เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ผมได้เจอคนๆหนึ่ง ได้มีโอกาสคุยกันเป็นระยะเวลา1ปี โดยไม่เคยเจกกันเลยสักครั้งทั้งๆที่อยู่ใกล้ๆกัน ตลอดระยะเวลาที่คุยกันทุกวันจนทำให้เราพูกพันกัน โทรหากันตลอด ตื่นนอน กินข้าว พักเที่ยง ก่อนนอน เป็นอย่างนี้มาตลอด มีทั้งเสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ โกรธกัน ทะเลาะกัน งอนกัน เหมือนใจเราอยู่ใกล้กันแต่ไม่เคยได้เจอกัน .......
จนวันหนึ่งผมมีความรู้สึกว่าอยากเจอเขามากไม่รู้เพราะอะไร หรือว่าเพราะบรรยากาศ ช่วงนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว มันทั้งหนาวใจ หนาวกายซะเหลือเกิน 555 และก็เหงาสุดๆบวกกับเราทะเลาะกันมันทำให้ไม่ค่อยได้คุยกัน โอ้โห...อารมณ์ตอนนั้นมันเหงาสุดๆ เหงาเชี้ยๆ เหงาโครตๆ เหงาจนน้ำตาไหล เรื่องที่ทำให้ทะเลาะกันเพราะว่าเขาโทรมาเล่าให้ฟังว่าเขาได้เจอคนๆหนึ่งแชต มีโอกาสได้คุยกันสักพัก บอกกับเราว่ารู้สึกชอบคนๆนั้น (เหอะๆ แล้ว
จะมาบอกกูทำไมว่ะ กูคงจะดีใจอยู่หรอกนะ)
วันนึงผมก็นัดไปเจอเขาช่วงนั้นเขากลับบ้านพอดี ผมบอกว่าจะไปหาที่บ้าน เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร จะมาก็มา (เออ...กูจะไป) ใจนึงก็กลัวนะ ใจนึงก็อยากจะเคลียร์กับเรื่องที่เกิดขึ้น ใจนึงก็คิดถึง
เอาว่ะ... เจอก็เจอ สรุปเจอแล้วตัวจริงน่ารักเวอร์ แต่ไม่กล้าคุยได้แต่นั่งเงียบ ( โอ้ย...ใจ๋บ่าดี ) ก็คนมันทะเลากันนี่หน่า เพิ่งเจอกันครั้งแรกด้วย เขินๆ
พอสักพักตั้งหลักได้ก็เริ่มคุย คุยกันไปคุยกันมาก็ข้าเรื่องละทีนี้ เรื่องที่ทะเลาะกันเขาให้บทสรุปว่าเขาก็ชอบผมและก็ชอบคนๆนั้นด้วย จะให้ทำยังไง ผมก็ไม่ได้พูดอะไรมากแค่บอกไปว่า "ให้เวลามันพาไปเดียวใจมันก็บอกเอง"
หลังจากที่มีโอกาสได้เจอกันครั้งแรกก็เจอกันบ่อยขึ้น คุยกันทุกวัน แค่เขาก็คุยกับคนๆนั้นอยู่ทุกวันเช่นกัน ถามว่าเจ็บไหม เจ็บครับแต่ก็ทนเพราะใจเรามันเริ่มรักไปแล้วแต่ไม่เคยบอกรักเขา ช่วงหลังๆผมเริ่มรู้สึกว่าคนๆนั้นเริ่มแซงผมไปแล้ว เวลาโทรคุยกัน มีสายเรียกซ้อน เขาก็จะอ้างโน้นนี่นั้นว่าเพื่อนโทรมาบ้าง ที่บ้านโทรมาบ้าง และเวลา4ทุ่มหากผมโทรหา จะขึ้นรอสายเรียกซ้อนตลอด ทำให้ช่วงนั้นผมเกลียดเวลา 22.00น มากๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนอยู่ด้วยกันก็เหมือนกันเวลามีสายโทรเข้ามาเขาก็ไปคุยที่ลับๆ อ้างไปห้องน้ำบ้างซื้อของบ้าง เห้อ.....เหนื่อยใจ เป็นอย่างนั้หลายเดือนจนวันนึงเขาบอกว่าเขาชอบคนนั้นมากกว่า เลือกคนนั้นไม่ขอเลือกที่จะมีเรา โห...ใจเราแป๋วไปเลย ทำอะไรไม่ถูก ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เสียใจมากเพราะเขาไม่เลือกเรา เป็นครั้งแรกที่ได้ลิ้มลองอาการของการอกหัก ทรมานมากกกกก เขาเลือกคนนั้นจริงแต่เขาก็ยอมทิ้งเราไปเพราะว่าสงสารเรา ผมก็บอกไปว่า จะไปก็ไป ชอบเขาก็ไปอยู่กับเขาคนนั้น แต่เขาทำไม่ได้ทิ้งผมไปไม่ได้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงใจนึงก็เสียใจ ใจนึงไม่อยากทิ้งเค้าไป
สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่ไปจากเขา ยอมทน ยอมทน ยอมทน ( เอิ่ม...กรูโง่ไปไหมเนี้ย ) จนเขาทั้งสองเป็นแฟนกัน แต่ผมก็ยังคุยกับเขา ทุกเรื่อง ทุกเวลา ทุกวันก็ยังเหมือนเดิมเจอกันเหมือนเดิมแต่ความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิม แต่ความรู้สึกนั้นผมยังรักเเขาเหมือนเดิม เขาเป็นรักแรกของผม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักผมก็ตาม ทุกวันนี้ ผมลืมเขาไม่ได้ ลืมรักแรกไม่ได้สักที มันเจ็บปวดตลอดเวลา
นี่ก็4ปีแล้ว ถามว่านานไหมมันก็นานพอสมควร ... ไม่รู้เพราะอะไรหรือว่าเราไม่มีใครรึเปล่า ตลอดจนทุกวันนี้มีคนเข้าในชีวิตผม มาจีบบ้าง มาคุยบ้าง ผมยังทิ้งคนที่เข้ามาไป เพื่อรอเขา ...
.......และบางครั้งก็คิดว่ามันจะมีไหมใครสักคนที่เข้ามาแล้วดีไม่เท่าเขา มีความสุขเหมือนได้อยู่กับเขา.....
ข้อดีของเขา
- น่ารัก
- ใจดี
- ตามใจเราตลอด
- ทำกับให้กินทุกวัน เวลาอยู่ด้วยกัน
- เป็นผู้ใหญ่กว่า
- อบอุ่น
ขอบคุณมากๆนะครับที่ได้อ่านเรื่องของผม บ้างครั้งผมก็ต้องการคำแนะนำจากเพื่อนๆนะครับ
รักแรก มันแค่ไหนกันเชียว
จนวันหนึ่งผมมีความรู้สึกว่าอยากเจอเขามากไม่รู้เพราะอะไร หรือว่าเพราะบรรยากาศ ช่วงนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว มันทั้งหนาวใจ หนาวกายซะเหลือเกิน 555 และก็เหงาสุดๆบวกกับเราทะเลาะกันมันทำให้ไม่ค่อยได้คุยกัน โอ้โห...อารมณ์ตอนนั้นมันเหงาสุดๆ เหงาเชี้ยๆ เหงาโครตๆ เหงาจนน้ำตาไหล เรื่องที่ทำให้ทะเลาะกันเพราะว่าเขาโทรมาเล่าให้ฟังว่าเขาได้เจอคนๆหนึ่งแชต มีโอกาสได้คุยกันสักพัก บอกกับเราว่ารู้สึกชอบคนๆนั้น (เหอะๆ แล้ว
วันนึงผมก็นัดไปเจอเขาช่วงนั้นเขากลับบ้านพอดี ผมบอกว่าจะไปหาที่บ้าน เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร จะมาก็มา (เออ...กูจะไป) ใจนึงก็กลัวนะ ใจนึงก็อยากจะเคลียร์กับเรื่องที่เกิดขึ้น ใจนึงก็คิดถึง
เอาว่ะ... เจอก็เจอ สรุปเจอแล้วตัวจริงน่ารักเวอร์ แต่ไม่กล้าคุยได้แต่นั่งเงียบ ( โอ้ย...ใจ๋บ่าดี ) ก็คนมันทะเลากันนี่หน่า เพิ่งเจอกันครั้งแรกด้วย เขินๆ
พอสักพักตั้งหลักได้ก็เริ่มคุย คุยกันไปคุยกันมาก็ข้าเรื่องละทีนี้ เรื่องที่ทะเลาะกันเขาให้บทสรุปว่าเขาก็ชอบผมและก็ชอบคนๆนั้นด้วย จะให้ทำยังไง ผมก็ไม่ได้พูดอะไรมากแค่บอกไปว่า "ให้เวลามันพาไปเดียวใจมันก็บอกเอง"
หลังจากที่มีโอกาสได้เจอกันครั้งแรกก็เจอกันบ่อยขึ้น คุยกันทุกวัน แค่เขาก็คุยกับคนๆนั้นอยู่ทุกวันเช่นกัน ถามว่าเจ็บไหม เจ็บครับแต่ก็ทนเพราะใจเรามันเริ่มรักไปแล้วแต่ไม่เคยบอกรักเขา ช่วงหลังๆผมเริ่มรู้สึกว่าคนๆนั้นเริ่มแซงผมไปแล้ว เวลาโทรคุยกัน มีสายเรียกซ้อน เขาก็จะอ้างโน้นนี่นั้นว่าเพื่อนโทรมาบ้าง ที่บ้านโทรมาบ้าง และเวลา4ทุ่มหากผมโทรหา จะขึ้นรอสายเรียกซ้อนตลอด ทำให้ช่วงนั้นผมเกลียดเวลา 22.00น มากๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนอยู่ด้วยกันก็เหมือนกันเวลามีสายโทรเข้ามาเขาก็ไปคุยที่ลับๆ อ้างไปห้องน้ำบ้างซื้อของบ้าง เห้อ.....เหนื่อยใจ เป็นอย่างนั้หลายเดือนจนวันนึงเขาบอกว่าเขาชอบคนนั้นมากกว่า เลือกคนนั้นไม่ขอเลือกที่จะมีเรา โห...ใจเราแป๋วไปเลย ทำอะไรไม่ถูก ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เสียใจมากเพราะเขาไม่เลือกเรา เป็นครั้งแรกที่ได้ลิ้มลองอาการของการอกหัก ทรมานมากกกกก เขาเลือกคนนั้นจริงแต่เขาก็ยอมทิ้งเราไปเพราะว่าสงสารเรา ผมก็บอกไปว่า จะไปก็ไป ชอบเขาก็ไปอยู่กับเขาคนนั้น แต่เขาทำไม่ได้ทิ้งผมไปไม่ได้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงใจนึงก็เสียใจ ใจนึงไม่อยากทิ้งเค้าไป
สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่ไปจากเขา ยอมทน ยอมทน ยอมทน ( เอิ่ม...กรูโง่ไปไหมเนี้ย ) จนเขาทั้งสองเป็นแฟนกัน แต่ผมก็ยังคุยกับเขา ทุกเรื่อง ทุกเวลา ทุกวันก็ยังเหมือนเดิมเจอกันเหมือนเดิมแต่ความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิม แต่ความรู้สึกนั้นผมยังรักเเขาเหมือนเดิม เขาเป็นรักแรกของผม ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักผมก็ตาม ทุกวันนี้ ผมลืมเขาไม่ได้ ลืมรักแรกไม่ได้สักที มันเจ็บปวดตลอดเวลา
นี่ก็4ปีแล้ว ถามว่านานไหมมันก็นานพอสมควร ... ไม่รู้เพราะอะไรหรือว่าเราไม่มีใครรึเปล่า ตลอดจนทุกวันนี้มีคนเข้าในชีวิตผม มาจีบบ้าง มาคุยบ้าง ผมยังทิ้งคนที่เข้ามาไป เพื่อรอเขา ...
.......และบางครั้งก็คิดว่ามันจะมีไหมใครสักคนที่เข้ามาแล้วดีไม่เท่าเขา มีความสุขเหมือนได้อยู่กับเขา.....
ข้อดีของเขา
- น่ารัก
- ใจดี
- ตามใจเราตลอด
- ทำกับให้กินทุกวัน เวลาอยู่ด้วยกัน
- เป็นผู้ใหญ่กว่า
- อบอุ่น
ขอบคุณมากๆนะครับที่ได้อ่านเรื่องของผม บ้างครั้งผมก็ต้องการคำแนะนำจากเพื่อนๆนะครับ