มาเรียนกรุงเทพ คิดถึงพ่อเเม่มาก

สวัสดีนะ เราขอเริ่มเลยเเล้วกัน เราเป็นคนเมืองกาญจน์ ตอนมัทยมต้นเรียนที่ราชบุรี เป็นเด็กประจำอาทิตย์นึงกลับที เวลาเราอยู่หอจะรู้สึกคิดถึงพ่อเเม่มากๆ อาจจะเพราะพ่อเเม่ชอบกอดชอบหอมมาเเต่เด็ก เราอยู่หอมาตั้งเเต่ป.1 ถึง ม.3 เเต่เราก็ก็ไม่ค่อยเหงานะเพราะที่หอมีเพื่อน จนจบม.3 เเม่ได้พาไปสอบที่โรงเรียนประจำจังหวัด(ซึ่งก็คือเมืองกาญจน์นั่นเอง) ตอนเเรกเรานึกว่าจะติด เเต่ผลปรากฏว่าไม่ติด(สอบศักยภาพ) ตอนนั้นพ่อกับเเม่เครียดมากเราก็เลยรู้สึกเเย่ไปด้วย จนวันหนึ่งเเม่ได้เสนอทางออกให้ไปสอบที่รร.ในกรุงเทพ เพราะว่าบ้านลุงอยู่ใกล้รร.ที่นั่นมาก ตอนเเรกเราก็คิดว่าเราจะติดหรอ มันคงไม่ติดหรอกมั้ง(สอบภาคปกติ) เเต่ผลปรากฏว่าเราสอบติด อาจจะเพราะพ่อเเม่เราไปบนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยเเหละ ตอนนั้นพ่อเเม่เเล้วก็เราดีใจกันมาก กระโดดโลดเต้นกันใหญ่ พอถึงวันปรับพื้นฐาน (ปรับพื้นฐานประมาณ 10 วัน ) คืนก่อนที่จะถึงวันปรับพื้นฐาน เรามาอยู่บ้านลุง ลุงมีลูก3คนเเล้วก้เเฟนเขา วันนั้นเเม่เราลางานมานอนเป็นเพื่อน เราก้ไม่ได้รู้สึกเศร้าอะไรมาก จนวันปรับพื้นฐานเเม่ก็เดินไปส่งเราหน้ารร. เเล้วก็บอกว่าตอนกลางวันจะมากินข้าวเป็นเพื่อน เราก็โอเค วันเเรกเรายังไม่มีเพื่อนเลย โทรไปหาเพื่อนเก่าบ้าง พอถึงกลางวันเเม่ก็มากินข้าวกับเราจริงๆ ถามว่าอายไหม เราอยากบอกว่าไม่อายเลย อยากให้เเม่มาทำงานในกทม.เลยด้วยซ้ำ เเต่เเม่ทำงานในอำเถอทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งไกลจากกทม.มากๆ จนถึงวันที่สองเเม่บอกว่าวันนี้จะมากินข้าวเป็นเพื่อนอีก เเต่เย็นนี้จะกลับทองผาภูมิเเล้ว ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าอะไร เพราะพอมีเพื่อนเเล้ว ตอนกลางวันวันนั้นเเม่ก็ยังกินข้าวเป็นเพื่อนอีก เรารู้สึกซึ้งมาก เขาอยู่เป็นเพื่อนเราตลอด จนตอนเย็นเเม่ก็กลับ ก่อนกลับเเม่ก็กอดเรา ตอนนั้นอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล เเม่เห็นก็ตกใจบอกว่ามาเรียนที่ดีๆเเล้วให้ตั้งใจเรียน โทรหาเเม่ได้เสมอ เเล้วก็ปลอบเรา จนขึ้นมาบนห้องบ้านของลุง เราก้ร้องไห้ออกมา ตอนนั้นเรารู้สึกเหงามากๆ เเอบร้องไห้ในห้องน้ำ คิดถึงพ่อเเม่มากๆ ตอนนั้นเราอยากจะโทรไปหาเเม่ว่าไม่อยากเรียนที่นี่เเล้ว ไม่รู้สิ เรารู้สึกกลัว กลัว เหงา มันเเบบเศร้ามากๆอะ ตอนนั้นก็คิดว่าทำไมเราไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่เเต่เด็กเหมือนเด็กคนอื่นบ้าง เราสวดมนต์ ไหว้พระ ก็พอช่วยได้บ้าง เราอดทนไปเรื่อยจนถึง10วัน เเละเรื่องท้ังหมดก็ผ่านมาปีนึงเเล้ว ตอนนี้เราอยู่ม.5 อาทิตย์นึงกลับที เวลาเราอยู่บ้านลุงเราก็จะได้ยินเสียงลูกเราคุยกันเจื้อยเเจ้ว กินข้าวดัน ดูทีวีด้วยกัน มันทำให้เรารู้สึกคิดถึงพ่อเเม่ บางคืนเราก็นอนไม่หลับ เพื่อนเก่าเราคนนึงบอกว่าให้อดทนไปอีกเดี๋ยวก็จะเข้ามหาลัยเเล้ว เราก็จะอดทนให้ถึงที่สุด เเต่ทุกครั้งที่เห็นเพื่อนพูดถึงพ่อเเม่กันเราก็จะรู้สึกคิดถึงพวกเขา เราไม่รู้ว่าเราอาจจะเด็กเกินไปหรือเปล่า เเต่เราก็อยากจะอยู่กับพ่อเเม่ กินข้าวด้วยกัน ดูทีวีด้วยกัน ไปออกกำลังกายด้วยกัน นอนดึกๆด้วยกัน ยิ่งเราโตเราก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงพวกเขา ถ้าชาติหน้ามีจริงเราขอให้อยู่กับพ่อเเม่ด้วยกันนะ