ต้องขออภัยก่อนนะครับ เป็นคนเขียนอะไรแบบนี้ไม่เก่ง ละก็ใช้โทรศัพท์ในการตั้งกระทู้ด้วย แถมยังเป็นกระทู้แรกที่ตั้งคำถามอะไรแบบนี้ ขาดตกบกพร่องอะไรต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะคับ
เริ่มเรื่องเลยดีกว่า... ผมเป็นนักศักษาปี4 ชีวิตวัยเรียนนี่ถือว่าใช้คุ้มค่ามากๆ ไม่เคยยอมใคร โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ซึ่งผมเคยคิดว่าจะต้องเจออะไรแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าต้องขนาดนี้ประมานว่าตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่เราเจอในปัจจุบัน ว่าด้วยเรื่องไม่ยอมใครก่อนดีกว่าครับ...
ตั้งแต่เด็กๆผมมักจะเป็นหัวโจกมาตลอดประมานว่าเป็นผู้นำของแก๊งสมัยเด็กๆ อยากได้อะไรก็ต้องได้ สั่งให้ใครทำอะไรก็ต้องทำ ไม่ได้ดั่งใจท้าตีถ้าต่อยตลอด ประถมก็เป็น มัธยมต้นก็เป็น ตอนเรียนปวช. เป็นรร.ช่างเอกชนแห่งหนึ่งอยู่แถวๆอ่อนนุช อุดมสุข พ่อแม่ปวดหัวมาก เรียน3ปี โดนจับไป10กว่าครั้ง ตีรีนฟันแทงนี่มาตลอด ทั้งโดนฟันเย็บ100กว่าเข็ม โดนกระทืบจนกระโหลกยุบ ต้องไปบำเพ็ญประโยชน์ก็แล้ว ทำอะไรก็แล้วก็ไม่เข็ด พออายุเริ่มมากขึ้นตอนนั้นใกล้จบแล้วปีสองเทอมสองแล้ว ก็คิดได้ว่าไม่เอาอีกแล้วเป็นเด็กติ๋มดีกว่า บวกกับแม่มาพูดด้วยว่า "เลิกเป็นแบบนี้ได้ไหมลูก" ก็ย้ายแผนกเรียน จากช่างยนต์ไปเรียนคอม เรียนก็รีบเก็บให้ทันเพื่อน (ลงเพิ่มเรียนกับพวกภาคค่ำไปด้วยเลยจบตามเกรน) เรียนจบก็คิดว่าชีวิตไม่น่าจะมาทะเลาะอะไรกับใครอีกแล้วมันไม่มีประโยชน์เลยคิดว่าจะเข้ามหาลัย ก็เลยมาเข้ามหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในย่านรังสิต
ส่วนเรื่องผู้หญิงก็อย่างที่ว่าครับผ่านก็เยอะมาก...กว่าจะมาเจอคนปัจจุบัน พูดได้ว่าเป็นโรคเถอะเพราะมันเยอะจริงๆ ผมไม่ได้เป็นคนหล่ออะไรแถมเตี้ย+ฟันเหยินอีกต่างหาก ตอนเรียนช่าง+กับมหาลัยก็ฟาดฟันไปเยอะมากๆเพราะเป็นคนเที่ยวตลอด แต่ช่วงมหาลัยนี่พูดได้ว่ากระเด็น เพราะทำงานร้านเหล้า แต่ปัจจุบันไม่ได้เป็นโรคนะคับเพราะตรวจเลือดล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้วไม่มีอะไร ก็สบายใจ5555 (อันนี้ไม่เกี่ยว) แต่ก็มีเคยคิดจริงจังอยู่สองคน ตอนอยู่มหาลัย แต่ก็โดนหักอกมาเลยทำให้ผมไม่คิดรักใครจริงจังแล้วเพราะเวลาแย่ผมก็แย่จริงจัง เมาหัวลาน้ำเป็นเดือน พอประคองตัวเองลุกได้ก็เริ่มเดินทางที่ไม่น่าเดินนักเพราะการเล่นกับความรู้สึกคนอื่นมันไม่น่าทำเลย แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดแบบนี้เพราะยังคิดไม่ได้ ก็เริ่มเก็บแต้มมาเลื่อยๆจนปี4 เคยถามผู้หญิงหลายคนนะว่าทำไมถึงยอมมายุ่งกับคนอย่างผม ส่วนมากบอกผมไม่หล่อนะ... ไม่หล่อเลยแม้แต่น้อย แต่ดันดูน่าคบหา ไม่มีพิษมีภัยแลดูจริงใจ (อันนี้ 10 คนน่าจะมีสัก 8) ผมยอมรับนะถ้ามาเป็นเพื่อนมี 100 ผมให้ 90 (อันนี้ขอไม่ให้ 100 เพราะขอเหลือไว้ 10 ไว้รักตัวเองบ้างนิดนึงก็ยังดี) แต่กับผู้หญิง ผมไม่เคยคิดจริงจังเลย ยกเว้นแม่ของผม แคร์มากเป็นอันดับหนึ่ง จะยอมแม่ตลอด บางเรื่องก็ไม่ยอมเพราะบางทีเราก็มีเหตุผลของเราแต่ส่วนใหญ่จะไม่ยอม 555
พอมาเจอแฟนคนปัจจุบันเทออายุมากกว่าผมเรียนจบ มีงานมีการทำเป็นของตัวเองแล้ว ที่ผมคิดว่าจะเริ่มเปิดใจจริงจังอีกหนึ่งครั้งนี่เพราะว่าผมคิดว่าเธอเป็นผู้ใหญ่แล้วมีเหตุผลไม่งี่เง่าเหมือนเด็กๆที่เคยผ่านมา... แต่!!! อีการที่ผมคิดแบบนี้ผมไม่รู้ว่าผมคิดผิดคิดถูก ตอนนี้ผมคบกับเทอมาได้ระยะนึงแล้ว พูดได้ว่ารักมาก รักใครผมก็รักจริงๆถึงแม้จะน้อยกว่าแม่ผมหน่อย พูดได้ว่าเทความรักในชีวิตให้เทอหมดหน้าตัก คิดจะจริงจังแล้วผมไม่ได้เผื่อเนื้อที่ไว้ให้ความเสียใจเลย ช่วงแรกเราทะเลาะกันบ่อยมากกกก บ่อยจนเบื่อเพราะความโตของเทอที่ผมอยากได้ ==" เหมือนดาบสองคม ในความคิดผมเทองี่เง่าในแบบผู้ใหญ่ แบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อนว่า เอ้า!!นี่คือเหตุผลแบบนี้หรอที่ต้องมามีปันหากับกูอะไรแบบนี้(อันนี้นึกในใจ) แบบว่าคิดลึกเกิ๊น ไม่รู้จะลึกไปไหน มีเหตุผลมาชนะตลอด ละเหตุผลก็จะเปนไปตามที่เทอคิดจิงๆ ละเวลาทะเลาะเทอจะพูดเกริ่นๆแบบว่ากูจะไปแล้วนะ จะเลิกกับแล้วนะ เพราะเทอจะพูดเสมอว่าไม่มีผมก็ไม่เป็นไร ชีวิตเขาไม่มีก็ไม่ได้กระทบกระแทกอะไรกับการงานเขาหรือชีวิตเขา ด้วยความเป็นเด็กผมก็แบบประชด "เอออ...ไม่มีเค้าละสบายใจเค้าไปเองก็ได้" นี่!!โครตจะเด็ก บางทีแบบเรื่องอะไรแบบนี้ผมไม่เคยยอมใครเลย จะเป็นฝ่ายงอลตลอดสำหรับผู้หญิงที่ผ่านมาทุกคน ไม่เคยต้องตามตื้อใคร ไม่คิดเผื่อว่าคำพูดเราจะไปทำร้ายเขาให้เขาเสียใจมากขนาดไหน พอมาเจอกับตัวเองแบบ อะไรวะเนี้ยยย!! ปวดหัวสุดๆ พอประชดไปอ่าว
เลิกจิงอีก!! ตามง้อสามสี่วันกว่าจะกลับมาคืนดี ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันทำไมต้องทำแบบนี้ คือแบบบางทีก็คิดนะ กูมีสิทธิงอนบ้างไหมเนี้ย เพราะไม่เคยงอนได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว == มีอะไรยอมทุกอย่างให้เทอชี้ทางให้เดินมีอะไรตอนนี้ปรึกษามากกว่าพ่อแม่ เพราะประสบการเทอเยอะจริงๆ เทอเป็นคนที่เก่งมาก เรื่องใช้สมองนี่ปุ๊บปั๊บรับโชคเลย "สวย รวย เก่ง" นี่คือเทอ ตอนแรกที่คบกันผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเทอเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่รู้ว่าทำงานอะไร ทำที่ไหน บ้านอยู่ตรอกซอยไหน ไม่รู้อะไรเลยแม้แต่ชื่อจริง อายุจริงๆของเทอ รู้แค่ว่าคุยกันถูกคอละก็เซิดกูเกิ้ล วิธีการจีบสาว ใช้วิธีมุขเสี่ยว เพราะมันเหมาะกับผมสุดละ ทำอะไรโง่ๆเสี่ยวๆ ดันชอบเฉยย!!
คุยกันไปเลื่อยๆเรียกได้ว่ายันเช้าแทบทุกวันยอดมุขเสี่ยวตลอดก็เริ่มมาเจอกัน เทอพาผมไปเลี้ยงข้าวผมบอกไม่เอาเกรงใจเดี๋ยวผมจ่ายเองเทอก็บอกว่า"เค้าทำงานมีรายได้แล้ว ผมยังเรียนอยู่ไม่มีรายได้อะไร ทำงานร้านเหล้าเอาตรงนั้นมาเลี้ยงตัวเองให้รอดก่อน ไม่ต้องมาโชแมน เอามีใครมารังแกก่อนเดี๋ยวจะให้ช่วย" แน้ะ!! เหนเราเป็นบอดี้การดไปแล้ว แต่ดูเหมือนเทอจะเข้าใจผม น่าจะเข้าใจอย่างถ่องแท้ด้วยเพราะมีอะไรผมพูดให้เทอฟังหมดที่บ้านทำอะไรยังไง ต่างกับเทอไม่เคยบอกอะไรผมเลยเรื่องที่บ้าน พูดคำเดียวผมไม่อยากรู้หรอก ==" มึนไปอีก แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี๊อะไรเพราะถึงเวลาผมก็รู้เอง เทอเป็นคนดีขับรถมาหา กทม. -รังสิต ผมทราบซึ้งอย่างแรง เลี้ยงข้าวผมทุกครั้งที่เจอหน้า เวลาเทอมาหาผมก็ต้องลางานเผื่อมาอยู่กับเทอ นวดให้ทุกครั้ง จนผมต้องออกจากการทำงานกลางคืนหันมาเทคแคร์เอาใจใส่ นวดให้ทุกครั้งที่เจอ(เจอบ่อยมากกกก)บางคืนเทอมานอนด้วยก็นวดให้จนกว่าจะหลับ ==" ชีวิตดีขึ้นนอนตื่นเช้า กินอิ่มนอนหลับหลังจากบอกฝันดีกันทุกคืน นี่น่าจะเป็นเหตุผลที่ยอมเทอตลอดคับ
มีใครเป็นบ้างไหม มันเป็นเรื่องดีไหมครับ บางทีแค่มีความรู้สึกอึดอัดแบบไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ตอนนี้เริ่มจะชินละ แค่ความรู้สึกลึกๆอยากระบาย แต่ไม่อยากเลิกนะคับ เพราะรู้สึกว่าเทอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปละ
มีแฟนแบบนี้เป็นเรื่องดีไหมครับ มีใครเป็นเหมือนผมไหมครับ?? ในแง่ความรู้สึก
เริ่มเรื่องเลยดีกว่า... ผมเป็นนักศักษาปี4 ชีวิตวัยเรียนนี่ถือว่าใช้คุ้มค่ามากๆ ไม่เคยยอมใคร โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ซึ่งผมเคยคิดว่าจะต้องเจออะไรแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าต้องขนาดนี้ประมานว่าตั้งตัวไม่ทันกับสิ่งที่เราเจอในปัจจุบัน ว่าด้วยเรื่องไม่ยอมใครก่อนดีกว่าครับ...
ตั้งแต่เด็กๆผมมักจะเป็นหัวโจกมาตลอดประมานว่าเป็นผู้นำของแก๊งสมัยเด็กๆ อยากได้อะไรก็ต้องได้ สั่งให้ใครทำอะไรก็ต้องทำ ไม่ได้ดั่งใจท้าตีถ้าต่อยตลอด ประถมก็เป็น มัธยมต้นก็เป็น ตอนเรียนปวช. เป็นรร.ช่างเอกชนแห่งหนึ่งอยู่แถวๆอ่อนนุช อุดมสุข พ่อแม่ปวดหัวมาก เรียน3ปี โดนจับไป10กว่าครั้ง ตีรีนฟันแทงนี่มาตลอด ทั้งโดนฟันเย็บ100กว่าเข็ม โดนกระทืบจนกระโหลกยุบ ต้องไปบำเพ็ญประโยชน์ก็แล้ว ทำอะไรก็แล้วก็ไม่เข็ด พออายุเริ่มมากขึ้นตอนนั้นใกล้จบแล้วปีสองเทอมสองแล้ว ก็คิดได้ว่าไม่เอาอีกแล้วเป็นเด็กติ๋มดีกว่า บวกกับแม่มาพูดด้วยว่า "เลิกเป็นแบบนี้ได้ไหมลูก" ก็ย้ายแผนกเรียน จากช่างยนต์ไปเรียนคอม เรียนก็รีบเก็บให้ทันเพื่อน (ลงเพิ่มเรียนกับพวกภาคค่ำไปด้วยเลยจบตามเกรน) เรียนจบก็คิดว่าชีวิตไม่น่าจะมาทะเลาะอะไรกับใครอีกแล้วมันไม่มีประโยชน์เลยคิดว่าจะเข้ามหาลัย ก็เลยมาเข้ามหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในย่านรังสิต
ส่วนเรื่องผู้หญิงก็อย่างที่ว่าครับผ่านก็เยอะมาก...กว่าจะมาเจอคนปัจจุบัน พูดได้ว่าเป็นโรคเถอะเพราะมันเยอะจริงๆ ผมไม่ได้เป็นคนหล่ออะไรแถมเตี้ย+ฟันเหยินอีกต่างหาก ตอนเรียนช่าง+กับมหาลัยก็ฟาดฟันไปเยอะมากๆเพราะเป็นคนเที่ยวตลอด แต่ช่วงมหาลัยนี่พูดได้ว่ากระเด็น เพราะทำงานร้านเหล้า แต่ปัจจุบันไม่ได้เป็นโรคนะคับเพราะตรวจเลือดล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้วไม่มีอะไร ก็สบายใจ5555 (อันนี้ไม่เกี่ยว) แต่ก็มีเคยคิดจริงจังอยู่สองคน ตอนอยู่มหาลัย แต่ก็โดนหักอกมาเลยทำให้ผมไม่คิดรักใครจริงจังแล้วเพราะเวลาแย่ผมก็แย่จริงจัง เมาหัวลาน้ำเป็นเดือน พอประคองตัวเองลุกได้ก็เริ่มเดินทางที่ไม่น่าเดินนักเพราะการเล่นกับความรู้สึกคนอื่นมันไม่น่าทำเลย แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดแบบนี้เพราะยังคิดไม่ได้ ก็เริ่มเก็บแต้มมาเลื่อยๆจนปี4 เคยถามผู้หญิงหลายคนนะว่าทำไมถึงยอมมายุ่งกับคนอย่างผม ส่วนมากบอกผมไม่หล่อนะ... ไม่หล่อเลยแม้แต่น้อย แต่ดันดูน่าคบหา ไม่มีพิษมีภัยแลดูจริงใจ (อันนี้ 10 คนน่าจะมีสัก 8) ผมยอมรับนะถ้ามาเป็นเพื่อนมี 100 ผมให้ 90 (อันนี้ขอไม่ให้ 100 เพราะขอเหลือไว้ 10 ไว้รักตัวเองบ้างนิดนึงก็ยังดี) แต่กับผู้หญิง ผมไม่เคยคิดจริงจังเลย ยกเว้นแม่ของผม แคร์มากเป็นอันดับหนึ่ง จะยอมแม่ตลอด บางเรื่องก็ไม่ยอมเพราะบางทีเราก็มีเหตุผลของเราแต่ส่วนใหญ่จะไม่ยอม 555
พอมาเจอแฟนคนปัจจุบันเทออายุมากกว่าผมเรียนจบ มีงานมีการทำเป็นของตัวเองแล้ว ที่ผมคิดว่าจะเริ่มเปิดใจจริงจังอีกหนึ่งครั้งนี่เพราะว่าผมคิดว่าเธอเป็นผู้ใหญ่แล้วมีเหตุผลไม่งี่เง่าเหมือนเด็กๆที่เคยผ่านมา... แต่!!! อีการที่ผมคิดแบบนี้ผมไม่รู้ว่าผมคิดผิดคิดถูก ตอนนี้ผมคบกับเทอมาได้ระยะนึงแล้ว พูดได้ว่ารักมาก รักใครผมก็รักจริงๆถึงแม้จะน้อยกว่าแม่ผมหน่อย พูดได้ว่าเทความรักในชีวิตให้เทอหมดหน้าตัก คิดจะจริงจังแล้วผมไม่ได้เผื่อเนื้อที่ไว้ให้ความเสียใจเลย ช่วงแรกเราทะเลาะกันบ่อยมากกกก บ่อยจนเบื่อเพราะความโตของเทอที่ผมอยากได้ ==" เหมือนดาบสองคม ในความคิดผมเทองี่เง่าในแบบผู้ใหญ่ แบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อนว่า เอ้า!!นี่คือเหตุผลแบบนี้หรอที่ต้องมามีปันหากับกูอะไรแบบนี้(อันนี้นึกในใจ) แบบว่าคิดลึกเกิ๊น ไม่รู้จะลึกไปไหน มีเหตุผลมาชนะตลอด ละเหตุผลก็จะเปนไปตามที่เทอคิดจิงๆ ละเวลาทะเลาะเทอจะพูดเกริ่นๆแบบว่ากูจะไปแล้วนะ จะเลิกกับแล้วนะ เพราะเทอจะพูดเสมอว่าไม่มีผมก็ไม่เป็นไร ชีวิตเขาไม่มีก็ไม่ได้กระทบกระแทกอะไรกับการงานเขาหรือชีวิตเขา ด้วยความเป็นเด็กผมก็แบบประชด "เอออ...ไม่มีเค้าละสบายใจเค้าไปเองก็ได้" นี่!!โครตจะเด็ก บางทีแบบเรื่องอะไรแบบนี้ผมไม่เคยยอมใครเลย จะเป็นฝ่ายงอลตลอดสำหรับผู้หญิงที่ผ่านมาทุกคน ไม่เคยต้องตามตื้อใคร ไม่คิดเผื่อว่าคำพูดเราจะไปทำร้ายเขาให้เขาเสียใจมากขนาดไหน พอมาเจอกับตัวเองแบบ อะไรวะเนี้ยยย!! ปวดหัวสุดๆ พอประชดไปอ่าว
คุยกันไปเลื่อยๆเรียกได้ว่ายันเช้าแทบทุกวันยอดมุขเสี่ยวตลอดก็เริ่มมาเจอกัน เทอพาผมไปเลี้ยงข้าวผมบอกไม่เอาเกรงใจเดี๋ยวผมจ่ายเองเทอก็บอกว่า"เค้าทำงานมีรายได้แล้ว ผมยังเรียนอยู่ไม่มีรายได้อะไร ทำงานร้านเหล้าเอาตรงนั้นมาเลี้ยงตัวเองให้รอดก่อน ไม่ต้องมาโชแมน เอามีใครมารังแกก่อนเดี๋ยวจะให้ช่วย" แน้ะ!! เหนเราเป็นบอดี้การดไปแล้ว แต่ดูเหมือนเทอจะเข้าใจผม น่าจะเข้าใจอย่างถ่องแท้ด้วยเพราะมีอะไรผมพูดให้เทอฟังหมดที่บ้านทำอะไรยังไง ต่างกับเทอไม่เคยบอกอะไรผมเลยเรื่องที่บ้าน พูดคำเดียวผมไม่อยากรู้หรอก ==" มึนไปอีก แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี๊อะไรเพราะถึงเวลาผมก็รู้เอง เทอเป็นคนดีขับรถมาหา กทม. -รังสิต ผมทราบซึ้งอย่างแรง เลี้ยงข้าวผมทุกครั้งที่เจอหน้า เวลาเทอมาหาผมก็ต้องลางานเผื่อมาอยู่กับเทอ นวดให้ทุกครั้ง จนผมต้องออกจากการทำงานกลางคืนหันมาเทคแคร์เอาใจใส่ นวดให้ทุกครั้งที่เจอ(เจอบ่อยมากกกก)บางคืนเทอมานอนด้วยก็นวดให้จนกว่าจะหลับ ==" ชีวิตดีขึ้นนอนตื่นเช้า กินอิ่มนอนหลับหลังจากบอกฝันดีกันทุกคืน นี่น่าจะเป็นเหตุผลที่ยอมเทอตลอดคับ
มีใครเป็นบ้างไหม มันเป็นเรื่องดีไหมครับ บางทีแค่มีความรู้สึกอึดอัดแบบไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ตอนนี้เริ่มจะชินละ แค่ความรู้สึกลึกๆอยากระบาย แต่ไม่อยากเลิกนะคับ เพราะรู้สึกว่าเทอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปละ