ขอคำปรึกษาค่ะ ไม่ไหวแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง
จขกท. อายุ 21 ปีค่ะ ยังเรียนอยู่ มีแฟนอายุเท่ากัน ยังเรียนอยู่เหมือนกัน ตอนแรกที่ตรวจแล้วรู้ว่าท้อง เราก็คิดมาตลอดนะคะ ว่ายังไงก็ต้องเอาไว้ ไม่เคยมีความคิดว่าอยากจะเอาออกเลย เพราะคิดว่ายังไงเราก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เราประมาทเอง แต่ในความรู้สึก
ไม่ถือว่าพลาดนะคะ คือเรารักผู้ชายคนนี้ เรารักกันดีค่ะ แล้วก็เคยถามเค้าก่อนหน้านี้ เค้าก็บอกเค้ารับผิดชอบแน่นอน แล้วช่วงก่อนที่จะรู้ว่าท้อง เราคุยเล่นกันบ่อยมากค่ะ แบบเจอของเล่นก็เออเนี่ย ไว้ซื้อให้ลูก พอเราช้อปเยอะ เค้าก็จะพูดว่า โหย ละลูกจะเอาอะไรกิน คือเหมือนพูดเรื่องลูกกันบ่อยอ่ะค่ะ พอรู้ว่าท้อง เราก็มั่นใจว่าเค่าจะเป็นพ่อที่ดีของลูกเราได้
แต่พอวันที่ตรวจกันจริงๆ ผลออกมาอันแรก เค้าช็อค เค้าพูดว่าตรวจผิดรึเปล่าๆ จนตรวจถึง 4อัน ระยะเวลา 3 วัน ก็ขึ้น2ขีดเข้มๆ เลย เค้าก็บอกไม่ท้องหรอก ตรวจผิดมั้ง เราก็ยังเข้าใจ เค้าอาจจะตกใจ
แต่เวลาผ่านไปเกือบ 2อาทิตย์เรายังไม่ตัดสินใจบอกที่บ้าน แต่แฟนเราเค้าพูดแค่ว่าให้เอาออก เอาออกเถอะ อนาคตเค้าล่ะ เค้ายังเรียนอยู่เลย คือเราก็เครียดนะคะ แต่ผลมันออกมาแบบนี้เราก็ยอมรับอ่ะค่ะ แต่เค้ากลับไม่รับ วันดีคืนดี อารมณ์ดีๆ ก็มาบอก เค้าจะรับจะดูแลเรากับลูกเอง เราก็ใจชื้นละ แต่พอคุยจริงๆจังๆ ก็บอกเรา เอาออกเถอะ
พอถึงวันนึง เราบอกแม่ค่ะ แม่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรค่ะ ก็มีต่อว่าบ้าง แต่ก็ถามว่าเราคิดรึยัง จะเอายังไงต่อไป เค้าก็ให้เรากับแฟนคิดค่ะ คือทางบ้านเรา เค้าให้เราเลือกเอง ถ้าเอาไว้ เค้าก็จะช่วย หรือจะเอาออก เค้าก็เข้าใจและพร้อมจะอยู่ข้างๆ
แต่ไปๆมาๆ แม่กลับกล่อมให้เราเอาออกเถอะ อนาคตเราจะไหวหรอ ต้องเจออะไรอีกเยอะเลยนะ แล้วบ้านแฟนจะเอายังไงก็ยังไม่รู้ ถ้าเค้าไม่รับผิดชอบล่ะ จะทำยังไง กินยาไหม 'ตอนนี้เป็นแค่ก้อนเลือด ยังไม่เป็นตัว ไม่ผิดหรอก' เราเจ็บปวดกับคำนี้มากอ่ะ แต่เราก็เข้าใจนะ ว่าแม่ห่วงอนาคตเรา แม่บอกถ้าจะบาปก็บาปไปด้วยกัน เราเสียใจมากๆที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้
แล้วทีนี้เรากดดันให้แฟนบอกที่บ้านค่ะ เพราะแม่เราถาม ว่าบ้านแฟนว่ายังไง เพราะแฟนก็หลบหน้าไม่มาเจอบ้านเรา แฟนก็บอกพ่อแม่เค้าค่ะ
แม่แฟน : ไหวก็เอาสิ แต่แม่ไม่ไหวนะ
พ่อแฟน : ก็รับผิดชอบเอง แล้วอย่าเอาเปรียบผู้หญิงล่ะ แต่ไม่ส่งให้เรียนต่อนะ ทำงานหาเลี้ยงครอบครัวเอง
พอแฟนบอกมาแบบนี้ เค้าก็ได้แต่บอกเราว่า เอาออกเถอะๆ เราจะทนไหวหรอ เค้าไม่อยากให้ใครลำบาก เราก็รู้สึกแย่อ่ะค่ะ
ทางบ้านแฟนก็บอกให้เอาไว้นะคะ แต่ถ้าแฟนไม่ได้เรียนต่อ เราว่าอนาคตมันยิ่งดิ่งลงไหม เรียนอีกปีเดียวแฟนก็จะจบ ของเราอีก 2 ปี แต่เราเป็นคนขายของเป็น หารายได้เสริมได้ตลอดๆ อยู่แล้วอ่ะค่ะ เราก็คิดว่ายังพอแบ่งเบาได้ ถ้าทางบ้านแฟนช่วยบ้าง ทำแบบนี้เค้าก็เหมือนกดดันให้เราเอาออก เพราะแฟนไม่มีทางที่จะยอมหยุดเรียนมาทำงานก่อนแน่ๆ แล้วบ้านเรารับผิดชอบฝ่ายเดียวก็คงไม่ไหว
ตอนนี้ทั้งแม่ ทั้งแฟน ก็เอาแต่พูดว่าเอาออกเถอะ หายากินไหม แต่เรากลับไม่อยากทำอ่ะค่ะ เราอยากรับผิดชอบมากกว่า ถึงเราจะนิสัยยังเด็ก ไม่ยอมโต แต่เราว่าการเอาออก ไม่น่าใช่ทางออกที่ดีเลยอ่ะค่ะ
เราไม่รู้ว่าควรทำยังไงนะคะ เราไม่แน่ใจอายุครรภ์ ประจำเดือนเรามาครั้งสุดท้ายคือ 5สิงหาคม บางทีเราก็คิดนะ ทำไมเราไม่เลือกที่จะจบปัญหา แล้วเริ่มชีวิตใหม่ ทั้งที่ถ้าจบปัญหาเราอาจมีความสุขเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่รู้ว่าใจเราจะมีความสุขจริงๆไหม ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน
จะทำยังไงดี ? เราอยากเก็บลูกของเราเอาไว้
จขกท. อายุ 21 ปีค่ะ ยังเรียนอยู่ มีแฟนอายุเท่ากัน ยังเรียนอยู่เหมือนกัน ตอนแรกที่ตรวจแล้วรู้ว่าท้อง เราก็คิดมาตลอดนะคะ ว่ายังไงก็ต้องเอาไว้ ไม่เคยมีความคิดว่าอยากจะเอาออกเลย เพราะคิดว่ายังไงเราก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เราประมาทเอง แต่ในความรู้สึก
ไม่ถือว่าพลาดนะคะ คือเรารักผู้ชายคนนี้ เรารักกันดีค่ะ แล้วก็เคยถามเค้าก่อนหน้านี้ เค้าก็บอกเค้ารับผิดชอบแน่นอน แล้วช่วงก่อนที่จะรู้ว่าท้อง เราคุยเล่นกันบ่อยมากค่ะ แบบเจอของเล่นก็เออเนี่ย ไว้ซื้อให้ลูก พอเราช้อปเยอะ เค้าก็จะพูดว่า โหย ละลูกจะเอาอะไรกิน คือเหมือนพูดเรื่องลูกกันบ่อยอ่ะค่ะ พอรู้ว่าท้อง เราก็มั่นใจว่าเค่าจะเป็นพ่อที่ดีของลูกเราได้
แต่พอวันที่ตรวจกันจริงๆ ผลออกมาอันแรก เค้าช็อค เค้าพูดว่าตรวจผิดรึเปล่าๆ จนตรวจถึง 4อัน ระยะเวลา 3 วัน ก็ขึ้น2ขีดเข้มๆ เลย เค้าก็บอกไม่ท้องหรอก ตรวจผิดมั้ง เราก็ยังเข้าใจ เค้าอาจจะตกใจ
แต่เวลาผ่านไปเกือบ 2อาทิตย์เรายังไม่ตัดสินใจบอกที่บ้าน แต่แฟนเราเค้าพูดแค่ว่าให้เอาออก เอาออกเถอะ อนาคตเค้าล่ะ เค้ายังเรียนอยู่เลย คือเราก็เครียดนะคะ แต่ผลมันออกมาแบบนี้เราก็ยอมรับอ่ะค่ะ แต่เค้ากลับไม่รับ วันดีคืนดี อารมณ์ดีๆ ก็มาบอก เค้าจะรับจะดูแลเรากับลูกเอง เราก็ใจชื้นละ แต่พอคุยจริงๆจังๆ ก็บอกเรา เอาออกเถอะ
พอถึงวันนึง เราบอกแม่ค่ะ แม่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรค่ะ ก็มีต่อว่าบ้าง แต่ก็ถามว่าเราคิดรึยัง จะเอายังไงต่อไป เค้าก็ให้เรากับแฟนคิดค่ะ คือทางบ้านเรา เค้าให้เราเลือกเอง ถ้าเอาไว้ เค้าก็จะช่วย หรือจะเอาออก เค้าก็เข้าใจและพร้อมจะอยู่ข้างๆ
แต่ไปๆมาๆ แม่กลับกล่อมให้เราเอาออกเถอะ อนาคตเราจะไหวหรอ ต้องเจออะไรอีกเยอะเลยนะ แล้วบ้านแฟนจะเอายังไงก็ยังไม่รู้ ถ้าเค้าไม่รับผิดชอบล่ะ จะทำยังไง กินยาไหม 'ตอนนี้เป็นแค่ก้อนเลือด ยังไม่เป็นตัว ไม่ผิดหรอก' เราเจ็บปวดกับคำนี้มากอ่ะ แต่เราก็เข้าใจนะ ว่าแม่ห่วงอนาคตเรา แม่บอกถ้าจะบาปก็บาปไปด้วยกัน เราเสียใจมากๆที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้
แล้วทีนี้เรากดดันให้แฟนบอกที่บ้านค่ะ เพราะแม่เราถาม ว่าบ้านแฟนว่ายังไง เพราะแฟนก็หลบหน้าไม่มาเจอบ้านเรา แฟนก็บอกพ่อแม่เค้าค่ะ
แม่แฟน : ไหวก็เอาสิ แต่แม่ไม่ไหวนะ
พ่อแฟน : ก็รับผิดชอบเอง แล้วอย่าเอาเปรียบผู้หญิงล่ะ แต่ไม่ส่งให้เรียนต่อนะ ทำงานหาเลี้ยงครอบครัวเอง
พอแฟนบอกมาแบบนี้ เค้าก็ได้แต่บอกเราว่า เอาออกเถอะๆ เราจะทนไหวหรอ เค้าไม่อยากให้ใครลำบาก เราก็รู้สึกแย่อ่ะค่ะ
ทางบ้านแฟนก็บอกให้เอาไว้นะคะ แต่ถ้าแฟนไม่ได้เรียนต่อ เราว่าอนาคตมันยิ่งดิ่งลงไหม เรียนอีกปีเดียวแฟนก็จะจบ ของเราอีก 2 ปี แต่เราเป็นคนขายของเป็น หารายได้เสริมได้ตลอดๆ อยู่แล้วอ่ะค่ะ เราก็คิดว่ายังพอแบ่งเบาได้ ถ้าทางบ้านแฟนช่วยบ้าง ทำแบบนี้เค้าก็เหมือนกดดันให้เราเอาออก เพราะแฟนไม่มีทางที่จะยอมหยุดเรียนมาทำงานก่อนแน่ๆ แล้วบ้านเรารับผิดชอบฝ่ายเดียวก็คงไม่ไหว
ตอนนี้ทั้งแม่ ทั้งแฟน ก็เอาแต่พูดว่าเอาออกเถอะ หายากินไหม แต่เรากลับไม่อยากทำอ่ะค่ะ เราอยากรับผิดชอบมากกว่า ถึงเราจะนิสัยยังเด็ก ไม่ยอมโต แต่เราว่าการเอาออก ไม่น่าใช่ทางออกที่ดีเลยอ่ะค่ะ
เราไม่รู้ว่าควรทำยังไงนะคะ เราไม่แน่ใจอายุครรภ์ ประจำเดือนเรามาครั้งสุดท้ายคือ 5สิงหาคม บางทีเราก็คิดนะ ทำไมเราไม่เลือกที่จะจบปัญหา แล้วเริ่มชีวิตใหม่ ทั้งที่ถ้าจบปัญหาเราอาจมีความสุขเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่รู้ว่าใจเราจะมีความสุขจริงๆไหม ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน