เพื่อนๆ>>แล้วถึงมาเป็นนพ บิวอย่ายึดติดกับนพมากนะ แต่แค่ให้บิวรู้ไว้เสมอว่า นพจะดูแลบิวตลอดไป นพจะหาผ้าปิดปาก สเปรยแอลกอฮอล์ เจลล้างมือ ยา ทิชชู่เปียก แพ็คใส่กระเป๋าให้บิวติดตัวไปตลอดนะ (เพราะคนที่เป็นแบบนี้นะครับ ร่างกายจะรับเชื้อได้ง่าย ต้องป้องกันครับ) ... แล้วผล CD4 ต้องให้นพดูทุกครั้งนะ พยายามให้ค่ามันสูงไว้จะได้บอกว่าบิวแข็งแรงถือว่าเป็นของขวัญให้กับนพ และถ้าว่างนพจะพาเข้าวัดตลอดๆนะสร้างบุญกัน .... กินยาให้สม่ำเสมอ ...ออกกำลังกาย เอาซิกแพคให้นพเห็นให้ได้นะ ...คุยกับนพต้องหัวเราะให้เกิน5นาทีต่อวันนะ ... แล้วอะไรที่สัญญาว่าจะเปิดร้านอาหาร ไปเที่ยว พาไปกินข้าวนอกบ้านทุกเสาอาทิตย์ยังเหมือนเดิมนะทำได้ปกติเลย ขอแค่ว่าให้บิวรักษาสุขภาพอยู่กับนพไปนานๆ นพจะดูแลบิวเองไม่ต้องห่วง..." แล้วผมก็ร้องไห้หนักมากๆ ร้องจนนึกถึงหน้าแม่ขึ้นมา เลยกลับบ้านทันทีเลยครับ มากอดแม่ ผมไม่รู้ว่าผมจะทำยังไงกับความรักครั้งนี้เลยครับ
ผมกลับบ้านผมก็บอกเรื่องนี้ให้แม่ฟัง กราบเท้าแม่ แล้วแม่ก็คุยกับบิว แม่ให้กำลังใจบิว และแม่บอกว่าคบกับบิวได้เป็นเพื่อนพี่น้องปกติ แต่ขอเรื่องอย่างนั้นที่แม่ขอว่าอย่าทำ แล้วถ้าบิวอยากเจออยากกอดแม่ก็ได้ แม่ไม่ว่า แม่เข้าใจ .. ผมร้องไห้เลยครับ
*** ผมควรทำยังไงดีครับเพื่อนๆในพันทิพ ผมไม่มีสมาธิ ผมไม่กล้าตัดสินใจอะไรเลย ***
แฟนผมติดเชื้อhiv ผมเสียใจ ผมไม่รู้จะทำยังไงครับไม่อยากทิ้งเขา
เรื่องเริ่มมาว่าเราสองคนคบมา 2 เดือนแล้วครับ ใช้ชีวิตกันดีมากผมไม่เคยมีแฟนแบบนี้เลย วางแผนกันไกลและดูดีมากๆเลยครับ เรามีความสุขกันมากในทุกๆวัน เราเป็นนิสิตปี4 คนละมหาวิทยาลัย ซึ่งอีกแค่เทอมเดียวเราจะจบกันแล้วครับ .... เราเจอกันที่แอพฯ หนึ่งที่เหล่าเกย์คงเล่นกัน ผมหาแค่เพื่อนครับ เพราะผมไม่มั่นใจอยู่แล้วกับแอพนี้ ผมคุยกับบิว มาสักพักแล้วแลกไลน์คุยกันและลบแอพนั้นทิ้งครับ
เราก็คบมาให้บิวมาหาผมสัปดาห์ละครั้ง มานอนเล่นมากิน กันครับ เรามีอะไรกันก็ใส่ถุงยางอนามัยนะครับ (นพ เป็น รุก , บิว เป็น รับ) เราไม่ค่อยมีอะไรกันด้วยครับ เพราะเราจะนอนกอดกันซะมากกว่า เรามีความสุขกันมากๆครับ จนผมนัดว่าผมอยากให้เขาไปตรวจเลือดพร้อมผมครับที่คลินิคนิรนามของสภากาชาด ( เรานับวันที่มีอะไรกันครั้งสุดท้ายตรงตามที่เขาบอกเลยครับ เลยช่วงที่เขาต้องการ พอดีๆ )......เพราะผมมั่นใจมากและพี่ๆที่นี่น่ารักทุกคนเลย อีกอย่างตรวจได้เร็วและแม่นยำครับ .... ที่มาเนี่ยเพราะอยากให้เราไว้ใจซึ่งกันและกันครับ ซึ่งลึกๆมั่นใจเลยว่าเราปลอดภัยทั้งคู่ (เพราะกอดหน้านี้ที่ต่างคนต่างมีแฟนเราก็ป้องกันตลอด) เรานัดกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว กะว่าตรวจเสร็จเราจะไปไหว้พระ ดูหนังกันต่อ แล้วเราก็ตรวจ ก็แฮปปี้เลยครับ นั่งรอไป 1 ชม.นิดๆ
พอคิวผมเข้าไป ....ปกติครับ .... ผมเลยถามว่า ของแฟนผมออกรึยังครับ พี่เขาบอกว่า ยังครับยังไม่มา ผมออกมานั่งสัก 30 วินาที ก็เรียกแฟนผมเข้าไป อยู่นานสัก 10-15 นาที แฟนเปิดให้ผมเข้าไป ผมร้องโฮเลยครับ ไม่คิดว่าแฟนผมจะติด hiv เพราะที่นี่เขาจะตรวจคอนเฟิมซ้ำให้ กรณีทั้งเป็นและไม่เป็น ซึ่งของแฟนคือ เป็นครับ ((ผมพิมพ์ไปยังจำภาพ คำ เสียง บรรยากาศได้ ผมน้ำตาไหลตลอดเลยครับเมื่อนึกถึง)) แฟนก็ร้องไห้บอกขอโทษผม ผมก็จับมือพูดอะไรไม่ออก ได้แต่จับมือแล้วลูบหัวบอกว่า "เขาจะดูแลบิวเอง" ...((จากการสืบนะครับ คนล่าสุดก่อนที่มาคบกับผมคนนั้นมีเชื้อครับ เรานั่งไล่ทามไลน์เลย มีแค่คนเดียว ที่อยู่ระหว่าง ตรวจเลือดครั้งสุดท้ายกับครั้งนี้ครับ))
.... เราออกมาจากคลินิคแฟนผมก็ได้รับคำปรึกษาจากพี่เขา และไปเจาะเลือดหา CD4 แล้วรอผล3วันมาดูว่าเชื้อมีปริมาณแค่ไหน? ...เราออกมา แพลนทุกอย่างจบเลยผมโบกแท๊กซี่กลับหอครับ มาทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไรกันแค่จับมือไม่ปล่อย น้ำตาซึมกันทั้งคู่ครับ กลับหอมา จำได้เราร้องไห้กันสลับกันไปมา ตั้งแต่เที่ยง-หกโมงเย็น
ตอนที่เราคุยกันที่หอกันต่อครับ คือผมไม่รู้จะทำยังไงต่อกับเขาดีครับเพราะเราคุยกันเขาก็บอกว่า "อย่าให้ผมไปเพราะเขารักผม เขาจะไม่มีใครอีกต่อไปจะมีแค่เรา จะไม่มีอะไรกับเรา ถ้าผมอยากให้มีอะไรกับคนอื่นได้เรารับได้ แต่อย่าทิ้งเขาไปเพราะเขาไม่เหลือใคร " ผมสัญญาเขาว่าผมจะไม่ทิ้งเขา แล้วก็บอกกับบิวว่า "ถึงอนาคตถ้าฐานะเราอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ความสัมพันธ์เราเหมือนเดิมนะ ผมจะดูแลเขาจนลมหายใจสุดท้ายของผม แต่เตงต้องแข็งแรง ออกกำลังกาย ไม่เครียดนะ" คือเหมือนบิวจะรับไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ทราบว่าผมจะเดินยังไงดี
เพื่อนผมพี่ผม (2คน)ที่ปรึกษา เพื่อนก็บอกให้ผมอยู่ให้กำลังใจเขาช่วงแรก และพอดีขึ้นให้ออกมาทิ้งเขาไว้ เพราะเพื่อนกลัวผมติด , ส่วนพี่ผมเป็นหมอก็บอกถามใจผมเอง ... ทุกวันนี้ยังทำตัวกับบิวเหมือนเดิมครับ ผ่านเหตุการณ์นั้นมา 3 วันแล้ว ยังโทรหา ยังไลน์เหมือนเดิมแค่ว่าเรื่องมาที่หอคงยังไม่ดีกว่า เพราะเราไม่ได้รังเกียจแต่ผมไม่รู้ว่าผมควรทำไง เพราะใจก็รัก ก็เป็นห่วงกลัวเขาอยู่ไม่ได้แล้วฆ่าตัวตาย กลัวการที่เขาเครียดแล้วอาการทรุด แต่ถามว่าจะดูแลไหม ดูแลจนเต็มความสามารถ พาไปหาหมอ ไปรับยา พาออกกำลังกาย พาดูหนังกินข้าวให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะผู้ที่เป็นแบบนี้เนี่ย "กำลังใจสำคัญอย่างมาก" ....แต่ผมก็คิดนะว่าผมจะมีแฟนใหม่ดีไหม เพื่อความสบายใจของแม่ด้วยเพื่อนๆด้วยซึ่งจะเลิกกับบิวแต่บิวก็ไม่ผิดอะไร แต่ถามตอนนี้ไม่พร้อมครับให้คำตอบเรื่องอะไรไม่ได้เลย รู้แค่ผมไม่อยากทิ้งให้บิวอยู่กับสภาวะแบบนี้คนเดียวแน่ๆ
ผมสัญญาไว้กับบิวส่งท้ายไปว่า "...บิวต้องเข้มแข็งต้องมีความสุขนะ รักครอบครัวให้มากๆเพราะคนที่รักบิวมากที่สุดคือครอบครัว รักนพได้ไม่ผิด แต่ต้องเรียงความสำคัญนะบิว ครอบครัว>>ตัวบิว>>เพื่อนๆ>>แล้วถึงมาเป็นนพ บิวอย่ายึดติดกับนพมากนะ แต่แค่ให้บิวรู้ไว้เสมอว่า นพจะดูแลบิวตลอดไป นพจะหาผ้าปิดปาก สเปรยแอลกอฮอล์ เจลล้างมือ ยา ทิชชู่เปียก แพ็คใส่กระเป๋าให้บิวติดตัวไปตลอดนะ (เพราะคนที่เป็นแบบนี้นะครับ ร่างกายจะรับเชื้อได้ง่าย ต้องป้องกันครับ) ... แล้วผล CD4 ต้องให้นพดูทุกครั้งนะ พยายามให้ค่ามันสูงไว้จะได้บอกว่าบิวแข็งแรงถือว่าเป็นของขวัญให้กับนพ และถ้าว่างนพจะพาเข้าวัดตลอดๆนะสร้างบุญกัน .... กินยาให้สม่ำเสมอ ...ออกกำลังกาย เอาซิกแพคให้นพเห็นให้ได้นะ ...คุยกับนพต้องหัวเราะให้เกิน5นาทีต่อวันนะ ... แล้วอะไรที่สัญญาว่าจะเปิดร้านอาหาร ไปเที่ยว พาไปกินข้าวนอกบ้านทุกเสาอาทิตย์ยังเหมือนเดิมนะทำได้ปกติเลย ขอแค่ว่าให้บิวรักษาสุขภาพอยู่กับนพไปนานๆ นพจะดูแลบิวเองไม่ต้องห่วง..." แล้วผมก็ร้องไห้หนักมากๆ ร้องจนนึกถึงหน้าแม่ขึ้นมา เลยกลับบ้านทันทีเลยครับ มากอดแม่ ผมไม่รู้ว่าผมจะทำยังไงกับความรักครั้งนี้เลยครับ
ผมกลับบ้านผมก็บอกเรื่องนี้ให้แม่ฟัง กราบเท้าแม่ แล้วแม่ก็คุยกับบิว แม่ให้กำลังใจบิว และแม่บอกว่าคบกับบิวได้เป็นเพื่อนพี่น้องปกติ แต่ขอเรื่องอย่างนั้นที่แม่ขอว่าอย่าทำ แล้วถ้าบิวอยากเจออยากกอดแม่ก็ได้ แม่ไม่ว่า แม่เข้าใจ .. ผมร้องไห้เลยครับ