สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา
สมัคร pantip ด้วยการนี้
เข้ามาด้วยความเขิน และอยากรู้ว่า ปฏิบัติการตามหาคนจนเจอ จะเป็นจริงไหม
เราเคยเห็นกระทู้หนึ่ง ที่ตามหาผู้หญิงคนหนึ่งในโรงหนัง แล้วในที่สุดเขาก็หาจนเจอจริงๆ
เราเลยลองทำตามบ้าง เผื่อจะหาเจอ >_<
อยากรู้ปาฏิหารของโลก พันทิป จะมีจริงไหม
ช่วยกันโหวตหน่อยนะคะ จะเป็นพระคุณให้กับชะนีเบี้ยน้อยหอยน้อยคนนี้มากๆเลย >////<
เข้าประเด็นเลยก็แล้วกันค่ะ...
วันศุกร์ที่ 3 ตุลาคม 2557 เวลาประมาน 5 ทุ่มเศษๆ
เราได้ขึ้นรถไฟฟ้า จากสถานีทองหล่อ หลังจากไปดูละครเวทีที่ซอยทองหล่อ เพื่อจะกลับบ้านที่ สถานีวงเวียนใหญ่ค่ะ
พอรถมาจอดที่สยาม เราก็ออกมาจากรถไฟฟ้า เพื่อที่จะไปต่อไปยังปลายทางที่บางหว้า
แต่เราดันเดินเหม่อ ดันฟังเพลงเพลิน ด้วยความเหงา ติสท์แตก และอากาศเย็นเบาๆ
ทำให้เราเดินลงมาเรื่อยๆ จนเกือบเดินออกมาจากสถานี ระหว่างที่ บันไดเลื่อนลงมาเรื่อย
....
............................ เราก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง กำลังขึ้นบันไดเลื่อนผ่านขึ้นไปชั้นบน สวนทางกับเรา
เค้าคนนั้น ตัวสูงประมาน 175 หรือมากกว่า ใส่เสื้อสีขาว กางเกงยีนส์ และรองเท้า vans สีดำ ทำผมทรงยุค 90 ไม่เซต และเจาะหูใส่ตุ้มหูสีดำ
ถือกระเป๋าตังและมือถือ
เราสวนผ่านก็คิดเพลินๆ ตามสไตล์จินตนาการบ้าบอคอแตกไป ว่าในโลกอ่ะ มันจะมีคนที่สวนทางกันไปมา เคยเห็นกันไปมา แต่ไม่เคยได้คุยกันบ้างไหม
เพลง Fresh pair of eyes ท่อน
" I want, I want to be seen..." ของ Brooke Waggoner ก็บิ้วได้ดีมากๆ
เราไม่ใช่คนโลกสวย แต่เราอยากให้โลกสวยมันมีอยู่จริงบ้าง
อยากเป็นเหมือนหนัง ทั้งๆที่มันเกิดขึ้นในชีวิตจริงได้ยาก
จิ้นค่ะ จิ้นมากกกก 5555 เลยเดินเลยลงไปข้างล่างระ คิดขึ้นมาได้ว่า อ่าว นี่จะลงมาข้างล่างเพื่อออออ ทางไปวงเวียนใหญ่อยู่ข้างบน
เลยรีบเดินขึ้นไป ก็ลืมเรื่องจิ้นไป แต่พอกลับขึ้นไปข้างบนแล้ว ก็คิดขึ้นมาสนุกๆว่า จะเป็นไปได้ไหม ที่ผู้ชายคนนั้น กำลังจะกลับทางเดียวกัน
ขึ้นที่เดียวกัน ลงที่เดียวกัน และนั่งใกล้กัน
เราอยากลอง อยากรู้ อยากมีประสบการณ์สนุกๆ คิดแค่นั้นเองเลยจริงๆ
เลยเดินตามหาค่ะ เผื่อจะเจอ
ดันเจอเค้าอยู่กลางๆชานชาลา กำลังจะขึ้นรถไฟไปบางหว้า
เราเลยทำเป็นเดินไปเข้าแถวอยู่ใกล้ๆเค้า และได้นั่งฝั่งตรงข้ามกัน
เราก็ฟังเพลงตามปกติไป ชอบมองคน ก็มองคนไปเรื่อยๆ แต่เราแอบมองเค้าเยอะค่ะ แต่ต้องแอบมอง
ชะนีที่ดี อย่าให้เหยื่อรู้ตัวค่ะ
ความประทับใจอันสูงสุด กำลังนำไปสู่การ support super objective คือ !!!
.
.
.
เค้า ไม่ก้มหน้าเล่นมือถือเลยค่ะ
น่ารักใช่มั้ยหละ
1 คนเท่านั้น บนรถไฟฟ้าทั้งโบกี้ ...คือเค้าคนเดียว ที่ไม่เล่นมือถือเลย ทั้งๆที่ทุกคนในที่ตรงนี้ ก้มหน้าไปกับโลกโซเชียล
เราลุ้น ลุ้นมากกกกก ว่าเค้าจะลงสถานีไหน จะลงใกล้กันไหม ปกติเราจะลงที่สถานีโพธินิมิตค่ะ
เราก็นั่งไปเรื่อยๆ สถานีแล้ว สถานีเล่า เค้าก็ไม่ลง
จนถึงสถานี วงเวียนใหญ่ เราก็เดาไง ว่าเอ่อออ นี่ลงแน่อ่ะ แน่ ชัวร์มาก เซ้นบอก
เราเลยจับหูกระเป๋า แล้วก็ลุกค่ะ
ชะนีน้อยลุกขึ้นมาด้วยความมั่นใจ
แต่ ! ..... เค้าไม่ลุกค่ะ
ให้ตายเหอะ God please help the girl !
คือให้ลุกแล้วนั่งใหม่ มันไม่ใช่อ่ะ
จริตชะนีคือบับ ไม่ได้ไง
มั่นหน้ามั่นโหนกขนาดนี้แล้วละก็จะยอมไม่ได้ ก็ต้องลงสถานีไปตามระเบียบ
ก็ลงทำหน้ามั่นใจ และจิตใจมันช่างสลดหดหู่ เพลง untill the last falling star ของ Matthew perryman
ท่องฮุคก็เล่นขึ้นมา เหมือนท่อนนางเอกต้องจากลา ก็ดังขึ้นมาได้จังหวะดีมากกกกกก เช็ดน้ำตา และก็เชิดหน้าขึ้นสูง มองไปข้างหน้า อย่าให้เห็นน้ำตาในแววตาน้อยๆของเรา (ความเวอร์ของชะนีนี่ไม่เข้าใครออกใครเลยชริงๆ)
นั่นแหละค่ะ...
ที่มาของเรื่องทั้งหมด
จนถึงวันนี้ เราคิดว่าเรามีโอกาสน้อยมากที่จะเจอเค้าอีก
เราไม่ได้กลับรถเที่ยวเดิม เวลาเดิม
เราขึ้นรถไฟฟ้าบ้าง เพราะเราเรียน ป.โท มหาวิทยาลัยแถวๆสยาม
เรามักจะเรียนตอน 6 โมงเย็น และเลิกตอน 3 ทุ่ม ซึ่งเวลานั้น เราจะนั่งรถแท๊กซี่กลับบ้านมากกว่า
และส่วนใหญ่เราก็มักจะขับรถไปเรียน
เรามีโอกาสน้อยมากจริงๆที่จะเจอกับเค้าอีก
ดังนั้น นี่เป็นทางเดียวค่ะ ที่เราจะหาเค้าจนเจอ
ขอให้ปาฏิหาร โลกพันทิพ ทำให้ได้เจอด้วยนะคะ
คงเป็นอะไรที่แปลกประหลาดที่จะเกิดขึ้นได้ในช่วงชีวิตหนึ่งเลยค่ะ
แหะๆ...ยาวหน่อย
แต่ก็พิมพ์ไป ยิ้มไป
ยังไง ก็ขอขอบคุณทุกๆโหวตช่วยเหลือค่า :3
หวังจริงๆว่าจะเจอนะ
เราเจอผู้ชายคนหนึ่ง ที่ BTS สยาม เวลาประมานห้าทุ่มกว่าๆ วันที่ 3 ตุลาคม 2557 อยากตามหาจนเจอจังเลยค่ะ
สมัคร pantip ด้วยการนี้
เข้ามาด้วยความเขิน และอยากรู้ว่า ปฏิบัติการตามหาคนจนเจอ จะเป็นจริงไหม
เราเคยเห็นกระทู้หนึ่ง ที่ตามหาผู้หญิงคนหนึ่งในโรงหนัง แล้วในที่สุดเขาก็หาจนเจอจริงๆ
เราเลยลองทำตามบ้าง เผื่อจะหาเจอ >_<
อยากรู้ปาฏิหารของโลก พันทิป จะมีจริงไหม
ช่วยกันโหวตหน่อยนะคะ จะเป็นพระคุณให้กับชะนีเบี้ยน้อยหอยน้อยคนนี้มากๆเลย >////<
เข้าประเด็นเลยก็แล้วกันค่ะ...
วันศุกร์ที่ 3 ตุลาคม 2557 เวลาประมาน 5 ทุ่มเศษๆ
เราได้ขึ้นรถไฟฟ้า จากสถานีทองหล่อ หลังจากไปดูละครเวทีที่ซอยทองหล่อ เพื่อจะกลับบ้านที่ สถานีวงเวียนใหญ่ค่ะ
พอรถมาจอดที่สยาม เราก็ออกมาจากรถไฟฟ้า เพื่อที่จะไปต่อไปยังปลายทางที่บางหว้า
แต่เราดันเดินเหม่อ ดันฟังเพลงเพลิน ด้วยความเหงา ติสท์แตก และอากาศเย็นเบาๆ
ทำให้เราเดินลงมาเรื่อยๆ จนเกือบเดินออกมาจากสถานี ระหว่างที่ บันไดเลื่อนลงมาเรื่อย
....
............................ เราก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง กำลังขึ้นบันไดเลื่อนผ่านขึ้นไปชั้นบน สวนทางกับเรา
เค้าคนนั้น ตัวสูงประมาน 175 หรือมากกว่า ใส่เสื้อสีขาว กางเกงยีนส์ และรองเท้า vans สีดำ ทำผมทรงยุค 90 ไม่เซต และเจาะหูใส่ตุ้มหูสีดำ
ถือกระเป๋าตังและมือถือ
เราสวนผ่านก็คิดเพลินๆ ตามสไตล์จินตนาการบ้าบอคอแตกไป ว่าในโลกอ่ะ มันจะมีคนที่สวนทางกันไปมา เคยเห็นกันไปมา แต่ไม่เคยได้คุยกันบ้างไหม
เพลง Fresh pair of eyes ท่อน
" I want, I want to be seen..." ของ Brooke Waggoner ก็บิ้วได้ดีมากๆ
เราไม่ใช่คนโลกสวย แต่เราอยากให้โลกสวยมันมีอยู่จริงบ้าง
อยากเป็นเหมือนหนัง ทั้งๆที่มันเกิดขึ้นในชีวิตจริงได้ยาก
จิ้นค่ะ จิ้นมากกกก 5555 เลยเดินเลยลงไปข้างล่างระ คิดขึ้นมาได้ว่า อ่าว นี่จะลงมาข้างล่างเพื่อออออ ทางไปวงเวียนใหญ่อยู่ข้างบน
เลยรีบเดินขึ้นไป ก็ลืมเรื่องจิ้นไป แต่พอกลับขึ้นไปข้างบนแล้ว ก็คิดขึ้นมาสนุกๆว่า จะเป็นไปได้ไหม ที่ผู้ชายคนนั้น กำลังจะกลับทางเดียวกัน
ขึ้นที่เดียวกัน ลงที่เดียวกัน และนั่งใกล้กัน
เราอยากลอง อยากรู้ อยากมีประสบการณ์สนุกๆ คิดแค่นั้นเองเลยจริงๆ
เลยเดินตามหาค่ะ เผื่อจะเจอ
ดันเจอเค้าอยู่กลางๆชานชาลา กำลังจะขึ้นรถไฟไปบางหว้า
เราเลยทำเป็นเดินไปเข้าแถวอยู่ใกล้ๆเค้า และได้นั่งฝั่งตรงข้ามกัน
เราก็ฟังเพลงตามปกติไป ชอบมองคน ก็มองคนไปเรื่อยๆ แต่เราแอบมองเค้าเยอะค่ะ แต่ต้องแอบมอง
ชะนีที่ดี อย่าให้เหยื่อรู้ตัวค่ะ
ความประทับใจอันสูงสุด กำลังนำไปสู่การ support super objective คือ !!!
.
.
.
เค้า ไม่ก้มหน้าเล่นมือถือเลยค่ะ
น่ารักใช่มั้ยหละ
1 คนเท่านั้น บนรถไฟฟ้าทั้งโบกี้ ...คือเค้าคนเดียว ที่ไม่เล่นมือถือเลย ทั้งๆที่ทุกคนในที่ตรงนี้ ก้มหน้าไปกับโลกโซเชียล
เราลุ้น ลุ้นมากกกกก ว่าเค้าจะลงสถานีไหน จะลงใกล้กันไหม ปกติเราจะลงที่สถานีโพธินิมิตค่ะ
เราก็นั่งไปเรื่อยๆ สถานีแล้ว สถานีเล่า เค้าก็ไม่ลง
จนถึงสถานี วงเวียนใหญ่ เราก็เดาไง ว่าเอ่อออ นี่ลงแน่อ่ะ แน่ ชัวร์มาก เซ้นบอก
เราเลยจับหูกระเป๋า แล้วก็ลุกค่ะ
ชะนีน้อยลุกขึ้นมาด้วยความมั่นใจ
แต่ ! ..... เค้าไม่ลุกค่ะ
ให้ตายเหอะ God please help the girl !
คือให้ลุกแล้วนั่งใหม่ มันไม่ใช่อ่ะ
จริตชะนีคือบับ ไม่ได้ไง
มั่นหน้ามั่นโหนกขนาดนี้แล้วละก็จะยอมไม่ได้ ก็ต้องลงสถานีไปตามระเบียบ
ก็ลงทำหน้ามั่นใจ และจิตใจมันช่างสลดหดหู่ เพลง untill the last falling star ของ Matthew perryman
ท่องฮุคก็เล่นขึ้นมา เหมือนท่อนนางเอกต้องจากลา ก็ดังขึ้นมาได้จังหวะดีมากกกกกก เช็ดน้ำตา และก็เชิดหน้าขึ้นสูง มองไปข้างหน้า อย่าให้เห็นน้ำตาในแววตาน้อยๆของเรา (ความเวอร์ของชะนีนี่ไม่เข้าใครออกใครเลยชริงๆ)
นั่นแหละค่ะ...
ที่มาของเรื่องทั้งหมด
จนถึงวันนี้ เราคิดว่าเรามีโอกาสน้อยมากที่จะเจอเค้าอีก
เราไม่ได้กลับรถเที่ยวเดิม เวลาเดิม
เราขึ้นรถไฟฟ้าบ้าง เพราะเราเรียน ป.โท มหาวิทยาลัยแถวๆสยาม
เรามักจะเรียนตอน 6 โมงเย็น และเลิกตอน 3 ทุ่ม ซึ่งเวลานั้น เราจะนั่งรถแท๊กซี่กลับบ้านมากกว่า
และส่วนใหญ่เราก็มักจะขับรถไปเรียน
เรามีโอกาสน้อยมากจริงๆที่จะเจอกับเค้าอีก
ดังนั้น นี่เป็นทางเดียวค่ะ ที่เราจะหาเค้าจนเจอ
ขอให้ปาฏิหาร โลกพันทิพ ทำให้ได้เจอด้วยนะคะ
คงเป็นอะไรที่แปลกประหลาดที่จะเกิดขึ้นได้ในช่วงชีวิตหนึ่งเลยค่ะ
แหะๆ...ยาวหน่อย
แต่ก็พิมพ์ไป ยิ้มไป
ยังไง ก็ขอขอบคุณทุกๆโหวตช่วยเหลือค่า :3
หวังจริงๆว่าจะเจอนะ