เราเลิกกับแฟนที่คบกันมาหลายปี ด้วยเหตุผลเรื่องระยะทาง และเค้าเจอคนใหม่ที่หน้าที่การงานเท่าเทียมกัน อยู่ใกล้กัน
ซึ่งที่ผ่านมาแฟนเราไม่เคยมีประวัติเจ้าชู้ ทำให้ในวันที่ถูกบอกเลิกเราจึงยังไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่แท้จริง
แต่ก็คิดว่าปล่อยให้เค้าห่างออกไปบ้าง เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น
แต่เปล่าเลยค่ะ เราคิดผิด จริงๆแล้วเค้ากำลังคบคนใหม่ โดยมีเพื่อนร่วมงานสนับสนุน
การที่เราปล่อยเค้าไป เป็นการเปิดโอกาสให้เค้าสานสัมพันธ์กันได้อย่างรวดเร็ว
ตอนที่เราจับได้ ช็อคค่ะ ไปไม่เป็น ฟูมฟายถึงขนาดว่าโทรไปอ้อนวอนให้ผู้หญิงคนนั้นเลิกยุ่งกับแฟนเรา ตอนแรกเค้ารับปาก
แต่สุดท้ายเป็นแฟนเราเองที่ไม่หยุด เค้าบอกเค้ารักคนนั้น ที่มีให้เราเป็นแค่ความสงสาร
ก็ตามนั้นค่ะ บทสรุปก็คือคนจะไป ยังไงก็ต้องปล่อย
จนนี่ผ่านมาหลายเดือน เราก็มีคนเข้ามาบ้าง และด้วยความเหงา + แรงยุของคนรอบข้าง
เราตัดสินใจคบคนๆนึง อายุเท่ากัน ก็ดูเป็นคนดีและเข้าใจเรามาก
เค้าอยู่ข้างเราทั้งๆที่รู้ว่าเรายังคงรักคนเก่า แต่เค้าก็เลือกที่จะเชื่อว่าวันนึงเค้าจะทำให้เรารักเค้าได้
เค้าให้เหตุผลว่า เค้ารู้ว่าเรารักแฟนเก่ามาก และจากที่เห็น ถ้าเค้าทำให้เรารักเค้าได้ เราจะไม่ทำให้เค้าเสียใจแน่ๆ
ซึ่งมันก็อาจจะจริง แต่ในตอนนี้ทุกคืนเราไม่เคยคิดถึงเค้าเลยค่ะ ก่อนนอนโทรหาตามหน้าที่ ไปไหนด้วยกันก็คิดถึงแต่คนเก่า
หนักที่สุดคือละเมอเป็นชื่อคนเก่าทั้งๆที่เค้าอยู่ข้างๆ
คนรอบข้างดูเหมือนเราไปด้วยกันได้ดี แต่ลึกๆเราทั้งคู่รู้อยู่แก่ใจค่ะ
เรารู้สึกเหมือนคนเห็นแก่ตัว เคยบอกกับเค้าตรงๆ และบอกให้เค้าไป แต่เค้าก็เลือกเชื่อว่าเค้าจะทำให้เรารักได้
ปรึกษาคนรอบตัว ทุกคนก็บอกว่าอยู่ๆไปก็รักเค้าเอง
แต่ตัวเรานี่รู้ดีที่สุด ถึงแม้ว่ากับคนใหม่ก็ยอมรับว่ามันมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้น
แต่มันยังไม่ใช่รัก และเราก็ยังจมอยู่กับเรื่องเก่าๆ
ลึกๆยังหวังว่าอะไรๆมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เราไม่เคยตกอยู่ในอารมณ์แบบนี้ บอกตรงๆคือเราสับสน และไม่รู้จะพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ได้ยังไงจริงๆ
เคยมีคนที่ติดอยู่ในใจตลอดเวลามั๊ยคะ แม้ต่างคนต่างมีคนใหม่แล้ว แต่ก็ยังไม่เคยลืม
ซึ่งที่ผ่านมาแฟนเราไม่เคยมีประวัติเจ้าชู้ ทำให้ในวันที่ถูกบอกเลิกเราจึงยังไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่แท้จริง
แต่ก็คิดว่าปล่อยให้เค้าห่างออกไปบ้าง เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น
แต่เปล่าเลยค่ะ เราคิดผิด จริงๆแล้วเค้ากำลังคบคนใหม่ โดยมีเพื่อนร่วมงานสนับสนุน
การที่เราปล่อยเค้าไป เป็นการเปิดโอกาสให้เค้าสานสัมพันธ์กันได้อย่างรวดเร็ว
ตอนที่เราจับได้ ช็อคค่ะ ไปไม่เป็น ฟูมฟายถึงขนาดว่าโทรไปอ้อนวอนให้ผู้หญิงคนนั้นเลิกยุ่งกับแฟนเรา ตอนแรกเค้ารับปาก
แต่สุดท้ายเป็นแฟนเราเองที่ไม่หยุด เค้าบอกเค้ารักคนนั้น ที่มีให้เราเป็นแค่ความสงสาร
ก็ตามนั้นค่ะ บทสรุปก็คือคนจะไป ยังไงก็ต้องปล่อย
จนนี่ผ่านมาหลายเดือน เราก็มีคนเข้ามาบ้าง และด้วยความเหงา + แรงยุของคนรอบข้าง
เราตัดสินใจคบคนๆนึง อายุเท่ากัน ก็ดูเป็นคนดีและเข้าใจเรามาก
เค้าอยู่ข้างเราทั้งๆที่รู้ว่าเรายังคงรักคนเก่า แต่เค้าก็เลือกที่จะเชื่อว่าวันนึงเค้าจะทำให้เรารักเค้าได้
เค้าให้เหตุผลว่า เค้ารู้ว่าเรารักแฟนเก่ามาก และจากที่เห็น ถ้าเค้าทำให้เรารักเค้าได้ เราจะไม่ทำให้เค้าเสียใจแน่ๆ
ซึ่งมันก็อาจจะจริง แต่ในตอนนี้ทุกคืนเราไม่เคยคิดถึงเค้าเลยค่ะ ก่อนนอนโทรหาตามหน้าที่ ไปไหนด้วยกันก็คิดถึงแต่คนเก่า
หนักที่สุดคือละเมอเป็นชื่อคนเก่าทั้งๆที่เค้าอยู่ข้างๆ
คนรอบข้างดูเหมือนเราไปด้วยกันได้ดี แต่ลึกๆเราทั้งคู่รู้อยู่แก่ใจค่ะ
เรารู้สึกเหมือนคนเห็นแก่ตัว เคยบอกกับเค้าตรงๆ และบอกให้เค้าไป แต่เค้าก็เลือกเชื่อว่าเค้าจะทำให้เรารักได้
ปรึกษาคนรอบตัว ทุกคนก็บอกว่าอยู่ๆไปก็รักเค้าเอง
แต่ตัวเรานี่รู้ดีที่สุด ถึงแม้ว่ากับคนใหม่ก็ยอมรับว่ามันมีความรู้สึกดีๆเกิดขึ้น
แต่มันยังไม่ใช่รัก และเราก็ยังจมอยู่กับเรื่องเก่าๆ
ลึกๆยังหวังว่าอะไรๆมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เราไม่เคยตกอยู่ในอารมณ์แบบนี้ บอกตรงๆคือเราสับสน และไม่รู้จะพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ได้ยังไงจริงๆ