ชีวิตตอนนี้รู้สึกแย่มากๆ เหมือนตัวเองเลือกทางเดินผิด ตอนแรกคิดว่าชอบ คิดว่าใช่ คิดว่าเรียนไหว สรุปมันไม่ใช่
งานที่ทำอยู่ก็ดีมาก รายได้ดี เงินหมุนในบัญชีเป็นหมื่นๆ แต่ติดขัดตรงเราไม่ค่อยมีเวลาทำ
เรียนบัญชีอยู่ ดีนะแต่เริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่ อยากย้ายสาขาก็ต้องรอจบเดือนธันวาคม
แต่ก็มีปัญหาเรื่องเพื่อนอีก ไม่รู้จักใครอยู่สาขาการตลาดเลย ท้อแท้จัง รู้สึกแย่มากๆ
อยากลาออกไปทำงานเลยด้วยซ้ำ เพราะงานที่เราทำ เราเริ่มต้นจากติดลบคือการหยิบยืมมาลงทุน
แต่ตอนนี้รายได้คือดี แต่พ่อไม่สนับสนุนเรื่องการทำงาน เค้าก็ชอบที่รู้จักหาเงิน แต่พ่อแม่เรื่องเรียนคือที่ 1
เราชอบเรียนเฉพาะวิชาที่ชอบ ตอนแรกคิดว่าชอบเลขเรียนบัญชี สรุปไปกันไม่ได้เลย คือก็พอทำได้นะ แต่มันไม่ใช่อะ
เรามีโอกาสได้เรียน เราก็ต้องเรียนเพราะคนบางคนเค้าอยากเรียนแต่ไม่มีโอกาสได้เรียนด้วยซ้ำ คิดแบบนี้ให้อดทนได้มากขึ้นเสมอ
คิดถึงพ่อ พ่อแก่แล้ว เป็นลูกคนสุดท้าย อยากจบปริญญา อยากให้ครอบครัวภูมิใจ
แต่เราไม่อยากเรียนที่นี่เลยจริงๆ รู้สึกแย่กับหลายสิ่งหลายอย่าง T T
พอมีเพื่อนสนิท เพื่อนสนิทก็คิดว่าอาจจะลาออกเพราะเค้าป่วยแถมตอนนี้ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม
แล้วมีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว เพราะเราไม่ชอบอยู่กลุ่มใหญ่ๆ ถ้าย้ายสาขาก็ต้องทนไปถึงธันวาคม
แต่ใจจริงอยากย้ายมอเลย อยากเรียนกับเพื่อนมัธยม ตอนแรกคิดว่าเรียนตามเพื่อนไม่ใช่เรื่องดี
สรุปเข้าใจแล้วทำไมคนถึงเรียนตามเพื่อนกัน มันเป็นแบบนี้เอง อยากเรียน อินเตอร์ม.ที่เพื่อนอยู่หรือแม่ฟ้าหลวง ไม่ก็ราม มสธ.
แต่ก็ชั่งใจจะเอายังไงกับชีวิตดี เปิดมาแค่เดือนกว่าๆก็เป็นงี้ซะแล้ว เครียดไปหมด เครียดลงกระเพาะ
กินยาวันละ 30 เม็ด ปวดหัวทั้งวัน จะมีความสุขมากวันหยุด ไปเรียนไม่มีความสุขเลย
ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ ไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง เราคือความหวังเค้า ถ้าเราอยากออก เราต้องติดมหา'ลัยดีๆ
แต่เราก็กลัวเราไม่ติด ก็ต้องทำเกรดที่นี่ให้ดี คิดอะไรชนกันไปหมด จัดสรรลำดับไม่ได้
ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองทุกวัน สภาพจิตใจย่ำแย่ ร่างกายก็แย่ เพราะไม่ชอบเล่าให้ใครฟัง ไม่อยากให้คนอื่นเครียดตาม
บอกเฉพาะคนสนิท แต่บางทีเพื่อนสนิทก็ไม่อยากบอกมากเพราะเดี๋ยวเค้าเครียดแทนเรา
โอ้ยเครียดดดดดด ทำไงดีคะ ฮือออออ
ขอกำลังใจหน่อยนะคะ...
งานที่ทำอยู่ก็ดีมาก รายได้ดี เงินหมุนในบัญชีเป็นหมื่นๆ แต่ติดขัดตรงเราไม่ค่อยมีเวลาทำ
เรียนบัญชีอยู่ ดีนะแต่เริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่ อยากย้ายสาขาก็ต้องรอจบเดือนธันวาคม
แต่ก็มีปัญหาเรื่องเพื่อนอีก ไม่รู้จักใครอยู่สาขาการตลาดเลย ท้อแท้จัง รู้สึกแย่มากๆ
อยากลาออกไปทำงานเลยด้วยซ้ำ เพราะงานที่เราทำ เราเริ่มต้นจากติดลบคือการหยิบยืมมาลงทุน
แต่ตอนนี้รายได้คือดี แต่พ่อไม่สนับสนุนเรื่องการทำงาน เค้าก็ชอบที่รู้จักหาเงิน แต่พ่อแม่เรื่องเรียนคือที่ 1
เราชอบเรียนเฉพาะวิชาที่ชอบ ตอนแรกคิดว่าชอบเลขเรียนบัญชี สรุปไปกันไม่ได้เลย คือก็พอทำได้นะ แต่มันไม่ใช่อะ
เรามีโอกาสได้เรียน เราก็ต้องเรียนเพราะคนบางคนเค้าอยากเรียนแต่ไม่มีโอกาสได้เรียนด้วยซ้ำ คิดแบบนี้ให้อดทนได้มากขึ้นเสมอ
คิดถึงพ่อ พ่อแก่แล้ว เป็นลูกคนสุดท้าย อยากจบปริญญา อยากให้ครอบครัวภูมิใจ
แต่เราไม่อยากเรียนที่นี่เลยจริงๆ รู้สึกแย่กับหลายสิ่งหลายอย่าง T T
พอมีเพื่อนสนิท เพื่อนสนิทก็คิดว่าอาจจะลาออกเพราะเค้าป่วยแถมตอนนี้ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม
แล้วมีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว เพราะเราไม่ชอบอยู่กลุ่มใหญ่ๆ ถ้าย้ายสาขาก็ต้องทนไปถึงธันวาคม
แต่ใจจริงอยากย้ายมอเลย อยากเรียนกับเพื่อนมัธยม ตอนแรกคิดว่าเรียนตามเพื่อนไม่ใช่เรื่องดี
สรุปเข้าใจแล้วทำไมคนถึงเรียนตามเพื่อนกัน มันเป็นแบบนี้เอง อยากเรียน อินเตอร์ม.ที่เพื่อนอยู่หรือแม่ฟ้าหลวง ไม่ก็ราม มสธ.
แต่ก็ชั่งใจจะเอายังไงกับชีวิตดี เปิดมาแค่เดือนกว่าๆก็เป็นงี้ซะแล้ว เครียดไปหมด เครียดลงกระเพาะ
กินยาวันละ 30 เม็ด ปวดหัวทั้งวัน จะมีความสุขมากวันหยุด ไปเรียนไม่มีความสุขเลย
ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ ไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง เราคือความหวังเค้า ถ้าเราอยากออก เราต้องติดมหา'ลัยดีๆ
แต่เราก็กลัวเราไม่ติด ก็ต้องทำเกรดที่นี่ให้ดี คิดอะไรชนกันไปหมด จัดสรรลำดับไม่ได้
ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองทุกวัน สภาพจิตใจย่ำแย่ ร่างกายก็แย่ เพราะไม่ชอบเล่าให้ใครฟัง ไม่อยากให้คนอื่นเครียดตาม
บอกเฉพาะคนสนิท แต่บางทีเพื่อนสนิทก็ไม่อยากบอกมากเพราะเดี๋ยวเค้าเครียดแทนเรา
โอ้ยเครียดดดดดด ทำไงดีคะ ฮือออออ