ช่วงเวลาที่ผมไปเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ซับโปโร ผมได้มีโอกาสไปขายของ "แบกะดิน" เป็น ประสบการณ์ที่ไม่ได้ทำในเมืองไทยครับ
ในช่วงหน้าร้อน เดือน ก.ค-ส.ค ที่ญี่ปุ่นจะร้อนมากๆ... ร้อนแบบอบอ้าว คำว่า "ร้อน" ภาษาญี่ปุ่นพูดว่า 暑い (A-Sui อ่านว่า อะ-ซุย) ขอย้ำครับ ร้อนมาก!!! ร้อนกว่าเมืองไทยอีกครับ พี่น้อง....ภาษาญี่ปุ่น 蒸し暑い (Mu-Shi-A-Sui อ่านว่า มู-ชิ-อะ-ซุย) หรือร้อนแบบอ้าวๆ
ช่วงที่อากาศร้อนมาก ผมกับน้องๆ คนไทยจะใส่กางเกงเลเดินเล่นภายในหอพัก ซึ่งมันใส่สบายและเหมาะกับอากาศในช่วงนั้น เพื่อนคนญี่ปุ่นและเพื่อนต่างชาติอื่นๆ ในหอพัก เห็นว่าแปลกเลยอยากใส่กันบ้าง เลยฝากให้พ่อแม่ซื้อส่งมาแจกให้เพื่อน นี่เองได้จุดประกายในสมองผมขึ้นมา ผมอยากลองเอาสินค้าไทยมาขายที่ญี่ปุ่นดูบ้าง
สินค้าที่เลือกจะขายตอนนั้นคือ กางเกงเล, รองเท้าแตะ, กระเป๋าผู้หญิง, กระเป๋าย่ามและเสื้อกล้ามแบรนด์ไทยต่างๆ ซึ่งตอนนั้นคิดว่ามันต้องขายได้แน่ๆ (มโนล้วนๆ ขอย้ำครับ) เลยตั้งราคาซะแพง!!! 555+ เชื่อไหมครับว่าวันแรกไม่มีคนมาซื้อสักคน!!!
ตามประสาคนไม่เคยเป็นพ่อค้า....ทำหน้าหล่อก็แล้ว เกาสิวเล่นก็แล้ว ก็ยังขายไม่ได้....55555
ผมนั่งคิดว่า เราต้องทำอะไรสักอย่างละ....วันรุ่งขึ้นเลยเปลี่ยนแผนใหม่ ตั้งราคาของทุกชิ้น 500 เยน และทำป้ายวิธีใส่กางเกงเลต่างๆ ลูกค้าคนแรกคือ คนจีน เขามาเดินช็อปปิ้งกับคณะทัวร์ และเห็นว่าเป็นของไทยเลยมาอุดหนุน
แต่สุดท้ายก็เลิกกันไป เพราะเสื้อผ้าอย่างงี้ ไม่เหมาะกับคนที่อาศัยที่ซับโปโร เพราะ อากาศร้อนแค่ 2 เดือนเท่านั้นครับ แค่อยากจะแชร์ประสบการณ์ที่ไม่เคยทำที่เมืองไทยนะครับผม
ติดตามชีวิตผมที่เคยอยู่ที่ซับโปโรได้เพิ่มเติมที่ www.facebook.com/ohohokkaido
ขอบคุณครับ
OHO...HOKKAIDO ประสบการณ์การขายของแบกะดินที่ญี่ปุ่น
ในช่วงหน้าร้อน เดือน ก.ค-ส.ค ที่ญี่ปุ่นจะร้อนมากๆ... ร้อนแบบอบอ้าว คำว่า "ร้อน" ภาษาญี่ปุ่นพูดว่า 暑い (A-Sui อ่านว่า อะ-ซุย) ขอย้ำครับ ร้อนมาก!!! ร้อนกว่าเมืองไทยอีกครับ พี่น้อง....ภาษาญี่ปุ่น 蒸し暑い (Mu-Shi-A-Sui อ่านว่า มู-ชิ-อะ-ซุย) หรือร้อนแบบอ้าวๆ
ช่วงที่อากาศร้อนมาก ผมกับน้องๆ คนไทยจะใส่กางเกงเลเดินเล่นภายในหอพัก ซึ่งมันใส่สบายและเหมาะกับอากาศในช่วงนั้น เพื่อนคนญี่ปุ่นและเพื่อนต่างชาติอื่นๆ ในหอพัก เห็นว่าแปลกเลยอยากใส่กันบ้าง เลยฝากให้พ่อแม่ซื้อส่งมาแจกให้เพื่อน นี่เองได้จุดประกายในสมองผมขึ้นมา ผมอยากลองเอาสินค้าไทยมาขายที่ญี่ปุ่นดูบ้าง
สินค้าที่เลือกจะขายตอนนั้นคือ กางเกงเล, รองเท้าแตะ, กระเป๋าผู้หญิง, กระเป๋าย่ามและเสื้อกล้ามแบรนด์ไทยต่างๆ ซึ่งตอนนั้นคิดว่ามันต้องขายได้แน่ๆ (มโนล้วนๆ ขอย้ำครับ) เลยตั้งราคาซะแพง!!! 555+ เชื่อไหมครับว่าวันแรกไม่มีคนมาซื้อสักคน!!!
ตามประสาคนไม่เคยเป็นพ่อค้า....ทำหน้าหล่อก็แล้ว เกาสิวเล่นก็แล้ว ก็ยังขายไม่ได้....55555
ผมนั่งคิดว่า เราต้องทำอะไรสักอย่างละ....วันรุ่งขึ้นเลยเปลี่ยนแผนใหม่ ตั้งราคาของทุกชิ้น 500 เยน และทำป้ายวิธีใส่กางเกงเลต่างๆ ลูกค้าคนแรกคือ คนจีน เขามาเดินช็อปปิ้งกับคณะทัวร์ และเห็นว่าเป็นของไทยเลยมาอุดหนุน
แต่สุดท้ายก็เลิกกันไป เพราะเสื้อผ้าอย่างงี้ ไม่เหมาะกับคนที่อาศัยที่ซับโปโร เพราะ อากาศร้อนแค่ 2 เดือนเท่านั้นครับ แค่อยากจะแชร์ประสบการณ์ที่ไม่เคยทำที่เมืองไทยนะครับผม
ติดตามชีวิตผมที่เคยอยู่ที่ซับโปโรได้เพิ่มเติมที่ www.facebook.com/ohohokkaido
ขอบคุณครับ