สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะเล่าครับเรื่องของผมมีอยู่ว่า...
ผมได้แอบชอบรุ่นน้องคนนึงครับคือเราเรียนมหาลัยเดียวกันแต่เป็นภาคพิเศษเค้าอายุน้อยกว่าผม 3-4ปี ผมรู้สึกว่าชอบเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วผมไม่เคยตกหลุมชอบใครตั้งแต่แรกเห็น แต่น้องเค้าทำให้ผมตกอยู่ในสภาวะแบบนี้ผมจำได้ตั้งแต่ครั้งตอนประชุมเสร็จ ผมได้นั่งข้างๆเค้าแล้วก็รู้สึกถูกใจตั้งแต่แรกเห็น ผมไม่แน่ใจมันเรียกว่าความหลงรึเปล่า พอหลังจากนั้นครับผมก็คิดว่าสงสัยผมอาจจะคิดไปเองจริงๆแล้วคงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เปล่าเลยครับผมมีเรียนอาทิตย์ละวันเลยทำให้ผมมีโอกาสเจอน้องเค้าน้อย พอเปิดเรียนวันแรกเพื่อนๆเชื่อไหมผมก้าวไปในห้องสิ่งแรกที่ผมเห็นคือน้องเค้าครับ ทำให้ผมเริ่มมั่นใจว่าผมคงไม่ได้คิดไปเอง ผมคงหลงชอบน้องเค้าไปจริงๆแล้ว ผมปรึกษาเพื่อนเพื่อนบอกให้ผมลุยเลยชอบก็จีบเค้า ผมบอกตรงๆผมปอดแหกมากครับผมว่าผมกลัวคำตอบแล้วแต่สิ่งที่ผมกลัวคือกลัวว่าเค้าจะเปลี่ยนไป ผมกลัวว่าถ้าผมบอกเค้าไปตรงๆแล้วเค้าจะไม่เหมือนเดิม ซึ่งปกติแล้วทุกวันนี้ผมก็แทบจะคุยกับน้องเค้านับคำได้เลยครับ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเป็นแบบนี้ เวลาเจอน้องเค้าจากที่คุยกับกลุ่มเพื่อนเฮฮากันก็จะแบบเงียบ ไม่กล้าสบตาเค้า มีอยู่ครั้งนึงครับ กำลังจะเดินไปเรียนผมก็เดินรั้งท้ายไว้ จู่ๆน้องเค้าก็เดินมาข้างๆแล้วก็ยื่นลูกอมให้ผมถามผมว่ากินไหม ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรทั้งที่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้นแหละ ==' แล้วล่าสุดครับเข้าเรียนวิชาแรกปกติน้องเค้าจะมาสายตอนเช้าแต่วันนั้นเค้ามาทันครับ ผมก็เออเดินเข้าไปก็เจอเธอ เธอก็หันมามองผมแล้วยิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบแล้วก็เดินไปนั่ง แล้วก็แกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งบิดไปมาจนโทรศัพท์จะเบี้ยวตาม -/- ผมไม่รู้จะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี ผมอยากบอก อยากคุย อยากเล่นกับเค้า แต่ผมไม่กล้าผมกลัวแป้กแล้วเค้าเปลี่ยน ทุกวันนี้เลยได้แต่แอบมองเค้าครับ ได้แค่เป็นห่วงเค้าอยู่ไกลๆ ทั้งที่อยากจะเป็นคนเดินเข้าไปหาเค้า ช่วยเหลือเค้าทุกๆอย่าง หวังไหม? บอกตรงๆผมก็หวังลึกๆครับให้เค้าจำผมได้ก็ยังดี แต่ก็ไม่เป็นไรครับเท่าที่มีทุกวันนี้ผมก็โอเคแล้ว แอบชอบเค้าแบบนี้ไปเรื่อยๆก็มีความสขไปอีกแบบ
ขอบคุณนะครับที่อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย
นี้เป็นเพลงที่พอได้ชอบน้องเค้าแล้วก็เปิดฟังทั้งวันครับ เปิดวนไปวนมาแล้วก็นั่งยิ้มคนเดียว ขอลงหน่อยล่ะกันเพราะกำลังฟังอยู่555555
ผมแอบชอบเพื่อนคนนึง...
ผมได้แอบชอบรุ่นน้องคนนึงครับคือเราเรียนมหาลัยเดียวกันแต่เป็นภาคพิเศษเค้าอายุน้อยกว่าผม 3-4ปี ผมรู้สึกว่าชอบเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วผมไม่เคยตกหลุมชอบใครตั้งแต่แรกเห็น แต่น้องเค้าทำให้ผมตกอยู่ในสภาวะแบบนี้ผมจำได้ตั้งแต่ครั้งตอนประชุมเสร็จ ผมได้นั่งข้างๆเค้าแล้วก็รู้สึกถูกใจตั้งแต่แรกเห็น ผมไม่แน่ใจมันเรียกว่าความหลงรึเปล่า พอหลังจากนั้นครับผมก็คิดว่าสงสัยผมอาจจะคิดไปเองจริงๆแล้วคงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เปล่าเลยครับผมมีเรียนอาทิตย์ละวันเลยทำให้ผมมีโอกาสเจอน้องเค้าน้อย พอเปิดเรียนวันแรกเพื่อนๆเชื่อไหมผมก้าวไปในห้องสิ่งแรกที่ผมเห็นคือน้องเค้าครับ ทำให้ผมเริ่มมั่นใจว่าผมคงไม่ได้คิดไปเอง ผมคงหลงชอบน้องเค้าไปจริงๆแล้ว ผมปรึกษาเพื่อนเพื่อนบอกให้ผมลุยเลยชอบก็จีบเค้า ผมบอกตรงๆผมปอดแหกมากครับผมว่าผมกลัวคำตอบแล้วแต่สิ่งที่ผมกลัวคือกลัวว่าเค้าจะเปลี่ยนไป ผมกลัวว่าถ้าผมบอกเค้าไปตรงๆแล้วเค้าจะไม่เหมือนเดิม ซึ่งปกติแล้วทุกวันนี้ผมก็แทบจะคุยกับน้องเค้านับคำได้เลยครับ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเป็นแบบนี้ เวลาเจอน้องเค้าจากที่คุยกับกลุ่มเพื่อนเฮฮากันก็จะแบบเงียบ ไม่กล้าสบตาเค้า มีอยู่ครั้งนึงครับ กำลังจะเดินไปเรียนผมก็เดินรั้งท้ายไว้ จู่ๆน้องเค้าก็เดินมาข้างๆแล้วก็ยื่นลูกอมให้ผมถามผมว่ากินไหม ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรทั้งที่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้นแหละ ==' แล้วล่าสุดครับเข้าเรียนวิชาแรกปกติน้องเค้าจะมาสายตอนเช้าแต่วันนั้นเค้ามาทันครับ ผมก็เออเดินเข้าไปก็เจอเธอ เธอก็หันมามองผมแล้วยิ้มให้ ผมก็ยิ้มตอบแล้วก็เดินไปนั่ง แล้วก็แกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งบิดไปมาจนโทรศัพท์จะเบี้ยวตาม -/- ผมไม่รู้จะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงดี ผมอยากบอก อยากคุย อยากเล่นกับเค้า แต่ผมไม่กล้าผมกลัวแป้กแล้วเค้าเปลี่ยน ทุกวันนี้เลยได้แต่แอบมองเค้าครับ ได้แค่เป็นห่วงเค้าอยู่ไกลๆ ทั้งที่อยากจะเป็นคนเดินเข้าไปหาเค้า ช่วยเหลือเค้าทุกๆอย่าง หวังไหม? บอกตรงๆผมก็หวังลึกๆครับให้เค้าจำผมได้ก็ยังดี แต่ก็ไม่เป็นไรครับเท่าที่มีทุกวันนี้ผมก็โอเคแล้ว แอบชอบเค้าแบบนี้ไปเรื่อยๆก็มีความสขไปอีกแบบ
ขอบคุณนะครับที่อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย
นี้เป็นเพลงที่พอได้ชอบน้องเค้าแล้วก็เปิดฟังทั้งวันครับ เปิดวนไปวนมาแล้วก็นั่งยิ้มคนเดียว ขอลงหน่อยล่ะกันเพราะกำลังฟังอยู่555555