คือเราอยู่บ้านพักข้าราชการค้ะแล้วบ้านมันเป็นบ้านไม้2ชั้นเรียงเป็นแถวๆเรียงกัน10หลังค้ะ  แล้วคือเราอยู่ชั้นบน มันเป็นแค่ไม้กั้นเฉยค้ะ คนข้างบ้านก็ชอบทุบข้างฝาทุกวันเลยค้ะ อธิบายก่อนเลยว่าคนข้างบ้านชั้นบน มันมีพ่อแม่และก็ลูกอยู่ด้วยค้ะ ลูกมันอยู่ป.1 ซึ่งตอนแรกๆเราก็เข้าใจน้ะว่ามันเป็นเด็กเลยไม่ใส่ใจ  แต่ทีนี้มันเริ่มจะหนักขึ้นทุกวัน เราเตือนไปก็ละ  แต่ที่ทำให้เราโมโหสุดคือ ลูกมันทุบค้ะแล้วพ่อกะแม่มันก็หัวเราะและพูดกะลูกมันว่าเอาอีกสิ เอาเลยแรงๆเราโมโหมาก   คนเราเป็นพ่อแม่คนได้นี่น่าจะสั่งสอนลูก ไม่ใช่ให้ท้ายลูกนะเราว่า เราบอกเลยน้ะว่าเราอยู่บนห้องน้ะ ทีวีเราก็ไม่มี เรามีแค่โน๊ตบุ๊คเราดูหนังในโน๊ตบุ๊คก็ใส่หูฟังตลอดอะ เราอยู่บนห้องเงียบๆตลอดอะ   และโมโหมากกว่านั้นคือ บ้านเราทำเสียงไรดังไม่ได้เลยอะ  ไม่ว่าเสียงพัดลม เราดังก็มาว่าบ้านเรา  เตียงเราดังอ๊อดๆแอีดๆ ก็ว่าบ้านเราจนแม่เราให้เราเปลี่ยนพัดลมใหม่กับรื้อเตียงทิ้งอะเพราะมันเอาไปบ่นให้คนอื่นฟังว่าบ้านเราทำเสียงน่ารำคาญอะ
พ่อแม่มันยิ่งกว่านี้อีกเรามีเรื่องเล่าอีกเยอะเลยอะ พ่อมันชื่อ ง.....  แม่มันชื่อ อ....  ลูกชื่อ อ.....  และมันมียายชื่อ น.... ตามันชื่อ ร....  คือเราถึงว่ามีแต่คนพูดกับเราว่านี่เก่งมากเลยน้ะที่อยู่มาได้ถึง3ปีเราก็เลยงง จนตอนนี้รู้และเขาใจดีมากว่าที่เขาพูดมันเป็นยังไง