สวัสดีค่ะทุก ๆคน ^^ เราเป็นสมาชิกใหม่ของพันทิป
คือจะว่าใหม่ ก็ไม่เชิงอ้ะ แต่แบบ ปกติเป็นเงาตลอด อ่าน ๆๆ เสพๆๆ อย่างเดียว
แล้ว ณ วันหนึ่งก็รู้สึกอยากเขียน อยากมีปฏิสัมพันธ์กับคนในสังคมนี้บ้าง ;)
กะว่าถ้าว่าง ๆ อารมณ์ชิลล์ ๆ จะสมัครแบบยืนยันบัตรประชาชนบ้าง แต่ตอนนี้ก็ขอใช้แบบนี้ไปก่อนน๊า
เข้าเรื่องเลยล้ะกันเนอะ เราขอแทนตัวเองว่า 'ฌณ' ล้ะกันน้ะ
ขอบอกล่วงหน้าไว้ตรงนี้ก่อนนะคะ ว่ากระทู้นี้เหมือนเป็นกระทู้ระบาย บ่น งง มึน หาทาง นะคะ
คือ ตอนนี้เราเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรีค่ะ แล้วก็กำลังศึกษาอยู่ในคณะหนึ่งอยู่
ซึ่งเราเป็นเด็กที่ 'เมื่อก่อน' จัดได้ว่าเป็นเด็กเรียนค่ะ แล้วก็สามารถเรียนได้ดีในหลาย ๆ วิชา
ก็ตามสไตล์เด็กเรียนทั่ว ๆ ไปอ้ะค่ะ ที่จะมีคณะที่ผู้ใหญ่คาดหวังให้เราเรียนอยู่ไม่กี่คณะ
ซึ่งคณะที่เราเข้าเรียนนี้ก็เป็นสายที่เรา 'คิดว่า' โอเคสำหรับเราแล้วในตอนนั้นค่ะ
เป็นทางเลือกที่เราโอเค เพราะเราสามารถทำได้ดี แล้วพ่อแม่ก็แฮปปี้มาก อาจารย์ก็สนับสนุนสุดๆ
แล้วเราก็ได้รับทุนในการศึกษาด้วยค่ะ ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนจะเพอร์เฟกต์ใช่มั้ยคะ?
ตอนแรกเราก็คิดอย่างนั้นค่ะ
จนกระทั่ง... เมื่อเราได้เข้าไปเรียนจริง ๆ เรากลับพบว่า ยิ่งเรียนนานๆขึ้น เรียนปีสูง ๆ ขึ้น เข้าเนื้อหาลึกขึ้น
เรากลับยิ่งมีความสนใจ มีความกระตือรือร้นที่อยากจะเรียนรู้เรื่องนั้น ๆ น้อยลง?
จริง ๆ แล้วเราเป็นคนที่ค่อนข้างจะหัวไว นะคะถ้าสิ่ง ๆ นั้นเป็นสิ่งที่เราสนใจและอยากเรียนรู้
แต่ในทางกลับกัน ถ้าเราไม่สนใจแล้วเราก็จะไม่เอาเลยค่ะ ไม่เรียน ไม่พยายามอะไรทั้งนั้น
ซึ่งนี่ล่ะค่ะปัญหา
เราไม่สามารถทำใจให้อยากเรียนรู้ และทุ่มเท หรือแกล้งทำเป็นสนในสิ่งที่เราเรียนอยู่ได้ค่ะ!!
เคยอยากจะเริ่มใหม่ตั้งหลายครั้ง แต่ก็ติดปัญหา 2 ส่วนด้วยกันค่ะ นั่นคือทุน และกลัวพ่อแม่ผิดหวังค่ะ
สิ่งที่เราชอบจริง ๆ เรายังไม่ค้นพบค่ะ ว่าอยากจะเรียนอะไร
แต่ที่เรารู้คือ เราเป็นคนชอบความแปลกใหม่ มีความใฝ่ฝันที่จะอยากไปต่างประเทศค่ะ
เราชอบท่องเที่ยว ชอบไปเจอสถานที่ใหม่ ๆ เจอผู้คนใหม่ ๆ เจอสังคมและวัฒนธรรมใหม่ ๆ
ชอบความท้าทาย การผจญภัย และการเรียนรู้สิ่งใหม่
แต่เราก็คิดนะคะ ว่าสิ่งที่เราชอบนี่มันเป็นสิ่งปกติที่ทุกคนก็ชอบหรือเปล่า อันนี้เราก็ไม่แน่ใจ
สรุปก็คือ เราว่าเรายังหาตัวเองไม่พบ และไม่รู้วิธีการที่จะหาตัวเองเท่าไร
เราคิดว่า การเดินทางจะช่วยให้เราพบตัวเองมากขึ้น แต่ก็แอบคิดว่าน้ำเน่าละครไปมั้ยแก?
อินซีรียส์ฝรั่งเกินไปหรือเปล่า อะไรประมาณนี้ 5555'
สรุปคือ นอกจากมาบ่นแล้วยังอยากสอบถามความคิดเห็น หรือว่าขอคำปรึกษา ข้อแลกเปลี่ยนกับเพื่อน ๆ ค่ะ
ว่านิสัยอย่างเรา หรือสิ่งที่เราเป็นอยู่นี่เป็นปกติของวัยรุ่นทุกคนหรือเปล่า?
มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างมั้ย? หรือใครที่กำลังเป็นอยู่บ้างมั้ยคะ? แอบหาเพื่อนสับสนเบา ๆ
และใครพอจะมีข้อแนะนำมั้ยว่าเราควรทำอย่างไงต่อดี? ทางออกแบบไหน หรือเราน่าจะเหมาะกับทำอะไรดี?
5555' บ่นไปซะยืดยาวเลยค่ะ แต่แบบคิดเรื่องนี้วนมาวนไปมานานมากกกกกกกแล้วค่ะ
ยิ่งช่วงนี้ช่วงสอบ เลยยิ่งคิดหนักว่านี่เราทำอะไรอยู่ว้ะ เราจะเรียนอันนี้ไปทำไมวะ?
คนเราเรียนไปเพื่ออะไร? เพื่อหาเงินใช่มั้ย? แล้วค่อยเอาเงินมาซื้อความสุขหรอ?
แล้ว ทำไมเราไม่หาความสุขไปเลยวะ? แล้วความสุขเราคืออะไร? แล้วความสุขจะมาได้ไงถ้าไม่มีเงิน?
เอาเป็นว่า เข้าขั้นหนักแล้วค่ะ T^T
ปล1 ขอบคุณสำหรับทุกคนที่หลงเข้ามาและให้คำแนะนำนะคะ ขอโทษสำหรับความเพ้อ ๆ งงๆ ของเราน๊า
ปล2 เราชอบเที่ยวน้ะ ชอบเจอสิ่งใหม่ ๆ แต่ก็ไม่คอ่ยได้ไปเท่าไรหรอก 555' หาเพื่อนไปยากอ้ะ ใครอยากหาเพื่อนคุยๆ กันได้น้ะเอ้อ
ปล3 ของแสดงความยินดีด้วยน๊าคะ คุณอ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายแล้วววววว เย่ๆ
-- แต่ 'สิ่งนั้น' มันไม่ใช่ --
คือจะว่าใหม่ ก็ไม่เชิงอ้ะ แต่แบบ ปกติเป็นเงาตลอด อ่าน ๆๆ เสพๆๆ อย่างเดียว
แล้ว ณ วันหนึ่งก็รู้สึกอยากเขียน อยากมีปฏิสัมพันธ์กับคนในสังคมนี้บ้าง ;)
กะว่าถ้าว่าง ๆ อารมณ์ชิลล์ ๆ จะสมัครแบบยืนยันบัตรประชาชนบ้าง แต่ตอนนี้ก็ขอใช้แบบนี้ไปก่อนน๊า
เข้าเรื่องเลยล้ะกันเนอะ เราขอแทนตัวเองว่า 'ฌณ' ล้ะกันน้ะ
ขอบอกล่วงหน้าไว้ตรงนี้ก่อนนะคะ ว่ากระทู้นี้เหมือนเป็นกระทู้ระบาย บ่น งง มึน หาทาง นะคะ
คือ ตอนนี้เราเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรีค่ะ แล้วก็กำลังศึกษาอยู่ในคณะหนึ่งอยู่
ซึ่งเราเป็นเด็กที่ 'เมื่อก่อน' จัดได้ว่าเป็นเด็กเรียนค่ะ แล้วก็สามารถเรียนได้ดีในหลาย ๆ วิชา
ก็ตามสไตล์เด็กเรียนทั่ว ๆ ไปอ้ะค่ะ ที่จะมีคณะที่ผู้ใหญ่คาดหวังให้เราเรียนอยู่ไม่กี่คณะ
ซึ่งคณะที่เราเข้าเรียนนี้ก็เป็นสายที่เรา 'คิดว่า' โอเคสำหรับเราแล้วในตอนนั้นค่ะ
เป็นทางเลือกที่เราโอเค เพราะเราสามารถทำได้ดี แล้วพ่อแม่ก็แฮปปี้มาก อาจารย์ก็สนับสนุนสุดๆ
แล้วเราก็ได้รับทุนในการศึกษาด้วยค่ะ ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนจะเพอร์เฟกต์ใช่มั้ยคะ?
ตอนแรกเราก็คิดอย่างนั้นค่ะ
จนกระทั่ง... เมื่อเราได้เข้าไปเรียนจริง ๆ เรากลับพบว่า ยิ่งเรียนนานๆขึ้น เรียนปีสูง ๆ ขึ้น เข้าเนื้อหาลึกขึ้น
เรากลับยิ่งมีความสนใจ มีความกระตือรือร้นที่อยากจะเรียนรู้เรื่องนั้น ๆ น้อยลง?
จริง ๆ แล้วเราเป็นคนที่ค่อนข้างจะหัวไว นะคะถ้าสิ่ง ๆ นั้นเป็นสิ่งที่เราสนใจและอยากเรียนรู้
แต่ในทางกลับกัน ถ้าเราไม่สนใจแล้วเราก็จะไม่เอาเลยค่ะ ไม่เรียน ไม่พยายามอะไรทั้งนั้น
ซึ่งนี่ล่ะค่ะปัญหา
เราไม่สามารถทำใจให้อยากเรียนรู้ และทุ่มเท หรือแกล้งทำเป็นสนในสิ่งที่เราเรียนอยู่ได้ค่ะ!!
เคยอยากจะเริ่มใหม่ตั้งหลายครั้ง แต่ก็ติดปัญหา 2 ส่วนด้วยกันค่ะ นั่นคือทุน และกลัวพ่อแม่ผิดหวังค่ะ
สิ่งที่เราชอบจริง ๆ เรายังไม่ค้นพบค่ะ ว่าอยากจะเรียนอะไร
แต่ที่เรารู้คือ เราเป็นคนชอบความแปลกใหม่ มีความใฝ่ฝันที่จะอยากไปต่างประเทศค่ะ
เราชอบท่องเที่ยว ชอบไปเจอสถานที่ใหม่ ๆ เจอผู้คนใหม่ ๆ เจอสังคมและวัฒนธรรมใหม่ ๆ
ชอบความท้าทาย การผจญภัย และการเรียนรู้สิ่งใหม่
แต่เราก็คิดนะคะ ว่าสิ่งที่เราชอบนี่มันเป็นสิ่งปกติที่ทุกคนก็ชอบหรือเปล่า อันนี้เราก็ไม่แน่ใจ
สรุปก็คือ เราว่าเรายังหาตัวเองไม่พบ และไม่รู้วิธีการที่จะหาตัวเองเท่าไร
เราคิดว่า การเดินทางจะช่วยให้เราพบตัวเองมากขึ้น แต่ก็แอบคิดว่าน้ำเน่าละครไปมั้ยแก?
อินซีรียส์ฝรั่งเกินไปหรือเปล่า อะไรประมาณนี้ 5555'
สรุปคือ นอกจากมาบ่นแล้วยังอยากสอบถามความคิดเห็น หรือว่าขอคำปรึกษา ข้อแลกเปลี่ยนกับเพื่อน ๆ ค่ะ
ว่านิสัยอย่างเรา หรือสิ่งที่เราเป็นอยู่นี่เป็นปกติของวัยรุ่นทุกคนหรือเปล่า?
มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างมั้ย? หรือใครที่กำลังเป็นอยู่บ้างมั้ยคะ? แอบหาเพื่อนสับสนเบา ๆ
และใครพอจะมีข้อแนะนำมั้ยว่าเราควรทำอย่างไงต่อดี? ทางออกแบบไหน หรือเราน่าจะเหมาะกับทำอะไรดี?
5555' บ่นไปซะยืดยาวเลยค่ะ แต่แบบคิดเรื่องนี้วนมาวนไปมานานมากกกกกกกแล้วค่ะ
ยิ่งช่วงนี้ช่วงสอบ เลยยิ่งคิดหนักว่านี่เราทำอะไรอยู่ว้ะ เราจะเรียนอันนี้ไปทำไมวะ?
คนเราเรียนไปเพื่ออะไร? เพื่อหาเงินใช่มั้ย? แล้วค่อยเอาเงินมาซื้อความสุขหรอ?
แล้ว ทำไมเราไม่หาความสุขไปเลยวะ? แล้วความสุขเราคืออะไร? แล้วความสุขจะมาได้ไงถ้าไม่มีเงิน?
เอาเป็นว่า เข้าขั้นหนักแล้วค่ะ T^T
ปล1 ขอบคุณสำหรับทุกคนที่หลงเข้ามาและให้คำแนะนำนะคะ ขอโทษสำหรับความเพ้อ ๆ งงๆ ของเราน๊า
ปล2 เราชอบเที่ยวน้ะ ชอบเจอสิ่งใหม่ ๆ แต่ก็ไม่คอ่ยได้ไปเท่าไรหรอก 555' หาเพื่อนไปยากอ้ะ ใครอยากหาเพื่อนคุยๆ กันได้น้ะเอ้อ
ปล3 ของแสดงความยินดีด้วยน๊าคะ คุณอ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายแล้วววววว เย่ๆ