จขกท.ไม่รู้เลยค่ะ ว่าสิ่งที่เป็นอยู่นี้มันคือ "ใช่" หรือ "ไม่ใช่"
จขกท.เรียน major สาขาหนึ่งของคณะสายสังคมศาสตร์คณะหนึ่ง ม.รัฐชื่อดังค่ะ
ตอนแรก ตัดสินใจยื่นคะแนน major นี้ตอนม.6เพราะคิดว่าเหมาะกับพื้นฐานที่ตัวเองมีอยู่ที่สุดแล้ว (ภาษาอังกฤษ+สังคม)
แถมชื่อวิชาในหลักสูตรก็ดูน่าสนใจทั้งนั้น เอาน่ะ น่าจะเรียนได้สบายๆ จนกระทั่งยื่นคะแนนแล้วติดจริงๆค่ะ
ตอนนี้เรียนอยู่ปี 2 ค่ะ เรียนวิชา major แล้ว 4-5 ตัว ยังรู้สึกว่าเรียนเพลินๆได้อยู่ ชอบฟังอ.บรรยาย
เนื้อหามักจะพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพยายามอธิบายด้วยแนวคิดต่างๆ
แต่ทุกครั้งที่ออกจากห้องบรรยาย ใจก็ไม่อยู่กับเรื่องพวกนั้นแล้ว ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์มากค่ะ เรียนแล้วไม่รู้สึกตื่นเต้นเลย
หนังสืออ่านนอกเวลาก็คือการอ่านเพื่อสอบจริงๆ ไม่ใช่เพราะความสนใจส่วนตัว
หาอ่านหนังสือ/บทความเองบ้างถ้าไปเจอเป็นประเด็นน่าสนใจ กระแสมาแรงคนกำลังพูดถึง หรือคิดว่ามีประโยชน์กับวิชาที่เรียนอยู่
เวลาสอบนี่ไม่เคยมั่นใจเลยค่ะ เขียนตอบเป็นหน้าๆตามที่เราคิด+เอาเนื้อหาที่เรียนมาตอบด้วย แม้จะคิดว่า แย่แล้ววว คะแนนห่วยแน่เลย
แต่สุดท้ายก็ยังได้เกรดระดับกลางๆมา
แต่ตอนทำข้อสอบเรามีความคิดแว้บเข้ามาเสมอว่า ที่ตอบไปนั้นนอกจากเอาเรื่องที่เรียนมาตอบแล้วเราทำไปเพื่ออะไร?
เข้าใจมุมมองต่างๆในการมองโลกมากขึ้นแล้วยังไงต่อ?
ทำไมนอกจากเรียน/อ่านจากที่อ.สั่งมา/สอนมาแล้ว เรามองไม่เห็นอนาคตตัวเองไกลไปกว่าช่วงสั้นๆในรั้วมหาลัยนี้เลย
ทำไมเหมือนเรียนถูๆไถๆให้พอพ้นตัวไป
ทั้งๆที่ในเมื่อเราเลือกทางนี้แล้ว ทำไมมันไม่สุด มันไม่พีค ทั้งเรื่องคะแนน หรือเรื่องกะจิตกะใจที่อยากจะศึกษาให้มันสุดๆไป
บางครั้งมีคนถามว่า "คิดไว้หรือยังว่าเรียนจบ major นี้ไปแล้วจะทำงานอะไร?" เราตอบไม่ได้เลยค่ะ
แต่ลึกๆในใจก็รู้สึกไม่อยากทำอาชีพด้านนี้โดยตรงเลย
คือแค่ชอบเนื้อหาเพราะรู้ว่าจะนำไปปรับใช้กับทัศนคติ/ชีวิตของเราได้มากกว่าและฟังอาจารย์บรรยายมันเพลินๆเพราะเป็นเรื่องใกล้ตัว
ล่าสุดได้ลองลงเรียนวิชาหนึ่งของบริหารธุรกิจ เพราะเคยได้ลองบริหารงานเล็กๆน้อยๆจากการทำกิจกรรมในมหาลัยแล้วรู้สึกชอบมากค่ะ
จนตอนนี้ แม้ว่าจะไม่มีเพื่อนในคณะที่สนิทเรียนตัวนี้ด้วยกันเลย แต่กลับรู้สึกดีมากๆ
เราต้องใช้ความพยายามมากขึ้นกว่าวิชา major ที่คิดว่าถนัดอีกเยอะเลยค่ะ
แต่ก็รู้สึกมีแรงผลักดันตลอด กระตือรือร้นที่จะหาหนังสืออ่านวิชานี้เพิ่มเติมต่อให้ไม่ถนัดแค่ไหน
คิดไว้แล้วว่ายังไงก็จะเก็บวิชาสาขานี้เป็น minor ให้ได้
ตรงนี้เองที่ทำให้เราเริ่มรู้สึกว่า ทำไมกับ major ไม่รู้สึกแบบนี้เลยทั้งที่มันควรสำคัญกว่าอีกนะ
หรือจริงๆแล้ว major ที่เรียนอยู่มันไม่ใช่?
แล้วทำไมเรียน major เอื่อยๆเฉื่อยๆ ไม่น่าตื่นเต้น รู้สึกเหมือนไม่ใช่ แต่ทำได้ปานกลาง? ไม่ต้องเหนื่อยหนักสาหัสมาก
ปล.จขกท.มาจากสายวิทย์ทั้งตอนม.ต้นและม.ปลายค่ะ
แต่พื้นฐานคณิตไม่ดี พอมาเรียนวิชาของสาขาหนึ่งด้านบริหารธุรกิจเลยต้องพยายามมากกว่าคนอื่น (แต่ไม่รู้สึกท้อเลยค่ะ)
เป็นไปได้ไหมคะว่าจขกท.ไม่ชินกับตรรกะ/มุมมองทางด้านสังคมศาสตร์
พอมาเรียนวิชาทางด้านบริหารธุรกิจที่มีหลักการค่อนข้างตายตัวกว่าเลยรู้สึกชอบ/คุ้นเคยมากกว่า
รบกวนพี่ๆเพื่อนๆชาวพันทิปให้คำปรึกษาหน่อยค่ะ
เพื่อใช้เป็นการตัดสินใจระหว่างซิ่ว vs ทนเรียนให้จบแล้วเก็บวิชาของบริหารธุรกิจเป็น minor
หรือแนวทางการตัดสินใจอื่นๆที่เพื่อนๆพี่ๆมีความเห็นเพิ่มเติมค่ะ
(ขออภัยค่ะ ที่อาจจะพิมพ์เวิ่นเว้อไปหน่อย กระทู้ซีเรียสกระทู้แรกของเราเลยค่ะ T T)
ความรู้สึกแบบไหนถึงจะเรียกว่าคณะนั้น "ใช่" หรือ "ไม่ใช่" สำหรับตัวเราคะ?
จขกท.เรียน major สาขาหนึ่งของคณะสายสังคมศาสตร์คณะหนึ่ง ม.รัฐชื่อดังค่ะ
ตอนแรก ตัดสินใจยื่นคะแนน major นี้ตอนม.6เพราะคิดว่าเหมาะกับพื้นฐานที่ตัวเองมีอยู่ที่สุดแล้ว (ภาษาอังกฤษ+สังคม)
แถมชื่อวิชาในหลักสูตรก็ดูน่าสนใจทั้งนั้น เอาน่ะ น่าจะเรียนได้สบายๆ จนกระทั่งยื่นคะแนนแล้วติดจริงๆค่ะ
ตอนนี้เรียนอยู่ปี 2 ค่ะ เรียนวิชา major แล้ว 4-5 ตัว ยังรู้สึกว่าเรียนเพลินๆได้อยู่ ชอบฟังอ.บรรยาย
เนื้อหามักจะพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพยายามอธิบายด้วยแนวคิดต่างๆ
แต่ทุกครั้งที่ออกจากห้องบรรยาย ใจก็ไม่อยู่กับเรื่องพวกนั้นแล้ว ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์มากค่ะ เรียนแล้วไม่รู้สึกตื่นเต้นเลย
หนังสืออ่านนอกเวลาก็คือการอ่านเพื่อสอบจริงๆ ไม่ใช่เพราะความสนใจส่วนตัว
หาอ่านหนังสือ/บทความเองบ้างถ้าไปเจอเป็นประเด็นน่าสนใจ กระแสมาแรงคนกำลังพูดถึง หรือคิดว่ามีประโยชน์กับวิชาที่เรียนอยู่
เวลาสอบนี่ไม่เคยมั่นใจเลยค่ะ เขียนตอบเป็นหน้าๆตามที่เราคิด+เอาเนื้อหาที่เรียนมาตอบด้วย แม้จะคิดว่า แย่แล้ววว คะแนนห่วยแน่เลย
แต่สุดท้ายก็ยังได้เกรดระดับกลางๆมา
แต่ตอนทำข้อสอบเรามีความคิดแว้บเข้ามาเสมอว่า ที่ตอบไปนั้นนอกจากเอาเรื่องที่เรียนมาตอบแล้วเราทำไปเพื่ออะไร?
เข้าใจมุมมองต่างๆในการมองโลกมากขึ้นแล้วยังไงต่อ?
ทำไมนอกจากเรียน/อ่านจากที่อ.สั่งมา/สอนมาแล้ว เรามองไม่เห็นอนาคตตัวเองไกลไปกว่าช่วงสั้นๆในรั้วมหาลัยนี้เลย
ทำไมเหมือนเรียนถูๆไถๆให้พอพ้นตัวไป
ทั้งๆที่ในเมื่อเราเลือกทางนี้แล้ว ทำไมมันไม่สุด มันไม่พีค ทั้งเรื่องคะแนน หรือเรื่องกะจิตกะใจที่อยากจะศึกษาให้มันสุดๆไป
บางครั้งมีคนถามว่า "คิดไว้หรือยังว่าเรียนจบ major นี้ไปแล้วจะทำงานอะไร?" เราตอบไม่ได้เลยค่ะ
แต่ลึกๆในใจก็รู้สึกไม่อยากทำอาชีพด้านนี้โดยตรงเลย
คือแค่ชอบเนื้อหาเพราะรู้ว่าจะนำไปปรับใช้กับทัศนคติ/ชีวิตของเราได้มากกว่าและฟังอาจารย์บรรยายมันเพลินๆเพราะเป็นเรื่องใกล้ตัว
ล่าสุดได้ลองลงเรียนวิชาหนึ่งของบริหารธุรกิจ เพราะเคยได้ลองบริหารงานเล็กๆน้อยๆจากการทำกิจกรรมในมหาลัยแล้วรู้สึกชอบมากค่ะ
จนตอนนี้ แม้ว่าจะไม่มีเพื่อนในคณะที่สนิทเรียนตัวนี้ด้วยกันเลย แต่กลับรู้สึกดีมากๆ
เราต้องใช้ความพยายามมากขึ้นกว่าวิชา major ที่คิดว่าถนัดอีกเยอะเลยค่ะ
แต่ก็รู้สึกมีแรงผลักดันตลอด กระตือรือร้นที่จะหาหนังสืออ่านวิชานี้เพิ่มเติมต่อให้ไม่ถนัดแค่ไหน
คิดไว้แล้วว่ายังไงก็จะเก็บวิชาสาขานี้เป็น minor ให้ได้
ตรงนี้เองที่ทำให้เราเริ่มรู้สึกว่า ทำไมกับ major ไม่รู้สึกแบบนี้เลยทั้งที่มันควรสำคัญกว่าอีกนะ
หรือจริงๆแล้ว major ที่เรียนอยู่มันไม่ใช่?
แล้วทำไมเรียน major เอื่อยๆเฉื่อยๆ ไม่น่าตื่นเต้น รู้สึกเหมือนไม่ใช่ แต่ทำได้ปานกลาง? ไม่ต้องเหนื่อยหนักสาหัสมาก
ปล.จขกท.มาจากสายวิทย์ทั้งตอนม.ต้นและม.ปลายค่ะ
แต่พื้นฐานคณิตไม่ดี พอมาเรียนวิชาของสาขาหนึ่งด้านบริหารธุรกิจเลยต้องพยายามมากกว่าคนอื่น (แต่ไม่รู้สึกท้อเลยค่ะ)
เป็นไปได้ไหมคะว่าจขกท.ไม่ชินกับตรรกะ/มุมมองทางด้านสังคมศาสตร์
พอมาเรียนวิชาทางด้านบริหารธุรกิจที่มีหลักการค่อนข้างตายตัวกว่าเลยรู้สึกชอบ/คุ้นเคยมากกว่า
รบกวนพี่ๆเพื่อนๆชาวพันทิปให้คำปรึกษาหน่อยค่ะ
เพื่อใช้เป็นการตัดสินใจระหว่างซิ่ว vs ทนเรียนให้จบแล้วเก็บวิชาของบริหารธุรกิจเป็น minor
หรือแนวทางการตัดสินใจอื่นๆที่เพื่อนๆพี่ๆมีความเห็นเพิ่มเติมค่ะ
(ขออภัยค่ะ ที่อาจจะพิมพ์เวิ่นเว้อไปหน่อย กระทู้ซีเรียสกระทู้แรกของเราเลยค่ะ T T)