ความฝันเมื่อคืนนี้ทำให้นึกถึงเพื่อนคนหนึ่งในฝัน นี่เป็นครั้งที่2ที่ฝันถึงเค้า ซึ่งเราไม่เคยพบเจอเค้าเลยตั้งแต่เรียนจบชั้นประถมมา ไม่เคยเจอกันที่อื่นๆเหมือนกับเพื่อนบางคน ไม่เคยหาเค้าเจอในเฟซบุค ทั้งๆที่เราก็จำชื่อนามสกุลเค้าได้จนถึงทุกวันนี้ ไม่มีอะไรที่จะสามารถติดต่อเค้าได้เลย ว้า! แย่จัง
เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 25ปีก่อน....อุ้ย! รู้อายุกันเลยทีเดียว อย่าถือสาคนอายุมากเลยนะคะ มาเล่าเรื่องความหลังเนี่ย ก็มันนึกถึงจริงๆอ่ะ เอ้า..มาต่อๆๆ
เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 25ปีก่อน ตอนนั้นเราต้องย้ายบ้านจากเขตพระนคร มาอยู่ฝั่งธนบุรี
ทำให้ต้องย้ายโรงเรียนเพื่อความสะดวกในการเดินทาง เพราะที่โรงเรียนเก่าจำได้ว่าแม่ก็เดินไปส่ง
บ้านใหม่ตึกแถวเหมือนเดิมเพราะพ่อเปิดด้านล่างเป็นออฟฟิศและนอนชั้นบนสุด โรงเรียนอยู่ใกล้เพียงข้ามคลองบางกอกน้อยไปก็ถึง โรงเรียนอยู่ติดคลองเลย อยู่ใกล้บ้านกว่าที่เก่าอีกด้วย แม่ก็เดินไปส่งทุกวัน
แต่เนื่องจากว่าเราออกจากโรงเรียนเก่าตอนป.1 ทำให้เราต้องมาเป็นเด็กใหม่เข้าป.2ที่โรงเรียนนี้
จำได้ว่าเราก็ตื่นเต้นนะ เป็นเด็กใหม่จะปรับตัวได้รึเปล่า วันแรกที่เข้าไป แม่พาไปรอคุณครูประจำชั้นที่โรงอาหาร รอทุกคนเข้าแถวเคารพธงชาติจบ ครูจึงได้เดินมาหาแล้วครูก็พาไปที่ห้อง เราคิดว่าเราเป็นเด็กใหม่เพียงคนเดียว (ก็แล้วมันจะมีใครเค้าย้ายกลางคันแบบนี้กันหลายๆคนล่ะใช่มั้ย)
สาเหตุที่ต้องย้ายบ้านเพราะบ้านเก่าที่เราอยู่เค้าเอาไปสร้างห้างๆหนึ่ง จึงทำให้ต้องย้ายโรงเรียนกลางคัน
พอเข้าไปในห้องเรียน ทุกชั้นเรียนของที่นี่จะมี4ห้อง ซึ่งเรามาทีหลังก็เลยต้องอยู่ห้อง4 และเลขที่39 เลขที่สุดท้ายของห้อง แถมยังนั่งโต๊ะเรียนตัวสุดท้ายแถวหลังสุดอีกด้วย (เฮ้อ! อะไรมันจะท้ายสุด สุดท้ายได้ขนาดนั้นน้า)
หลังจากที่เข้ามานั่งในห้องเรียนได้ซักพัก ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมกับคุณแม่ของเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียน เพื่อจะขออนุญาตเข้าเรียน เธอเดินตรงเข้ามาในแถวที่เรานั่งและหยุดอยู่ข้างหน้าโต๊ะของเรา เนื่องจากเธอเป็นเด็กตัวเล็กครูเลยจัดให้เธอนั่งข้างหน้าเรา
เธอชื่อนุ่มค่ะ แล้วก็เพิ่งมาเข้าเรียนพร้อมกับเรา เป็นเด็กใหม่เหมือนกัน นั่งใกล้กันเลยทำให้ไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่เสมอ เราเริ่มจะสนิทกันมากขึ้น ทุกเช้าหลังจากที่มาถึงที่โรงเรียน นักเรียนทุกคนจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าห้องเรียน เราและนักเรียนคนอื่นๆก็จะอยู่กันบริเวณโรงอาหารและลานหน้าเสาธงเพื่อรอเวลาเคารพธงชาติและสวดมนต์
นุ่มเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักๆ เรียบร้อย ผิดกับเราที่สูงกว่านิดหน่อยแถมตัวดำยังกะถ่าน ผอมกะหร่อง ไม่น่ารักเอาซะเลย(แต่เราก็เรียบร้อยนะ) เราว่านุ่มต้องเป็นผู้หญิงที่สวยแน่ๆตอนโต ตอนนี้เราก็สวยขึ้นมานิดนึงแล้วนะ แอร๊ยย!
เขิน ไม่เอาๆไม่พูดเรื่องนี้เนอะ
เราและนุ่มจะเล่นด้วยกัน จะทำอะไรเหมือนๆกัน กินก็จะกินเหมือนกัน นุ่มและเราจะเอาเงินค่าขนมมาแบ่งให้เท่าๆกันในแต่ละวัน บางวันเราได้เยอะกว่า บางวันนุ่มก็ได้เยอะกว่า แต่เท่าที่จำได้น่าจะเป็นนุ่มที่ได้เงินมากกว่าเราบ่อยๆ พอเราแบ่งเงินกันเสร็จ เราก็จะไปซื้อขนมและของกินอื่นๆที่เหมือนกันทุกวัน เรารู้สึกดีและรักเพื่อนคนนี้มาก นุ่มเป็นเพื่อนคนแรกของเราเลยก็ว่าได้ แต่ก็คงเหมือนเด็กๆทั่วไปที่เวลาได้เล่นสนุกกับเพื่อนๆก็จะมีความสุข แต่ก็ไม่ได้ผูกพันอะไรกันมากเพราะเมื่อถึงเวลาปิดเทอมต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตของตัวเองกับครอบครัว เราเองยังเด็กไปและไม่เคยที่จะต้องขอที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์เพื่อจะได้ติดต่อกัน
เท่าที่จำได้พอเปิดเทอมขึ้นชั้นป.3 เราได้ย้ายไปอยู่ห้อง2 ซึ่งในความเข้าใจในสมัยนั้นห้อง1คือห้องที่มีเด็กเก่งๆทั้งนั้น เคยอยู่ตอนป.5แค่ครั้งเดียว นอกนั้นก็อยู่ห้อง2มาตลอด (เราก็เด็กเรียนดีเหมือนกันนะเนี้ยยย)
แต่เราก็จำไม่ได้ว่านุ่มอยู่ห้องไหน เพราะตอนป.3เราจำเรื่องราวอะไรไม่ค่อยได้เลย จำได้อีกทีก็คือตอนป.4เราก็มาสนิทกับเพื่อนอีกคนไปแล้ว และเราก็ไม่เคยอยู่ห้องเดียวกับนุ่มอีกเลย นี่ละมั้งที่ทำให้เราสองคนต้องห่างกันและไม่เคยติดต่อกันอีกเลย พอจบป.6เราก็มีสมุดเฟรนด์ชิพให้เพื่อนในห้องเขียนให้เรา และเราเองก็เขียนให้เพื่อนๆทั้งห้อง และด้วยความที่เราก็ไม่ใช่คนคุยเก่งเราจึงให้แค่เพื่อนในห้องเท่านั้นที่เขียนให้
หลังจากนั้นมาก็เติบโตมาเรื่อยๆเข้าเรียนตามลำดับชั้น ม.1-ม.3 ย้ายโรงเรียนอีกทีตอน ม.4-ม.6 เข้ามหาลัย เรียนจบ ทำงาน ตามปกติของชีวิตคนๆหนึ่ง ก็จะมีอยู่ช่วงนึงที่ได้โอกาสติดต่อกับเพื่อนสมัยประถม แต่ก็ไม่เคยเจอนุ่มเลย แม้แต่ช่วงที่เริ่มเล่นเฟซบุค มีกรุ๊ปโรงเรียน ก็ไม่เคยเจอเหมือนกัน ช่วงเวลาที่ผ่านมามีคนอื่นๆที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทหรือเพื่อนห้องเดียวกัน อาจจะกลับมาเจอกันโดยบังเอิญ จึงทำให้เราได้พูดคุยกันบ้าง แต่เราก็ไม่เคยเจอนุ่มเลย
ก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้นึกถึงนุ่มตลอด ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้สนิทกัน ความผูกพันใดๆก็ไม่มี อาจจะเป็นเพราะนุ่มคือคนที่เรานับเป็นเพื่อนคนแรก และอาจจะมีแค่เราเองที่จำนุ่มได้คนเดียวด้วยซ้ำ
เราอาจจะไม่ได้มีความทรงจำที่มากมาย แต่เราคิดว่านุ่มเป็นความทรงจำที่ดีของเราอย่างหนึ่งในชีวิต ถึงแม้ว่ามันจะเลือนลาง เป็นความทรงจำสีจางๆ แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกดีและยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง
แม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหน เราหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้พบกัน มันก็คงจะดีนะที่เราได้กลับมาเจอกันอีก ถึงแม้ว่านุ่มจะจำเราไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่เราคงจะดีใจมากเหมือนกับในฝันครั้งแรกที่ได้ฝันถึงนุ่ม
เราหวังว่านุ่มคงสบายดี มีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นนะ
นุ่มจะอยู่ในใจเราเสมอ
ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะ
ขออภัยหากเราเขียนไม่ไหลลื่น เป็นคนอธิบายไม่ค่อยเก่งค่ะ แค่อยากจะแชร์ถึงความรู้สึกดีๆให้ได้อ่านกัน ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
ความทรงจำอันเลือนลาง กับ มิตรภาพในวัยเยาว์
เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 25ปีก่อน....อุ้ย! รู้อายุกันเลยทีเดียว อย่าถือสาคนอายุมากเลยนะคะ มาเล่าเรื่องความหลังเนี่ย ก็มันนึกถึงจริงๆอ่ะ เอ้า..มาต่อๆๆ
เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 25ปีก่อน ตอนนั้นเราต้องย้ายบ้านจากเขตพระนคร มาอยู่ฝั่งธนบุรี
ทำให้ต้องย้ายโรงเรียนเพื่อความสะดวกในการเดินทาง เพราะที่โรงเรียนเก่าจำได้ว่าแม่ก็เดินไปส่ง
บ้านใหม่ตึกแถวเหมือนเดิมเพราะพ่อเปิดด้านล่างเป็นออฟฟิศและนอนชั้นบนสุด โรงเรียนอยู่ใกล้เพียงข้ามคลองบางกอกน้อยไปก็ถึง โรงเรียนอยู่ติดคลองเลย อยู่ใกล้บ้านกว่าที่เก่าอีกด้วย แม่ก็เดินไปส่งทุกวัน
แต่เนื่องจากว่าเราออกจากโรงเรียนเก่าตอนป.1 ทำให้เราต้องมาเป็นเด็กใหม่เข้าป.2ที่โรงเรียนนี้
จำได้ว่าเราก็ตื่นเต้นนะ เป็นเด็กใหม่จะปรับตัวได้รึเปล่า วันแรกที่เข้าไป แม่พาไปรอคุณครูประจำชั้นที่โรงอาหาร รอทุกคนเข้าแถวเคารพธงชาติจบ ครูจึงได้เดินมาหาแล้วครูก็พาไปที่ห้อง เราคิดว่าเราเป็นเด็กใหม่เพียงคนเดียว (ก็แล้วมันจะมีใครเค้าย้ายกลางคันแบบนี้กันหลายๆคนล่ะใช่มั้ย)
สาเหตุที่ต้องย้ายบ้านเพราะบ้านเก่าที่เราอยู่เค้าเอาไปสร้างห้างๆหนึ่ง จึงทำให้ต้องย้ายโรงเรียนกลางคัน
พอเข้าไปในห้องเรียน ทุกชั้นเรียนของที่นี่จะมี4ห้อง ซึ่งเรามาทีหลังก็เลยต้องอยู่ห้อง4 และเลขที่39 เลขที่สุดท้ายของห้อง แถมยังนั่งโต๊ะเรียนตัวสุดท้ายแถวหลังสุดอีกด้วย (เฮ้อ! อะไรมันจะท้ายสุด สุดท้ายได้ขนาดนั้นน้า)
หลังจากที่เข้ามานั่งในห้องเรียนได้ซักพัก ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมกับคุณแม่ของเธอมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียน เพื่อจะขออนุญาตเข้าเรียน เธอเดินตรงเข้ามาในแถวที่เรานั่งและหยุดอยู่ข้างหน้าโต๊ะของเรา เนื่องจากเธอเป็นเด็กตัวเล็กครูเลยจัดให้เธอนั่งข้างหน้าเรา
เธอชื่อนุ่มค่ะ แล้วก็เพิ่งมาเข้าเรียนพร้อมกับเรา เป็นเด็กใหม่เหมือนกัน นั่งใกล้กันเลยทำให้ไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่เสมอ เราเริ่มจะสนิทกันมากขึ้น ทุกเช้าหลังจากที่มาถึงที่โรงเรียน นักเรียนทุกคนจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าห้องเรียน เราและนักเรียนคนอื่นๆก็จะอยู่กันบริเวณโรงอาหารและลานหน้าเสาธงเพื่อรอเวลาเคารพธงชาติและสวดมนต์
นุ่มเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักๆ เรียบร้อย ผิดกับเราที่สูงกว่านิดหน่อยแถมตัวดำยังกะถ่าน ผอมกะหร่อง ไม่น่ารักเอาซะเลย(แต่เราก็เรียบร้อยนะ) เราว่านุ่มต้องเป็นผู้หญิงที่สวยแน่ๆตอนโต ตอนนี้เราก็สวยขึ้นมานิดนึงแล้วนะ แอร๊ยย!
เราและนุ่มจะเล่นด้วยกัน จะทำอะไรเหมือนๆกัน กินก็จะกินเหมือนกัน นุ่มและเราจะเอาเงินค่าขนมมาแบ่งให้เท่าๆกันในแต่ละวัน บางวันเราได้เยอะกว่า บางวันนุ่มก็ได้เยอะกว่า แต่เท่าที่จำได้น่าจะเป็นนุ่มที่ได้เงินมากกว่าเราบ่อยๆ พอเราแบ่งเงินกันเสร็จ เราก็จะไปซื้อขนมและของกินอื่นๆที่เหมือนกันทุกวัน เรารู้สึกดีและรักเพื่อนคนนี้มาก นุ่มเป็นเพื่อนคนแรกของเราเลยก็ว่าได้ แต่ก็คงเหมือนเด็กๆทั่วไปที่เวลาได้เล่นสนุกกับเพื่อนๆก็จะมีความสุข แต่ก็ไม่ได้ผูกพันอะไรกันมากเพราะเมื่อถึงเวลาปิดเทอมต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตของตัวเองกับครอบครัว เราเองยังเด็กไปและไม่เคยที่จะต้องขอที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์เพื่อจะได้ติดต่อกัน
เท่าที่จำได้พอเปิดเทอมขึ้นชั้นป.3 เราได้ย้ายไปอยู่ห้อง2 ซึ่งในความเข้าใจในสมัยนั้นห้อง1คือห้องที่มีเด็กเก่งๆทั้งนั้น เคยอยู่ตอนป.5แค่ครั้งเดียว นอกนั้นก็อยู่ห้อง2มาตลอด (เราก็เด็กเรียนดีเหมือนกันนะเนี้ยยย)
หลังจากนั้นมาก็เติบโตมาเรื่อยๆเข้าเรียนตามลำดับชั้น ม.1-ม.3 ย้ายโรงเรียนอีกทีตอน ม.4-ม.6 เข้ามหาลัย เรียนจบ ทำงาน ตามปกติของชีวิตคนๆหนึ่ง ก็จะมีอยู่ช่วงนึงที่ได้โอกาสติดต่อกับเพื่อนสมัยประถม แต่ก็ไม่เคยเจอนุ่มเลย แม้แต่ช่วงที่เริ่มเล่นเฟซบุค มีกรุ๊ปโรงเรียน ก็ไม่เคยเจอเหมือนกัน ช่วงเวลาที่ผ่านมามีคนอื่นๆที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทหรือเพื่อนห้องเดียวกัน อาจจะกลับมาเจอกันโดยบังเอิญ จึงทำให้เราได้พูดคุยกันบ้าง แต่เราก็ไม่เคยเจอนุ่มเลย
ก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้นึกถึงนุ่มตลอด ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้สนิทกัน ความผูกพันใดๆก็ไม่มี อาจจะเป็นเพราะนุ่มคือคนที่เรานับเป็นเพื่อนคนแรก และอาจจะมีแค่เราเองที่จำนุ่มได้คนเดียวด้วยซ้ำ
เราอาจจะไม่ได้มีความทรงจำที่มากมาย แต่เราคิดว่านุ่มเป็นความทรงจำที่ดีของเราอย่างหนึ่งในชีวิต ถึงแม้ว่ามันจะเลือนลาง เป็นความทรงจำสีจางๆ แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกดีและยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึง
แม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหน เราหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้พบกัน มันก็คงจะดีนะที่เราได้กลับมาเจอกันอีก ถึงแม้ว่านุ่มจะจำเราไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่เราคงจะดีใจมากเหมือนกับในฝันครั้งแรกที่ได้ฝันถึงนุ่ม
เราหวังว่านุ่มคงสบายดี มีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นนะ
นุ่มจะอยู่ในใจเราเสมอ
ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะ
ขออภัยหากเราเขียนไม่ไหลลื่น เป็นคนอธิบายไม่ค่อยเก่งค่ะ แค่อยากจะแชร์ถึงความรู้สึกดีๆให้ได้อ่านกัน ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ