สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เรื่องราวของเรามันผ่านมา 5 ปีได้แล้วมั้งคะ แต่เพิ่งจะได้เอามาแชร์
เรื่องอาจยาวนิดนึงนะคะ เราอยากเล่าให้ค่อนข้างละเอียดค่ะ
เริ่มเลยนะคะ เราเรียนที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง มีวิทยาเขตอยู่จังหวัดนครปฐมค่ะ ฉะนั้นจะใช้ชีวิตเด็กหอตลอด มีแฟนก็จะเป็นเด็กมหาลัยเดียวกันเหมือนคู่อื่นๆ
ตอนนั้นเราเรียนอยู่ปี 3 ค่ะ ในกลุ่มเรามีเพื่อนที่สนิทไปไหนมาไหนด้วยกันจริงๆ แค่ 3 คน ต่อจากนี้เราขออนุญาติเรียกคนที่เกียวข้องเป็นอักษรย่อนะคะ
เพื่อนเราคนนึงชื่อ ข. หมวยๆ ขาวๆ มีนิสัยมั่นใจๆ ที่สำคัญเจ้าชู้และขี้เบื่อ ส่วนแฟนเก่าเราเป็นรุ่นน้องเรา 1 ปีค่ะ ชื่อ บ. มีช่วงนึงที่ 2 คนนี้เหมือนจะกิ๊กๆ กัน เพราะเราเห็นเค้าไปกินข้าวตอนเย็นและมาส่งที่หน้าหอหญิงบ่อยๆ เรายังเคยแอบแซวค่ะ
ที่ม.เราจะแยกนิสิตออกเป็น section ค่ะ เพื่อเวลารับน้องจะจัดกลุ่มได้ง่าย บ.จะอยู่ Sec เดียวกับเราค่ะ เห็นหน้ากันบ่อย พอรู้จักกัน หลังจากนั้นไม่นาน ข.ก็ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับ บ. แล้ว เป็นอันเข้าใจว่าเลิกกันแล้ว เพราะ ข.มันขี้เบื่อ กิ๊กกันได้อาทิตย์เดียวก็เลิก
หลังจากจบปี 3 ช่วงใกล้เปิดเทอมขึ้นปี 4 จะมีกิจกรรมรับน้องค่ะ เราเป็นพี่ว๊ากด้วยตอนนั้น ส่วน ปี 3 บางส่วนเป็นพี่ว๊าก บางส่วนคอยคุมน้อง เราสังเกตุว่า บ.ชอบเดินตามเรา ตอนเย็นก็ชอบโทรหา แรกๆ ก็คุยไป เพราะเห็นเป็นน้อง หลังๆ ก็เริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนคบกับเป็นแฟนค่ะ
บ.เป็นคนหน้าตาดีค่ะ สูง ขาว นิสัยดี เรียนเก่ง เพื่อนเยอะ โดยเฉพาะเพื่อนผู้หญิง เอาง่ายๆ ไม่ต้องไปจีบใคร ก็มีผู้หญิงเข้ามาหาเองค่ะ ด้วยสาเหตุนี้ค่ะ ที่ทำให้เราเจ็บช้ำใจอยู่ตลอดที่คบกัน
เรื่องราวก็ดำเนินตามปกติ จนเราจบ ได้งานค่ะ เป็นเซลล์แต่ต้องออกพื้นที่ไปประจำอยู่จังหวัดหนึ่งที่ภาคเหนือ ช่วงเวลานั้นทรมานใจมากค่ะ คิดถึงแฟนมาก อย่างที่บอกเค้าเป็นคนดี ดีจนคิดว่าชีวิตนี้จะเจอคนดีแบบนี้อีกได้มั๊ย เลยรักมากค่ะ อยู่ไกล ไม่ได้เห็นหน้า สมัยก่อน Social Network ไม่พัฒนาเหมือนสมัยนี้ค่ะ MSN ก็เริ่ดแล้ว เปิดกล้องคุยได้เห็นหน้าก็ชื่นใจสุดๆ ค่ะ วันไหนที่ต้องเข้าออฟฟิตที่กทม.ก็รีบตื่นตี 3 ตี 4 ขับรถบึ่งลงมาคนเดียว 700 กว่ากิโล เพื่อขอมาเจอหน้าแฟนก่อนเข้าประชุมค่ะ ได้เห็นหน้ากันตัวเป็นๆ เดือนละครั้ง ทรมานมาก
วันที่เค้าจบปี 3 ช่วง Summer เราขับรถไปขนของเค้าบางส่วน พาเค้าไปส่งบ้าน บ้านเค้าอยู่จ.ต้นๆทางใต้ค่ะ เราได้เจอพ่อแม่เค้าเป็นครั้งแรก ขากลับเราออกจากบ้านเค้าบ่าย 2 กลับถึงบ้านตัวเองที่ภาคกลาง ได้เจอหน้าพ่อแม่เราเองก็ 3 ทุ่มแล้วค่ะ ขับคนเดียว ตอนนั้นทุ่มเททุกอย่าง รักมากค่ะ
แล้วเรื่องที่ทำให้เราช้ำเรื่องแรกก็เกิดขึ้นค่ะ เวลาผ่านไป ตอนนั้นมีหนัง Spider Man ภาคไหนจำไม่ได้เข้าพอดี คุยกันแล้วว่าจะรอดูด้วยกัน เค้าเคยเกริ่นๆ ค่ะ ว่าจะซื้อโทรศัพท์ใหม่ วันนั้นโทรไปหา คุยไปคุยมาเราเริ่มถามว่าอยู่ไหน เค้าอ้ำอึ้งค่ะ ตอบว่าอยู่บ้านเพื่อน บ้านเพื่อน? เพื่อนเค้าเรารู้จักแทบทุกคนค่ะ ทำไมไม่บอกเลยว่าเพื่อนคนไหน มีพิรุธละ เราซักไปซักมาจบยอมบอก ว่าอยู่บ้าน ข. .....เพื่อนเราเอง
ตอนนั้นใจเราเต้นแรงจะทะลุออกจากอกเลยค่ะ ตกใจและโกรธ โกรธที่เค้าโกหก ไม่ยอมพูดความจริงแต่แรก แล้วทำไมต้องไปบ้านเพื่อนเรา คนที่เค้าเคยกิ๊กกัน ตอนนั้นมันเดือดไปหมด ทำอะไรไม่ได้ เพราะเวลานั้นเราอยู่เหนือค่ะ
ได้แต่นั่งร้องไห้ โวยวายใส่โทรศัพท์ ต้องคอยจินตนาการว่ามันไปทำไร ทำไมไม่บอกเราก่อน ทำไมๆๆ โทรไปอีกทีอยู่มาบุญครองแล้วค่ะ ไปซื้อโทรศัพท์ คือ? แสดงว่าเค้าโทรนัดกัน มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญมาเจอกันหรอกมั้ง เราโทรหาแฟนเราไม่ติด ก็โทรหาเพื่อนค่ะ โวยวายใส่เพื่อนด้วยตอนนั้น
ที่เจ็บใจที่สุดคือโทรไปอีกที มันกำลังจะเข้าดูหนังกันค่ะ เรื่อง Spider Man เรื่องที่เราตกลงกันไว้ว่าจะรอดูพร้อมกัน
มันเจ็บ จุกค่ะ ทำไรไม่ได้เลย นาทีนั้นจะลงมากทม.ต้องเครื่องบินอย่างเดียวแล้วค่ะ แต่วันรุ่งขึ้นต้องทำงาน ลงไปก็ทำไรไม่ได้ ก็เลยได้แต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
หลังจากนั้นเราก็คุยกันค่ะ เราขอเลิก แต่เค้าไม่ยอม ง้อจนเราใจอ่อน ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม
แต่นั่น...ไม่ใช่เรื่องราวที่ร้ายแรงที่สุดสำหรับเราค่ะ
ครั้งหนึ่งในชีวิต ที่รักแท้แพ้..ผู้หญิงแรดดดด
เรื่องอาจยาวนิดนึงนะคะ เราอยากเล่าให้ค่อนข้างละเอียดค่ะ
เริ่มเลยนะคะ เราเรียนที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง มีวิทยาเขตอยู่จังหวัดนครปฐมค่ะ ฉะนั้นจะใช้ชีวิตเด็กหอตลอด มีแฟนก็จะเป็นเด็กมหาลัยเดียวกันเหมือนคู่อื่นๆ
ตอนนั้นเราเรียนอยู่ปี 3 ค่ะ ในกลุ่มเรามีเพื่อนที่สนิทไปไหนมาไหนด้วยกันจริงๆ แค่ 3 คน ต่อจากนี้เราขออนุญาติเรียกคนที่เกียวข้องเป็นอักษรย่อนะคะ
เพื่อนเราคนนึงชื่อ ข. หมวยๆ ขาวๆ มีนิสัยมั่นใจๆ ที่สำคัญเจ้าชู้และขี้เบื่อ ส่วนแฟนเก่าเราเป็นรุ่นน้องเรา 1 ปีค่ะ ชื่อ บ. มีช่วงนึงที่ 2 คนนี้เหมือนจะกิ๊กๆ กัน เพราะเราเห็นเค้าไปกินข้าวตอนเย็นและมาส่งที่หน้าหอหญิงบ่อยๆ เรายังเคยแอบแซวค่ะ
ที่ม.เราจะแยกนิสิตออกเป็น section ค่ะ เพื่อเวลารับน้องจะจัดกลุ่มได้ง่าย บ.จะอยู่ Sec เดียวกับเราค่ะ เห็นหน้ากันบ่อย พอรู้จักกัน หลังจากนั้นไม่นาน ข.ก็ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับ บ. แล้ว เป็นอันเข้าใจว่าเลิกกันแล้ว เพราะ ข.มันขี้เบื่อ กิ๊กกันได้อาทิตย์เดียวก็เลิก
หลังจากจบปี 3 ช่วงใกล้เปิดเทอมขึ้นปี 4 จะมีกิจกรรมรับน้องค่ะ เราเป็นพี่ว๊ากด้วยตอนนั้น ส่วน ปี 3 บางส่วนเป็นพี่ว๊าก บางส่วนคอยคุมน้อง เราสังเกตุว่า บ.ชอบเดินตามเรา ตอนเย็นก็ชอบโทรหา แรกๆ ก็คุยไป เพราะเห็นเป็นน้อง หลังๆ ก็เริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนคบกับเป็นแฟนค่ะ
บ.เป็นคนหน้าตาดีค่ะ สูง ขาว นิสัยดี เรียนเก่ง เพื่อนเยอะ โดยเฉพาะเพื่อนผู้หญิง เอาง่ายๆ ไม่ต้องไปจีบใคร ก็มีผู้หญิงเข้ามาหาเองค่ะ ด้วยสาเหตุนี้ค่ะ ที่ทำให้เราเจ็บช้ำใจอยู่ตลอดที่คบกัน
เรื่องราวก็ดำเนินตามปกติ จนเราจบ ได้งานค่ะ เป็นเซลล์แต่ต้องออกพื้นที่ไปประจำอยู่จังหวัดหนึ่งที่ภาคเหนือ ช่วงเวลานั้นทรมานใจมากค่ะ คิดถึงแฟนมาก อย่างที่บอกเค้าเป็นคนดี ดีจนคิดว่าชีวิตนี้จะเจอคนดีแบบนี้อีกได้มั๊ย เลยรักมากค่ะ อยู่ไกล ไม่ได้เห็นหน้า สมัยก่อน Social Network ไม่พัฒนาเหมือนสมัยนี้ค่ะ MSN ก็เริ่ดแล้ว เปิดกล้องคุยได้เห็นหน้าก็ชื่นใจสุดๆ ค่ะ วันไหนที่ต้องเข้าออฟฟิตที่กทม.ก็รีบตื่นตี 3 ตี 4 ขับรถบึ่งลงมาคนเดียว 700 กว่ากิโล เพื่อขอมาเจอหน้าแฟนก่อนเข้าประชุมค่ะ ได้เห็นหน้ากันตัวเป็นๆ เดือนละครั้ง ทรมานมาก
วันที่เค้าจบปี 3 ช่วง Summer เราขับรถไปขนของเค้าบางส่วน พาเค้าไปส่งบ้าน บ้านเค้าอยู่จ.ต้นๆทางใต้ค่ะ เราได้เจอพ่อแม่เค้าเป็นครั้งแรก ขากลับเราออกจากบ้านเค้าบ่าย 2 กลับถึงบ้านตัวเองที่ภาคกลาง ได้เจอหน้าพ่อแม่เราเองก็ 3 ทุ่มแล้วค่ะ ขับคนเดียว ตอนนั้นทุ่มเททุกอย่าง รักมากค่ะ
แล้วเรื่องที่ทำให้เราช้ำเรื่องแรกก็เกิดขึ้นค่ะ เวลาผ่านไป ตอนนั้นมีหนัง Spider Man ภาคไหนจำไม่ได้เข้าพอดี คุยกันแล้วว่าจะรอดูด้วยกัน เค้าเคยเกริ่นๆ ค่ะ ว่าจะซื้อโทรศัพท์ใหม่ วันนั้นโทรไปหา คุยไปคุยมาเราเริ่มถามว่าอยู่ไหน เค้าอ้ำอึ้งค่ะ ตอบว่าอยู่บ้านเพื่อน บ้านเพื่อน? เพื่อนเค้าเรารู้จักแทบทุกคนค่ะ ทำไมไม่บอกเลยว่าเพื่อนคนไหน มีพิรุธละ เราซักไปซักมาจบยอมบอก ว่าอยู่บ้าน ข. .....เพื่อนเราเอง
ตอนนั้นใจเราเต้นแรงจะทะลุออกจากอกเลยค่ะ ตกใจและโกรธ โกรธที่เค้าโกหก ไม่ยอมพูดความจริงแต่แรก แล้วทำไมต้องไปบ้านเพื่อนเรา คนที่เค้าเคยกิ๊กกัน ตอนนั้นมันเดือดไปหมด ทำอะไรไม่ได้ เพราะเวลานั้นเราอยู่เหนือค่ะ
ได้แต่นั่งร้องไห้ โวยวายใส่โทรศัพท์ ต้องคอยจินตนาการว่ามันไปทำไร ทำไมไม่บอกเราก่อน ทำไมๆๆ โทรไปอีกทีอยู่มาบุญครองแล้วค่ะ ไปซื้อโทรศัพท์ คือ? แสดงว่าเค้าโทรนัดกัน มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญมาเจอกันหรอกมั้ง เราโทรหาแฟนเราไม่ติด ก็โทรหาเพื่อนค่ะ โวยวายใส่เพื่อนด้วยตอนนั้น
ที่เจ็บใจที่สุดคือโทรไปอีกที มันกำลังจะเข้าดูหนังกันค่ะ เรื่อง Spider Man เรื่องที่เราตกลงกันไว้ว่าจะรอดูพร้อมกัน
มันเจ็บ จุกค่ะ ทำไรไม่ได้เลย นาทีนั้นจะลงมากทม.ต้องเครื่องบินอย่างเดียวแล้วค่ะ แต่วันรุ่งขึ้นต้องทำงาน ลงไปก็ทำไรไม่ได้ ก็เลยได้แต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
หลังจากนั้นเราก็คุยกันค่ะ เราขอเลิก แต่เค้าไม่ยอม ง้อจนเราใจอ่อน ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม
แต่นั่น...ไม่ใช่เรื่องราวที่ร้ายแรงที่สุดสำหรับเราค่ะ